Μικροί μαθητές έγιναν… συγγραφείς και κάνουν τα παραμύθια τους βιβλίο

Πρόκειται για τη συγγραφική δημιουργία 200 μαθητών, που μέσα από τα «παιχνίδια δημιουργικής φαντασίας» και με καθοδηγητή τον διευθυντή του σχολείου Βασίλη Γεργατσούλη, έφτιαξαν τα δικά τους παραμύθια πολλά από τα οποία διαδραματίζονται στο σχολικό περιβάλλον και είναι γραμμένα με φαντασία και χιούμορ. Σημειώνεται πως το βιβλίο αυτό αποτελεί το 5ο σε σειρά συλλογή παραμυθιών από μαθητές του σχολείου.

Για την ιδέα του βιβλίου, αλλά και τη δική του σχέση με τον κόσμο της συγγραφής μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διευθυντής του 23ου Δημοτικού Σχολείου Νίκαιας και εμπνευστής αυτής της προσπάθειας Βασίλης Γεργατσούλης. Έχοντας ο ίδιος εκδώσει 14 προσωπικά βιβλία αναφέρει: «Χρειάζεται να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι έχουν σχέση με το βιβλίο. Αυτή η σχέση μου με το βιβλίο, βοήθησε αρκετά ώστε να “ανοιχτούμε”, γιατί πολλά σχολεία κάνουν ενδιαφέροντα πράγματα αλλά μπορεί να μην έχουν τις γνώσεις και τις επαφές στον χώρο ώστε να προβάλουν προς τα έξω τις δημιουργίες τους.»

Όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο διευθυντής του 23ου Δημοτικού Σχολείου Νίκαιας, «στο βιβλίο υπάρχει ένα λαογραφικό είδος αφήγησης το οποίο στα αγγλικά το αποκαλούμε tall tales και στα ελληνικά θα το μεταφράζαμε ως ψευδολογικές αφηγήσεις, όχι με την έννοια του ψέματος αλλά με την έννοια της υπερβολικής φαντασίας.»

Για τον κ. Γεργατσούλη η αφετηρία για να φτιάξουν τα παιδιά μια ιστορία πρέπει να είναι μια διαδικασία απελευθερωτική της σκέψης τους, «γιατί όσο ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, τόσο βοηθάς και τη σκέψη του παιδιού να πλάσει δικά της πράγματα.»

«Οπότε αφού ακούσαμε κάμποσες αφηγήσεις με “τρελά ψέματα” – υπερβολικά ψεύδη, τους καλέσαμε να πούνε ένα δικό τους ψέμα. Πολλά παιδιά σήκωναν το χέρι και έλεγαν τις ιδέες τους, όπως ότι ακουμπώντας με το δάχτυλό τους ένα σημείο του χάρτη βρέθηκαν να ταξιδεύουν στο μέρος που ακούμπησαν. Αυτή δηλαδή ήταν η πρώτη ύλη για να δομήσουμε τα παραμύθια μας. Αφού λοιπόν είπαν το «ψέμα» τους, τα γράφαμε στον πίνακα, επιλέξαμε κάποια που μας έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση και μετά από εκεί ο ρόλος του δασκάλου ήταν να κάνει ερωτήσεις δηλαδή ποιους ήρωες θα μπορούσαν να βάλουν στην ιστορία, κάποιες δράσεις κτλ», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Γεργατσούλης. Τονίζοντας ωστόσο πως ο δάσκαλος δεν πρέπει να υποβάλλει στα παιδιά τι θα πούνε.

Με αυτή τη διαδικασία σημειώνονταν στον πίνακα οι ιδέες, οι μαθητές εναλλάσσονταν, άρα και οι σκέψεις τους και κάπως έτσι ολοκληρωνόταν το παραμύθι. Η πληκτρολόγηση βέβαια γινόταν από τον εκπαιδευτικό, ο οποίος πήγαινε μέσα στην τάξη και το ξαναδιάβαζε, το διορθώνανε όλοι μαζί και κατέληγαν όλοι μαζί στο τελικό παραμύθι, αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διευθυντής του 23ου Δημοτικού σχολείου Νίκαιας.

