Κυβέρνηση
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, παρεμβαίνοντας στην συζήτηση που διεξάγεται στην επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής για το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας για την πανεπιστημιακή αστυνομία εξήγησε ότι πλειοψηφία και αντιπολίτευση δεν διαφωνούν ως προς την αναγνώριση του προβλήματος ανομίας στα ακαδημαϊκά ιδρύματα, αλλά ως προς τον τρόπο αντιμετώπισή του.
Μάλιστα, τόνισε ότι «το δίλημμα δεν είναι Δημοκρατία ή αστυνομοκρατία. Αστυνομία ή όχι στα πανεπιστήμια αλλά αν όλοι μας θα συνεχίσουμε να κάνουμε τα στραβά μάτια σε κάθε πρύτανη που του κρεμούν ταμπέλες ή θα έχουμε το θάρρος να λύσουμε ένα θέμα που δεν αντέχεται άλλο. Η Δημοκρατική μας συνείδηση δεν αντέχει άλλο αυτό τον ευτελισμό. Η απάντηση της κυβέρνησης είναι αυτονόητη. Δεν πρόκειται να κρύψει κάτω από το χαλί το συγκεκριμένο πρόβλημα».
Ο ίδιος συνοψίζοντας τις πολιτικές αντιδράσεις τόνισε ότι «κόκκινη γραμμή αποτελεί η παρουσία της ΕΛΑΣ στα πανεπιστήμια» πρόσθεσε ωστόσο ότι «κανείς δεν θέλει την αστυνομία στα πανεπιστήμια. Ούτε η ίδια η αστυνομία που δουλειά της είναι το οργανωμένο έγκλημα. Ούτε δουλειά μας είναι η παρακολούθηση τήρησης μέτρων covid από τους πολίτες. Η ΕΛΑΣ είναι το ύστατο καταφύγιο όταν το σύστημα δεν δουλεύει. Είναι αναγκαστική πράξη όχι ιδεολογική επιλογή».
Κριτική στους πρυτάνεις
Σε εκείνο το σημείο ο κ. Χρυσοχοϊδης άσκησε κριτική και στις πρυτανικές αρχές σημειώνοντας πως «Η ευθύνη του πρύτανη να εφαρμόσει μόνος του το νόμο είναι ένα σχέδιο που δυστυχώς δεν υποστηρίζεται από τα γεγονότα. Ο πρότερος βιος δεν είναι υπερ. Γιατί θα πετύχει σήμερα εκεί που αποτυγχάνει επι δεκαετίες; Η συνήθειά τους να διευθύνουν ανεχόμενοι την ακραία βία δεν αποτελεί ενδεδειγμένη επιλογή.
Ίσως η πιο θλιβερή απόδειξη του παραπάνω είναι ότι την πρόσφατη βαρβαρότητα του οικονομικού πανεπιστημίου, με την ταμπέλα στον πρύτανη, την μάθαμε όχι από καταγγελία των πρυτανικών αρχών ή πρύτανη αλλά από ανάρτηση που έκαναν οι εγκληματίες» ενώ πρόσθεσε «η εικόνα αυτή συγκλόνισε και αφύπνισε. Το «ως εδώ» συνοψίζει την ομόθυμη κοινωνική οργή. Οργή όχι για τους πρυτάνεις αλλά για την πολιτεία. Εδώ που φτάσαμε αυτό είναι δουλειά της αστυνομίας ως ύστατη καταφυγή και όχι ως πολιτική επιλογή. Μακάρι σε λίγα χρόνια να μην χρειάζεται η αστυνομία μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια
Σήμερα το να λέμε ότι μπορεί να γίνει αλλιώς υποτιμά την νοημοσύνη μας. Τα πανεπιστήμια απέτυχαν στην αντιμετώπιση της ανομίας με θύματα τους ίδιους. Υπάρχει τρύπα στο σύστημα δικαίου. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η κατανόηση της πραγματικότητας δεν είναι ευχάριστη αλλά υπάρχει βούληση να μπει τέλος στον παραλογισμό. Αυτό δικαιολογεί και το παράδοξο με την κοινή γνώμη. Η πλειοψηφία των ακαδημαϊκών και η αντιπολίτευση διαφωνεί με τις ρυθμίσεις και η κοινωνία συμφωνεί γιατί ζει και καταλαβαίνει».
Παράλληλα, σημείωσε ότι αντίστοιχες διαφωνίες εκφράστηκαν από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και για τις ρυθμίσεις κατάργησης του ασύλου ανομίας και για τις δημόσιες συναθροίσεις.
«Η κατάργηση του ακαταδίωκτου στα πανεπιστήμια βοήθησε να αντιμετωπιστούν όχι τόσο οι παραβατικές αλλά οι καθαρά εγκληματικές εστίες στο Μετσόβιο, Θεσσαλονίκη γιάφκες παραεμπόριο ορμητήρια. Καταργήθηκε στο άσυλο στους εγκληματίες. Ποιο άσυλο ιδεών πειράχθηκε; Τι έγινε εδώ και ένα χρόνο; Εμποδίστηκαν οι ιδέες, οι ναρκέμποροι και όσοι έκαιγαν λεωφορεία κάθε σαββατοκύριακο στο κέντρο της Αθήνας; Το ίδιο έγινε και με το νόμο για συναθροίσεις.
