Πόσες λοιμώξεις μπορεί να περάσει ένα βρέφος ή νήπιο τα πρώτα χρόνια;

Ουσιαστικά πρόκειται για 30-40 ιογενείς κυρίως λοιμώξεις που κάθε μικρό παιδί προβλέπεται να κολλήσει μέχρι να μεγαλώσει, ως μέρος… χτισίματος της άμυνας του, και δεν έχει σημασία πόσο συχνά τις περνάει ή πόσο μικρό;

Ένα βρέφος ή μικρό παιδί που δεν πηγαίνει ακόμα παιδικό σταθμό, έχει φυσιολογικές συνευρέσεις με άλλα πρόσωπα στο οικείο περιβάλλον, περιστασιακές επαφές με παιδάκια σε βόλτες στο εμπορικό κέντρο ή την παιδική χαρά, βρίσκεται σε ένα καλό επίπεδο υγείας, κολλάει το πολύ μια ίωση ανά μήνα.

Ο οργανισμός του εξασθενεί για λίγες ημέρες κατά τη διάρκεια της ίωσης, έχει λίγη παροδική ανορεξία που τελειώνει στην εβδομάδα, τα συμπτώματα όπως συνάχι και βήχας υποχωρούν μέσα σε 7-10 ημέρες και έπειτα αναρρώνει πλήρως, με ζωηράδα και όρεξη για φαγητό, έτσι που η επόμενη ίωση συνήθως το πετυχαίνει σε άριστη κατάσταση υγείας.

Αυτή είναι μια φυσιολογική ροή ιώσεων που βοηθάει τον οργανισμό του παιδιού παρά βλάπτει, δηλαδή χτίζει αντισώματα και άμυνα χωρίς να χειροτερεύει ολοένα το γενικό του επίπεδο υγείας, χωρίς να δημιουργούνται υποτροπές, προδιαθέσεις και επιπλοκές.

Αντίθετα, υπάρχει και η άλλη περίπτωση όπου έχουμε ένα βρέφος από μηνών έως μικρό παιδί 2-3 ετών που ξεκινάει πρώτη χρονιά σε βρεφονηπιακό σταθμό (με επιβαρυντικούς πρόσθετους παράγοντες να είναι μεγάλο ωράριο που βρίσκεται στον παιδικό, κακός αερισμός και συνθήκες υγιεινής, κλείσιμο στους τέσσερις τοίχους χωρίς να προαυλίζονται, πολλά βρέφη στο ίδιο τμήμα, χειμώνας, δεν παραμένει σπίτι αρκετές μέρες για να αναρρώσει από κάθε ίωση κα), ή για ένα βρέφος και μικρό παιδί με μεγαλύτερο αδερφάκι που εκείνο πηγαίνει πρώτη – ή και δεύτερη – χρονιά σε παιδικό σταθμό.

Σχεδόν κάθε βδομάδα το παιδί κολλάει μια καινούργια, ιογενή συνήθως λοίμωξη, με τα συνήθη αρχικά συμπτώματα, πυρετό, συνάχι, βήχα, διάρροια κα.

Πριν ο οργανισμός του προλάβει να αναρρώσει πλήρως από την πρώτη ίωση έρχεται μια δεύτερη, έτσι που, όπως συχνά αναφέρουν οι γονείς, υποτροπιάζουν συνεχώς τα συμπτώματα βήχα, καταρροής ή πυρετού.

Μετά τα 2-3 συνεχόμενα επεισόδια λοιμώξεων το γενικό επίπεδο υγείας του αρχίζει να πέφτει – με κακό ύπνο, ανορεξία, στασιμότητα ή μείωση βάρους.

Οι επόμενες ιώσεις θα βρουν την άμυνά του πιο πεσμένη, με αποτέλεσμα να έχουν ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο, πχ να προκαλέσουν κάποια επιπλοκή, όπως ωτίτιδα, πυώδη αμυγδαλίτιδα, ιογενή βρογχόσπασμο κα.

Καθώς ο βομβαρδισμός ιώσεων συνεχίζεται, μπορεί στο 4ο ή 5ο επεισόδιο να προκύπτουν σημαντικά θέματα, όπως πνευμονιοκοκκική λοίμωξη, βρογχιολίτιδα, πνευμονία, μηνιγγίτιδα ή εισαγωγή στο νοσοκομείο.

