«Κλειδώνουν» διπλές εθνικές κάλπες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο για να προλάβουν την πείνα… (upd)

Εθνικές εκλογές το αργότερο μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου και μετά πιθανότατα άμεσα δεύτερες κάλπες, είναι η βασική πολιτική εξέλιξη στο εσωτερικό της χώρας που φέρνει η πανδημία του κορονοϊού, αν όλα πάνε καλά, ήτοι ξεκινήσουν να αίρονται σταδιακά οι απαγορεύσεις από τα τέλη Απριλίου (27 Απριλίου είναι ο βασικός σχεδιασμός) ή τις αρχές Μαΐου (4 Μαΐου θεωρείται καταληκτική ημερομηνία για το σημερινό σενάριο).

Πάντα υπό την προϋπόθεση ότι Γαλλία και Ιταλία 13 ή 20 Μαΐου θα αρχίσουν να αίρουν τις δικές τους απαγορεύσεις προκειμένου να διασωθούν οι σοδειές και να μην υπάρξει επισιτιστικός λιμός στις χώρες αυτές.

Στην Ελλάδα θα ακολουθηθεί ακριβώς το ίδιο μοντέλο άρσης των απαγορεύσεων, όπως ακολουθήθηκε το μοντέλο επιβολής τους μετά από δύο ή τρεις εβδομάδες μετά τις Ιταλία και Γαλλία.

Και βέβαια η σταδιακή άρση των απαγορεύσεων θα έχει και εδώ ουσιαστικό και κρίσιμο ρόλο σε ότι αφορά τον αγροτικό τομέα. Αν π.χ. δεν ραντιστούν τα εσπεριδοειδή τις αμέσως επόμενες 20 ημέρες, η σοδειά θα είναι μικρότερη του 50%.

Αλλά όλα αυτά αφορούν την άρση των απαγορεύσεων.

Από εκεί και πέρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του θέλουν να κεφαλαιοποιήσουν άμεσα «το κέρδος από την διαχείριση» της πανδημίας και αυτό που εμφανίζουν αυτή την στιγμή οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες βέβαια, είναι «τσιμπημένες» αλλά σε γενικές γραμμές συμφωνούν με το πολιτικό κλίμα.

Οι μεγάλες ηλικίες και οι ευπαθείς ομάδες «κρέμονται» κάθε απόγευμα στις 18.00 από το στόμα του «καλού» και του «κακού μπάτσου», ας πούμε χαρτιτολογώντας, του Σ.Τσιόδρα και του Ν.Χαρδαλιά, όπου ο πρώτος αναδύει «συμπάθεια» και «εμπιστοσύνη» και ο δεύτερος «τρόμο» και «απαγορεύσεις» για τους «ανεύθυνους πολίτες», αλλά σε συνδυασμό με ότι όλα αυτά γίνονται «για το καλό μας».

Και όλοι αυτοί θα ψηφίσουν «μονοκούκι», πλέον Κ.Μητσοτάκη. Αν δεν προλάβουν τα πεινάσουν…

Αμέσως μετά την σταδιακή λήξη των μέτρων, κάτι που δεν θα γίνει πριν μηδενιστούν τα κρούσματα ή βρεθεί σίγουρο φάρμακο για την ίαση της συντριπτικής πλειοψηφίας των νοσούντων, η κυβέρνηση θα μπει σε τροχιά εθνικών εκλογών.

Γιατί;

Γιατί αυτό που έρχεται στην ελληνική οικονομία, ότι και αν αποφασιστεί σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης για οικονομικές «ενέσεις», δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί σε ορίζοντα περισσότερων από 2-3 μήνες από καμία κυβέρνηση, ακόμα και με αυτή που θα έχει διαχειριστεί το κλίμα του τρόμου, τόσο αποτελεσματικά.

Η χώρα θα χρειαστεί, όχι πέντε ή δέκα ή είκοσι δισεκατομμύρια ευρώ για να ξανασταθεί στα πόδια της, αλλά μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον εκατό δισ. ευρώ (100.000.000.000 ευρώ) τον επόμενο χρόνο.

