Τ.Γκουριώτης: «Η χώρα δεν κυβερνάται – Πηγαίνει με τον αυτόματο – Η κυβέρνηση επιβιώνει λόγω φαρσοκωμωδίας της αντιπολίτευσης»!

">

-Να ξεκινήσουμε από τα μεγάλα γεγονότα: Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό, δεδομένου ότι θα έχουμε μία πρωτοτυπία, η οποία δεν είναι για το καλό ούτε της πατρίδας, ούτε της ελληνικής κοινωνίας, ούτε του πολιτικού συστήματος; Έχουμε μία κυβέρνηση που φθείρεται, μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας με οργή, για την ακρίβεια, για μια σειρά από λάθη και παραλείψεις της ή ανεπαρκείες της, αλλά δεν δίδεται απάντηση στο πρόβλημα της κυβερνησιμότητας. Δηλαδή, όταν τίθεται το ερώτημα, ωραία, δεν σου κάνει ο Μητσοτάκης, μάλιστα. Ποιος θέλει να κυβερνήσει, ποιος θέλει να σε κυβερνήσει; Δεν υπάρχει απάντηση. Λοιπόν, πώς το βλέπετε αυτό;

-Πολιτικό προσωπικό δεν υπάρχει στη χώρα γενικά. Δεν είναι στη μία πλευρά, δεν είναι στην άλλη. Και όταν βλέπουμε αυτά που γίνονται στην αντιπολίτευση, τα οποία είναι κάτι μεταξύ φαρσοκωμωδίας και τραγωδίας, το αποτέλεσμα, νομίζω, ότι είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης. Οποιαδήποτε κυβέρνηση, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου θα ήθελε να έχει μια τέτοια αντιπολίτευση. Αυτό είναι πραγματικά ιδανικό περιβάλλον, πολιτικό περιβάλλον για μια κυβέρνηση. Ό,τι και να κάνει, ο άλλος είναι χειρότερος.

-Έτσι, ο άλλος είναι χειρότερος.

-Είναι επώδυνο.

-Έχουμε τα καλλιστεία του κακού. Τα καλλιστεία της αναποτελεσματικότητας.

-Ακριβώς. Είναι επώδυνο, αλλά είναι αληθινό. Και από τη στιγμή που δεν εμφανίζεται κάποιος φορέας, ο οποίος να μπορέσει να μετουσιώσει τις ιδέες σε πράξη, τις ιδέες της σωστής κυβερνησιμότητας, γιατί εδώ πέρα μιλάμε για μια χώρα η οποία δεν κυβερνάται, πηγαίνει στον αυτόματο. Αυτό που είπατε προηγουμένως για τις επενδύσεις, τις δήθεν τουριστικές επενδύσεις και λοιπά στην Αστυπάλαια, για την καταστροφή γενικώς, γιατί αυτό θα φέρει την καταστροφή στην Αστυπάλαια μακροπρόθεσμα, πρόκειται για περίκλειστες επενδύσεις.

-Περίκλειστες, ακριβώς. Γκετοποιημένες, περίκλειστες επενδύσεις,. που δεν αφήνουν προστιθέμενη αξία στον τόπο.

-Όχι, δεν αφήνουν καμία προστιθέμενη αξία και όποιοι κάνουν την επένδυση σταματούν και φεύγουν. Ο τουρισμός δεν είναι ακριβώς αυτό το πράγμα, γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο όταν μιλάμε για τουρισμό, μιλάμε για κάτι, ότι παίρνουμε 10 και πληρώνουμε μισό και 11. Και μιλάω για την επιβάρυνση των δικτύων. Μιλάμε για την επιβάρυνση του οικοσυστήματος. Μιλάμε για τη συνολική κόπωση μιας χώρας η οποία δέχεται 30 εκατομμύρια πιθανόν ανθρώπους, οι οποίοι το μόνο που συνεισφέρουν, πραγματικά το μόνο που συνεισφέρουν, γιατί τα υπόλοιπα είναι κόστη, είναι ένα ελάχιστο ποσό που επιτρέπει να φυτοζωεί μια οικονομία η οποία βρίσκεται χαμηλότερα, δυστυχώς- και αυτό είναι το πιο τραγικό και θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες, αν ενδιαφέρονται για αυτή τη χώρα οι πολίτες αυτής της χώρας. Είμαστε χαμηλότερα από το 2009 σε Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν. Αυτό είναι γεγονός. Και μιλάμε ότι είμαστε στο 2024. Είμαστε 83 δισεκατομμύρια υψηλότερο χρέος από ό,τι είχαμε. Από ό,τι μπήκαμε στα μνημόνια. Από τότε. Βάλτε όμως και τα 100 δισεκατομμύρια που διαγράφηκαν από το PSI. Στοίχιζε. Άρα δεν είμαστε 83. Είμαστε 83 συν 100. Περισσότερο χρέος. Περισσότερο χρέος. Όλο αυτό χωρίς μόχλευση. Γιατί αν πάμε με τη μόχλευση, η συνολική ζημιά της ελληνικής οικονομίας ξεπερνάει το 1,5-3 τρισεκατομμύριο ευρώ. Είναι πραγματικά νούμερα τα οποία ζαλίζουν, αλλά δείχνουν και γιατί δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από εδώ που είμαστε.

