Ελληνική Πολιτική
Προχθές στη Βουλή ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης είπε αναφερόμενος στην σύμβαση 717 και στην σφαγή των Τεμπών, μερικά απίθανα πράγματα πραγματοποιώντας ένα «άλμα λογικής» με το οποίο επιχειρούσε οι ευθύνες για την μη ολοκλήρωση της να τοποθετηθούν αποκλειστικά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ!
Η δική του κυβέρνηση (η σημερινή είναι η δεύτερη της εκδοχή) βρίσκεται στο «τιμόνι» της χώρας από το 2019.
Και όμως, κατά τον πρωθυπουργό το διάστημα 2019-2023 στο οποίο θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί η 717, δηλαδή πριν την σφαγή των Τεμπών, η κυβέρνηση του δεν έφερε καμιά ευθύνη.
Το κορυφαίο όμως σε όλα αυτά είναι ότι ο πρωθυπουργός λίγες μέρες μετά την σφαγή των Τεμπών είχε προγραμματίσει να επισκεφτεί τη Θεσσαλονίκη για να εγκαινιάσει την ολοκλήρωση της τηλεδιοίκησης!
Της τηλεδιοίκησης η οποία δεν… υπήρχε!
Τι είπε ακριβώς πριν από δύο ημέρες:
«Να θυμηθούμε τι είναι αυτή η 717. Πότε έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί; Το 2016. Πόσες παρατάσεις είχε δώσει ο Σπίρτζης; Συνολικά έξι.
Τη σπάσατε σε δύο κομμάτια και μας κληροδοτήσατε μία σύμβαση με πάρα πολλά προβλήματα.
Ή θα καταργούσε τη σύμβαση, ή θα πήγαινε, όπως είχατε αποφασίσει από το 2018 και η απόφαση του υπουργείου και σωστά ήταν να ολοκληρωθεί η 717 όσο πιο σύντομα γίνεται.
Αν είχε ολοκληρωθεί η σύμβαση 717, δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά πιθανόν να ήταν πολύ πιο δύσκολο να έχει συμβεί ό,τι έγινε. Ο σταθμάρχης έβλεπε ότι το τρένο ήταν στη λάθος γραμμή».
Παραδέχεται όμως ότι εάν η σύμβαση είχε ολοκληρωθεί η τραγωδία δεν θα είχε συμβεί.
Τις ευθύνες όμως της δικής του τετραετίας μέχρι να συμβεί η τραγωδία τις μεταφέρει όλες στον προηγούμενο υπουργό μεταφορών, στον Χρήστο Σπίρτζη.
Σίγουρα ευθύνες είχε και ο Χρήστος Σπίρτζης αλλά οι κυρίες ευθύνες είναι της δικής του κυβέρνησης γιατί είχε τέσσερα χρόνια στη διάθεση της να ολοκληρώσει την σύμβαση.
Μάλιστα με βάση την κοινή λογική μια κυβέρνηση έχει περίοδο χάριτος περίπου ενός χρόνου.
Μετά τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης της οτιδήποτε κακό συμβεί αποδίδεται εξολοκλήρου σε αυτήν.
Φυσικά είναι μεγάλη κουβέντα γιατί δεν ολοκληρώθηκε τόσα χρόνια η περιβόητη τηλεδιοίκηση.
Αρκεί να σημειωθεί ότι όταν κάποτε αυτό γίνει (επιτέλους) τότε οτιδήποτε θα μεταφέρεται εντός μίας αμαξοστοιχίας θα καταγράφεται και θα είναι γνωστό με ακρίβεια.
Αυτό σημαίνει πως κάποιες άλλου είδους «δουλειές» δεν θα μπορούν να πραγματοποιούνται.
Μάλιστα επειδή μιλάμε για την τηλεδιοίκηση στους σιδηροδρόμους επί τη ευκαιρία ας μιλήσουμε και για το Automatic Identification System, ή αλλιώς το AIS, ποιο είναι σύστημα παρακολούθησης πλοίων και είχε παραγγελθεί για να εγκατασταθεί στο λιμάνι του Πειραιά.
Ακόμα δεν έχει καταστεί πλήρως λειτουργικό και αναρωτιόμαστε.
Μήπως λόγω κάποιων συμφερόντων; Γιατί όπως και με την τηλεδιοίκηση στο σιδηρόδρομο έτσι και με αυτό το σύστημα όλα θα καταγράφονται.
Φυσικά το σύστημα αυτό για τα πλοία δε βολεύει κάποιους και για την… παράνομη μετανάστευση. Γιατί κάθε πλοίο θα δίνει στίγμα και θα πρέπει να είναι ξεκάθαρος ο σκοπός για τον οποίο βρίσκεται εν πλω.
