Ιστορία
Ήταν Έλληνας ο Ιησούς:
14. Ο Χριστός ήταν Έλληνας της Παλαιστίνης, μιλούσε ελληνικά, είχε ελληνικό όνομα: Ιάσωνας, το γένος Του ήταν ελληνικό, η Μητέρα Του, η Θεοτόκος – ήταν Ελληνίδα
1) Ήταν Γαλιλαίος (Έλληνας της Παλαιστίνης) και όχι Ιουδαίος. Οι Εβραίοι Τον αποκαλούσαν περιφρονητικά Ναζωραίο και στην εβραϊκή γλώσσα η λέξη «ναζωραίος» σημαίνει «ξένος, άλλου αίματος», τον αποκαλούσαν Σαμαρείτη- ονομασία των Ελλήνων της Παλαιστίνης.
2) Ο ίδιος ο Χριστός αρνήθηκε, ότι είναι Εβραίος, αμφισβητεί τον Θεό του Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, αμφισβητεί, ότι είναι από τη γενιά του Δαυΐδ:
«37 …και Μωυσής εμήνυσεν επί της βάτου, ως λέγει Κύριον τον Θεόν Αβραάμ και τον Θεόν Ισαάκ και τον Θεόν Ιακώβ. 38 Θεός δε ουκ εστί νεκρών, αλλά ζώντων»
(Κατά Λουκάν, 20/37)
Δηλαδή: Αυτούς που επικαλείστε, δηλαδή τον Θεό του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ- είναι Θεός των νεκρών! Τον Θεό των Εβραίων, τον Ιαχβέ (Ιεχωβά) – ο Χριστός αποκαλεί νεκρό Θεό!!! Και λέει, ότι ο όντως Θεός δεν είναι των νεκρών, αλλά των ζώντων! Εκείνη την εποχή τέτοια πράγματα δεν θα τολμούσε να ξεστομίσει ούτε ο πιο θαρραλέος Ιουδαίος, παρά μόνο εκείνοι, που ήσαν υπήκοοι της Ρώμης και δεν υπάγονταν στο ιουδαϊκό δικαστήριο, δηλαδή οι πολλοί της ιουδαϊκής διανόησης, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι.
Παρακάτω:
«44 Δαυΐδ αυτόν Κύριον καλεί και πως υιός αυτού εστίν;»
(Κατά Λουκάν, 20/ 44)
3) Ο ίδιος ο Χριστός αρνείται, ότι είναι βασιλεύς των Ιουδαίων, και οι ίδιοι οι Ιουδαίοι αρνούνται, ότι είναι συμπατριώτης τους.
Π.χ. όταν ο Πιλάτος βγήκε και ρώτησε σε τι κατηγορείτε αυτόν τον άνθρωπο’ Και οι Εβραίοι απήντησαν, ότι αν δεν ήταν Αυτός κακούργος, δεν θα Τον παράδιδαν στον Πιλάτο. Και ο Πιλάτος τους προτείνει να Τον πάρουν και να Τον δικάσουν με το νόμο τους, ξέροντας πολύ καλά, ότι οι Εβραίοι είχαν το δικαίωμα να δικάζουν μόνο τους ομοφύλους τους και κανέναν άλλον. Και τι του απαντάν οι Ιουδαίοι;
– Δεν μας επιτρέπεται να σκοτώσουμε κανένα.