-Και ταυτόχρονα, κύριε Γκουριώτη, θα μου επιτρέψετε να προσθέσω ότι έχουμε μείωση της παραγωγής και της παραγωγικότητας της χώρας και της παραγωγής και της παραγωγικότητας και στον πρωτογενή τομέα, αγροτική και κτηνοτροφική οικονομία, και στον δευτερογενή που είναι η βιομηχανία.

-Προ της Θεσσαλίας, γιατί η Θεσσαλία είναι ένα κρίσιμο κτύπημα στον πρωτογενή παραγωγικό τομέα της χώρας, πρώτης Θεσσαλίας, καταγράφαμε σχεδόν 20% κατ’ έτος μείωση στην πρωτογενή παραγωγή. Είναι πραγματικά οδυνηρό, ξέρετε τι σημαίνει πρωτογενής τομέας. Είναι κάτι το οποίο πέτυχαν οι κυβερνήσεις στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Δηλαδή να μην περιμένουμε τα σιτοκάραβα και να μην περιμένουμε τα ξένα φορτία τροφίμων για να τραφεί η χώρα, ο πληθυσμός της χώρας. Ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα ότι γίναμε ανεξάρτητοι σε φαγητό. Τώρα μπορεί να μην το καταλαβαίνουν οι νεότερες γενιές ή να μην μπορούν να το διανοηθούν αλλά η Ελλάδα αν δεν ερχόντουσαν τα σιτοκάραβα πεινούσε. Τα σιτοκάραβα της Ούντρα και τα τροφοκάραβα της Ούντρα. Και τα σιτοκάραβα της Ούντρα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα σιτοκάραβα των Άγγλων και των Γάλλων, τα οποία, μην ξεχνάμε, κάθε φορά που ήθελαν να μας πιέσουν, έκαναν αποκλεισμό του Πειραιά. Λοιπόν, ήταν  ένα εθνικό σχέδιο του Καραμανλή, του Κώστα Καραμανλή, του πρεσβύτερου, να το πούμε αυτό για να καταγραφεί στην ιστορία, ότι θα έπρεπε να γίνουμε ανεξάρτητοι σε ό,τι αφορά την παραγωγή στα δημητριακά και στο ρύζι. Και τα καταφέραμε.

-Και όχι μόνο αυτό, να πούμε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τα εργοστάσια ζάχαρης, έτσι. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τα εργοστάσια παραγωγής λιπασμάτων, που ήταν απαραίτητα για να προχωρήσει και να αναβαθμίσουμε την παραγωγική διαδικασία στην αγροτική οικονομία και ούτω καθεξής. Ήταν το μεγάλο πάθος του Καραμανλή να ανασυγκροτήσει τον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα. Δεν βασιζόταν μόνο στον τουρισμό, παρότι είναι εκείνος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο εθνάρχης, που εμπνεύστηκε τη δημιουργία των Ξενία. Ξέρετε, κύριε Γκουριώτη, είχα την ευκαιρία να μου τα διηγηθεί ο ίδιος, όταν ήμουν πολύ μικρός. Πήγαινε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από μέρος σε μέρος, έκανε ο ίδιος αυτοψία και καλούσε τον τότε διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, η Εθνική Τράπεζα τότε, που ήταν παντοδύναμη υπό κρατικό έλεγχο, να φτιάξει τα Ξενία. Τα Ξενία, τα οποία αποτελούν ακόμη μνημεία αρχιτεκτονικής και τα οποία υπάρχουν σε μοναδικά σημεία, απείρου κάλλους της πανέμορφης αυτής της χώρας.

