Ελληνική Πολιτική
Τις τελευταίες ημέρες υπάρχει μία σαφή απόπειρα που φαίνεται ότι ενορχηστρώνεται από τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα για να ενώσει τα αριστερά κόμματα και το ΠΑΣΟΚ, σε μία ενιαία πλατφόρμα για να αντιμετωπίσουν από κοινού τη Νέα Δημοκρατία στις επόμενες εθνικές εκλογές όποτε και αν αυτές γίνουν.
Ο λόγος είναι απλός αλλά ο σκοπός δεν είναι εφικτός με βάση τις σημερινές πολιτικές προδιαγραφές.
Ο λόγος που επιδιώκει ο Αλέξης Τσίπρας αυτή την ένωση είναι γιατί γνωρίζει πως η Νέα Δημοκρατία θα επιδιώξει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο έτσι ώστε να της δίνει μεγάλες πιθανότητες να επιτύχει μία οριακή αυτοδυναμία μετά από μία τριπλή εκλογική αναμέτρηση.
Ο εκλογικός νόμος θα αλλάξει γιατί η Νέα Δημοκρατία διαθέτει την πλειοψηφία στην Βουλή για να το κάνει αυτό αλλά δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί στις επόμενες εκλογές αλλά στις μεθεπόμενες.
Και αυτό γιατί δεν θα διαθέτει 200 βουλευτές για να ψηφίσουν το νέο εκλογικό νόμο.
Συνεπώς η Νέα Δημοκρατία πρέπει να σταματηθεί κατά την διεξαγωγή των πρώτων εκλογών που θα διεξαχθούν με τον υπάρχοντα εκλογικό νόμο.
Όμως ο τωρινός εκλογικός νόμος είναι σαφής: Δεν μπορεί συνασπισμός κομμάτων που θα «πιάσει» το όριο του 25% να λάβει τον πόνους των 20 εδρών.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κατέβουν τα υπόλοιπα αριστερά και κεντροαριστερά κόμματα ως ένα ενιαίο κόμμα.
Όμως αυτό είναι πολύ δύσκολο να συμβεί και η αιτία είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας.
Ας δούμε τα «υποψήφια» κόμματα:
Το ΠΑΣΟΚ αποκλείεται να συνεργαστεί με τα αριστερά κόμματα σε μία κυβέρνηση καθώς πρόκειται για ένα δεξιό κόμμα με «πράσινο κοστούμι».
Στην πραγματικότητα σε πολλά ζητήματα είναι πιο δεξιό από την σημερινή Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Σε ό,τι αφορά την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που οι δημοσκοπήσεις την δείχνουν δεύτερο κόμμα ή τουλάχιστον οριακά τρίτο, η επικεφαλής της, δεν θέλει ούτε να τον «μυρίσει» τον Α.Τσίπρα λόγω των όσων είχαν συμβεί το 2015, όταν ο τότε πρωθυπουργός προχώρησε σε εκλογές εκδιώχνοντας από το κόμμα την ίδια (που ήταν τότε η πρόεδρος της Βουλής) και τον Π.Λαφαζάνη.
Όλα αυτά τα έκανε για να περάσει την νέα συμφωνία με την τρόικα και να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο, ενώ τον Ιούλιο του 2015 είχε μετατρέψει το «όχι» του δημοψηφίσματος σε «ναι».
Σε ό,τι αφορά τον Στέφανο Κασσελάκη, είτε συμμετάσχει είτε δε συμμετάσχει καμία σημασία δεν έχει.
Στην ουσία επιβεβαιώθηκαν αυτοί που έλεγαν ότι ο Κασσελάκης ήταν «φυτευτός», αλλά από το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ και της woke ατζέντας.
Με το που εξαφανίστηκαν οι Δημοκρατικοί «εξαφανίστηκε» και ο ίδιος.
Στην περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη σημασία έχει να δούμε ποιοι τον υποστήριξαν και γιατί (ερευνάται η συμμετοχή του Ιδρύματος Ωνάση το οποίο εμφανίζεται σε έκθεση να χρηματοδοτείται από την αμερικανική πρεσβεία επί Τ.Τσούνη).
Σε ότι αφορά την Νέα Αριστερά, δεν είναι υπολογίσιμο μέγεθος και δεν συγχωρούν τον Αλέξη Τσίπρα για την εκλογή Κασσελάκη άσχετα αν στο τέλος τάχθηκε εναντίον του.
Είναι πολλά μεταξύ τους που είναι πολύ δύσκολο να παρακαμφθούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του δεν έχει καμία πολιτική δύναμη και σημασία.
Υπάρχει όμως και πολιτικό πρόβλημα με όλα τα αριστερά κόμματα καθώς είναι γνωστό ότι τουλάχιστον επί Δημοκρατικών, ήταν φανατικοί υποστηρικτές της woke ατζέντας.
Δεν είναι τυχαίο που ο Α.Τσίπρας πρόσφατα δημοσίευσε την «Νέα Εθνική Πυξίδα» του με την οποία επιχειρεί να προσεγγίσει την κυβέρνηση Τραμπ και να αποτινάξει το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν.
«Είχα επισημάνει την ανάγκη για μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, επισημαίνοντας ότι ανήκουμε και στη Δύση και στην Ανατολή και στο Βορά και στο Νότο».
«Σήμερα, από τη μία κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν έχει τη δυνατότητα να διαδραματίσει οποιοδήποτε ρόλο για την ειρήνη και δυσκολεύεται να βρει επαφές με την Κυβέρνηση Τραμπ, από την άλλη έχει εξαιρεθεί από όλες τις γαλλοβρετανικές πρωτοβουλίες για την Ουκρανία».
«Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ήταν απρόβλεπτος, ούτε αναπόφευκτος. Προφανώς η κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, με την εισβολή σε μια τρίτη χώρα, βαραίνει τη Ρωσία του Προέδρου Πούτιν.
Αλλά, αναμετρώντας την κλιμάκωση των γεγονότων που οδήγησαν στη σύρραξη, ένας ψύχραιμος παρατηρητής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτή θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν η Δύση δεν επέμενε στην προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ».
«Ο πόλεμος τραγωδία για την Ουκρανία και ήττα για την Ευρώπη. Στοίχισε και στοιχίζει πρωτίστως στην Ουκρανία και τον ουκρανικό λαό».
«Αντί η Ευρώπη, έστω και τώρα, να πρωτοστατεί στην προσπάθεια για κατάπαυση του πυρός στο ουκρανικό μέτωπο και εξεύρεση άμεσης διπλωματικής λύσης, αυτός που πρωτοστατεί είναι ο Αμερικανός Πρόεδρος.
Αντί να αναζητήσει τους όρους για μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας, που να θωρακίζει τα συμφέροντά της απέναντι σε ρωσικές παρεμβάσεις, αλλά και να συμπεριλαμβάνει τη Ρωσία, αποκαθιστώντας μεταξύ άλλων και την ενεργειακή συνεργασία μ΄ αυτή, την αναγάγει σε υπαρξιακή απειλή για την κυριαρχία και την ασφάλειά της» έγραψε χαρακτηριστικά.
Πολύ «στρογγυλεμένες» απόψεις σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν (καθώς και αυτός ήταν υποστηρικτής της woke ατζέντας) με τις οποίες κλείνει το «μάτι» προς την πλευρά Τραμπ, αλλά δεν αρκούν μόνο τα λόγια, γιατί όλοι θυμούνται τις πράξεις, ειδικότερα αυτοί από τους οποίους τώρα ζητάει την συνεργασία τους.