Ενώ ξέρουμε πολύ καλά, ότι εκείνη την εποχή οι Εβραίοι είχαν δικαίωμα να εκτελέσουν έναν άνθρωπο (με λιθοβολισμό παρακαλώ) μόνο της φυλής τους. Κανένας Έλλην, κανένας Ρωμαίος δεν είχαν φόβο Ιουδαϊκού δικαστηρίου, διότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήσαν πολίτες της Ρώμης. Όποιος πείραζε Ρωμαίο πολίτη θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα. Όταν οι ίδιοι οι Εβραίοι λένε, ότι δεν έχουνε δικαίωμα να Τον σκοτώσουν, ομολογούν οι ίδιοι (!!!) ότι ο Χριστός ΔΕΝ είναι συμπατριώτης τους. Και όταν ο Πιλάτος ρώτησε τον Χριστό:
– Είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;- ο Χριστός του απαντά: – Συ λέγεις (δεν το λέω αυτό Εγώ, αυτό το λες εσύ)
Και όταν ο Πιλάτος του λέει, ότι αυτοί σε κατηγορούν, ο Χριστός του απάντησε:
– Δεν είμαι του κόσμου τούτου, αν ήμουν, οι ιερείς δεν θα με έδεναν και δεν θα με παρέδιδαν σε σένα…
4) Πάνω από 50 φορές (!!!) στα Ευαγγέλια ο Χριστός ξεχωρίζει την εθνικότητά Του από την εθνικότητα των Εβραίων, χρησιμοποιώντας τις φράσεις: «Εγώ – εσείς, το γένος σας, οι πρόγονοί σας, οι πατέρες σας, οι προφήτες σας, ο νόμος σας, ο Θεός σας»- δείχνοντας ξεκάθαρα και στους πλέον άπιστους Θωμάδες, ότι δεν είναι Εβραίος.
Πουθενά ο Χριστός δεν λέει στα Ευαγγέλια: «εμείς, το γένος μας, οι πρόγονοί μας, ο λαός μας, οι πατέρες μας, οι προφήτες μας, ο νόμος μας, ο Θεός μας». Ενώ οι Εβραίοι χρησιμοποιούν το «εμείς» κατά κόρον και παντού! Πρέπει απλά να προσέχεις την λέξη, την κάθε λέξη…
5) Οι Εβραίοι ποτέ δεν δέχτηκαν τον Χριστό, ούτε την διδασκαλία Του. Αντιθέτως- αυτοί βρήκαν τον άλλον τρόπο να Τον σκοτώσουν, διότι Αυτός δεν ήταν Εβραίος και ήταν ο μεγάλος πνευματικός κίνδυνος για την θρησκεία τους.
6) Ο Χριστός ποτέ δεν είχε φοιτήσει στα πνευματικά τους σχολεία, όπως συνηθίζονταν στους Εβραίους εκείνης της εποχής υποχρεωτικά για όλους, που προορίζονταν να γίνουν ραβίνοι.
«14 Ήδη δε της εορτής μεσούσης ανέβη ο Ιησούς εις το ιερόν και εδίδασκε. 15 εθαύμαζαν οι Ιουδαίοι λέγοντες: πως ούτως γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς; 16 απεκρίθη ουν αυτοίς ο Ιησούς και είπεν: Η εμή διδαχή ουκ εστίν εμή, αλλά του πέμψαντός με».
(Κατά Ιωάννην, 7/ 14-15)
7) Πέραν αυτού, ο Χριστός απαγορεύει στους μαθητές Του να λαμβάνουν τον τίτλο του ραβίνου, δηλαδή Ιουδαίου δασκάλου, λέγοντάς τους καθαρά και ξάστερα:
«10 μηδέ κληθήτε ραβίνοι, εις γαρ υμών εστίν ο διδάσκαλος, ο Χριστός.»
(Κατά Ματθαίον, 23/10)
8) Ο Χριστός δεν έκανε περιτομή, όπως ισχυρίζονται οι σχολιαστές των Ιερών Γραφών και αυτό θα αποδειχθεί αργότερα.
9) Ο Χριστός δεν είχε καταδικαστεί από το εβραϊκό δικαστήριο, αλλά από το ρωμαϊκό. Βάσει των νόμων εκείνης της εποχής στα ρωμαϊκά δικαστήρια υπάγονταν ΜΟΜΟΝ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΗΣΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΥΠΗΚΟΟΙ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΠ’ ΟΤΙ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ. Στους Εβραίους παραχωρούνταν το δικαίωμα να δικάζουν ΜΟΝΟ τους ομοφύλους τους και αυτό το γεγονός είναι γνωστό και από την επίσημη ιστορία και από τα Ευαγγέλια.