Κάθε ημέρα από την αρχή της έναρξης των περιορισμών χάνεται από την αγορά 500 εκατ. ευρώ, συν την ήδη υπάρχουσα «τρύπα» στην οικονομία

Οταν θα ξεκινήσει η άρση των απαγορεύσεων για να επιστρέψει η κίνηση στην αγορά στα επίπεδα του τέλους Φεβρουαρίου 2020, θα χρειαστεί περισσότερο από έξι μήνες, εκτιμάται!

Αυτή είναι η πραγματικότητα μετρημένη μέχρι το τελευταίο σεντ από το οικονομικό επιτελείο.

Και αυτά τα χρήματα, τα 100 δισ. ευρώ δεν υπάρχουν, ούτε και πρόκειται να βρεθούν άμεσα.

Αρα αυτό που σταδιακά θα διαδεχθεί την «ευγνωμοσύνη» της τρίτης ηλικίας προς την κυβέρνηση γιατί «τους έσωσε την ζωή» με την πρώτη μείωση συντάξεων θα μεταβληθεί σε οργή.

Και μείωση συντάξεων να μην υπάρξει, θα υπάρξει τέτοια ανεργία που παιδιά, εγγόνια θα επιστρέφουν στο σπίτι άνεργα, θα βρίζουν καθημερινά την κυβέρνηση και θα μετατρέψουν το «ωσαννά» της οικογένειας σε «άρον άρον σταύρωσον αυτόν».

Ετσι θα έρθει το 4ο Μνημόνιο με μέτρα που θα κάνουν τα Μνημόνια των 2010, 2012 και 2015 να φαντάζουν ως «μετριοπαθείς οικονομικές περικοπές».

Αυτό θέλει να αποφύγει οπωσδήποτε το κυβερνητικό επιτελείο. Ξέρει ότι μετά τον Σεπτέμβριο (αν όλα πάνα καλά, επαναλαμβάνουμε) δεν υπάρχει πολιτικός χρόνος, ειδικά από την στιγμή που πρέπει να γίνουν μέρα σε 1,5 μήνα δύο εκλογές (όπως έγιναν τον Μάϊο και τον Ιούνιο του 2012, προκειμένου να «καεί» η απλή αναλογική και αμέσως να προσφύγουν σε δεύτερη κάλπη με ενισχυμένη αναλογική.

Προκειμένου να κυβερνήσουν εν συνεχεία αδιατάρακτα (αν και στην Ελλάδα η πολιτική ιστορία δείχνει ότι δεν υπάρχει «αδιατάρακτη διακυβέρνηση») μία πλήρη τετραετία.

Ετσι ή αλλιώς αυτός ήταν ο κυβερνητικός σχεδιασμός και πριν από όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα.

Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο θα γίνονταν εκλογές, αλλά για άλλους λόγους. Η οικονομία δεν πήγαινε καλά, παρά τις κυβερνητικές «διαβεβαιώσεις» και είναι βέβαιο ότι και το πρώτο τρίμηνο του έτους, μετά το τέταρτο του 2019 θα ήταν με αρνητικό πρόσημο σε ότι αφορά την ανάπτυξη.

Με αυτή την έννοια «κάθισε κουτί» στην κυβέρνηση η κρίση του κορωνοϊού. Οπως και η ελληνοτουρκική κρίση στον Εβρο.

Βασικά η κυβέρνηση εκεί που «χανόταν» μετά την ταπεινωτική υποχώρηση των ΜΑΤ από Λήμνο και Χίο, διασώθηκε από την επίθεση των παράνομων μεταναστών στον Εβρο και εν συνεχεία της κρίση του κορωνοϊού.

Υπάρχει σε όλα αυτά και το ο αστάθμητος παράγων «Τουρκία» αλλά θα δούμε εν συνεχεία πώς θα μπορούσε να επηρεάσει το όλο σκηνικό.

Από εκεί και πέρα και ο προγενέστερος σχεδιασμός «έδειχνε», όπως προαναφέραμε εκλογές τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο, καθώς το «καλοκαίρι» θα κάλυπτε τις «μαύρες τρύπες» οικονομίας και κυβερνητικής διαχείρισης.

