Γιατί ο χρόνος πηγαίνει μόνο μπροστά; Μήπως είναι απλά μια ψευδαίσθηση;

Γιατί πρέπει η φθορά να συμβαδίζει με τον χρόνο; Όταν για παράδειγμα ζούμε ένα όνειρο την στιγμή που κοιμόμαστε αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει ο χρόνος;

Μήπως λοιπόν ο χρόνος είναι απλά μια ψευδαίσθηση; μήπως όλα όσα αντιλαμβανόμαστε ότι ζούμε είναι νοητά; εικονικά; τότε πως προσδιορίζουμε την έννοια του χρόνου μέσα σε έναν νοητό εικονικό κόσμο;

Αλήθεια τι προσδιορίζουμε ως παρελθόν; τις στιγμές που πέρασαν από την ζωή μας, την ιστορία, μέσα από τα πρόσωπα γεγονότα που άφησαν το αποτύπωμα τους, πάνω στον χώρο και τον χρόνο, στον οποίο πήραμε την σκυτάλη εμείς τώρα, προδιαγράφοντας το παρόν μέσα από το παρελθόν μας και το μέλλον που θα πάρουν μετά «άλλοι» την σκυτάλη;

Άρα γιατί πρέπει ο χρόνος να κυλά προδιαγράφοντας την ζωή μόνον μπροστά;

Αλήθεια τώρα, μπορεί να υπάρξει η έννοια του χρόνου σε μια οντότητα που είναι αθάνατη δεν φθείρεται και ζει για πάντα;

Φανταστείτε τον εαυτό σας ως μια αθάνατη οντότητα, όπου ενσαρκώνεται σε χωϊκά δοχεία-σώματα για να ζήσει τις διάφορες πραγματικότητες πάνω στον εκάστοτε χώρο με τους ανάλογους νόμους που τον διέπουν.

Για παράδειγμα, όταν συμμετέχουμε σε έναν εικονικό κόσμο ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, πάντα διέπεται από τους δικούς του νόμους, έχει τον δικό του εικονικό τρισδιάστατο κόσμο, το δικό του ολόγραμμα!..και δεν εξαρτάται από εμάς, διότι πολύ απλά εμείς συμμετέχουμε στο εικονικό παιχνίδι ως παίκτες σύμφωνα με τις επιλογές μας!!..με αρχή και τέλος του παιχνιδιού, αλλά στην ουσία δεν υπάρχει τέλος, απλά υπάρχει τέλος του παιχνιδιού.

Αν πάλι θέλουμε να συνεχίσουμε το παιχνίδι από την αρχή η από εκεί που σταματήσαμε, συμμετέχουμε ξανά με μια καινούρια μας συμμετοχή, ένα καινούριο παιχνίδι από την αρχή.

Αν λοιπόν νομίζετε ότι ζείτε αληθινά σε έναν κόσμο εικονικό, πρέπει πρώτα να αντιληφθείτε ποιος είναι ο παίκτης, και αν εσείς, εγώ, ο οποιοσδήποτε συμμετέχει σε αυτόν τον κόσμο, είμαστε οι παίκτες μέσα στο ολόγραμμα παιχνίδι που ονομάζουμε ζωή πάνω στον χωροχρόνο του πλανήτη Γη, τότε θα πρέπει να αντιληφθούμε ποιοι δεν είναι οι παίκτες, αλλά το «πρόγραμμα» του ολογράμματος που ονομάζουμε ζωή.

Ως συμπέρασμα, πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι δεν υπάρχει ο χρόνος, ούτε το παρόν ούτε το παρελθόν, ούτε το μέλλον, και σκεφτείτε και αυτό, πως είναι δυνατόν να ονομάσουμε έναν εικονικό κόσμο ως ζωή; μέσα από το παρελθόν παρόν και μέλλον. Αλλά αν υποθέσουμε ότι το σύμπαν είναι κυκλικό, τότε και το μέλλον γίνεται αμέσως παρελθόν.

Υπάρχει η έννοια της αληθινής ζωής σε έναν εικονικό κόσμο;

Αν ναι, τότε πρέπει να αποδεχτείτε ότι ζωή είναι να ζεις μέσα στον χώρο ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού ως παίκτης, ενός εικονικού ολογράμματος! γι’αυτό άλλωστε και ζούμε την εικόνα – το είδωλο!