Οι Ρωμαίοι ήξεραν και καταλάβαιναν πολύ καλά τι κάνει ο Χριστός, αυτοί δεν μπορούσαν να είναι βλάκες, διότι ήλεγχαν τα πάντα λόγω εξουσίας στην περιοχή και ας το πούμε καθαρά, κατά βάθος ήσαν σύμφωνοι με την δράση του Πανδήρα Χριστού κατά των Ιουδαίων, που εκείνη την εποχή ήσαν η πιο επικίνδυνη εστία επαναστάσεων κατά της ρωμαϊκής εξουσίας. Η συμπεριφορά του Πιλάτου, που έδειξε απροθυμία να τιμωρήσει τον Χριστό, που προσπάθησε έμμεσα να δικαιολογήσει τον Χριστό (δεν βρίσκω τίποτε το μεμπτό σ’ αυτόν τον άνθρωπο, όπως δήλωνε), που προσπάθησε να γλυτώσει τον Χριστό (πρότεινε στους Ιουδαίους αντί του Χριστού να εκτελεστεί ο Βαρνάβας ο βαρυποινίτης)- αποδεικνύει την έμμεση συμμετοχή της ρωμαϊκής εξουσίας στην υπόθεση της πνευματικής απορρόφησης των Ιουδαίων.
Μόνον η απειλή νέων ανταρσιών και εξεγέρσεων, πρόκλησης πρόσθετης ανησυχίας στον Καίσαρα της Ρώμης για την έκρυθμη κατάσταση στην επαρχία της Ιουδαίας, ανάγκασε τον Πιλάτο, για το δικό του το καλό ως έπαρχου και αντιπροσώπου της Ρώμης να θυσιάσει τον Χριστό, παραδίδοντάς Τον στον θάνατο με μεγάλη εντούτοις απροθυμία. Ας θυμηθούμε τις λέξεις του ίδιου Πιλάτου πριν την εκτέλεση του Χριστού: «Εγώ νίπτω τας χείρας μου και το αίμα Του είναι πάνω σας και πάνω στους απογόνους σας». Σαν προφητεία της επερχόμενης κατάρας ακούγεται αυτό, αν το καλοσκεφτείς…
10) Ο Χριστός ποδοπατούσε τον νόμο του Σαββάτου, τα άγια των αγίων της εβραϊκής θρησκείας και του πολιτισμού, όπου απαγορεύονταν αυστηρά στους Εβραίους να κάνουν οτιδήποτε, ακόμη και να θεραπεύουν και ο Χριστός ΘΕΡΑΠΕΥΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑΤΟ. Αυτή η πράξη ήταν ένα άμεσο και συνειδητό χτύπημα κατά του ιουδαϊκού τρόπου ζωής και ας το αναγνωρίσουμε δίκαια- ήταν ανοιχτή πρόκληση προς τους Ιουδαίους από την πλευρά του Χριστού. Οι Εβραίοι εκείνης της εποχής δεν θα τολμούσαν να πράξουν τούτο, διότι οι ομόφυλοί τους θα τους είχαν λιθοβολήσει με τον νόμο μέχρι θανάτου και οι Ρωμαίοι, οι αληθινοί άρχοντες της περιοχής, αναγνώριζαν αυτό το δικαίωμα απόδοσης δικαιοσύνης μόνον μεταξύ των Ιουδαίων.
Επαναλαμβάνω και πάλι: είμαι Έλληνας, αλλά από της ανθρώπινης πλευράς καταλαβαίνω την άκρως δυσχερή και τραγική κατάσταση των Ιουδαίων εκείνης της εποχής: ρωμαϊκή κυριαρχία, περιφρόνηση των Ιουδαίων από τους Ρωμαίους και Έλληνες, που τους θεωρούσαν υποδεέστερους (στους Έλληνες κυριαρχούσε το δόγμα πας μη Έλλην βάρβαρος) και οι Ρωμαίοι, που μιμούνταν στα πάντα τους Έλληνες, φέρονταν με τον ίδιον τρόπο και θεωρούσαν στο βάθος της ψυχής τους εαυτούς τους έμμεσους απογόνους των Ελλήνων. Μην ξεχνάμε, ότι μετά τον Τρωικό Πόλεμο, σύμφωνα με την παράδοση, οι διασωθέντες Τρώες έφυγαν στην Ιταλία, πήγε στην Ιταλία και ο γιός του Οδυσσέα Τηλέμαχος και ίδρυσε εκεί τις ελληνικές αποικίες και την πρώτη πόλη- την Ρώμη, που έχει ελληνικό όνομα. Ρώμη στην επί λέξει μετάφραση από τα ελληνικά σημαίνει δύναμη (ρωμαλέος).
