«Βόμβες» Νίκου Νικολοπουλου για πλαστούς λογαριασμούς Τραπεζών, δικογραφίες Ψυχαρη και επωνύμων

Η Ελλάδα είναι “δακτυλοδεικτούμενη” και ποικιλοτρόπως εκβιαζόμενη χώρα λόγω διαφθοράς, η οποία έχει διαστάσεις μάστιγας και τοποθετεί τη χώρα μας στις χειρότερες θέσεις των διεθνών οργανισμών μέτρησης.

Η διαφθορά παρά τις υποσχέσεις δεν αντιμετωπίστηκε ριζικά ποτέ και το κυριότερο εμπόδιο το εντόπισαν με δυο λέξεις ο Κώστας Μητσοτάκης και ο Κώστας Καραμανλής. Είναι οι λέξεις “Διαπλοκή” και “Νταβατζήδες”.

Με αυτές τις λέξεις απέδωσαν την ωμή πραγματικότητα, δηλαδή μια μοναδική στις δυτικού Τύπου δημοκρατίες πραγματικότητα, όπου ελάχιστες πολιτικές οικογένειες, με λίγους επιχειρηματίες απέκτησαν τον έλεγχο στη λειτουργία της κρατικής μηχανής, στη ροή του δημοσίου χρήματος μέσω δήθεν δημοσίων έργων σε φορολογικούς παραδείσους, σε ιδιωτικές επενδύσεις, πίσω από τις οποίες κρύβονται και πολιτικοί.

Απαραίτητα εργαλεία οι τράπεζες, των οποίων και ο αριθμός των σκανδάλων και η εν ψυχρώ τέλεση εγκλημάτων δεν έχει προηγούμενο σε αυτού του τύπου της δημοκρατίες. Αυτές οι συντηρούμενες με κρατικό χρήμα τράπεζες, μία εκ των οποίων χωρίς αιδώ κρατικοποιήθηκε, αλλά παραμένει στα χέρια εκείνων που την οδήγησαν στην χρεοκοπία και προφανώς για να συμβεί αυτό το ανοσιούργημα παραποιούν και πλαστογραφούν την πραγματικότητα.

Αντιστάσεις θα έπρεπε να υπάρχουν από το χώρο της πολιτικής, των Μέσων Ενημέρωσης και της Δικαιοσύνης. Είναι δυστυχώς ελάχιστες και καταπνιγμένες από την δύναμη της “Διαπλοκής” και των “Νταβατζήδων”.

Προσπάθησα ως άτομο και εκλεγμένος επι 3 δεκαετίες εκπρόσωπος “μη προνομιούχων” και προσπαθώ συνεχώς με παρακλήσεις, με αναφορές-επιστολές, με μηνύσεις να βοηθήσω την Δικαιοσύνη να παραμείνει το τελευταίο οχυρό προστασίας των πολιτών ,ιδιαίτερα των αδύναμων έναντι της “Διαπλοκής” και της μάστιγας της διαφθοράς, η οποία απλώνεται πολλαπλασιαστικά από της κορυφής έως των ονύχων. Αυτό είναι το καθήκον μας, αυτή είναι η απάντηση στο “γιατί” ορισμένων πραγματικών αλλά και άσπονδων φίλων.

Δεν είναι τυχαία, αλλά φυσική συνέπεια υπερχείλισης των δικαστικών γραφείων και των ψυχών η αποκάλυψη των τελευταίων φαινομένων που σχετίζονται με τον βίαιο τρόπο επιβολής και την ατιμωρησία. Είτε είναι επιβολή στους αδύναμους, ακόμα και με βιασμούς σωμάτων και ψυχών, είτε είναι επιβολή ατιμωρησίας με αισχρούς νόμους, όπως ο αντισυνταγματικός νόμος ατιμωρησίας τραπεζιτών και επιχειρηματιών, ο οποίος αφού κρίθηκε αντισυνταγματικός μια φορά, ξανακρίνεται τώρα στον Αρειο Πάγο, αφού η “Διαπλοκή” με νέα διατύπωση λέει στους δικαστές ότι “άλλαξε ο Μανωλιός γιατί φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς”.