Θα πρέπει να αποφασιστεί σε αυτή την χώρα πως θέλουν να είναι πραγματικά. Όχι, αυτά που λένε δημοσίως και τις ευχές που δίνουν ο ένας στον άλλον αλλά πως πραγματικά θέλουν (και θέλουμε γιατί αφορά όλους αυτό το ζήτημα) να την δούμε.
Θέλουμε να είναι μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα (σε επίπεδο λειτουργίας γιατί σε επίπεδο ηθών ούτε η ΕΕ πάει καλά); Θέλουμε να είναι μία μικρή βαλκανική χώρα;
Η θέλουμε να είναι ένα είδος λατινοαμερικάνικης φολκλόρ κοινωνίας;
Πάντως, ακόμα και αυτές οι χώρες έχουν κάνει μεγάλες προόδους τις οποίες δεν κάνουμε εμείς κι αυτό προκαλεί πολλές απορίες.
Ακόμα και οι αφρικανικές χώρες έχουν βελτιώσει σοβαρά την λειτουργία τους και το βιοτικό τους επίπεδο.
Δυστυχώς, από την μεταπολίτευση και μετά και εννοούμε από τον πρώτο χρόνο της μεταπολίτευσης, η χώρα βιώνει μία συνεχόμενη παρακμή σε ό,τι αφορά την κρατική της οντότητα αλλά και την κοινωνική της διάσταση.
Αυτή είναι μια πρωτοφανής διεργασία που συμβαίνει μονάχα εδώ ενώ αντίθετα δε συμβαίνει πουθενά αλλού ούτε ακόμα και σε χώρες τύπου «Μαλάουι».
Το ελληνικό κράτος με όσα προβλήματα και όσες δυσχέρειες και αν είχε λειτουργούσε αποτελεσματικά από το 49 μέχρι το 67.
Και αυτό μετά από 10 χρόνια πολέμων που κατέστρεψαν κυριολεκτικά όλες τις υποδομές της χώρας κάνοντας τους Έλληνες να ξεκινήσουν από την εποχή του «λίθου».
Και όμως τα πράγματα λειτούργησαν (όπως λειτούργησαν) μέχρι την περίοδο της δικτατορίας, συνέχισαν να λειτουργούν κατά την διάρκεια της επταετίας και ξεκίνησαν να καταρρέουν στον πρώτο χρόνο της μεταπολίτευσης.
Μία κατάρρευση την οποία συνεχίζεται με αυξανόμενους ρυθμούς χωρίς καμία απολύτως λογική εξήγηση.
Την πρώτη περίοδο μέχρι την δικτατορία η χώρα δεν αντιμετώπισε καμιά μεγάλη καταστροφή παρά το γεγονός ότι δεν διέθετε υποδομές και μέσα.
Από την μεταπολίτευση και μετά η χώρα έχει υποστεί καταστροφές που ξεπερνούν την πιο τρελή και νοσηρή φαντασία.
Πλέον το ζήτημα αφορά την ίδια την εθνική υπάρξει καθώς σε κάθε κρίση που λαμβάνει χώρα διαρρηγνύεται ο συνεκτικός ιστός του κράτους.
50 χρόνια χωρίς πόλεμο ποτέ δεν έζησε η Ελλάδα από την απελευθέρωση της το 1830 και μετά.
Και όμως οι καταστροφές που βιώνει μπορούν να συγκριθούν μόνο με πολεμικές καταστροφές.
Ειδικά επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη έχει χαθεί το «μέτρημα». Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς.
Πέραν της σφαγής των Τεμπών, είδαμε την Θεσσαλία να μετατρέπεται σε «Ατλαντίδα», το δάσος της Δαδιάς να καίγεται επί ένα μήνα και το ελληνικό κράτος να μην μπορεί να κάνει τίποτε, το νησί της Ρόδου να καταστρέφεται ολοσχερώς και αυτό από πυρκαγιές και επίσης το ελληνικό κράτος να μην κάνει τίποτε.
Είδαμε επίσης βάση της Πολεμικής Αεροπορίας να ανατινάζεται από πυρκαγιά που έκαιγε θάμνους στην περίμετρό της και είδαμε βάση της Αεροπορίας Στρατού να βυθίζεται ολοσχερώς με δεκάδες μεταφορικά και επιθετικά ελικόπτερα.
Το κακό είναι ότι δε μας εγγυάται κανείς ότι δεν πρόκειται να δούμε παρόμοιες τραγικές καταστάσεις στο εγγύς μέλλον…