Αυτήν την παράδοση τιμούσαν φανατικά οι Ρωμαίοι, θεωρούντες τους εαυτούς τους απογόνους των Τρώων και του Τηλεμάχου – γι’ αυτό και δέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό τον Ελληνικό Πολιτισμό. Οι Ιουδαίοι δέχτηκαν την μεγάλη πολιτιστική επίθεση του Ελληνικού πολιτισμού και του Ελληνικού τρόπου ζωής, που τον τηρούσαν όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι Ρωμαίοι και το μεγαλύτερο τμήμα της Ιουδαϊκής διανόησης, που ξέκοψε από την παράδοση των πατέρων της και πέρασε στην πλευρά των Ρωμαίων και Ελλήνων. Εμφανίστηκε ένας ορατός πια κίνδυνος πολιτιστικής απορρόφησης των Ιουδαίων και της εξαφάνισης τους ως εθνικής οντότητας. Στην ουσία οι Εβραίοι βρέθηκαν σε τραγικό γι’ αυτούς δίλλημα: η να εξαφανιστούν ως Έθνος η να σκοτώσουν τον Χριστό, που αντιπροσώπευε γι’ αυτούς τον μεγαλύτερο κίνδυνο στην αρχόμενη διαδικασία απορρόφησης των Ιουδαίων από το ανώτερο και ισχυρότερο πολιτιστικά στοιχείο- τον ελληνικό και κατ’ επέκτασιν – και το ρωμαϊκό. Ο θάνατος του Χριστού γλύτωσε τους Εβραίους από την πλήρη εξαφάνισή τους ως λαού. Ο καθένας έχει την δική του αλήθεια και την αλήθεια αυτή πρέπει τίμια να την αναγνωρίζουμε.
11) Ο Χριστός κατάγονταν από την ελληνική Γαλιλαία, από το συγκρότημα της Δεκαπόλεως- τις αποικίες των Ελλήνων στην Παλαιστίνη και αργότερα θα παρατεθεί και ο ιστορικός χάρτης των ελληνικών πόλεων της Παλαιστίνης. Και αυτές οι πόλεις υπάρχουν σε όλους τους ιστορικούς χάρτες, αλλά και στους χάρτες των Ευαγγελίων.
12) Όταν ο Χριστός δίδασκε τα πλήθη (προσέξετε – δίδασκε ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ, μακριά από τους άλλους)- Αυτός δίδασκε στον Ιουδαϊκό λαό τον Ελληνικό Πολιτισμό, Τον πλησίασαν κάτι Έλληνες (κάτοικοι της Δεκαπόλεως) και θέλησαν να Του μιλήσουν. Με άλλα λόγια θέλησαν να Τον υποστηρίξουν και να Τον βοηθήσουν. Πια ήταν η αντίδραση του Χριστού; Την αντίδραση του Χριστού μας την μεταφέρουν τα ίδια τα Ευαγγέλια:
«20 Ήσαν δε τινές Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. 21 ούτοι ουν προσήλθον Φιλίππω από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ηρώτων αυτόν, λέγοντες: Κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν. 22 έρχεται Φίλιππος και λέγει τω Ανδρέα, και πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος και λέγουσι τω Ιησού. 23 ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων: ΕΛΗΛΥΘΕΝ Η ΩΡΑ ΙΝΑ ΔΟΞΑΣΘΗ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»
(Κατά Ιωάννην, 12/ 20-23)
Με λίγη προσοχή στις φράσεις μπορούμε να δούμε πολλά κρυμμένα πράγματα: – Φίλιππος από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας (Γαλιλαίος κι αυτός, άρα Έλληνας με φυσιολογικό ελληνικό όνομα) – Ανδρέας: πάλι ελληνικό όνομα, χωρίς να αναφέρεται ο τόπος της καταγωγής του. – Δεν έχουν συμπεριληφθεί στα επίσημα Ευαγγέλια τα Ευαγγέλια μαθητών του Χριστού, ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΘΑΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ όπως του Φιλίππου, του Ανδρέα, του Νικόδημου… γιατί άραγε;;;
