Ελληνική Πολιτική
Η Ελλάδα είναι στη τελευταία θέση στην ΕΕ, πιο χαμηλά ακόμα και από την Βουλγαρία, σε ότι αφορά την αγοραστική των πολιτών της με βάση πρόσφατη ανάλυση του ΚΕΠΕ.
Αυτό βέβαια αποτελεί προσωπική αποτυχία του Κ.Χατζηδάκη και του επιτελείου του αφού αυτός είναι ο επικεφαλής του υπουργείου Οικονομικών.
Γιατί είναι διαφορετικό να αναφέρει κάποιος το μέσο ημερομίσθιο στην Ελλάδα ως έναν αριθμό και ο εντελώς διαφορετικό ο αριθμός αυτός να εκφράζεται σε μονάδες αγοραστικής δύναμης.
Η οποία αγοραστική δύναμη φυσικά εξαρτάται και από τους φόρους που έχουν επιβληθεί στους πολίτες από την κυβέρνηση.
Υπενθυμίζεται ότι ο Έλληνας για ότι αγοράζει πληρώνει ένα δυσβάσταχτο ΦΠΑ της τάξης του 24%.
Και ο Κ.Χατζηδάκης αντί να βρει τρόπους να πατάξει την ακρίβεια «βολεύεται» με αυτήν γιατί του φέρνει με ευκολία μεγάλα πλεονάσματα, χωρίς επί της ουσίας η χώρα να παράγει τίποτα.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα καύσιμα καθώς ο Έλληνας πληρώνει ένα μόνιμο μεγάλο «καπέλο» για τον ΕΦΚ.
Όλα αυτά αφαιρούνται από την αγοραστική του δύναμη και είναι αποκλειστικά ευθύνη του Κ.Χατζηδάκη και της κυβέρνησής του.
Συγκεκριμένα με βάση την ανάλυση του ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών) η Ελλάδα κατέχει πλέον την τελευταία θέση στην Ευρώπη του μέσου μισθού ανά δεδουλευμένη ώρα εργασίας, υπολογισμένου σε όρους κοινής αγοραστικής δύναμης.
Τα χρήματα που λαμβάνει κάποιος από μόνα τους δε σημαίνουν τίποτα αν δεν είναι γνωστό και το κόστος ζωής.
Με βάση λοιπόν το κόστος ζωής, για το οποίο έχει τεράστια ευθύνη την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο μισθός του Έλληνα πολίτη είναι ο πιο μικρός σε όλη την ΕΕ!
Θα το πούμε απλά, ο Έλληνας είναι ο πιο φτωχός.
Αυτή η συζήτηση ξεκίνησε με αφορμή τις δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη περί πλουσίων Ελλήνων που αμείβονται με υψηλούς μισθούς!
Αλήθεια γιατί ο υπουργός Υγείας πετάγεται σαν «κλανιά» για ένα ζήτημα που δεν αφορά το υπουργείο του;
Βγήκε λοιπόν σε τηλεοπτική εκπομπή να αναλύσει ότι όλοι στην Ελλάδα, ζουν σε μία χώρα που έχει καταπληκτική ποιότητα ζωής!
Παρουσίασε πίνακα με το μέσο μισθό στην Ευρώπη των 27 και ανέφερε ότι αυτός ο πίνακας προέρχεται από τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ανέφερε ότι 15 χώρες είναι κάτω από την Ελλάδα σε σχέση με τον μέσο μισθό που λαμβάνουν οι μισθωτοί σ’ αυτές.
Ο πίνακας αυτός δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα των στατιστικών όπως τα παρουσιάζει η Eurostat, καθώς δεν μπορεί να γίνει σύγκριση του μέσου μισθού μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών αν δεν γίνει αναγωγή σε μονάδες αγοραστικής δύναμης!