-Αυτό είναι αλήθεια. Υπήρξε ένας σωστός εθνικός σχεδιασμός. Θα πω κάτι το οποίο είναι επώδυνο, αλλά πρέπει να το αναγνωρίσουμε για να ξεκινήσει η συζήτηση. Νομίζω είναι εθνική αυτή η συζήτηση. Από το 2010 και μετά δεν έχουμε τα κλειδιά του Ταμείου της χώρας μας. Δεν έχουμε δημοσιονομική κυριαρχία. Ό,τι και να λέμε, ό,τι και να κάνουμε, το είπε προχθές πολύ εύστοχα και ο κ. Δένδιας. Πρέπει να πάρω άδεια, είπε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, για να υπογράψω μία επιταγή. Από ποιους; Από τους δανειστές. Το είπε. Άλλωστε ήταν πεντακάθαρο. Δεν έχουμε τον δημοσιονομικό έλεγχο της χώρας. Μπορούμε να κάνουμε μόνο δημοσιονομική διευθέτηση. Όταν λοιπόν βρίσκεσαι σε αυτό το σημείο, προσπαθείς να δεις ποιοι άδηλοι πόροι υπάρχουν. Οι άδηλοι πόροι είναι τουρισμός και ναυτιλία. Και από εκεί και πέρα προσπαθείς να έρθουν οι επενδύσεις. Οι επενδύσεις δεν έρχονται όμως. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Είναι επώδυνο. Είναι δύσκολο να το αποδεχθεί κανείς. Δυστυχώς καμία κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να φέρει επενδύσεις. Μετά την αποεπένδυση που επικράτησε στη χώρα τη δεκαετία του ’80, καμία καινούργια επένδυση δεν ήρθε στη χώρα. Πλέον δε, μας αντιμετωπίζουν όλοι σαν μία «Μπανανία», σαν έναν χώρο όπου μπορούν να έρθουν να κάνουν τα πάντα, ατιμώρητα, δεν αφήνουν λεφτά, το χρήμα το μαζεύουν και το παίρνουν στις χώρες τους, στα ταμεία τους, εν πάση περιπτώσει, οι εταιρείες. Εδώ δεν μένει τίποτα και πραγματικά είναι εντυπωσιακό. Να σας πω την περίπτωση του ενός ξενοδοχείου εδώ στην περιοχή της Γλυφάδας, στο One and Only, στα παλιά, τα θρυλικά, τα εμβληματικά κτίρια. Τι έγινε; Έγινε ένα ξενοδοχείο. Επάνω στην παραλία, έχει κλείσει όλη η παραλία, τα «Αστέρια» δεν είναι προσβάσιμα στους πολίτες, είναι αποκλειστική, είναι ένα φιλέτο πραγματικά της Ριβιέρας, της Αθηναϊκής Ριβιέρας, και όμως αυτή τη στιγμή έχουν καν πρόσβαση οι πολίτες. Αυτά δεν είναι επενδύσεις. Αυτά είναι αρπαγή. Είναι αρπαγή γης. Με τη σφραγίδα δε, του κράτους. Έτσι. Και πραγματικά πονάει, πονάει τον κάθε Έλληνα, αλλά να το πω απ’ την ανάποδη: γιατί να μην μπορώ να κάνω μπάνιο στην παραλία του Δήμου μου.

-Ακριβώς στο μέρος που μένετε, που είστε δημότης.

-Ναι, γιατί να μην μπορώ να κάνω;

-Πρέπει να σας πω δε ότι το ίδιο, η ίδια εταιρεία που έχει το One and Only και έχει κάνει την επένδυση στη Τζια, στη συγκεκριμένη παραλία, γιατί έχω πολλά τηλέφωνα τηλεθεατών, στο 6182303560, στο «Δύναμη για την Ελλάδα», έχει κλείσει πάλι την παραλία. Νομίζω είναι η παραλία Δρόσκοπος. Μπορεί να κάνω λάθος, ας με διορθώσουν αυτοί που με ακούνε. Και όποιοι προσπαθούν να κάνουν μπάνιο σε ένα μέρος στην άκρη της παραλίας, υπάρχουν άντρες ασφαλείας που λένε όχι, η παραλία είναι ιδιωτική. Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα κατά παράβαση και παραβίαση των συνταγματικών διατάξεων. Άρα γινόμαστε μπανανία, έχετε δίκιο.

