Οι θρίαμβοι Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού είναι η απόδειξη του τι θα μπορούσε να πετύχει η Ελλάδα αν είχε άξιους ηγέτες

Οι θρίαμβοι του Ολυμπιακού (κατάκτηση του Conference League) και του Παναθηναϊκού (κατάκτηση της Ευρωλίγκας) σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ δεν είναι απλά αθλητικά γεγονότα όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν.

Δείχνουν τι θα μπορούσε να πετύχει Ελλάδα εάν είχε άξιους ηγέτες όπως είχαν ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο και ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ, εν προκειμένω τους Ευάγγελο Μαρινάκη και Δημήτρη Γιαννακόπουλο.

Δύο ιδιοκτήτες οι οποίοι όχι μόνο διαθέτουν οικονομική επιφάνεια αλλά κυρίως ήξεραν πώς να την χρησιμοποιήσουν για να κάνουν πραγματικότητα τα μεγάλα οράματα που είχαν για τις ομάδες τους.

Οι νίκες στα αθλήματα εφευρέθηκαν για να αντικαταστήσουν τις νίκες στους πολέμους. Για να μπορεί ένα έθνος να νιώθει περηφάνια χωρίς να χρειάζεται να αιματοκυλιστεί σε μία ένοπλη σύγκρουση με κάποιο άλλο.

Ο ιδρυτής των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων ο Πιέρ ντε Κουμπερτέν, γι’ αυτό το λόγο τους δημιούργησε διότι έλπιζε ότι με αυτό τον τρόπο τα έθνη θα έλυναν τις διαφορές τους ειρηνικά.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι μεγάλες χώρες του πλανήτη λίγο πολύ διαθέτουν πολύ ισχυρές ομάδες στα δημοφιλέστερα αθλήματα.

Οι ομάδες τους αντικαθιστούν τα στρατεύματα τους τουλάχιστον σε περιόδους ειρήνης. Αποτελούν δηλαδή προβολή της ισχύος τους.

Είναι λογικό επομένως σε τόσο δύσκολες εποχές όπως οι σημερινές, οι Έλληνες να περίμεναν με αγωνία τέτοιου είδους χαρές, απαραίτητες για την ανάταση του πεσμένου ηθικού τους.

Θα πεταχτεί βέβαια ο γνωστός «σας χαλάω το πάρτι», απαισιόδοξος και θα πει «θα λυθούν τα οικονομικά, τα εθνικά και τα κοινωνικά σας προβλήματα»;

Όχι δε θα λυθούν, ωστόσο όμως οι νίκες αυτές δίνουν δύο πράγματα στους Έλληνες:

Τους δίνουν ενέργεια για να συνεχίσουν να παλεύουν και ίσως το ακόμα πιο σημαντικό, τους προσφέρουν την «τεχνογνωσία» πώς να πετύχουν μεγάλα πράγματα.

Και ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός πέτυχαν αυτούς τους άθλους διότι ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες της επιτυχίας.

Έχουν διοικήσεις, με βούληση να κάνουν τα πάντα για να πετύχουν τον στόχο τους, προπονητές με νοοτροπία νικητή και διέθεταν παίκτες με προσωπικότητα για να το επιβάλλουν.

Αυτό εάν μεταφραστεί πολιτικά έχει ως εξής: Κυβερνήσεις με βούληση να υπερασπιστούν και να προάγουν τα εθνικά συμφέροντα, ικανοί άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά, προσηλωμένοι στην επιτυχία των αντικειμενικών σκοπών και μία κοινωνία που να παλέψει για την επίτευξη τους.

Από τη στιγμή που η Ελλάδα αποτυγχάνει σε όλα τα πεδία, σημαίνει πως δεν έχει άξιους ηγέτες με όραμα και αποφασιστικότητα για να το πετύχουν.

Από το πολιτικό σύστημα μέχρι το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας υπάρχει παντού ηττοπάθεια και «ωχαδερφισμός».

Η «φυτευτή» ηττοπάθεια της ελληνικής κοινωνίας (γιατί κάποιοι φρόντισαν έντεχνα να εγκατασταθεί στη συνείδηση των Ελλήνων εδώ και δεκαετίες) δεν επέτρεψε ποτέ στη χώρα να προοδεύσει.

Θα πει κάποιος ότι όλο αυτό είναι ένα άπιαστο όνειρο. Δεν είναι, περισσότερο είναι ζήτημα «τεχνογνωσίας» και στοχοπροσήλωσης, αλλά αυτά μπορούν να τα διαχειριστούν μόνο άξιες ηγεσίες.