Επιστήμες
Η λέξη «θάνατος» στο άκουσμά της δεν προκαλεί σε κανέναν ευχάριστα συναισθήματα. Πρόκειται για κάτι που επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα, αφού όλοι και όλα κάποια στιγμή «πεθαίνουν».
Το μυστήριο του θανάτου είναι αυτό που τον κάνει τρομακτικό αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα τι συμβαίνει. Μοιάζει σαν τέλος αλλά δεν επιβεβαιώνεται πως είναι το οριστικό τέλος, ιδιαιτέρως για όσους θρησκεύουν.
Κανείς πεθαμένος δεν μπορεί να… μιλήσει για την εμπειρία του και όσοι ισχυρίζονται πως… γύρισαν, δεν είναι επιβεβαιωμένο πως όντως πέθαναν.
Πλέον η επιστήμη μπορεί να μας απαντήσει για το αν οι στιγμές πριν επέλθει ο θάνατος πονάνε. Υπάρχουν ταυτόχρονα πολλές μαρτυρίες ανθρώπων που αντίκρισαν τους αγαπημένους τους, πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή, να χαλαρώνουν και να είναι ήρεμοι.
Ο ήρεμος θάνατος που το σώμα και ο εγκέφαλος «σβήνουν» δεν αφορά όλες τις περιπτώσεις. Δεν είναι όλοι οι θάνατοι… ήσυχοι. Υπάρχουν άνθρωποι που πονάνε φρικτά.
Οι επιστήμονες έχουν δουλέψει πάνω σε αυτό το ζήτημα και σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Atlantic παρουσιάστηκαν οι πιο επίπονοι τρόποι για να πεθάνει ένας άνθρωπος.
Σταύρωση: O… ορισμός του ανυπόφορου
Οι άνθρωποι σταύρωναν τους άλλους ανθρώπους για να τους τιμωρήσουν. Αρκετοί γνωρίζουν για τη σταύρωση του Ιησού Χριστού, ωστόσο σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα υπήρχε σαν πρακτική από τον 6ο αιώνα προ Χριστού.
Μπορεί όλοι να έχουν δει έργα με τον εσταυρωμένο Ιησού που έχει μία ειρηνική μορφή με τέσσερα τραύματα και να έχουν συνδέσει τη σταύρωση με αυτή την εικόνα, αλλά η πρακτική πονάει φρικτά.
Σύμφωνα με το πανεπιστήμιο Azusa στην Καλιφόρνια, η λέξη «excruciating» (ανυπόφορος) έχει βγει από τη λέξη «crucifixion» (σταύρωση). Η σταύρωση ήταν βασανιστήριο αφού τις περισσότερες φορές τα καρφιά στους καρπούς δεν έμπαιναν σε φλέβες αλλά στους στο μέσο νεύρο. Παρομοίως και τα καρφιά στα πόδια, με αποτέλεσμα ο θάνατος να είναι μια αργή διαδικασία, ένα βασανιστήριο με τον άνθρωπο να πονάει φρικτά.
Πνιγμός: Πιο επίπονος απ’ όσο νομίζεις
Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο πνιγμός είναι ένας απαίσιος τρόπος θανάτου, τελικά είναι και επίπονος. Αν και πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που πνίγονται φωνάζουν για βοήθεια και εν τέλει λιποθυμούν όταν βουλιάζουν στο νερό, αυτό δεν ισχύει.
Σύμφωνα με το Medical Daily, οι άνθρωποι που κινδυνεύουν να πνιγούν αναπνέουν ιδιαίτερα γρήγορα. Αυτό έχει ως συνέπεια όταν βουλιάξουν να αναπνεύσουν και μέσα στο νερό με αποτέλεσμα να υπάρχει λαρυγγόσπασμος ή σπασμοί στις φωνητικές χορδές.
Σύμφωνα με το Healthline, η αναπνοή μέσα στο νερό πονάει και οδηγεί το νερό μέσα στους πνεύμονες και ακόμα όσοι έχουν σωθεί πονάνε για ώρες. Επίσης ο πνιγμός είναι επίπονος και εξαιτίας του πανικού.