-Μα είναι αυτονόητο ότι όταν υποχωρείς, θα σου πετάξουν ένα κομμάτι ψωμί, γιατί εδώ πέρα δεν πρόκειται για παραγωγική επένδυση. Κάποιος θα πρέπει να το καταλάβει, κάποιος θα πρέπει να το πει, ότι ο τουρισμός δεν είναι παραγωγική επένδυση. Δεν παράγουμε προϊόντα για να τα εξάγουμε, για να πάρουμε «ζεστό» χρήμα. Διαθέτουμε μία θάλασσα που μας την έδωσε ο Θεός, διαθέτουμε έναν ήλιο που μας τον έδωσε ο Θεός και παραλίες που μας τις έδωσε το αίμα αυτών των ανθρώπων που θυσιάστηκαν κάποτε για μας. Και εμείς τις δίνουμε, ουσιαστικά τις χαρίζουμε. Για να κάνουμε τι; Για να προσληφθούν κάποιες καθαρίστριες, στην καλύτερη περίπτωση.

–Και να πούμε και κάτι ακόμα. Ένα μέρος του προσωπικού είναι απ’ έξω, δεν είναι από την Ελλάδα. Είναι αυτό. Η μεγάλη πλειοψηφία δεν είναι από την Ελλάδα. Ένα δεύτερο, το οποίο νομίζω ότι είναι σημαντικό, ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνονται αυτές οι επενδύσεις, διαμορφώνουν πια μία Ελλάδα, όπου το θέμα των διακοπών αποτελούσε μία κατάκτηση μετά το τέλος και του εμφυλίου πολέμου, καθώς μεγάλωνε η Ελλάδα, μεγάλωνε οικονομικά. Ξεκίνησαν οι διακοπές στο χωριό. Μετά πλέον και η μικρομεσαία ελληνική οικογένεια, και η πιο φτωχή ελληνική οικογένεια, με τα εισιτήρια της εργατικής εστίας, οι απλοί εργαζόμενοι, οι άνεργοι, μπορούσαν να πάνε και αυτοί δίπλα στο χωριό τους, να πάνε σε ένα μέρος πιο απλό, να πάνε στο ταβερνάκι, να βρέξουν τα πόδια τους στη θάλασσα, να κάνουν το μπάνιο τους, να απολαύσουν τις ομορφιές αυτής της χώρας. Δεν έχει σημασία αν δεν πήγαιναν στα κοσμικά. Πήγαιναν στα πιο απόμερα νησιά, στις πιο απόμερες παραλίες. Απολάμβαναν όμως την ομορφιά αυτής της απίθανης χώρας. Τώρα τι γίνεται; Γκετοποιείται η χώρα. Φέτος ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού δεν μπόρεσε να πάει στα νησιά. Και δεν μπόρεσε να πάει στα νησιά γιατί για να πας στις Σπέτσες με το δελφίνι, το ιπτάμενο δελφίνι, θέλεις 50 ευρώ το άτομο να πας και 50 να γυρίσεις. 100 ευρώ το άτομο. Ένα ζευγάρι με δύο παιδιά θέλει 400 ευρώ να πάει και να γυρίσει πού; Στις Σπέτσες. Πού να πάει; Πού να ξοδέψει; Τι να πρωτοθαυμάσει και τι να πρωτοφάει; Λοιπόν, εκεί φτάσαμε κύριε Γκουριώτη. Ξέρω ότι έχετε κάνει μια μεγάλη έρευνα για το όριο παρανομίας στις Κυκλάδες και ιδιαίτερα στη Μύκονο. Και επειδή δεν έχουμε χρόνο, θα παρακαλέσω αύριο στο δεύτερο μέρος της εκπομπής να σας έχουμε μαζί για να δούμε τι σημαίνει ελληνικό κράτος, τι σημαίνει τοπική αυτοδιοίκηση και πώς εννοούν την εφαρμογή της νομιμότητας στο πριγκιπάτο το ανεξάρτητο της Μυκόνου. Θα παρακαλέσω να ανανεώσουμε το ραντεβού μας για το δεύτερο μέρος της εκπομπής αύριο.

-Κύριε Παναγιωτόπουλε, θα χαρώ και εγώ να το πω γιατί πραγματικά πρόκειται για καταστάσεις οι οποίες πληγώνουν πάνω απ’ όλα τη χώρα. Θα τα πούμε αύριο.»