Υπάρχει πολύ μεγάλη υποψία, ότι ο Ιωάννης ήταν κι αυτός Έλληνας, διότι το όνομα Ιωάννης προέρχεται από το Ίων και γραμματολογικά και ετυμολογικά. Και κατά περίεργο τρόπο, αυτός ο Ιωάννης περιφέρεται στους ελληνικούς τόπους και γράφει την Αποκάλυψη του. Τα πρωτότυπα κείμενα των Ευαγγελίων είναι γραμμένα στα Ελληνικά, απ’ τα οποία έγιναν όλες οι μετέπειτα μεταφράσεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Ελήλυθεν λοιπόν η ώρα, ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου! Και όντως, ο Υιός του Ανθρώπου δοξάστηκε σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο! Πολλοί αναρωτιούνται, γιατί ο Χριστός αποκαλεί Τον Εαυτόν Του μια Υιό του Ανθρώπου και μια Υιό του Θεού. Οι γνώστες της Ελληνικής Φιλοσοφίας βρίσκουν την απάντηση, αν θυμηθούν την ρήση του Ηρακλείτου περί Θεού και ανθρώπου:
«Θεός τι εστί; – Αθάνατος άνθρωπος. Άνθρωπος τι εστί;- Θνητός θεός». Και ο Χριστός ως Έλληνας γνώριζε αυτά τα πράγματα και πολύ καλλίτερα μάλιστα από εμάς, τους σημερινούς Έλληνες.
13) Τους ορθόδοξους Ιουδαίους ανησυχούσε πάρα πολύ η ελληνική δραστηριότητα του Χριστού και γι’ αυτόν τον λόγο, αφού δεν είχαν το δικαίωμα να Τον εκτελέσουν ανοιχτά, γύρευαν τρόπους να Τον σκοτώσουν στα μουλωχτά και δεν Τον εύρισκαν, διότι ο Χριστός, ξέροντας πολύ καλά τι έχουν στο μυαλό τους, κρύβονταν στους συμπατριώτες Του, όπου ήταν σε ασφαλείς συνθήκες.
Ας θυμηθούμε τι λένε μεταξύ τους οι Ιουδαίοι στα Ευαγγέλια:
Ιησούς
«Που κρύβεται Αυτός; Μήπως Αυτός κρύβεται στην Ελληνική Διασπορά (στους δικούς Του) και διδάσκει τους Έλληνες (τους μυεί και τους οργανώνει); Για να σκεφτούμε λιγάκι λογικά- απλή λογική, πολύ απλή: ζεις σε μια περιοχή με δυο αντιμαχόμενα πολιτιστικά συνεχώς Έθνη, οι αλλόφυλοι σε κυνηγούν, που θα καταφύγεις για να προστατευτείς- στα χωριά των αλλοφύλων η στα χωριά των ομοφύλων σου; Η στοιχειώδης λογική έχει την εξής ιδιότητα- αυτήν μένει αναλλοίωτη στο διάβα των αιώνων… Και ο νοών – νοήτω.
14) Ο Χριστός ήταν Έλληνας της Παλαιστίνης, μιλούσε ελληνικά, είχε ελληνικό όνομα: Ιάσωνας, το γένος Του ήταν ελληνικό, η Μητέρα Του, η Θεοτόκος- ήταν Ελληνίδα, οι Έλληνες δέχτηκαν την θρησκεία του Χριστού και έγιναν οι πρώτοι και οι σημαντικότεροι αγωγοί και διδάσκαλοι του Χριστιανισμού. Οι Έλληνες έγιναν το οξυγόνο του Χριστιανισμού. Χωρίς την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΕΒΙΩΝΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΝ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ. Ο Χριστιανισμός, με όπλο την Ιερά Διδασκαλία του Χριστού και τον τα πάντα εμπόδια νικών μέσον- την Ελληνική Γλώσσα- κατέκτησε όλην την χωρίς εξαίρεση Ευρώπη και την εκπολίτισε. Ο Χριστός, ο Υιός των Ελλήνων της Παλαιστίνης, ο Ιάσωνας ο Χρησμένος θεραπεύειν τους ανθρώπους- άλλαξε όλο το ρουν της ανθρώπινης Ιστορίας και ήταν ο μοναδικός Υιός του Θεού, που κατάφερε να χωρίσει την Ιστορία σε δυο εποχές- στην προ Χριστού και την μετά του Χριστού εποχή.
