Η επιθεώρηση που βάφτηκε με αίμα – Η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Βασίλη Αυλωνίτη πάνω στη σκηνή (φώτο-βίντεο)

Ο Βασίλης Αυλωνίτης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς, που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο. Μία γνήσια λαϊκή και πληθωρική μορφή, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, με το πηγαίο ταλέντο, αυτοδίδακτος ηθοποιός, έγινε ο αγαπημένος του κοινού.

Ο Βασίλης Αυλωνίτης μεγάλωσε γενιές και γενιές και όσο θα προβάλλονται οι παλιές ελληνικές ταινίες, θα συνεχίζει να μεγαλώνει και τις επόμενες γενιές.

Θεατής του θεάτρου, το 1931, αποπειράθηκε να σκοτώσει επί σκηνής τον Βασίλη Αυλωνίτη, γιατί σατίριζε τον Ελ, Βενιζέλο. Ο ηθοποιός κατάφερε να διαφύγει αλλά έπεσε νεκρός ένας άτυχος τεχνικός του θεάτρου.

Ο 27χρονος Βασίλης Αυλωνίτης στον ρόλο που υποδυόταν το 1931 στο θέατρο ΠΕΡΟΚΕ

Όταν η επιθεωρησιακή οπερέτα «ΚΑΤΕΡΓΑΡΑ» των Κίμωνα Καπετανάκη – Μίμη Κατριβάνου ανέβαινε στο θέατρο «ΠΕΡΟΚΕ» του Μεταξουργείου, πριν ογδόντα χρόνια, τον Αύγουστο 1931, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα προκαλούσε φονικό και θα οδηγούσε σε πολιτική ένταση και κρίση. Περισσότερο ακόμη δεν μπορούσε να διανοηθεί τι θα ακολουθούσε ο 27χρονος τότε ηθοποιός Βασίλης Αυλωνίτης (1904-1970), ο οποίος μέχρι που έφυγε από τη ζωή αισθανόταν το βάρος πως ένα επιθεωρησιακό του νούμερο έγινε αφορμή για να χαθεί η ζωή ενός τεχνικού του θεάτρου!

Ήταν στα χρόνια της τελευταίας πρωθυπουργίας του Ελευθερίου Βενιζέλου και η ελληνική κοινωνία ζούσε –για μία ακόμη φορά– εντονότατη οικονομική κρίση, η οποία είχε διεθνείς διαστάσεις. Εξάλλου, εκείνη η κρίση οδήγησε σε πτώση των δημοσίων εισπράξεων με δυσάρεστες οικονομικές επιπτώσεις. Σε τέτοιο βαθμό ώστε η κυβέρνηση οκτώ μήνες αργότερα (Απρίλιος 1932) αναγκάστηκε να κηρύξει προσωρινό χρεοστάσιο και εντέλει να παραιτηθεί. Η εποχή ευνοούσε τους παρακρατικούς μηχανισμούς, οι οποίοι προσπαθούσαν να καταπνίξουν τις πάσης φύσεως αντιδράσεις. Στο στόχαστρο βρέθηκαν και οι λαϊκές επιθεωρήσεις, αφού ο φιλοκυβερνητικός Τύπος πυροδοτούσε την κατάσταση κάνοντας λόγο για «κίτρινον θέατρον (που) πρέπει να τιμωρηθή».

Στο «ΠΕΡΟΚΕ»

Στο κομψό για την εποχή θερινό θέατρο «ΠΕΡΟΚΕ», όπου ανέβαινε η επιθεώρηση «ΚΑΤΕΡΓΑΡΑ» είχε συγκεντρωθεί ο καλλιτεχνικός ανθός της εποχής. Η περίφημη Ζαζά Μπριλλάντη, η καρατερίστα και μουσικός Σωτηρία Ιατρίδου, ο αδελφός της χορευτής, κωμικός, σκιτσογράφος και σκηνογράφος Σταύρος Ιατρίδης, Κυριάκος Μαυρέας, Βασίλης Αυλωνίτης κ.ά. Ντυμένη η επιθεώρηση με τη μουσική του Γρηγόρη Κωνσταντινίδη θεωρείτο από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες της εποχής.

Το εσωτερικό του Θεάτρου ΠΕΡΟΚΕ το 1931

Οι διθυραμβικές κριτικές εκ μέρους του Τύπου πλημμύριζαν καθημερινά το θέατρο με κόσμο. Το 1931 και αφού οι παραστάσεις είχαν ξεκινήσει από τα μέσα Μαΐου θεωρείτο μια από τις καλύτερες χρονιές για το «Περοκέ». Φρόντιζε δε ο θιασάρχης να προστίθενται κάθε λίγο και νέες σκηνές για να προκαλεί το ενδιαφέρον του κοινού. Ανάμεσα στις σκηνές αυτές περιλαμβανόταν και το νούμερο «Από τους Υπουργούς βγήκαν τα κολοκύθια» που παρουσίαζε ο Β. Αυλωνίτης και έμελε να βαφτεί με αίμα.

Τα γεγονότα

Ας παρακολουθήσουμε όμως τα γεγονότα μέσω μιας ανέκδοτης διήγησης του Βασίλη Αυλωνίτη. Ήταν κοντά στα μεσάνυχτα, όταν επί σκηνής ο Αυλωνίτης σατίριζε τον Πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο και συνεργάτες του που είχαν κατηγορηθεί για συμμετοχή σε σκάνδαλα, ιδιαίτερα δε τον Ευστράτιο Γαλόπουλο για το περίφημο σκάνδαλο της κινίνης. Τότε είδε να ανεβαίνουν επί σκηνής τέσσερα άτομα, τα οποία από την έναρξη της παράστασης κάθονταν στην πρώτη σειρά των καθισμάτων. Όταν διαπίστωσε πως ο ένας εξ αυτών είχε βγάλει περίστροφο και ο άλλος κρατούσε μαγκούρα οπισθοχώρησε και ενώ ψέλλιζε «δεν φταίω εγώ» σκόνταψε την ώρα που ο πιστολάς τραβούσε τη σκανδάλη.

