Επιστήμες
Μια ομάδα ερευνητών στην Ισπανία προσπάθησε να το ανακαλύψει αν κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος ακριβώς ίδιος με εσάς και τα εκπληκτικά αποτελέσματά τους δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Cell Reports την Τρίτη.
Ο δρ Manel Esteller, ερευνητής στο Ινστιτούτο Ερευνών για τη Λευχαιμία Josep Carreras στη Βαρκελώνη της Ισπανίας, είχε εργαστεί σε έρευνες που αφορούσαν δίδυμους και ενδιαφερόταν για ανθρώπους που μοιάζουν αλλά δεν έχουν πραγματική οικογενειακή σχέση σε βάθος τουλάχιστον 100 ετών.
Έτσι, στράφηκε στην τέχνη για να απαντήσει σε ένα ερώτημα της επιστήμης. Ο ίδιος και οι συνεργάτες του πλησίασαν 32 άτομα με ισάριθμους σωσίες που συμμετείχαν στο φωτογραφικό πρότζεκτ «Δεν είμαι ολόιδιος!», του Καναδού καλλιτέχνη, François Brunelle.
Όπως διαπίστωσε η μελέτη, οι άνθρωποι που μοιάζουν μεταξύ τους χωρίς να είναι άμεσα συγγενείς, φαίνεται ότι εξακολουθούν να έχουν γενετικές ομοιότητες.
Μεταξύ αυτών που είχαν αυτές τις γενετικές ομοιότητες, πολλοί είχαν επίσης παρόμοιο βάρος, παρόμοιους παράγοντες στον τρόπο ζωής και παρόμοια μοτίβα συμπεριφοράς και συνηθειών, π.χ στο κάπνισμα αλλά ακόμα και το επίπεδο εκπαίδευσης. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι οι γενετικές παραλλαγές που σχετίζονται με τη φυσική εμφάνιση, ίσως επηρεάζουν ορισμένες συνήθειες και συμπεριφορές.
Οι ερευνητές ζήτησαν από τα ζεύγη να κάνουν τεστ DNA και να συμπληρώσουν ερωτηματολόγια σχετικά με τη ζωή τους. Οι επιστήμονες έβαλαν επίσης τις εικόνες τους σε τρία διαφορετικά προγράμματα αναγνώρισης προσώπου. Από τα άτομα που επιστράτευσαν, 16 ζευγάρια είχαν παρόμοια σκορ ομοιότητας με πανομοιότυπα δίδυμα που αναγνωρίστηκαν με το ίδιο λογισμικό. Τα υπόλοιπα 16 ζευγάρια μπορεί να έμοιαζαν ίδια στο ανθρώπινο μάτι, αλλά ο αλγόριθμος δεν έβλεπε ομοιότητα χρησιμοποιώντας προγράμματα αναγνώρισης προσώπου.
Στη συνέχεια, οι ερευνητές έριξαν μια πιο προσεκτική ματιά στο DNA των συμμετεχόντων. Τα ζευγάρια που το λογισμικό αναγνώρισης προσώπου αποφάνθηκε ότι ήταν παρόμοια είχαν πολύ περισσότερα κοινά γονίδια από τα άλλα 16 ζευγάρια.
«Ήμασταν σε θέση να δούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι που μοιάζουν μεταξύ τους, στην πραγματικότητα μοιράζονται αρκετές γενετικές μεταβλητές. Και αυτές είναι άκρως παρόμοιες μεταξύ τους» δήλωσε ο Esteller. «Έτσι μοιράζονται αυτές τις γενετικές παραλλαγές που σχετίζονται με το σχήμα της μύτης, των ματιών, του στόματος, των χειλιών, ακόμα και τη δομή των οστών. Και αυτό ήταν το κύριο συμπέρασμα, ότι η γενετική τους ενώνει.»
Πρόκειται για παρόμοιους κώδικες, είπε ο Esteller, αλλά αυτό έγινε από καθαρή σύμπτωση. Όταν όμωςεξέτασαν προσεκτικότερα τα ζευγάρια, διαπίστωσαν ότι άλλοι παράγοντες ήταν διαφορετικοί.
Όταν οι επιστήμονες διερεύνησαν πιο προσεκτικά αυτό που ονομάζουν επιγονιδίωμα των σωσιών που έμοιαζαν περισσότερο μεταξύ τους, διαπίστωσαν μεγαλύτερες διαφορές. Η επιγενετική είναι η μελέτη του τρόπου με τον οποίο το περιβάλλον και η συμπεριφορά μπορούν να προκαλέσουν αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα γονίδια ενός ατόμου. Όταν οι επιστήμονες εξέτασαν το μικροβίωμα των ζευγαριών που έμοιαζαν περισσότερο, αυτά ήταν επίσης διαφορετικά. Το μικροβίωμα είναι οι μικροοργανισμοί – οι ιοί, τα βακτήρια και οι μύκητες που είναι πολύ μικροί για να τους δει το ανθρώπινο μάτι – και ζουν στο ανθρώπινο σώμα.
«Υπάρχει λόγος που δεν είναι εντελώς πανομοιότυποι», δήλωσε ο Esteller.
