Δες πώς να κρατάς λιγότερο αμυντική στάση στον έρωτα για να μη χαλάσει η σχέση σου

Αν θέλαμε να κάνουμε μια γενίκευση για το πως αποτυγχάνουν οι σχέσεις, θα ήταν εξαιτίας της αμυντικής στάσης του καθένα. Η αμυντική στάση έχει το μεγαλύτερο μερίδιο στην αποτυχία όλων των σχέσεων και η δυσκολία κρύβεται στο ότι δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγεις τις καταστάσεις που θα προκαλέσουν μια αμυντική απάντηση.

Όσο γλυκοί και εκπληκτικοί δυο άνθρωποι μπορεί να είναι μαζί στην αρχή, είναι σίγουρο ότι όσο περνά ο καιρός και με την εμφάνιση της αληθινής οικειότητας, θα βρεθούν και οι δυο μπροστά σε χαρακτηριστικά που κουβαλούν, που θα δημιουργήσουν δυσκολίες και δυσανασχέτηση.

Κάθε σύντροφος θα μπορούσε να είναι αποφασισμένος να είναι μόνο ευγενικός, αλλά ο τρόπος με τον οποίο, ας πούμε, ξεφλουδίζει ένα αυγό, ή αφήνει το μπάνιο, ή ασχολείται με τη βαλίτσα του επιστρέφοντας από ένα ταξίδι, ή χειρίζεται τα κλειδιά του σπιτιού ή λέει ένα ανέκδοτο, σταδιακά θα απελευθερώσει ισχυρούς βαθμούς απογοήτευσης ή αμηχανίας σε όσους πρέπει να μοιραστούν τη ζωή τους μαζί του.

Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι σύντροφοι, τολμάνε να δώσουνε αυθόρμητα απαντήσεις. Μπορεί να προκαλέσουν θυμό ή λύπη αλλά το μήνυμα είναι το ίδιο: η ανακάλυψη ότι ο άλλος δεν είναι τέλειος είναι απαράδεκτη και βαθιά αντίθετη στο πνεύμα της αληθινής αγάπης.

“Αγάπησε με όπως είμαι” είναι η κουβέντα που όλοι οι σύντροφοι ξεστομίζουν όταν βαίνουν προς την καταστροφή. Είναι στην πραγματικότητα μια άδικη απαίτηση να μας αγαπούν όπως ακριβώς είμαστε, δεδομένου της πληθώρας των ελαττωμάτων, των καταναγκασμών και των ανωριμοτήτων που όλοι έχουμε. Με λίγη αυτογνωσία και ειλικρίνεια, θα πρέπει να περιμένουμε να μας αγαπούν για αυτό που ελπίζουμε να είμαστε, για το ποιοι είμαστε στις καλύτερες στιγμές μας, για το καλό που βρίσκεται μέσα μας σε μια λανθάνουσα κατάσταση.

Το πνεύμα του αληθινού έρωτα θα πρέπει να απαιτεί ότι όποτε υπάρχει κάποιο feedback, να μπορούμε να στραφούμε με ευγνωμοσύνη στον σύντροφό μας και να ζητάμε περισσότερα, να ψάχνουμε συνεχώς μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, να βλέπουμε την αγάπη ως μια σχολική τάξη στην οποία ο σύντροφος μας μπορεί να μας διδάξει κάποια πράγματα για το ποιοι πρέπει να γίνουμε, αντί να τους μετατρέψουμε σε μια τρύπα όπου επικυρώνουμε τα υπάρχοντα λάθη μας.

Με αυτό το σκεπτικό, αρχίζουμε να έχουμε λιγότερη αμυντική στάση αν λάβουμε υπόψιν κάποια από τα ακόλουθα:

Παραδέξου τους φόβους σου

Πίσω από μια αμυντική στάση υπάρχει πάντα ένας φόβος εξευτελισμού και εγκατάλειψης. Αλλά ένας τρυφερός σύντροφος θα συγκινηθεί αν του αποκαλύψουμε τον φόβο μας και την απόγνωσή μας. Και θα πρέπει να μας βοηθήσει να δούμε ότι αυτό που φοβόμαστε δεν θα πρέπει να είναι η κριτική, αλλά η αδυναμία να δεχθούμε με χαρά τις ευεργετικές της συνέπειες.

Η κριτική είναι φυσιολογική

Αν η αγάπη απαιτεί την απουσία κάθε ψεγαδιού, κανένας δεν θα μπορούσε να κάνει μια σχέση. Είμαστε αντάξιοι της αγάπης όχι γιατί είμαστε τέλειοι, αλλά γιατί κανένας μας δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει.

Η αγάπη δεν είναι εύθραυστη

Στο μυαλό του ανθρώπου που κρατά αμυντική στάση, ένα μικρό σχόλιο είναι σαν μια μικρή πτώση βράχου που προκαλεί χιονοστιβάδα. Δεν μπορούμε να νομίζουμε ότι φταίει το πόση ώρα θα βράσουμε τα μακαρόνια ή το πως θα στρώσουμε το κρεβάτι. Νομίζουμε ότι η πρόθεση είναι η πρόκληση μιας πληγής ή η επιτάχυνση του τέλους της σχέσης. Πως όμως είναι δυνατόν να χρησιμοποιείς τις χειρότερες λέξεις του λεξικού και δέκα λεπτά αργότερα, να θες να είσαι στην αγκαλιά του άλλου, με την τρυφερότητα να αναζωογονείται από την ευκαιρία να εξαφανίσει μια στιγμιαία απογοήτευση; Πάντα υπάρχουν συγκρούσεις και επούλωση.

Η αληθινή αγάπη είναι ανθεκτική. Δεν καταστρέφεται από μια λεπτομέρεια, αλλά μόνο από τον τρόπο που μια λεπτομέρεια δεν μπορεί να αναγνωριστεί και να επεξεργαστεί.

Η αμυντική στάση μπορεί να ξεπεραστεί. Όσο ψάχνουμε για σύντροφο, θα πρέπει να κοιτάζουμε για κάποιον που μπορεί να μας βοηθήσει στην αποστολή μας να την αναγνωρίσουμε και να την ξεπεράσουμε. Μπορούμε να το κάνουμε από την αρχή της σχέσης. Μπορούμε να δεχόμαστε την κριτική χωρίς να τρελαινόμαστε ή να πληγωνόμαστε και να τη θεωρούμε μια από τις πιο δυνατές προκλήσεις της ζωής.

Τελικά, με πολλή προσπάθεια, θα μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι θα φτάσουμε σε ένα στάδιο όπου ένας σύντροφος θα μπορούσε να επισημάνει με διακριτικότητα και ανθρωπιά ότι έχουμε κακή αναπνοή ή ότι τα παπούτσια μας δεν ταιριάζουν με αυτά που φοράμε, αντί να αντιδρούμε όπως μάθαμε ενώ μεγαλώναμε.

Για να το κάνουμε, θα μπορούσαμε απλώς να στραφούμε σε αυτούς, να χαμογελάσουμε καλοπροαίρετα και να τους επισημάνουμε τον τρόπο που θα πρέπει να αντιδρούν οι γεμάτοι ψεγάδια άνθρωποι όταν κάποιος άλλος άνθρωπος θέλει να τους βοηθήσει να γίνουν μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Λέγοντας απλά ευχαριστώ…