Οι σφαίρες δεν βρήκαν τον Αυλωνίτη αλλά έναν τεχνικό του θεάτρου, τον 35χρονο Παναγιώτη Μωραίτη, ο οποίος είχε βγει προς τη σκηνή για να δει τι συμβαίνει. Ο Αυλωνίτης έτρεξε στα αποχωρητήρια του θεάτρου για να κρυφτεί και να αποφύγει τα χειρότερα, στη συνέχεια δε πήδηξε από ένα παράθυρο και έφυγε τρέχοντας για το σπίτι του. «Θα περάσουν πολλά χρόνια για να βγω σε αθηναϊκή σκηνή», δήλωνε στους ανθρώπους του και στους δημοσιογράφους.

Το θύμα Παναγιώτης Μωραιτης

Οι θεατές νόμιζαν στην αρχή πως επρόκειτο για νούμερο της επιθεώρησης. Αλλά μετά τον πρώτο πυροβολισμό ακολούθησαν και άλλοι από τη μεριά της πλατείας. Όπως ήταν φυσικό επικράτησε πανζουρλισμός. Γυναικείες κραυγές, λιποθυμίες, πεταμένα εδώ κι εκεί τσάντες και καπέλα, καθίσματα σκορπισμένα παντού και παιδάκια να τα έχουν χαμένα ενώ οι μπράβοι συνέχιζαν το από σκηνής έργο τους πυροβολώντας κατά των ηθοποιών. Ο θιασάρχης Νίκος Σύλβας δεν ήξερε ποιον να πρωτοκαθησυχάσει, ενώ από τους πυροβολισμούς τραυματίστηκε ο λογιστής του θεάτρου Νικόλαος Λαγκαδάς, ο ηλεκτρολόγος Κλαύδιος Χατζηγεωργίου και η ηθοποιός Διαλεχτή Ρούσσου.

Η άφιξη ισχυρής αστυνομικής δύναμης από το κοντινό τμήμα απέτρεψε τα χειρότερα. Τρεις από τους δράστες που ήταν ακόμη στη σκηνή και στα παρασκήνια συνελήφθησαν και κινδύνευσαν από το λυντσάρισμα του κόσμου. Ο ένας εξ αυτών, ο Ανδρέας Δικώνυμος, ήταν τρόφιμος των φυλακών αφού ήδη είχε καταδικαστεί για έναν φόνο, ενώ οι άλλοι δύο, ο 33χρονος Κ. Σταφυλαράκης και 32χρονος καφετζής Κ. Περουλίδης, δήλωναν ιδιωτικοί υπάλληλοι.

Αντιδράσεις και καταδίκες

Ακολούθησε οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του Λαϊκού Κόμματος Παναγής Τσαλδάρης εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στην Κυβέρνηση και η πολιτική αντιπαράθεση κράτησε ολόκληρες εβδομάδες. Η δε κηδεία του Μωραίτη, εξελίχθηκε σε αντικυβερνητική διαδήλωση, στην οποία πρωτοστάτησε ο κόσμος του θεάτρου.

Όσο για το θέατρο «ΠΕΡΟΚΕ» συνέχισε τις παραστάσεις του λίγες ημέρες αργότερα και αφού αφαιρέθηκαν τα τετράστιχα που είχαν προκαλέσει τη μήνι των βενιζελικών. Η «προληπτική λογοκρισία» που επιβλήθηκε ήταν από τις δυσμενέστερες επιπτώσεις εκείνου του περιστατικού. Τη λογοκρισία αυτή επέβαλαν τα επαγγελματικά σωματεία (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων, Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος και Σωματείο Τεχνικών Θεάτρου) προκειμένου να περιοριστούν οι σκηνές και οι λέξεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν νέα αναστάτωση.

Ως ηθικός αυτουργός των γεγονότων θεωρήθηκε ο Παύλος Γυπάρης (1882-1966), για τον οποίο εκδόθηκε και ένταλμα σύλληψης, αλλά ουδέποτε συνελήφθη. Ο ίδιος είχε εμπλακεί στην υπόθεση δολοφονίας του Ίωνα Δραγούμη. Εμφανίσθηκε «αυθορμήτως» την ημέρα της δίκης. Προφυλακίστηκαν αρκετοί που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στα επεισόδια του θεάτρου. Τελικά στο εδώλιο, εκτός από τον Π. Γυπάρη κάθισαν οι Α. Δικώνυμος, Μ. Σταφυλαράκης, Π. Παπαδοπετράκης και Δ. Μπαδογιάννης. Η δίκη χαρακτηρίστηκε «περίεργη». Ξεκίνησε στο Κακουργοδικείο Πειραιώς και ολοκληρώθηκε στη Χαλκίδα «προς αποφυγήν επεισοδίων». Ακούστηκαν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για μεθοδεύσεις, εκ μέρους των φιλοκυβερνητικών, δολοφονίας διευθυντών εφημερίδων και γενικότερα παραγόντων της δημόσιας ζωής που εξέφραζαν δημοσίως την αντίθεσή τους στις κυβερνητικές πολιτικές. Τον Δεκέμβριο του 1932 καταδικάσθηκαν μόνον οι δύο από τους δράστες, οι Δικώνυμος και Σταφυλακαράκης σε 7ετή κάθειρξη.