Θεωρήθηκε casus belli. Η αντιπολίτευση και παλι μιλούσε για αντιδημοκρατικές πρακτικές, με χούντες και 1961. Και τι έγινε τελικά; Εμποδίστηκε κανείς να διαδηλώσει; Εμποδίστηκαν μόνο οι 50-100 να κλείνουν τους δρόμους. Και η ΕΛΑΣ άλλαξε το επιχειρησιακό δόγμα καθώς η διαχείριση είναι θέμα συνεννόησης και όχι καταστολής», τόνισε.
Ο υπουργός παραδέχθηκε ότι τόσο τα ζητήματα της Παιδείας, όσο και τα εθνικά, αποτελούν ταυτοτικά, ιδεολογικά ζητήματα για κάθε πολιτική παράταξη. «Το ζήτημα είναι αν τις πολιτικές συγκρούσεις μπορούμε να τις κάνουμε γόνιμες. Όχι για να συμφωνήσουμε αλλά για να συνεννοηθούμε» εξήγησε ο κ. Χρυσοχοϊδης για να προσθέσει «Νομίζω για τα θέματα ασφάλειας σήμερα συμφωνούμε στα περισσότερα. Συμφωνούμε πως η κατάσταση δεν είναι καλή. Από άποψη ασφάλειας υποδομών έχουμε θέμα (πυρασφάλεια, εστίες καταγραφή, σχέδια προστασίας).
Από άποψη ασφάλειας προσώπων νομίζω συμφωνούμε ότι εδώ και δεκαετίες υπάρχει υπερμετρη βία κατά καθηγητών και φοιτητών από ακραία στοιχεία που περιλαμβάνουν πολλές φορές και φοιτητές. Το ζήτημα δεν είναι να καταμετράμε επεισόδια αλλά να σκεφτούμε ότι στα πανεπιστήμια υπάρχει αμηχανία να πατήσεις κάποιες κόκκινες γραμμές σκέψης. Υπάρχει κανείς που το θέλει εδώ αυτό; Στην ασφάλεια υποδομών , προστασία προσώπων, ελεύθερη διακίνηση ιδεών έχουμε μικρότερο ή μεγαλύτερο πρόβλημα και συμφωνούμε όλοι σε αυτή την διαπίστωση» είπε ο υπουργός για να προσθέσει «Εκεί που δεν συγκλίνουμε είναι στο πώς, δηλαδή στον τρόπο που πρέπει όλα αυτά να αλλάξουν».
Ο κ. Χρυσοχοϊδης επιχειρώντας να συνοψίσει το σύνολο των πολιτικών τοποθετήσεων σημείωσε ότι «η κόκκινη γραμμή είναι η παρουσία της ΕΛΑΣ στα πανεπιστήμια» για να εκτιμήσει πως «Αν το αναλύσουμε ούτε και εδώ διαφωνούμε».
«Κανείς δεν θέλει την αστυνομία στα πανεπιστήμια. Ούτε η ίδια η αστυνομία που δουλειά της είναι το οργανωμένο έγκλημα. Ούτε δουλειά μας είναι η παρακολούθηση τήρησης μέτρων covid από τους πολίτες. Η ΕΛΑΣ είναι το ύστατο καταφύγιο όταν το σύστημα δεν δουλεύει. Είναι αναγκαστική πράξη όχι ιδεολογική επιλογή» εξήγησε ο κ. Χρυσοχοϊδης για να προσθέσει «Σε κανένα δεν αρέσει ως θέμα αρχής η παρουσία της ΕΛΑΣ στα πανεπιστήμια. Πάμε λοιπόν στο δια ταύτα: πως αλλάζουμε την κατάσταση;
Υπάρχουν 4 επιλογές: α) Με ευθύνη του πρύτανη και σεκιούριτι που υπάγονται στις πρυτανικές αρχές β) με ευθύνη του πρύτανη και αστυνομικές δυνάμεις που θα υπάγονται στον πρύτανη γ) με ευθύνη του πρύτανη και αστυνομικές δυνάμεις που θα υπάγονται στην ΕΛΑΣ και δ) με ευθύνη της αστυνομίας χωρίς την συνδρομή του πρύτανη.
Αυτό που κάνει το νομοσχέδιο είναι η τρίτη επιλογή για να φτάσουμε σταδιακά στην πρώτη. Αυτό που κάνουμε σήμερα εμείς είναι πρόταση που εφαρμόζει μια μεγάλη δημοκρατική χώρα όπως είναι ο Καναδάς. Στόχος είναι να πάμε στην πρώτη πρόταση αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι το πρώτο βήμα».
