Kumbhalgarh: Το «σινικό τείχος» της Ινδίας (φωτό)

Υπό την σκιά του πιο μακρινού σε μήκος γείτονά του στα ανατολικά, βρίσκεται το δεύτερο μεγαλύτερο (σε μήκος) συνεχόμενο τοίχος του πλανήτη. Μερικοί το αποκαλούν με το όνομά του, Kumbhalgarh. Άλλοι απλά “το Μεγάλο Τείχος της Ινδίας”.

Το Kumbhalgarh έχει συνολικό μήκος 36 χλμ. Βλέποντας το κανείς μπορεί να το μπερδέψει με το Σινικό Τείχος. Ωστόσο, αυτά τα δύο τα χωρίζουν πολλοί αιώνες και πολιτισμοί. Οι εργασίες στο Kumbhalgarh άρχισαν το 1443.

Βρίσκεται στην πολιτεία Ρατζαστάν στα δυτικά της Ινδίας. Το έργο ξεκίνησε από τον τοπικό Maharana, Rana Kumbha. Χρειάστηκε πάνω από έναν αιώνα για την κατασκευή του τείχους και διευρύνθηκε τον 19ο αιώνα. Εκείνη την εποχή χρησιμοποιήθηκε ως φρούριο, αλλά πλέον είναι μουσείο.

Το φρούριο που περιβάλλει το τείχος είναι χτισμένο ψηλά πάνω σε ένα λόφο και δεσπόζει στο τοπίο. Οι τοίχοι έχουν συνολικά επτά πύλες. Παρά το γεγονός ότι σε κάποια σημεία οι τοίχοι φαίνονται αρκετά λεπτοί, σε ορισμένα σημεία έχουν πάχος πάνω από 5 μέτρα.

Το τείχος προστάτευε, εκτός των άλλων πάνω από 360 ναούς. 60 περίπου από αυτούς είναι ινδουιστικοί. Οι υπόλοιποι χτίστηκαν για τους οπαδούς του ζαϊνισμού, μια θρησκεία που ιδρύθηκε στην Ινδία, που πολλοί πιστεύουν ότι είναι προγενέστερη του Βουδισμού. Μέχρι και σήμερα έχει ακόμα πάνω από 6 εκατομμύρια οπαδούς.

Υπήρχε η ελπίδα ότι, λόγω της προστασίας του τείχους, η βία θα μπορούσε να αποφευχθεί απλώς και μόνο στη θέα του τείχους. Ωστόσο, ο θρύλος λέει ότι η προέλευσή του οφείλεται σε μια πράξη βίας.

Φαίνεται ότι παρά τις πολλές προσπάθειες, ο Maharana δεν μπορούσε να κάνει σταθερό το τείχος. Ένας πνευματικός σύμβουλός του είπε ότι κάποιος θα πρέπει να θυσιαστεί εθελοντικά για την κατασκευή του. Τελικά, μια μέρα ένας προσκυνητής (κάποιοι λένε ένας στρατιώτης) προσφέρθηκε εθελοντικά και χτίστηκε ένας ναός εκεί που έπεσε το κομμένο κεφάλι του. Σήμερα, αυτός ο ναός αποτελεί την κύρια πύλη του φρουρίου.

Το τείχος χωρίζεται τα αντιμαχόμενα βασίλεια Mewar και Marwar. Σε περιόδους μεγάλου κινδύνου οι κυβερνήτες του Mewar χρησιμοποιούσαν το φρούριο ως τελευταίο καταφύγιο τους. Καθ’ όλη τη διάρκεια των 500 χρόνων ιστορίας του, το φρούριο έπεσε σε εχθρικά χέρια μόνο μία φορά και αυτό γιατί τελείωσε το πόσιμο νερό.

Μέχρι και σήμερα, οι αρχαίοι μηχανισμοί άμυνας και οι παγίδες του φρουρίου -αν και ως επί το πλείστον έχουν απενεργοποιηθεί- σε ορισμένες από τις πιο απομακρυσμένες θέσεις του τείχους είναι ακόμα ενεργά.