Sports cars
Η αγορά μιας Ferrari δεν είναι απλή υπόθεση. Συνοδεύεται από μια μεγάλη λίστα δρακόντειων όρων. Ανάμεσα τους βρίσκονται τρία χρώματα τα οποία απαγορεύεται ρητά για κάθε αυτοκίνητο που βγαίνει από τις πύλες του Μαρανέλο.
Η παγκόσμια φήμη της Ferrari έχει να κάνει κυρίως με την εμφάνιση και τον διαχρονικά μεθυστικό σχεδιασμό των αυτοκινήτων που βγαίνουν από τις πύλες του Μαρανέλο.
Και δεδομένου ότι το χρώμα παίζει κυριαρχικό ρόλο στην εικόνα και το κύρος που η Ferrari προσπαθεί να διαφυλάξει, υπάρχουν τρία χρώματα που απαγορεύεται σε κάθε ιδιοκτήτη να βάψει το δικό του cavallino.
Η Ferrari έχει δύο βασικά και αντιπροσωπευτικά χρώματα: το Rosso Corsa των πρώτων της αγωνιστικών μονοθεσίων στα Grands Prix, και το κίτρινο που επέλεξε ο ίδιος ο Enzo Ferrari για το πρώτο έμβλημα της εταιρείας του που σχεδίασε: το μαύρο cavallino (αλογάκι) μέσα σε μια κίτρινη ασπίδα.
Μάλιστα, αυτές τις μέρες η Scuderia Ferrari έχει συνδυάσει τα δύο αυτά χρώματα στα μονοθέσια της Formula 1 που οδηγούν οι Charles Leclerc και Carlos Sainz στο GP Ιταλίας, στην πατρίδα της εταιρείας, στο πλαίσιο των εορτασμών των 75 ετών της Ferrari και των 100 ετών της πίστας της Monza.
Το χρώμα Rosso Corsa χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1947 στην αγωνιστική 125 S, διότι η τότε Ομοσπονδία Λεσχών Αυτοκινήτου (πρόδρομος της FIA) είχε θεσπίσει ένα συγκεκριμένο χρώμα για τα αγωνιστικά αυτοκίνητα κάθε χώρας.
Και της Ιταλίας ήταν το κόκκινο. Τα γερμανικά έπρεπε να είναι ασημί-γκρι, τα γαλλικά μπλε, και τα βρετανικά πράσινα. Αυτό ίσχυε μέχρι το 1968.
Κατά συνέπεια, το «αγωνιστικό κόκκινο» χρώμα συνδέθηκε σύντομα με τη Ferrari και έγινε το αντιπροσωπευτικό της χρώμα.
Στην πορεία των δεκαετιών το κόκκινο αυτό άλλαξε δεκάδες αποχρώσεις: μεταξύ αυτών ήταν το κόκκινο Scuderia (πιο ανοιχτό από το Corsa) και τα Roma, Bordeaux, Cherry, Monza, Mugello (πιο σκούρο από το Corsa) και Vivo.
Παρόλα αυτά, το κίτρινο και το μαύρο χρώμα που επέλεξε ο Enzo Ferrari για το έμβλημα της εταιρείας παρέμειναν σταθερά στο πέρασμα του χρόνου, και υφίστανται αναλλοίωτα μέχρι σήμερα – ακριβώς όπως και το έμβλημα του Enzo.
Στις αρχές της δεκαετίας το 1990, το 85% όλων των νέων Ferrari βαφόταν σε κάποια από τις πολλές αποχρώσεις του κόκκινου. Είκοσι χρόνια μετά, το 2011, το ποσοστό αυτό έπεσε στο 45%, και το 2015 στο 35%.
Άρχισαν να επικρατούν πολλά άλλα, διαφορετικά χρώματα, στις παραγγελίες των νέων Ferrari, καθώς οι βαθύπλουτοι του πλανήτη άρχισαν να θέλουν να διαφοροποιούν της εικόνα τους.
Στις νέες Ferrari άρχισαν να επικρατούν χρώματα όπως το ασημιί, το γκρι, το μαύρο και το λευκό. Και βάσει αυτών άρχισαν να προκύπτουν και συλλεκτικά αυτοκίνητα, όπως η σπάνια λευκή Ferrari Enzo.
Το όλο θέμα της εξατομίκευσης εξαπλώθηκε, με τις ευλογίες της Ferrari. Άλλωστε, και ο ίδιος ο Enzo Ferrari έλεγε πως δεν ήθελε καμία Ferrari να είναι πανομοιότυπη με κάποια άλλη Ferrari.
Σήμερα η απόλυτη εξατομίκευση με χιλιάδες επιλογές χρωμάτων, εσωτερικού και λεπτομερειών είναι στο εμπορικό επίκεντρο της Ferrari, όπως και άλλων εταιρειών κατασκευής υπεραυτοκινήτων.
Από όλη την παλέτα της εξατομίκευσης, όμως, απουσιάζουν τρία χρώματα. Καμία νέα Ferrari δεν μπορεί να βαφτεί στα χρώματα αυτά.
Η ιταλική εταιρεία δεν μπορεί, βεβαίως, να απαγορεύσει στον αγοραστή ενός αυτοκινήτου της να το βάψει ό,τι χρώμα θέλει μετά την αγορά του, αλλά του κάνει σαφή τη δυσαρέσκειά της και ενδέχεται να τον αποκλείσει από τη μελλοντική αγοράς μιας καινούριας Ferrari.
Τα τρία αυτά χρώματα είναι το ροζ και δύο αποχρώσεις του ροζ, το Salmon και το Rose.
Η ιταλική εταιρεία εκτιμά ότι αυτά δεν ταιριάζουν τη γενικότερη φιλοσοφία της, και αυτός είναι ένας κανόνας που εφαρμόζεται απαρέγκλιτα εντός των τειχών του Μαρανέλο.
Κι αν κάποιος αγοραστής τον σπάσει, που πολλοί το έχουν κάνει, η Ferrari δεν διστάζει να εκφράσει τις απόψεις της ακόμα και στον πιο εύπορο πελάτη της.
