ΝΔ
Ο λάτρης των Σκοπίων και υβριστής του Κώστα Καραμανλή, Παύλος Ελευθεριάδης, θα βρίσκεται, όπως ανακοινώθηκε χθες, στα ευρωψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας με αποτέλεσμα να επικρατεί αναβρασμός στο εσωτερικό του κόμματος.
H υποψηφιότητά του έχει καταφέρει να εκνευρίσει σφόδρα τόσο τον πρώην Πρωθυπουργό, Κ.Καραμανλή, όσο και τον Αντώνη Σαμαρά και Άδωνι Γεωργιάδη, για διαφορετικούς λόγους τον καθένα.
Το pronews.gr ήταν το πρώτο site που τόνισε το ασύμβατο της υποψηφιότητας Π.Ελευθεριάδη
Ο κ. Ελευθεριάδης, ο οποίος είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, έχει φλερτάρει πολλές φορές με την πολιτική. Οι φιλοδοξίες του τον ώθησαν μάλιστα το 2016 να διεκδικήσει ακόμη και την ηγεσία του Ποταμιού, ενώ έκανε ένα πέρασμα και από την Ωρα Αποφάσεων των κ. Διαμαντοπούλου, Φλωρίδη και Ραγκούση.
Ο Παύλος Ελευθεριάδης ήδη από το 2007 θεωρεί ότι το μόνο ζήτημα που μας χωρίζει με τα Σκόπια είναι το όνομα και κατηγορεί ευθέως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ γιατί γέννησαν το μακεδονικό ζήτημα.
Και τούτο, διότι ο κ. Ελευθεριάδης έχει αρθρογραφήσει στο παρελθόν με τίτλο «Γιατί αντιδρούμε στο Δημοκρατία της Μακεδονίας; Ποιο εθνικό συμφέρον βλάπτεται;»
«Το αν έχουμε εμείς ή οι Σκοπιανοί περισσότερη σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο είναι θέμα των ιστορικών. Ας πιστεύει καθένας μας ό,τι θέλει» έγραφε ωμά ο «αξιότιμος» κύριος καθηγητής το 2008, σε άρθρο του υπό τον τίτλο «Εθνικισμός και εθνικό συμφέρον».
Ο κ. Ελευθεριάδης, ο οποίος μιλούσε για «μακεδονικό» και όχι για «σκοπιανό», διατύπωνε ευθαρσώς μια θέση που, αν μπήκε στον κόπο να τη διαβάσει η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, είναι να απορεί κανείς πώς τον ενέταξε στα ψηφοδέλτιά της.
«Γιατί αντιδρά η Ελλάδα στον αυτοπροσδιορισμό της ΠΓΔΜ ως “Δημοκρατίας της Μακεδονίας”; Ποιο εθνικό της συμφέρον βλάπτεται;
Η επίσημη θέση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών σήμερα είναι ότι η ονομασία αυτή “σφετερίζεται την πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας”. Η θέση αυτή όμως είναι πολύ δύσκολο να θεμελιωθεί» ισχυριζόταν.
Στην εξωφρενική επιχειρηματολογία του ο Παύλος Ελευθεριάδης, σε μια περίοδο που οι βόρειοι γείτονές μας έστηναν αγάλματα και διατείνονταν ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανέφερε ότι ο ελληνικός πολιτισμός ανήκει σε όσους αγαπούν τα ελληνικά γράμματα και τη δημοκρατία και πως «οι κληρονόμοι είναι τόσο πολλοί και τα δικαιώματά τους τόσο αποσπασματικά ώστε ο όρος χάνει το νόημά του», θέλοντας να αποδομήσει όλα τα εθνικά επιχειρήματα που μιλούσαν για «σφετερισμό» εκ μέρους των Σκοπιανών.
Στο ίδιο άρθρο, το νέο asset του Κυριάκου Μητσοτάκη, τα έβαζε με την κυβέρνηση Καραμανλή χρεώνοντας στους υπουργούς του… «εθνικιστικό θυμό».
Γιατί; Επειδή, άκουσον άκουσον, τα διαβατήρια που εκδίδονταν επί των ημερών της Ν.Δ. δεν ανέφεραν τη χώρα μας ως «Greece», παρά μόνον ως Hellenic Republic. Πιστεύει ο κ. Ελευθεριάδης ότι πρέπει να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Γραικοί;
«Είναι ειρωνικό το ότι στο όνομα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς η κυβέρνηση επενδύει τόσο κόπο στο όνομα μιας άλλης χώρας, ενώ είναι τόσο σπάταλη με το δικό μας» σημειώνει θέλοντας να αναδείξει την αναντιστοιχία που υπάρχει κατά την άποψή του στην στάση της χώρας μας αφού το Greece ονομαστήκαμε το 1832 από την Συνθήκη του Λονδίνου!