Και αυτό το μέγα πράγμα είχε την δύναμη να το κάνει μόνον ο Χριστός- Απόλλωνας Ηλιοφόρος, με την ασυνείδητη ιουδαϊκή συμμετοχή, που αντιστράφηκε αργότερα εναντίον τους με την μεγάλη διασπορά τους ανά τον κόσμο, με τους μαζικούς άγριους διωγμούς και τα πογκρόμ στους αιώνες, που ακολούθησαν.
Η Παγκόσμια Ιστορία, χωρισθείσα στα δύο: στην προ Χριστού και μετά Χριστού εποχή, με άμεση συμμετοχή των Ελλήνων και των Εβραίων, στην οποία ο καθένας έπαιξε τον ρόλο του «καλού» και του «κακού» στην παγκόσμια σκακιέρα εκείνης της εποχής-έβαλαν την σφραγίδα και καθόρισαν την μοίρα της μετέπειτα Ιστορίας.
Πριν μπούμε, αδέρφια και να τεκμηριώσουμε τούτο το τρομερά δύσκολο εγχείρημα για την καταγωγή του Χριστού, κάνομε μνεία τα εξής βοηθητικά αλλά σημαντικά:
α’ Η προσωνυμία Χριστός εννοεί Μεσίας. Ο απεσταλμένος από το Θεό για τη σωτηρία του ανθρώπου. Δηλαδή, χρισμένος σωτήρας.
β’ Το όνομά του, Ιησούς, είναι παράφραση στην εβραϊκή γλώσσα του ελληνικού ονόματος Ιάσων. Άρα, το αρχικό, το πραγματικό είναι Ιάσων Χριστός.
γ’ Ο Χριστός ήταν Φιλισταίος, όπως θα ιδούμε παρακάτω. Οι Φιλισταίοι ήταν Κρήτες άποικοι. Από την αρχαία εποχή –τότες που οι πολεμοχαρείς Δωριείς κατέβηκαν στην Ελλάδα και στην Κρήτη- πολλοί Μινωίτες με αρχηγό το Φίλιστο έφυγαν από τη Φαιστό με τα πλοία τους, τράβηξαν ανατολικά και μετοίκησαν σε μια χώρα στα παράλια της Μέσης Ανατολής. Η χώρα αυτή και οι κάτοικοί της, Κρήτες και ντόπιοι, από τότε πήραν το σημερινό όνομά τους από το όνομα του Φίλιστου.
Από το Φίλιστος, η χώρα Φιλιστίνη και μετά από παράφραση Παλαιστίνη.
Από το Φιλισταίοι, μετά από παράφραση, οι κάτοικοι Παλαιστίνιοι.
Να μπούμε τώρα στο κυρίως θέμα μας, την ελληνικότητα του Χριστού. Μιλάμε για την ανθρώπινη φύση του, γιατί η θεϊκή είναι δεδομένη. Ήταν υιός τού Θεού.
δ’ Ο Θεάνθρωπος Χριστός γεννήθηκε στην Παλαιστίνη, που εκατοικείτο εκείνη την εποχή και από Έλληνες (Αλεξανδρινούς), και από Εβραίους, αλλά και από κρητικογενείς Φιλισταίους, όπως αναλύσαμε παραπάνω. Οι Φιλισταίοι ήταν Έλληνες από την Κρήτη. Το αναφέρει αυτό ακόμη και η μυθολογία των Εβραίων, η βίβλος(Παλαιά Διαθήκη).
ε’ Το όνομα της μητέρας του Ιάσωνα-Ιησού Χριστού είναι Μαρία και είναι Μινωικό. Το αρχικό ήταν Μάϊρα, που με αναγραμματισμό γίνηκε Μαρία. Το Εβραϊκό Μάριαμ προήλθε από το Μινωικό Μάϊρα(Μαρία)
στ’ Η μητρική γλώσσα του Χριστού ήταν η ελληνική γλώσσα. Το αμερικανικό περιοδικό «Τάιμ» το είχε αποκαλύψει πολύ παλιά, όμως τα τεύχη εκείνα εξαφανιστήκανε μυστηριωδώς. Βέβαια, ο Χριστός μιλούσε και την αραμαϊκή γλώσσα της Μέσης Ανατολής(Συρία-Χαναάν), την οποία οι Εβραίοι δε γνώριζαν την εποχή του Χριστού.