Στα πλαίσια αυτής της δραστηριότητας με ειδοποίησαν χθες ηλεκτρονικά-τηλεφωνικά από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, ότι για την δικογραφία ΕΓ 129-201131 ,η οποία αφορά τον περιβόητο δανεισμό του ΔΟΛ-Ψυχάρη υπάρχει διαφωνία μεταξύ Εισαγγελέα και ανακριτή για το αν πρέπει πάει η δικογραφία στο αρχείο ή όχι και αν έχω κάτι να προσθέσω εγώ στη δικογραφία σε αυτό το στάδιο. Σχετική η πρόταση 259/21 και η υπόθεση που εκκρεμεί στο κτήριο 16 γραφείο 220.

Στην απάντηση που έστειλα προς την αρμόδια Προϊσταμένη αναφέρω ότι το μόνο που μπορώ να προσθέσω, επιπλέον των όσων εξωφρενικών δήλωσε επίσημα ο εμπλεκόμενος επιχειρηματίας, των οποίων υπήρξα αυτήκοος μάρτυς αλλά και ερωτών, είναι η πίστη μου ότι θα έπρεπε ήδη να εκτίει δικαστική ποινή. Όχι μόνο αυτός αλλά και οι άλλοι που συνήργησαν μαζί του και άλλοι που διέπραξαν τα ίδια σε άλλες παρόμοιες υποθέσεις που εξελίχθηκαν ή βρίσκονται σε εξέλιξη και εκκρεμούν σε τρία επίπεδα μέχρι τον Αρειο Πάγο.

Να προσθέσω επίσης ότι είναι πίστη μου ότι αν οι εμπλεκόμενοι δεν ήσαν αυτοί που ήσαν το θέμα θα είχε λήξει προ πολλού με τρόπο που θα ικανοποιούσε το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Σε αντιδιαστολή αναφέρθηκα παραδειγματικά σε περίπτωση εντίμου υπαλλήλου της Εφορίας, χωρίς περιουσιακά στοιχεία, που βάσει απλών κατηγοριών μεγαλόσχημων ελεγχομένων, ευρέθει ένοχος, χωρίς αποδείξεις και εκτίει ποινή δεκαετούς κάθειρξης. Προφανώς δεν είχε την δυνατότητα ούτε να προσλάβει γνωστό δικηγόρο και να αθωωθεί.

Αναφέρω επίσης στην απάντησή μου προς την κα. Προϊσταμένη της Εισαγγελίας «…Όπως είναι γνωστό τοις πάσιν, τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, έχουν δει το φως της δημοσιότητας πολλές τέτοιες υποθέσεις με τεράστια ποσά και πανίσχυρους εμπλεκόμενους. Σχεδόν όλες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, στο τέλος καταλήγουν στο αρχείο και είναι όχι μόνο ματαιοπονία, αλλά και κίνδυνος για όσους ρομαντικούς πιστεύουν στην ισοπολιτεία και ισονομία, έννοιες που αναγνωρίζονται μεν στην πράξη από ορισμένους δικαστικούς λειτουργούς, αλλά σε υποθέσεις επωνύμων και ισχυρών είναι σχεδόν πάντα ζητούμενες…»

Θεωρώ ότι η κακοδαιμονία αυτού του τόπου οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στο γεγονός ότι η Δημόσια ζωή έχει εγκλωβιστεί στην “ζώνη” που αποκαλύπτεται από αυτή την μεσαίας εμβέλειας υπόθεση.

Είναι πίστη μου όμως ότι υπάρχουν δικαστές και στο Βερολίνο και στην Αθήνα, υπάρχουν ανεξάρτητες της “διαπλοκής” και των “νταβατζήδων” φωνές και όλα αυτά να περάσουν στο παρελθόν και να δημιουργήσουμε ένα άλλο διαφορετικό περιβάλλον όπου καθένας θα κρίνεται όχι από το όνομά του ή από τους φίλους του και την θέση που κατέχει, αλλά από τις δικές του πραγματικές ικανότητες και κυρίως από τις πράξεις του.

Ο,τι η Δικαιοσύνη δεν θα κρίνει τον βιαστή, τον κλέφτη, τον εγκληματία ανάλογα με την οικογένεια στην οποία ανήκει ή τον πολιτικό που τον προστατεύει, αλλά ανάλογα με την πράξη του.

(πλήρες ρεπορτάζ στο ntaskaspress.gr)