Όσο για την αλλαγή του ονόματος από Greece σε Hellenic Republic το συνδέει με τον «εθνικιστικό θυμό κάποιων υπουργών ή υφυπουργών» της κυβέρνησης Καραμανλή το 2007…
«Είναι εντυπωσιακό πώς η πολιτική μας για τα Σκόπια συμβαδίζει με μια ακατανόητη πολιτική στο θέμα του ονόματος της δικής μας χώρας.
Όταν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μάς αφαίρεσε τα διαβατήριά μας τον περασμένο Ιανουάριο, μας τα αντικατέστησε με νέα διαβατήρια τα οποία ενώ χρησιμοποιούν την αγγλική γλώσσα συνεχίζουν να αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τον όρο «Greece», που σημαίνει ακριβώς Ελλάδα, αρχαία και σύγχρονη.
Το όνομα της χώρας μας φέρεται μόνον ως Hellenic Republic, και πουθενά ως «Greece» (ή «Grèce» ή «Griechenland») όπως είναι διεθνώς γνωστό, με αποτέλεσμα να με ρωτούν σε διάφορα αεροδρόμια οι υπάλληλοι από ποια χώρα προέρχομαι.
Ομολογώ ότι αγνοώ τον λόγο της προτίμησης αυτής αλλά υποθέτω ότι έχει σχέση με τον εθνικιστικό θυμό κάποιων υπουργών ή υφυπουργών» καταλήγει το άρθρο του Παύλου Ελευθεριάδη.
Μητσοτάκης – Παπανδρέου χάιδεψαν τον εθνικισμό
Σε άλλο σημείο με αφορμή μια ιστορική αναδρομή του ζητήματος κατηγορεί τους δύο πρώην πρωθυπουργούς Κωνστ. Μητσοτάκη και Ανδρέα Παπανδρέου γιατί με την στάση τους αγνόησαν το εθνικό συμφέρον.
«Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης είναι εγκλωβισμένη στην πολιτική των κυβερνήσεων Μητσοτάκη και Παπανδρέου της περιόδου 1990-1995· μια πολιτική που χαϊδεύει το εύκολο πάθος και τον εθνικισμό μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης αλλά αγνοεί το εθνικό συμφέρον» υπογραμμίζει ο Π.Ελευθεριάδης.
“Παλινδρομεί ο Καραμανλής”
Τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή τον έχει στολίσει δε ουκ ολίγες φορές.
Τον Δεκέμβριο του 2014 στην αμερικανική έκδοση του περιοδικού «Foreign Affairs» είχε κατηγορήσει τον Καραμανλή ότι τα τελευταία δύο χρόνια της διακυβέρνησής του «παραποίησε τα στατιστικά στοιχεία σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσει τις πρόωρες εθνικές εκλογές που προκάλεσε ο ίδιος» και πως έδρασε «όχι τόσο από απερισκεψία όσο από αδυναμία».
Αποδομούσε δε κομμάτι κομμάτι την πολιτική του πρώην πρωθυπουργού λέγοντας πως «όταν βρέθηκε στην εξουσία, υποχώρησε μπροστά στα οργανωμένα συμφέροντα». Εναν χρόνο αργότερα, στη βρετανική «Telegraph», κατηγορούσε από κοινού ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. για λαϊκισμό.
«Αν τα δύο μεγάλα κόμματα είχαν περισσότερο θάρρος, θα είχαν αντισταθεί στα αισθήματα θυμού, απογοήτευσης και αγανάκτησης, που γέννησαν το «μακεδονικό ζήτημα».
Αντί να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό ότι τα διάχυτα συναισθήματα αυτά ήταν υπερβολικά και τελικά εσφαλμένα, και τα δύο υποδαύλισαν τη λαϊκή αγανάκτηση για μικροκομματικά οφέλη και τώρα ευθύνονται για την επιτυχία του ΛΑΟΣ.
Το μακεδονικό θέμα όμως είναι πλέον ανύπαρκτο, και το εθνικό μας συμφέρον απαιτεί επιτέλους να πούμε ότι είναι ανύπαρκτο» σημείωνε χαρακτηριστικά ο Π. Ελευθεριάδης.
Στο άρθρο καταπέλτης ο Παύλος Ελευθεριάδης θεωρούσε ότι οι ευθύνες του Κ.Καραμανλή ήταν μεγάλες γιατί στεκόταν εμπόδιο σε μια λύση, δείχνοντας ότι το όνομα είναι σημαντικότερο από την σταθερότητα στην περιοχή.