Το πολύ σημαντικό σε αυτή την προσπάθεια είναι σύμφωνα με τον κ. Γεργατσούλη «ότι συμμετέχει η πλειονότητα της τάξης. Ακόμα και οι πιο μέτριοι μαθητές, επειδή τη διαδικασία αυτή τη βλέπουν σαν παιχνίδι- όπως όλα τα παιδιά, συμμετέχουν όλα. Οπότε θεωρώ ότι βοηθά και την αυτοπεποίθησή τους και δένει και την τάξη σαν ομάδα γιατί φτάνεις κάποια στιγμή να λες “αυτό είναι το παραμύθι μας” γιατί όταν μοιράζεσαι κάτι, δένεσαι με τον άλλον».

Μία επόμενη φάση ήταν η εικονογράφηση, αναφέρει ο διευθυντής του σχολείου «όπου αφού το διαβάσαμε το χωρίσαμε σε σκηνές, εικόνες. Έτσι χωρίστηκαν οι μαθητές σε ομάδες και ανέλαβαν με την ίδια διαδικασία – παιχνιδιού, την εικονογράφηση του βιβλίου. Ήταν επίσης μια φοβερή ευκαιρία και για τους εκπαιδευτικούς να συνεργαστούν μεταξύ τους. Προσπαθήσαμε να είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα όλου του σχολείου, μπήκαμε σε όλα τα τμήματα κάνοντας την ίδια δουλειά, κάθε τμήμα βέβαια διάλεγε άλλο θέμα, το εξέλισσε με διαφορετικό τρόπο και κατέληγαν στο δικό τους παραμύθι». Μάλιστα ανέφερε πως επειδή αυτό το πρόγραμμα γινόταν δύο-τρία χρόνια υπάρχουν και μαθητές οι οποίοι τώρα φοιτούν στην Α’ ή και Β’ Γυμνασίου γιατί όταν συμμετείχαν ήταν ακόμα στο Δημοτικό.

Για το πόσο σημαντικό είναι να πραγματοποιούνται τέτοιου είδους πρωτοβουλίες στα σχολεία, απάντησε ο διευθυντής του 23ου Σχολείου Νίκαιας: «Τα παιδιά πολλές φορές δεν γνωρίζουν τις δυνατότητές τους. Αυτή είναι η μεγάλη ευθύνη των εκπαιδευτικών, να βοηθήσουν τα παιδιά να καταλάβουν ποιες είναι οι δυνατότητές τους, ποια είναι τα ταλέντα τους. Μπορεί να υπάρχουν δηλαδή, μεταξύ των μαθητών μας κάποιοι οι οποίοι θα γίνουν αύριο οι μεγαλύτεροι μουσικοί του κόσμου. Εάν δεν πιάσουν ποτέ ένα μουσικό όργανο, αν δεν ασχοληθεί κάποιος μαζί τους, ποτέ δεν θα το ανακαλύψουν. Τέτοιες δράσεις στον χώρο του σχολείου, πιστεύω βοηθούν να κατανοήσουν οι μαθητές τις δυνατότητές τους για παράδειγμα και να πουν ‘μπορώ και εγώ να γράψω’. Είναι σημαντικό να το λες αυτό στον εαυτό σου με εμπιστοσύνη. Τα παιδιά αυτή τη διαδικασία την έχουν δει σαν ένα ευχάριστο κομμάτι της απασχόλησης τους, παίζοντας δηλαδή δημιουργούν», καταλήγει ο κ. Γεργατσούλης.

Σημειώνεται ότι το βιβλίο είναι έκδοση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 23ου Σχολείου Νίκαιας, το οποίο διακινείται από το σύλλογο εντός τους σχολείου και διατίθεται σε κάποια επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, ενώ όποιος ενδιαφέρεται για το βιβλίο μπορεί να επικοινωνεί με το σχολείο.