Θανατηφόρα ένεση
Μπορεί στις χώρες που ισχύει η θανατική ποινή να θεωρείται ως πιο «ανθρώπινος» τρόπος θανάτου, αλλά σύμφωνα με την Μπριτάνικα ισχύει το εξής: η ένεση περιλαμβάνει ένα βαρβιτουρικό αναισθητικό για λιποθυμία, ένα μυοχαλαρωτικό για παράλυση και ένα φάρμακο για καρδιακή προσβολή. Αν όλα πάνε σύμφωνα με τον σχεδιασμό ο θανατοποινίτης εκτελείται σε πέντε λεπτά πονώντας ελάχιστα.
Η πραγματικότητα όμως τις περισσότερες φορές δεν ισχύει. Πλέον στις ΗΠΑ αρκετές είναι οι πολιτείες που δεν ακολουθούν το πρωτόκολλο των τριών και χρησιμοποιούν φάρμακα που δεν έχουν μελετηθεί. Σύμφωνα με τους New York Times, ακόμα και όταν ακολουθείται το πρωτόκολλο των τριών «υπάρχουν 14 λεπτά πόνου και τρόμου».
Υπάρχουν περιπτώσεις θανατοποινιτών που εξέπνευσαν ακόμα και μετά από δύο ώρες, κατά τη διάρκεια των οποίων αν και ζωντανοί ένιωθαν να πνίγονται και ήταν σε πανικό. Ιατροδικαστικές έρευνες σε θανατοποινίτες έχουν διαπιστώσει πως υπήρχαν περιπτώσεις όπου τα πνευμόνια ήταν γεμάτα με υγρό, αποδεικνύοντας ουσιαστικά πως είχαν πάθει πνευμονικό οίδημα.
Ακόμη χειρότερα, πολλά φάρμακα που βάζουν στις ενέσεις δεν είναι αναισθητικά αλλά προκαλούν απλά υπνηλία και δεν σταματάνε τον πόνο.
Ηλεκτροπληξία, ένας φρικτός θάνατος
Πρόκειται για έναν ιδιαίτερα επίπονο θάνατο που επιλεγόταν για θανατοποινίτες. Η τάση του ρεύματος διαπερνά το σώμα και μπορεί να σπάσει μέχρι και κόκκαλα. Οι ιστοί πρήζονται και πονούν, το δέρμα κοκκινίζει και καίγεται. Οι οφθαλμοί μπορούν να βγούν από τις κόγχες και στο τέλος όλο το σώμα παίρνει φωτιά.
Φωτιά
Ακόμα και ένα μικρό έγκαυμα πονάει. Μόνο η… σκέψη να καίγεται κάποιος ολόκληρος προκαλεί πόνο. Σύμφωνα με την δόκτορα Valerie Rao, «οι άνθρωποι που καίγονται βλέπουν το δέρμα τους να γίνεται μαύρο και να ανοίγει, αντικρίζοντας τους ιστούς. Πνίγονται από τον καπνό και οι μύες τους πρήζονται. Ακόμα και η αναπνοή πονάει εξαιτίας της υψηλής θερμοκρασίας».
Σύμφωνα με τον Guardian, ο πόνος μπορεί να γίνει πιο φρικτός αφού άνθρωποι πρώτα καίγονται στο δέρμα και στη συνέχεια η φωτιά καίει το υπόλοιπο σώμα, αφού πρώτα έχει καταστρέψει μεγάλο αριθμό νεύρων. Ακόμη… χειρότερα, η λάβα, που εκτός από την αγωνία που έχει όποιος τη βλέπει, σε περίπτωση που «αγγίξει» κάποιον, τον θέτει αντιμέτωπο με 1.200 βαθμούς Κελσίου. Και τον σκοτώνει ακαριαία.