«Η επίσημη πολιτική μας, παρά τις παλινδρομήσεις του Πρωθυπουργού κατά την προεκλογική περίοδο, είναι ότι απειλούμε σήμερα με άσκηση βέτο την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και τη συνέχιση της πορείας της στην ΕΕ.
Η κυβέρνηση σήμερα φαίνεται ότι θεωρεί πως το όνομα της πΓΔΜ είναι κάτι πιο σημαντικό από τη σταθερότητα και την ειρήνη της περιοχής μας.
Ότι ο κίνδυνος εμφυλίου πολέμου δύο ώρες από τη Θεσσαλονίκη είναι κάτι ήσσονος σημασίας» ανέφερε τότε ο Π.Ελευθεριάδης.
Ο «αδύναμος Καραμανλής» έχασε τον έλεγχο της οικονομίας και παραποίησε τα στατιστικά στοιχεία
Το άρθρο υπό τον τίτλο «Το κράτος των λίγων: Πως οι Ολιγάρχες κατέστρεψαν την Ελλάδα» είχε δημοσιευθεί τον Δεκέμβριο του 2014 στην αμερικανική έκδοση του περιoδικού Foreign Affairs.
Στο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στον διεθνή Τύπο, ο καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, κατηγορεί τον Μακεδόνα πολιτικό ότι παρά το γεγονός ότι διεκδίκησε την εξουσία ως μεταρρυθμιστής πρωθυπουργός και υποσχέθηκε να μειώσει το κράτος, όταν ανέλαβε την εξουσία υποχώρησε μπροστά στα οργανωμένα συμφέροντα.
Σε άλλο χαρακτηριστικό σημείο του κειμένου σημειώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ:
«Στα τελευταία δύο χρόνια της διακυβέρνησής του, αγωνιζόμενος με πλειοψηφία μόλις δύο εδρών, παραποίησε τα στατιστικά στοιχεία σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσει τις πρόωρες εθνικές εκλογές που προκάλεσε ο ίδιος. Το κόμμα του συνετρίβη».
Όμως ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ δεν σταμάτησε εκεί.
Στο άρθρο με τίτλο «Η Ελλάδα είναι θύμα της δικής της αδιαφάνειας και διαφθοράς» κατηγόρησε ευθέως τον Κώστα Καραμανλή ότι ήταν ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που «διακρίθηκε σε αυτή την κακοδιαχείριση, διορίζοντας περίπου 150.000 δημόσιους υπάλληλους και τελικά έχασε τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών το 2007-2009».
Διαβάστε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το άρθρο του στο Foreign Affairs:
“Από τις πολλές οικονομικές κρίσεις που έχουν ταλαιπωρήσει την Ευρωζώνη, η κρίση της Ελλάδας ξεχωρίζει για το γεγονός ότι δεν συνέβη επειδή οι τράπεζες επεκτάθηκαν υπερβολικά, όπως συνέβη σε άλλες χώρες, αλλά επειδή η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, του οποίου το κόμμα «Νέα Δημοκρατία» βρέθηκε στην εξουσία από το 2004 έως το 2009, έχασε τον έλεγχο των δημοσίων οικονομικών.
Το 2003, λίγο πριν ο Καραμανλής αναλάβει την εξουσία, η σχέση του ελληνικού χρέους προς το ΑΕΠ βρισκόταν περίπου στο 97 τοις εκατό.
Στο τέλος της θητείας του, ο αριθμός αυτός είχε φτάσει σχεδόν στο 130 τοις εκατό.
Είναι ίσως παράδοξο, αλλά ο Καραμανλής διεκδίκησε την εξουσία ως μεταρρυθμιστής και υποσχέθηκε να μειώσει το κράτος, να ανοίξει την οικονομία και να καθαρίσει την πολιτική.
Και όμως, όταν βρέθηκε στην εξουσία, υποχώρησε μπροστά στα οργανωμένα συμφέροντα.
Κατά την διάρκεια των πέντε ετών της διακυβέρνησής του διόρισε σύμφωνα με εκτιμήσεις 150.000 άτομα στο ευρύτερο δημόσιο φέρνοντας τον συνολικό αριθμό πάνω από το ένα εκατομμύριο, ή 21 τοις εκατό του ενεργού πληθυσμού.
Κατά την ίδια περίπου περίοδο οι δημόσιες δαπάνες της υγείας έκαναν άλμα από το πέντε τοις εκατό του ΑΕΠ σχεδόν στο επτά τοις εκατό, δημόσιες δαπάνες για συντάξεις πήγαν από το 11.8 τοις εκατό στο 13 τοις εκατό.