Στο τέλος των 4 μηνών και 7 επεισοδίων λοιμώξεων μπορεί να υπάρχει ένα παιδί με υποτροπιάζοντα βρογχόσπασμο και προδιάθεση για άσθμα, ή άπνοιες και διόγκωση αδενοειδών εκβλαστήσεων, ή επίμονη βαρυκοΐα ή επιπλοκή από σοβαρή μικροβιακή λοίμωξη.

Γιατί η γρίπη είναι πιο βαριά;

Ένας από τους λόγους που η γρίπη είναι συνήθως μια πολύ πιο βαριά ίωση από τις άλλες είναι και ότι χτυπάει συνήθως στο τέλος της σεζόν του χειμώνα, Ιανουάριο ως Μάρτιο, όταν η άμυνα ευαίσθητων οργανισμών όπως μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι έχει ήδη εξασθενήσει από την σειρά των προηγούμενων ιώσεων από την αρχή της σεζόν.

Είναι λοιπόν το ίδιο ένα μικρό παιδί να κολλάει ιώσεις σε ρυθμό μία ανά 2-3 μήνες με άλλη περίπτωση που κολλάει μία κάθε βδομάδα;

Σαφώς όχι. Είναι ίδια η επίπτωση που μπορεί να έχει ένας βομβαρδισμός ιώσεων αν γίνει στους 12 μήνες ή να γίνει στα 4 έτη; Σαφώς όχι. Να μερικοί λόγοι που βομβαρδισμών λοιμώξεων στο έτος μπορεί να φέρει περισσότερους κινδύνους για την υγεία του παιδιού, σε σύγκριση με βομβαρδισμό λοιμώξεων σε ηλικία 4 ή 5 ετών:

Όλες οι αμυντικές και ανατομικές δομές προστασίας ενός παιδιού είναι πολύ πιο ανώριμες και ατελείς σε όσο πιο μικρή ηλικία:

Για παράδειγμα, η ευσταχιανή σάλπιγγα, το σωληνάκι που βοηθάει στον αερισμό του μέσου ωτός από τη μύτη, είναι πολύ πιο στενή, λιγότερο λειτουργική και αποφράζεται πολύ πιο εύκολα με ρινίτιδες όσο πιο μικρό ή βρέφος είναι ένα παιδί.

Οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις ή κρεατάκια μεγαλώνουν φυσιολογικά σταδιακά έως την ηλικία των 5-6 ετών και έπειτα υποστρέφουν.

Μια υπέρμετρη αναζωπύρωση της διόγκωσής τους από συνεχόμενες ιώσεις σε μικρή ηλικία 2-3 ετών σε παιδί με προδιάθεση μπορεί να οδηγήσει σε πρώιμη χειρουργική αφαίρεσή τους. Τα πνευμόνια ωριμάζουν και χτίζουν συνεχώς καινούργιες κυψελίδες κατά τα πρώτα 2-3 χρόνια της ζωής.

Όργανα και στοιχεία του ανοσοποιητικού συστήματος βρίσκονται σε φάση ευαίσθητης ανάπτυξης κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής.

Τι πρέπει να θυμάσαι για τα βρέφη και μικρά μωρά

Τα βρέφη και μικρά παιδιά αναπνέουν εξ’ ολοκλήρου ή κυρίως από τη μύτη, έτσι που οποιαδήποτε ρινίτιδα και απόφραξη τα δυσκολεύει σημαντικά να τραφούν, να κοιμηθούν ή να αναπνεύσουν σωστά

Τα βρέφη και μικρά παιδιά δεν έχουν ακόμα μάθει να φυσούν προς τα έξω τη μύτη τους, έτσι που μύξα αποφράσσει πιο επίμονα τις ρινικές κοιλότητες, δημιουργώντας προδιάθεση για ωτίτιδες, άπνοιες κα.

Τα βρέφη και μικρά παιδιά έχουν παράλληλα μια σημαντική και συχνά επίπονη διαδικασία σε εξέλιξη, την έκφυση δοντιών, που σε συνδυασμό με αλλεπάλληλες ιώσεις μπορεί να προσθέτει στην κακουχία τους και στην πτώση της άμυνας τους.

Στα βρέφη και μικρά παιδιά το επίπεδο υγιεινής είναι αναγκαστικά σημαντικά μικρότερο. Βάζουν τα πάντα στο στόμα, ως σημαντικό κομμάτι της γνωστικής τους ανάπτυξης, δεν πλένουν από μόνα τους τα χέρια τους, δεν σκουπίζουν τη μύτη τους με χαρτί μιας χρήσης, έτσι που για μια ομάδα 5-10 βρεφών μέσα σε ένα δωμάτιο με ίδια παιχνίδια που μοιράζονται, το μοίρασμα μικροβίων μεταξύ τους είναι θέμα ωρών.