Ακτινοβολία
Η ακτινοβολία τρομάζει αφού είναι αόρατη. Όποιος μολυνθεί μπορεί να στέκεται όρθιος νιώθοντας υγιής και ξαφνικά να αρχίσει η κατάρρευση του σώματός του. Όμως η μόλυνση από ακτίνες γάμα, δηλαδή από ραδιενέργεια, καταστρέφει τα πάντα στο ανθρώπινο σώμα. Οδηγεί σε αφυδάτωση, απώλεια συνείδησης, μολύνσεις και εν τέλει σε κατάρρευση του καρδιαγγειακού συστήματος.
Αναλόγως του επιπέδου της έκθεσης σε ακτίνες γάμα αλλάζει και το αίσθημα πόνου που φτάνει σε σημείο να είναι ανυπόφορο. Το τρομακτικό με τις ακτίνες γάμα και τη ραδιενέργεια είναι πως δεν χρειάζεται να βρεθείς σε ατύχημα τύπου Τσερνόμπιλ για να τις υποστείς.
Σύμφωνα με τους New York Times, το 2007 ένας άνδρας καταλάθος εκτέθηκε αρκετά στη ραδιενέργεια ενώ έκανε ακτινοβολίες για θεραπεία καρκίνου στη γλώσσα. Έχασε την ακοή του, την όρασή του, τα δόντια του, δεν μπορούσε να καταπιεί, έβγαλε έλκη στο στόμα και «πονούσε αφόρητα».
Έκθεση σε τριφθοριούχο χλώριο
Αν έχεις σκεφτεί πως το σύμπαν σε μισεί, το τριφθοριούχο χλώριο ενισχύει τον ισχυρισμό σου. Τη δεκαετία του ’30 ανακαλύφθηκε από τους επιστήμονες έψαχναν στο αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο με το φθόριο το οποίο όμως αποθηκεύεται ευκολότερα.
Και το τριφθοριούχο χλώριο είναι ένα υγρό τόσο… ενεργό που οτιδήποτε έρχεται σε επαφή παίρνει φωτιά. Στο βιβλίο «Ignition! An Informal History of Liquid Rocket Propellants», ο John Drury Clark περιγράφει τι συνέβη όταν έσπασε ένας μικρός μεταλλικός κύλινδρος με τριφθοριούχο χλώριο. «Απλώθηκε 30 εκατοστά, άνοιξε τρύπα 8 εκατοστών και το μέρος γέμισε καπνό με αποτέλεσμα να μην βλέπεις μπροστά σου». Εν τέλει εκκενώθηκε η περιοχή!
Η επαφή με τριφθοριούχο χλώριο προκαλεί έναν επίπονο θάνατο. Προκαλεί αφόρητο πόνο και σύμφωνα με το Live Science, «θα μετατρέψει τα κόκαλα σε ζελατίνη και τα δάχτυλα τον χεριών σε μικρά κοτσάνια». Το τριφθοριούχο χλώριο είναι τόσο επικίνδυνο που απαγορεύεται η χρήση του σε όλο τον κόσμο εδώ και δεκαετίες.
Ένα συγκεκριμένο δηλητήριο
Το φίδι «μπούμσλανγκ» ζει στο νότιο και νοτιοδυτικό τμήμα της Αφρικής και το δηλητήριό του είναι πολύ τοξικό. Σύμφωνα με την Μπριτάνικα, το δηλητήριό του σκοτώνει ακόμα και σε ιδιαίτερα μικρή ποσότητα. Ο θάνατος είναι επίπονος και το δηλητήριο δημιουργεί ιδιαίτερα μικρούς θρόμβους στο αίμα που όμως δεν είναι μοιραίοι, με αποτέλεσμα την αιμορραγία, τη ναυτία, τον πυρετό και το τρέμουλο.
Ο θάνατος του διάσημου ζωολόγου Karl Patterson Schmidt το 1957 συνδέεται με το αφρικανικό μπούμσλανγκ. Ο ίδιος επέλεξε να μη ζητήσει άμεσα ιατρική βοήθεια προκειμένου να καταγράψει την εμπειρία του σε ημερολόγιο. Έγραφε πως αιμορραγούσε από τα ούλα, τα μάτια, το στόμα και έκανε εμετό με αίμα.