Από απόκρυφο ευαγγέλιο που βρίσκεται στις βιβλιοθήκες του Βατικανού, ο Χριστός είπε: «Εμέ υβρίζετε. Όμως μην υβρίζετε το Άγιον Πνεύμα. Το Άγιον Πνεύμα του Σύμπαντος εστί η Ελλάς! ήτις γεννά ανθρώπους κα’γώ ειμί ο υιός του Ανθρώπου». Εδώ, στη ρήση αυτή, ο ίδιος ο Ιησούς(Ιάσων) Χριστός αποκαλύπτει την ελληνικότητά του.
Ντοκουμέντα για την ελληνικότητά του (Από την Καινή Διαθήκη και άλλες ενδείξεις)
• Η φιλοσοφική έκφραση και ο λόγος του Χριστού, που είναι ταυτόσημος με των αρχαίων Ελλήνων σοφών και κυρίως του Ισοκράτη. Του Χριστου, βέβαια, ο λόγος και το μήνυμα μεταφράζεται σε δυο και μοναδικές λέξεις: “Αγαπάτε αλλήλους”. Όλη η διδασκαλία του Χριστού μετουσιώνεται σ’αυτή τη μεγαλειώδη φράση!
• Το άγιο φως παρουσιάζεται μόνο στον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη, σε κανέναν άλλο ιερωμένο άλλου θρησκευτικού δόγματος.
• Το Μέγα Σάββατο ακούμε τον ψαλμό του Ιωσήφ από Αριμαθαία προς τον Πιλάτο που του λέει: «Δώσε μου το σώμα του Ιησού να το ενταφιάσω, γιατί ξένος είναι και δεν έχει πού την κεφαλή κλίνει».
• Εκείνος που σήκωσε το Χριστό και από το σταυρό τον πήγε στον τάφο στο κτήμα του Αριμαθαίου ήταν Έλληνας από την Κρήτη(Φιλισταίος) και λεγότανε Νικόδημος.
• Ο θρήνος της Παναγίας (τα λεγόμενα απόκρυφα ευαγγέλια). Έκλαιγε η μάνα του Χριστού στο Γολγοθά κάτω από το σταυρό του υιού της και έλεγε: «Ώ άνομοι Ιουδαίοι, πώς σταυρώνετε έναν ξένο…!!!» Προσέξετε, αδέρφια, η Παναγία αποκαλεί το γιο της, το Χριστό «ξένο» προς τους Ιουδαίους. Δηλαδή, όχι Εβραίο.
• Ο Χριστός δεν είχε σε εκτίμηση τους Εβραίους, τους οποίους αποκαλεί λαό μισθαρό, υποκριτή, βλάσφημο και αμαρτωλό.
• Δίδει ονόματα ελληνικά στους μαθητές του (Πέτρος-από την πέτρα, Φίλιππος- από το φίλος κ.α.).
• Όταν του είπαν πως θέλουν να τον δουν κάποιοι Έλληνες, χάρηκε και είπε: «Αλήθεια σας λέγω. Ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του Ανθρώπου».
• Ο Χριστός διακήρυξε το οικουμενικό πνεύμα του Ελληνισμού –το θείο πνεύμα- λέγοντας: «Δεν υπάρχει Ιουδαίος, ούτε Έλληνας, γιατί όλοι είμαστε αδελφοί».
Διακηρύσει και προτρέπει προς την έρευνα, δηλαδή το «αεικίνητον» των Ελλήνων, σε αντίθεση με τις εβραϊκές σοφίες: «πίστευε και μη ερεύνα». Εδώ φαίνεται πως το πνεύμα του είναι εναρμονισμένο με τη φυλετική του καταγωγή, με το ανήσυχο ερευνητικό πνεύμα των προγόνων του Ελλήνων.
• Ο Χριστός είναι πολέμιος της φιλαργυρίας. Σε αντίθεση με τους Εβραίους που η τσιγκουνιά και ο χρηματισμός είναι φυλετικό τους γνώρισμα.