Η οικονομική ανάπτυξη που ακολούθησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας βοήθησε τον Καραμανλή να κερδίσει με μικρή διαφορά την επανεκλογή του το 2007.
Αλλά στα τελευταία δύο χρόνια της διακυβέρνησής του, αγωνιζόμενος με πλειοψηφία μόλις δύο εδρών, παραποίησε τα στατιστικά στοιχεία σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσει τις πρόωρες εθνικές εκλογές που προκάλεσε ο ίδιος. Το κόμμα του συνετρίβη.
Ο Καραμανλής έδρασε όχι τόσο από απερισκεψία, όσο από αδυναμία.
Τρεις δομικοί λόγοι, όλοι τους αποτελέσματα μακροπρόθεσμων αλλαγών στην ελληνική πολιτική ζωή, περιόρισαν το πεδίο δράσης του.
Ο πρώτος ήταν η δημόσια διοίκηση, η οποία δεν ήταν σε θέση να εφαρμόσει οποιοδήποτε μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα.
Η αποδιοργάνωσή της είχε ξεκινήσει την δεκαετία του 1980 όταν τα πολιτικά κόμματα ανέλαβαν όλο και μεγαλύτερο ρόλο στην στελέχωση της διοίκησης.
Στην θεωρία, η αλλαγή αυτή ήταν μια προσπάθεια να αντισταθμιστεί η συντηρητική τάση της ελληνικής γραφειοκρατίας, που ήλθε ως αποτέλεσμα του Εμφυλίου Πολέμου του 1946-49.
Αλλά η πολιτική ανάμειξη γρήγορα έγινε ένα μόνιμο στοιχείο της κεντρικής διοίκησης, ώστε οι υπουργοί διόριζαν τους ευνοούμενούς τους σχεδόν κατά βούληση.
Μέσα σε μια δεκαετία η ευρύτερη δημόσια διοίκηση διπλασιάστηκε σε μέγεθος.
Πολύ απλά, ο Καραμανλής είχε ελάχιστο έλεγχο πάνω στο κόμμα του.
Λόγω της δομής του ελληνικού εκλογικού συστήματος, οι πιο πολλοί πολιτικοί εκλέγονται σε πολυεδρικές εκλογικές περιφέρειες και συχνά αναμετρώνται με υποψηφίους από το κόμμα τους.
Όταν ανέλαβε την εξουσία ο Καραμανλής ο ανταγωνισμός στις μεγαλύτερες και ταχύτερα αναπτυσσόμενες εκλογικές περιφέρειες – δηλαδή σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά οι οποίες από εκλέγουν 96 από τις 300 έδρες του κοινοβουλίου – είχε ήδη γίνει εξαιρετικά έντονος.
Σε ένα τέτοιο ανταγωνιστικό περιβάλλον η προβολή στην τηλεόραση και η ιδιωτική χρηματοδότηση ήταν απόλυτα σημαντικές για την εκλογική επιτυχία.
Και με την πρόσβαση σε πλούσιους χρηματοδότες και τις ελίτ των μέσων ενημέρωσης, οι πολιτικοί των αστικών εκλογικών περιφερειών μπορούσαν να γίνουν πρωταγωνιστές στην εθνική πολιτική ζωή χωρίς να χρειάζονται κομματικούς μηχανισμούς.
Πολλοί χρωστούσαν την εκλογή τους στους ισχυρούς ολιγάρχες, ενώ άλλοι σε επαγγελματικές ενώσεις ή συνδικάτα. Οι δήθεν σύμμαχοι του Καραμανλή στη βουλή είχαν λίγα κίνητρα να δράσουν σύμφωνα με το πρόγραμμά του.
Who is Who
Ο Παύλος Ελευθεριάδης όπως σημειώνει στην ιστοσελίδα του, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967 και μεγάλωσε στο Παλαιό Φάληρο και τη Γλυφάδα. Πήγε σχολείο στη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή στην Αθήνα και σπούδασε στο Νομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα το 1990.
Συνέχισε τις σπουδές του ως υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών στο Πανεπιστήμιo του Cambridge από όπου πήρε το διδακτορικό του το 1995.
Υπηρέτησε τη θητεία του στον Στρατό Ξηράς, στην Τρίπολη, την Αθήνα και τη Σύμη. Από το 2003 διδάσκει στην Οξφόρδη ενώ το 2001 ήταν Επισκέπτης Καθηγητής στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης, ενώ από το 1998 έως το 2003 δίδαξε στο London School of Economics.
Το 2005 του απονεμήθηκε το Βραβείο Μποδοσάκη. Είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά.
