Ομοφυλοφιλία – Μια απάντηση στην κυρία Νίκη Κεραμέως

Φαίνεται πως ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αποδέχονται ότι η ομοφυλοφιλία είναι απλώς ένας διαφορετικός τρόπος ζωής, ένας διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός. Δεν είναι επιλογή αλλά φυσική ροπή προς το ίδιο φύλο και πράξη σωματικής ένωσης. Δεν υπάρχει τίποτε το μη φυσιολογικό στην ομοφυλοφιλία. Η ετεροφυλοφιλία και η ομοφυλοφιλία πρέπει να θεωρηθούν ως δύο ισοδύναμοι τρόποι ζωής στη βάση της σεξουαλικότητας.

Αν τα πράγματα είναι έτσι όπως ισχυρίζονται μερικοί, ακόμα δυστυχώς και από τον μη αριστερό πολιτικό χώρο, όπως η αξιότιμος κ. Νίκη Κεραμέως, ότι δηλαδή έχουν δικαίωμα και οι ομοφυλόφιλοι να μπορούν να τελούν γάμους και να υιοθετούν ανήλικα παιδιά όπως οι συνηθισμένες οικογένειες.

Ήδη έχει αρχίσει συζήτηση και συνεχίζεται με την ευκαιρία του προηγούμενου άρθρου μου στο PRONEWS περί του Γάμου των Ομοφυλοφιλων

Θα ήθελα λοιπόν σήμερα να μοιραστώ με τους φίλους αναγνώστες μου τον εξής σχετικό προβληματισμό: είναι άραγε η ομοφυλοφιλία ισότιμος τρόπος ζωής με την ετεροφυλία;

Πριν ξεκινήσουμε όμως τη συζήτηση, ας αρκεστούμε στις εξής παραδοχές:

Η ετεροφυλοφιλία φέρνει στον εαυτό της δυναμισμό επικοινωνίας μεταξύ φύλων και γενεών που εμπλουτίζει τον ανθρώπινο ιστό των σχέσεων, εγγυάται τη συνέχεια της ανθρώπινης φυλής, παρέχει το πλαίσιο και την εκπαιδευτική υποστήριξη, -θεμελιώδες δικαίωμα για κάθε άνθρωπο, δημιουργεί τις βασικές συμμαχίες που συγκροτούν το κοινωνικό πλαίσιο. Η ενότητα στη ριζική διαφορά και τη δημιουργικότητα είναι ιδιότητες εγγενείς στον ετεροφυλόφιλο δεσμό.

Στην περίπτωση όμως των ομοφυλοφίλων παρατηρούμε πως τα λόγια και τα έργα τους τονίζουν την αστάθεια των σχέσεών τους, τη σύγχυση της αναζήτησης νέων ερωτικών συντρόφων και την ανεντιμότητα της προσπάθειας να κρυφτούν πίσω από ένα προσωπείο καθωσπρεπισμού και ευπρέπειας, ενώ κρυφά επιδίδονται σε πράξεις που δεν συνάδουν με την στοιχειώδη φυσική τάξη.

Είναι δε εφιαλτική η ψυχική ανασφάλεια που νιώθουν οι ομοφυλόφιλοι για το αύριό τους, τα γερατειά τους, το μέλλον τους. Αυτή η αβεβαιότητα τους κυνηγά δια βίου, τους οδηγεί σε έναν κυνισμό, στην απελπισία, ακόμα και στην αυτοκτονία. Δεν θα ξεχάσω το επεισόδιο που συνέβη στην πρώην Σχολή Ευελπίδων όταν ένα λεσβιακό ζευγάρι «σκοτώθηκαν» πραγματικά μπροστά στον κόσμο, γιατί η μία από τις δύο, φαίνεται, συνήψε «σχέση» με μια άλλη γυναίκα!

Η σχεσιακή λοιπόν και η γενετική πτυχή του προβλήματος βρίσκονται κυρίως στην νομική «ένωση», δηλ. στο γάμο μεταξύ ετεροφυλόφιλων ή ομοφυλοφίλων και στην οικογένεια με την ακριβή και σωστή έννοια της λέξης που θέλουν αυτοί να ιδρύσουν.

Ερώτημα που πρέπει οπωσδήποτε να απαντηθεί είναι: γιατί αυτά τα αντίξοα χαρακτηριστικά εμφανίζονται στην προσωπικότητά των ομοφυλόφιλων;

Δεν θα ήθελα να δώσει ο γράφων την απάντηση. Θα δώσω το λόγο σε έναν μεγάλο ψυχολόγο, ψυχοθεραπευτή, σοφό και προστάτη της Ευρώπης, τον Απόστολο Παύλο, τον οποίο θαυμάζουμε πώς ένας εβραίος νομομαθής και γνώστης της ελληνικής φιλοσοφίας μπόρεσε με πολύ λίγες λέξεις να εξηγήσει το «φαινόμενο» της ομοφυλοφιλίας που κατέκλυζε τον τότε ελληνο-ρωμαικό κόσμο. Ο άγιος Παύλος λοιπόν μας λέγει ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι επιδίδονται σε κάτι που είναι «ανώμαλο και αφύσικο». ( Επιστολή προς Ρωμαίους, 1:26)

Οι συνήγοροι βέβαια της ομοφυλοφιλίας λένε ότι εκείνο που κάνει κάτι ανώμαλο ή ομαλό, αφύσικο και φυσικό είναι καθαρά υποκειμενικό, και είναι ζήτημα που πρέπει να αποφασιστεί από τον καθένα από μας ξεχωριστά.

Είναι όμως έτσι πραγματικά; Άραγε δεν είναι σε όλους φανερό ότι το αρσενικό και το θηλυκό είναι αντίστοιχα αντίθετα σεξουαλικώς; Είναι αυτό υποκειμενική εκτίμηση; Δεν είναι ολοφάνερο ότι τα σεξουαλικά τους όργανα και των δύο φύλων προορίζονται για να ζευγαρώσει το ένα με το άλλο;

Εξάλλου, σας φαίνεται «φυσικό» δύο λεσβιάζουσες γυναίκες να συνέρχονται σεξουαλικά; Η μία από τις δύο πρέπει συχνά να χρησιμοποιεί ένα είδος τεχνητού υποκατάστατου για το όργανο του αρσενικού προκειμένου να ικανοποιήσει την άλλη;

Σκεφτείτε τους αρσενικούς ομοφυλόφιλους. Και οι δύο μπορεί βέβαια να ισχυρίζονται πως είναι άντρες αλλά μήπως δεν πρέπει ο ένας να αναλάβει με κάποια έννοια ρόλο θηλυκού; Στην περίπτωση αρρένων και θηλέων ομοφυλοφίλων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρέπει να γίνεται χρήση ενός υποκατάστατου που έχει το αντίθετο φύλο «κατά φυσικό τρόπο»!

Το συμπέρασμα που προκύπτει από την πιο πάνω συζήτηση συνοψίζεται ότι η ομοφυλοφιλία ως πράξη είναι αφύσικη και ανώμαλη, γι΄αυτό καταδικάζεται χωρίς ελαφρυντικά από την Αγία Γραφή και την Χριστιανοσύνη. Και η συζήτηση συνεχίζεται.

*Ο Αντώνης Ιακώβου Ελευθεριάδης είναι καθηγητής δρ. Φιλολογίας και Θεολόγος