Με έναν ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει συνέλθει ακόμα από την ήττα του 2019, μία δεξιά να αδυνατεί να οργανωθεί σε μία ενιαία πολιτική πλατφόρμα, μία ακροδεξιά εγκλωβισμένη σε μία δίκη και πιθανόν και σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα και ένα ΚΙΝΑΛ διχασμένο, σχετικά εύκολα θα έπαιρνε τις εκλογές και θα προσέφευγε και πάλι εντός 1,5 μήνα σε δεύτερες εκλογές, όπου θα τις κέρδιζε και πάλι.

Εδώ υπήρχε και μία παραλλαγή του σεναρίου: Προκειμένου να περάσει μία Χάγη και μία συνολική ρύθμιση των ελληνοτουρκικών και με δεδομένες τις εθνικές απώλειες. θα αναζητούσε «συνεταίρο» σε μία πιθανή συγκυβέρνηση μετά τις πρώτες εκλογές με απλή αναλογική, στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ ή/και του ΚΙΝΑΛ. Μϊα κυβέρνηση π.χ. ενός έτους, ειδικού σκοπού. Τώρα, αυτό το ενδεχόμενο απομακρύνεται.

Τώρα, αυτό που ήταν εκλογικός σχεδιασμός, γίνεται πλέον πολιτική βεβαιότητα.

Η συνέπειες της οικονομικής καθίζησης από τη πανδημία είναι πολύ ευρύτερες της Ελλάδας και ακριβώς θα είναι και πολύ βαθύτερες.

Διότι δεν καταστρεφόμαστε μόνο εμείς και περιμένουμε την αλληλεγγύη των εταίρων για να διασωθούμε.

Ολη η ΕΕ θα έχει υποστεί οικονομική καθίζηση πολύ μεγαλύτερη ενός συμβατικού πολέμου π.χ. ενός μηνός.

Αυτό είναι και «καλό» από την άλλη. Δεν είμαστε το «μαύρο πρόβατο». Είμαστε το μέλος ενός κοπαδιού από «μαύρα πρόβατα».

Ακόμα και αν έρθει το 4ο Μημόνιο αυτή η πραγματικότητα επικοινωνιακά θα το «γλυκάνει».

Στην Ελλάδα μπορεί να τεθούν μέχρι και ζητήματα διατροφικής επάρκειας, μετά από το εξάμηνο, εκτός του ότι ελλοχεύουν (μάλλον βέβαιες αν δεν βρεθούν χρήματα) μειώσεις (προσωρινές;) στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και στις συντάξεις.

Αυτό θέλουν να προλάβουν στην κυβέρνηση, πριν στήσουν κάλπες.

Ο αστάθμητος παράγων που λέγεται «Τουρκία»

Θα μπορούσε μια κίνηση από την Τουρκία να τα ανατρέψει όλα αυτά; Θα μπορούσε, αλλά το ζήτημα είναι κατά πόσο η Τουρκία θα είναι έτοιμη πριν τον Σεπτέμβριο να κάνει τέτοιες κινήσεις. Εχει και αυτή την κρίση του κορωνοϊού, έχει και αυτή σοβαρά οικονομικά προβλήματα και βέβαια πολλούς στο εξωτερικό που θα ήθελαν τον Ρ.Τ.Ερντογάν «στο πάτωμα».

Το ζήτημα είναι μήπως τα δύο πρώτα δημιουργήσουν στον Ρ.Τ.Ερντογάν την ανάγκη να κάνει μια εντυπωσιακή κίνηση που να αλλάξει το κλίμα και να συσπειρώσει τους Τούρκους στο πρόσωπό του (όχι ότι σήμερα τον έχουν αποκηρύξει αφού παραμένει δημοφιλέστερος μακράν).

Και δεν μιλάμε για μια «ασύμμετρη» επίθεση με εύκολα αντιμετωπίσιμες ορδές αναλώσιμων βασιβουζούκων σε ένα συρματόπλεγμα, όπως έγινε στον Εβρο, αλλά σε κάτι πολύ ευρύτερο. Αυτό, ναι, θα μπορούσε να αλλάξει τον κυβερνητικό σχεδιασμό, ειδικά αν το αποτέλεσμα δεν είναι το εθνικά προσδοκώμενο.