• Η εμφάνιση του Χριστού. Ντυνόταν με αρχαίο ελληνικό χιτώνα, χωρίς κάλυμμα στην κεφαλή. Σε αντίθεση με την κελεμπία στο σώμα και το ντουρμπάνι στο κεφάλι των Εβραίων.
• Και το αποκορύφωμα των αποδείξεων πως ο Χριστός δεν ήταν Εβραίος αλλά Έλληνας, είναι η ίδια η ανθρώπινη μορφή του. Είχε ολοκάθαρα τα χαραχτηριστικά της φυλής των Ιαπετών, απόπου κατάγονται οι αρχαίοι Έλληνες. Ήταν ψηλός, ξανθός, με γαλανά μάθια, με ίσα κλασσική μύτη, με λεπτά χαραχτηριστικά. Ενώ οι Εβραίοι είναι το ακριβώς αντίθετο. Κοντοί, μελαχροινοί, με μαύρα μικρά μάθια, με γαμψές μύτες και τα χοντρά χαραχτηριστικά της σημίτικης φυλής από την οποία ποσέρνουν.
Αδέρφια Έλληνες, όπως διαπιστώσαμε ο Χριστός ήταν πέρα για πέρα Έλληνας, από τη Μινωϊκή Κρήτη. Και το ευλογημένο έθνος του Θεού είναι η πατρίδα μας. Η αγάπη και η εύνοια του Θεού προς τον ελληνισμό έχει εκδηλωθεί με τα ευαγγέλια, που γράφτηκαν σε γλώσσα ελληνική. Με τα ελληνικά σύμβολα «ΙΧΘΥΣ» =(Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ). Με το όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου «Εν τούτω Νίκα». Με την αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου στην Πάτμο (νησί και γλώσσα ελληνικά). Και με αμέτρητα άλλα άγια σημάδια.
Δυστυχώς και δεν είναι σε τιμή τους, οι Εβραίοι, ενώ σταυρώσανε τον Έλληνα Ιάσων-Ιησού Χριστό Σωτήρα του κόσμου βγαίνουν κι αποπάνω και σφετερίζονται τώρα για λόγους οικονομισάς και παγκόσμιας επικράτησης την καταγωγή του.
Δυστυχώς, τουλάχιστον οι Έλληνες επιστήμονες, θεολόγοι και ιεράρχες δεν εντρυφήσανε πάνω σ’αυτό το τεράστιο για τη χριστιανοσύνη και τον Ελληνισμό θέμα όσο θα έπρεπε και αφήσανε άλλους… να αλωνίζουν και οι λόγοι που το κάμανε μας βάζουν σε προβληματισμούς… Θα ήταν μεγαλοσύνη έστω και τώρα να το κάνουν και να δώσουν μια ξεκάθαρη, επίσημη απάντηση στους λαούς.
Οι απανταχού Έλληνες να είμαστε υπερήφανοι που ο Ιάσων-Ιησους Χριστός ήταν η ενσάρκωση του πνεύματος της φωτοδότρας Ελλάδας, για κείνο και η πατρίδα μας είναι η καρδιά και η σημαία του κόσμου. Και μια πάρτε παρεπάνω εμείς οι απόγονοι του Μίνωα και του Φίλιστου από τους οποίους προέρχεται η γενιά του Ιάσων-Ιησού. Και μια που είναι δικός μας, να μου επιτρέψετε να εκφραστώ, με σεβασμό βέβαια προς Εκείνον, με μια μαντινάδα.
«Ήθελα να’μουνε ληστής
στου Γολγοθά τη μ-πάντα,
για να φωνάξω του Χριστού
Αδέρφι μου, νταγιάντα!»
(Ευχαριστούμε πολύ τον εξαίρετο φίλο και μεγάλο πατριώτη και Κρητίκαρο Γιάννη Σωπασή – «ΔΑΝΑΟ»,από τα Αχελιανά Μυλοποτάμου, γόνο του ξακουστού οπλαρχηγού στο Αρκάδι Σωπή ή Κούβου που μας παραχώρησε το αρχείο του για να παρουσιάσομε τούτο το δύσκολο άρθρο).