Μετά την αναγωγή και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας η Ελλάδα είναι η δεύτερη φτωχότερη χώρα στην ΕΕ-27 (τελευταία η Βουλγαρία), με βάση το κατά κεφαλήν ΑΕΠ εκφρασμένο σε όρους αγοραστικής δύναμης (Purchasing Power Parity) και η φτωχότερη χώρα στην ΕΕ-27 με βάση το μέσο μισθού ανά δεδουλευμένη ώρα εργασίας (δηλαδή το μέσο ημερομίσθιο), υπολογισμένου σε όρους κοινής αγοραστικής δύναμης.
Αυτό που δεν έχει καταλάβει πολύς κόσμος είναι ότι το χρήμα δε είναι αυθύπαρκτο.
Είναι ένα προϊόν.
To κόστος ζωής είναι αυτό που του δίνει αξία και σε κάθε χώρα είναι διαφορετικό.
Η Ελλάδα είναι μία πολύ ακριβή χώρα με τιμές που αυξάνονται διαρκώς.
Από το 2008 θεσπίστηκαν οι ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης (ΙΑΔ) με τον κανονισμό 1445/2007 που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 20-12-2007 και τέθηκε σε ισχύ στις 9-1-2008.
Σύμφωνα δε με τα όσα αποδέχονται τα κοινοτικά όργανα: «Οι ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης (ΙΑΔ)* αποτελούν τρόπο μέτρησης των διαφορών των τιμών μεταξύ των χωρών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) συμφώνησε να υπολογίζονται στο πλαίσιο των εθνικών στατιστικών υπηρεσιών και της Eurostat, της στατιστικής υπηρεσίας της ΕΕ.
Οι εν λόγω κανόνες αποσκοπούν στη βελτίωση της ποιότητας και της συγκρισιμότητας των δεδομένων που συλλέγονται και υπολογίζονται.
Η Eurostat ώστε να έχει μια αξιόπιστη σύγκριση μεταξύ των χωρών κατήρτισε τη μονάδα αγοραστικής δύναμης (PPS).
Κατ’ ουσία η Ευρωπαϊκή Στατιστική Αρχή, χρησιμοποιώντας τις αρχές της στατιστικής επιστήμης έφτιαξε ένα τεχνητό νόμισμα το οποίο έχει την ίδια αξία σε όλες τις χώρες ώστε να μπορεί να συγκρίνει μεταξύ διαφορετικών καταστάσεων που επικρατούν στις ευρωπαϊκές χώρες σε σχέση με την αγορά ίδιων ποσοτήτων αγαθών και υπηρεσιών.
Από το 2008 η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) συμφώνησε στο πλαίσιο των εθνικών στατιστικών υπηρεσιών και της Eurostat, οι ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης (ΙΑΔ) να αποτελούν τρόπο μέτρησης των διαφορών των τιμών μεταξύ των χωρών.
Σύμφωνα δε με τον ορισμό που δίνουν τα κοινοτικά όργανα για τη Μονάδα αγοραστικής δύναμης:
Ένα τεχνητό κοινό νόμισμα στο οποίο τα συγκεντρωτικά μεγέθη των εθνικών λογαριασμών (π.χ. συγκεντρωτική κατανάλωση, συγκεντρωτικές επενδύσεις) εκφράζονται όταν προσαρμόζονται σύμφωνα με τις διαφορές του επιπέδου τιμών με τη χρήση των ΙΑΔ. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτρέπεται η συγκρισιμότητα των αποτελεσμάτων.
Συνεπώς η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και ότι κι αν πράξει κυβέρνηση δεν μπορεί να την κρύψει.
Δημιουργείται βέβαια και ένα ακόμα ερώτημα: Άξιζε να μπει η χώρα στην Ευρωπαΐκή Ένωση για να καταλήξει στο τέλος να είναι ουραγός μέσα σε 27 άλλα κράτη;
Για να το πετύχει αυτό χάρισε μεγάλο μέρος της ανεξαρτησίας της και κατέστρεψε την οικονομική της παραγωγή.
Πριν μπει η Ελλάδα στην ΕΕ ήταν μία χώρα αυτάρκης…
