Πολιτικοί «ανεμοδείκτες» δείχνουν τον δρόμο της παραίτησης στον Κ.Μητσοτάκη – Ποιοι και πώς

(Ανανέωση – Αρχικό κείμενο  01:03) Δύο 24ωρα πριν την έναρξη της συζήτησης στην Βουλή για το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων των κινητών τηλεφώνων από την ΕΥΠ με την… έγκριση της αρμόδιας εισαγγελέως και τις αυταπόδεικτες κυβερνητικές ευθύνες (βάσει του νόμου που η ίδια είχε ψηφίσει) όλοι οι πολιτικοί «ανεμοδείκτες» δείχνουν ότι το κυβερνητικό πρόβλημα είναι μεγάλο.

Και πολύ δύσκολα θα κουκουλωθεί.

Άλλωστε τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα και πολύ καθαρά: Αν δεν αποδειχθούν ύποπτοι διάπραξης κακουργήματος ή έχοντες επαφή με υπόπτους διάπραξης κακουργήματος οι, καθ’ομολόγιαν του ίδιου του (πρώην) διοικητή της ΕΥΠ Π.Κοντολέοντα, πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ Ν.Ανδρουλάκης και ο δημοσιογράφος Θ.Κουκάκης, οι κακουργηματικές διώξεις, είναι «κλειδωμένες».

Για ΕΥΠ, εισαγγελέα και πρωθυπουργικό γραφείο.

Και αν θεωρήσουμε ότι η νυν ηγεσία της Δικαιοσύνης δεν είναι «πρόθυμη», η επόμενη, θα είναι σίγουρα…

Πολιτικοί «ανεμοδείκτες» όπως π.χ. ο διευθυντής της φιλοκυβερνητικής «Καθημερινής» Α.Παπαχελάς ή ο συνταγματολόγος και «σημιτικός» Νίκος Αλιβιζάτος, άνθρωποι που στήριξαν «εκ των ουκ άνευ» τον Κ.Μητσοτάκη, αλλά και την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, τώρα «στρίβουν a la γαλλικά».

Ο πρώτος ζήτησε άμεσα πρόωρες εκλογές με ένα σκεπτικό που δύσκολα θα διαφωνήσει κάποιος, αλλά έχουν γίνει και άλλα «τέρατα» από την κυβέρνηση χωρίς να ζητήσει πρόωρες εκλογές. Ίσως όχι τόσο αυταπόδεικτα…

Όμως τώρα το κάνει και μάλιστα επισείει και τον κίνδυνο της Τουρκίας αν δεν πάει σε πρόωρες εκλογές!

Ας δούμε ορισμένα αποσπάσματα του συγκεκριμένου άρθρου του Α.Παπαχελά:

«Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης πρέπει πάντοτε να έχουν στο μυαλό τους δύο βασικές αρχές: ότι δεν είναι εκεί για πάντα και πως οι πράξεις τους δεν καθορίζουν μόνο την προσωπική τους τύχη, αλλά και την τύχη της χώρας. Βρεθήκαμε σε ένα ακόμη κρίσιμο σταυροδρόμι.

Σε μια χώρα χωρίς σοβαρούς μηχανισμούς και δικλίδες ασφαλείας, κάποιοι χειρίστηκαν πολύ λεπτά και κρίσιμα ζητήματα με αντιθεσμική χαλαρότητα, εμμονές και «μακροβούτια» σε θολά νερά. (…)

Τα σενάρια για τις μελλοντικές εξελίξεις δεν είναι ρόδινα. Ας πούμε ότι ξεπερνάμε τον κίνδυνο ενός μεγάλου, ατέλειωτου τσίρκου, όπου η χώρα θα βιώσει τον κατήφορο ενός ξεκατινιάσματος χωρίς προηγούμενο.

Πολιτικά η χώρα έχει μπροστά της μια απλή αναλογική και το σενάριο μη αυτοδυναμίας της Ν.Δ., χωρίς όμως να υπάρχει και πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης με το ΚΙΝΑΛ.

Από εκεί και πέρα, η πολιτική φαντασία του καθενός πλάθει σενάρια. Κανένα δεν μοιάζει ιδιαίτερα ελκυστικό. (…)

Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να γίνει… Κλίντον, να πει μια συναισθηματικά φορτισμένη συγγνώμη και να πάει παρακάτω. 

Το καλοκαίρι του ’74, ο τότε Τούρκος πρωθυπουργός χαιρόταν που η Ελλάδα ήταν ένα μπάχαλο. Εχει σημασία πώς σε βλέπουν οι αντίπαλοί σου, τι μοιάζει με ευκαιρία στα δικά τους μάτια…

Προφανώς, έρχεται τώρα η ώρα των αποφάσεων, που μόνον ο ίδιος μπορεί να πάρει, αφού ακούσει όσους θα είναι γύρω του τις επόμενες ημέρες. Οι άμεσες εκλογές είναι μια λύση.

Και όσο τα γράφω αυτά, μου έρχεται πάντοτε στο μυαλό ένα τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στην Άγκυρα το καλοκαίρι του 1974, που περιέγραφε πόσο χαιρόταν ο τότε Τούρκος πρωθυπουργός, που “Ελληνες τσακώνονταν με Ελληνες” και η Ελλάδα ήταν ένα μπάχαλο. Εχει σημασία πώς σε βλέπουν οι αντίπαλοί σου, τι μοιάζει με ευκαιρία στα δικά τους μάτια…».

Από την άλλη πλευρά ο ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νίκος Αλιβιζάτος, ζήτησε και αυτός παραίτηση του Κ.Μητσοτάκη.