Τα βρέφη και μικρά παιδιά δεν έχουν ακόμα προλάβει να ολοκληρώσουν πλήρως τους εμβολιασμούς τους και να αποκτήσουν πλήρη ανοσία έναντι των λοιμώξεων που αντιμετωπίζονται με εμβολιασμούς.

Τα βρέφη και μικρά παιδιά μπορεί να μη μιλούν, να μη μπορούν να εκφράσουν τι νιώθουν, να μην μπορούν να μας δείξουν που εστιάζει ο πόνος τους, έτσι που είναι πιο δύσκολο και για το γονιό και για τον παιδίατρο να κρίνει τα συμπτώματά του. Όσο πιο μικρό, τόσο πιο δύσκολη η διάγνωση.

Ιώσεις, φάρμακα και επίσκεψη στο γιατρό:

Ως συνέπεια του παραπάνω παράγοντα αλλά και περισσότερου άγχους νέων γονιών για το βρέφος τους βομβαρδισμός ιώσεων οδηγεί σε πολλαπλές επισκέψεις στον παιδίατρο.

Αυτό μπορεί να σημαίνει περισσότερο κίνδυνο ιατρικοποίησης (πιο εύκολα φάρμακα ή νοσηλείες για να «είμαστε σίγουροι»), περισσότερο κόστος, περισσότερα φάρμακα, περισσότερες ώρες και μέρες απουσίας των γονιών από τη δουλειά τους.

Επιπλέον, σε ηλικίες που η κλινική εξέταση είναι πιο δύσκολη, όπως οι ηλικίες 1-3 ετών, με το παιδί λιγότερο ικανό να συνεργαστεί με το γιατρό, αλλεπάλληλες εξετάσεις κλινικές και παρακλινικές μπορεί να οδηγούν σε περισσότερο φόβο για το γιατρό και επιπλέον δυσκολία προσέγγισης.

Δεν είναι σπάνιο βρέφη και μικρά νήπια να αποκτούν τρόμο μπροστά στο ιατρείο, με σημαντική ψυχολογική επιβάρυνση και εφιάλτες.

Περισσότερα φάρμακα στο ευαίσθητο στάδιο των πρώτων χρόνων της ζωής, είτε με αναίτια ιατρικοποίηση είτε δικαιολογημένα, μπορεί να σημαίνει περισσότερες παρενέργειες από τη χρήση τους, άμεσες ή απώτερες. Για παράδειγμα υπάρχουν έρευνες που συσχετίζουν πολλαπλές αντιβιώσεις κατά τον πρώτο ή δεύτερο χρόνο της ζωής με σημαντικά όπως αυτοάνοσα θέματα υγείας χρόνια αργότερα.

Καθόλου ευκαταφρόνητη επίσης δεν είναι η πιθανή ανάπτυξη αντίστασης μικροβιακής μετά από πολλαπλές αντιβιώσεις.

Είναι λοιπόν το ίδιο πράγμα να περνάει 15-20 ιογενείς και μικροβιακές λοιμώξεις σε ένα χειμώνα ένα βρέφος 12 μηνών με ένα παιδί 5 ετών;

Κατηγορηματικά όχι. Είναι καλό να γνωρίζουμε σωστά όλα τα δεδομένα πριν τις αποφάσεις και τις επιλογές μας.

Για πολλούς γονείς ο βρεφονηπιακός σταθμός είναι μια αναγκαιότητα και πραγματικά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Στις ηλικίες κάτω των τριών ετών οι γονείς χρειάζεται να βάζουν στην ζυγαριά την αυξημένη πιθανότητα για μεγαλύτερη επιβάρυνση της υγείας από βομβαρδισμό λοιμώξεων.

Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν άλλες λύσεις που μπορούν να βρεθούν, εάν οι γονείς έχουν την πραγματική εικόνα στο μυαλό τους και δεν βάζουν σε προτεραιότητα για το μικρό παιδί άτοπες για την ηλικία ανάγκες όπως «ανάγκη για κοινωνικοποίηση» ή «ανάγκη για μάθηση». Αν θέτουμε τις προτεραιότητές μας σωστά, μπορεί να παίρνουμε και καλύτερες αποφάσεις βοηθώντας περισσότερο το παιδί μας.