Δηλαδή το «βαθύ κράτος» -με την καλή έννοια- όπως το γνωρίσαμε επί Σημίτη, που μέχρι τώρα στήριζε με «κλειστά μάτια» τον Κ.Μητσοτάκη, πλέον αίρει την υποστήριξη της «κοσμικής κεντροαριστεράς (ο Θεός να κάνει «κεντροαριστερά» το σκληρό νεοφιλελεύθερο σημιτικό ΠΑΣΟΚ) στον Κ.Μητσοτάκη και να του ζητεί να παραιτηθεί!

Ρίχνοντας και «φαρμακερά βέλη», εμμέσως πλην σαφώς και στον Α.Λοβέρδο, τον οποίο φωτογραφίζει ως «πιθανό αποδέκτη εκδούλευσης» του προϊόντος της υποκλοπής!

Γράφει ο Ν.Αλιβιζάτος:

«Θυμίζω, για να συνεννοούμαστε, την πιο σκανδαλώδη, τουλάχιστον για μένα, πτυχή της υπόθεσης Κουκάκη-Ανδρουλάκη: Τις πρώτες μέρες, όταν ακόμη βρισκόμασταν στη φάση του Predator, στη συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας που προκάλεσε ο Πρωθυπουργός, o αρχηγός της ΕΥΠ διαβεβαίωσε τους παριστάμενους και, μέσω αυτών, τον ελληνικό λαό, ότι η υπηρεσία του όχι μόνο δεν προμηθεύτηκε ποτέ το κατασκοπευτικό αυτό σύστημα, αλλά και ότι η ΕΥΠ δεν είχε ποτέ έως τότε παρακολουθήσει τον κ. Ανδρουλάκη.

Δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά δύο-τρία εικοσιτετράωρα για να διαψευστεί ο κ. Κοντολέων πανηγυρικά από την έρευνα της ΑΔΑΕ, που αποκάλυψε ότι η ΕΥΠ είχε παγιδεύσει το τηλέφωνο του κ. Ανδρουλάκη, τουλάχιστον μια φορά, το φθινόπωρο του 2021 τις παραμονές των εσωτερικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Με άλλα λόγια – και εδώ θέλω κυρίως να σταθώ – ο κ. Κοντολέων παραπλάνησε συνειδητά τη Βουλή για ένα θέμα της αποκλειστικής αρμοδιότητάς του, προκειμένου να αποσείσει τις δικές του ευθύνες και τις ευθύνες της κυβέρνησης.

Στο βαθμό που τον εν λόγω κύριο – ο οποίος μάλιστα, από όσα λέγονται δεν συγκέντρωνε ούτε καν τα προβλεπόμενα από τον Νόμο στοιχειώδη τυπικά προσόντα – είχε επιλέξει απ’ ευθείας, χωρίς καμιά διαγωνιστική ή άλλη ανοιχτή διαδικασία, ο ίδιος ο σημερινός Πρωθυπουργός, η ευθύνη του κ. Μητσοτάκη είναι δεδομένη. Και είναι δουλειά της αντιπολίτευσης να την αναδείξει.

Σε όλες τις προηγμένες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, είθισται οι κυβερνήσεις – και όχι απλώς οι εμπλεκόμενοι Υπουργοί – να παραιτούνται όταν αποκαλύπτονται μείζονα σκάνδαλα· και τούτο όταν σε αυτά εντοπίζονται και πρωθυπουργικές ευθύνες.

Δεν χρειάζεται, με άλλα λόγια, η κυβέρνηση να χάσει την εμπιστοσύνη της Βουλής.

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, θα συμβεί και σε μας, αν η υπό εξέλιξη δικαστική έρευνα και η έρευνα της ΑΔΑΕ αποκαλύψουν ότι, εκτός από τον κ. Ανδρουλάκη, η ΕΥΠ παρακολουθούσε τα τελευταία χρόνια και άλλους πολιτικούς ηγέτες – είτε το ήξερε ο κ. Μητσοτάκης είτε όχι. 

Από εκεί και πέρα, ένα δεύτερο κρίσιμο ερώτημα είναι ποιοι «λόγοι εθνικής ασφάλειας» επέβαλαν εν έτει 2021 την παρακολούθηση ενός ευρωβουλευτή, του κ. Ανδρουλάκη, ο οποίος μάλιστα, για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της μόδας, δεν είχε δώσει έως τότε δείγματα «εξωσυστημικής» συμπεριφοράς;

Να είχε η άρση του απορρήτου του σχέση με τις επικείμενες εκλογές του κόμματός του;

Και αν ναι, ποιος μπορεί να ενδιαφερόταν για τις επαφές του κ. Ανδρουλάκη εκείνη την περίοδο; Μήπως τη σχετική πρωτοβουλία είχε αναλάβει κάποιος που ήθελε να πουλήσει εκδούλευση σε κάποιον από τους άλλους υποψηφίους;

Και αν ναι, ήταν ο τελευταίος εν γνώσει της υποκλοπής; Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα, για τα οποία πολύ αμφιβάλλω αν η επικείμενη συζήτηση στη Βουλή θα μας διαφωτίσει».

Χωρίς να κινδυνεύει να χάσει την εμπιστοσύνη της Βουλής (μασίφ η ΚΟ των 156+1) βουλευτών της ΝΔ, μπορεί να πάει σε εκλογές;

Να πάει, όχι! «Να τον πάνε», ναι! Ποιοι; Αυτοί που εκτός Ελλάδος κανονίζουν την τύχη της…