Ιστορία
55 χρόνια μετά τη δολοφονία του JFK, οι βιογράφοι της οικογένειας Kennedy, ισχυρίζονται πως το παραμύθι του Κάμελοτ είχε πολλούς δράκους. Και κανέναν πρίγκιπα.
«Ο Kennedy έφτιαξε ένα ποτό και γλίστρισε σε μια αναπαυτική πολυθρόνα. Ύστερα από λίγο, ακούστηκαν γυναικείες φωνές από το γυμναστήριο. Ο Dave Powers (ένας από τους πιο έμπιστους βοηθούς του) ξεκλείδωσε την πόρτα που συνέδεε το δωμάτιο με το χώρο της πισίνας και μπήκαν μέσα δυό νεαρά κορίτσια, εκεί γύρω στα είκοσι. Για να τις ξεχωρίζουν, οι άντρες της Μυστικής Υπηρεσίας τις είχαν βγάλει Fiddle και Faddle. Η μία δούλευε για την Evelyn Lincoln, την ιδιαιτέρα γραμματέα του προέδρου, η άλλη για τον Pierre Salinger. H Fiddle και η Faddle συνόδευαν συχνά τον πρόεδρο στα περισσότερα ταξίδια του εκτός Ουάσιγκτον κι άλλο τόσο συχνά λάβαιναν και τηλεφωνήματα στη μέση της νύχτας να “αναφερθούν στον Πρόεδρο για να αναλάβουν υπηρεσία”.(…..). Ο πρόεδρος τελείωσε το ποτό του, το ακούμπησε στο τραπεζάκι κι έβγαλε το μπουρνούζι του. Δε φορούσε εσώρουχα. Εκανε ένα βήμα μες στην πισίνα -το νερό ήταν ζεστό, για να ανακουφίζει τον χρόνιο πόνο του στην πλάτη. Η Fiddle και η Faddle τον ακολούθησαν. Άπλωσε τα χέρια του, τις τράβηξε και τις έβαλε να καθήσουν στα γόνατά του. Οι παλάμες του αγκάλιασαν τα στήθη τους. Μετά, με τον ίδιο αυταρχικό τόνο στη φωνή που είχε χρησιμοποιήσει για να διατάξει τον βοηθό του να αφήσει ανοιχτή την οροφή της προεδρικής λιμουζίνας στο Ντάλλας, ο John Kennedy είπε στην Fiddle και τη Faddle, ακριβώς τι ήθελε να του κάνουν…». (Εdward Klein, The Kennedy Curse: Why Tragedy Has Haunted America’s First Family for 150 years).
Για την Αμερική ήταν – ή έστω επρόκειτο να γίνει- «the president of all presidents» ένα πολυλατρεμένο media icon με το οποίο θα συγκρίνονταν όλοι οι πρόεδροι της Αμερικής, στο εξής. Για τους δικούς του image makers, ήταν «δώρο εξ’ ουρανού»: ένας άντρας που είχε εμφανιστεί στο πολιτικό σκηνικό τη σωστή στιγμή, ακριβώς τότε που το κύμα ευφορίας και το επαναστατικό πνεύμα των ‘60’s σάρωνε τις πουριτανικές αναστολές της χώρας κι έκανε ακόμα και τον Dwight Eisenhower να μοιάζει βαρετός. Ο John Fitzgerald Kennedy ενσάρκωνε το cool πνεύμα των καιρών, και -όπως θα έγραφαν αργότερα οι ιστορικοί- ήταν «κομμένος και ραμμένος» για τη λαϊκή κουλτούρα: κομψός, πνευματώδης, εύθυμος, νέος και ελκυστικός. Όμως -αλίμονο- κάτω από την καλογυαλισμένη επιφάνεια του μύθου, υπήρχε μόνο η άβολη αλήθεια…
Οι Αμερικανοί θαύμαζαν τον Kennedy, έναν άντρα δυναμικό, ενεργητικό, που έμοιαζε να σφύζει από υγεία. Λίγοι ήξεραν πως πολύ συχνά τον κατέβαλλε η ασθένειά του (σ.σ. έπασχε από τη νόσο του Άντισον, μια σπάνια νόσο των επινεφριδίων που προκαλεί σοβαρά ενδροκρινολογικά προβλήματα) και πως την ώρα που εκείνοι πίστευαν πως τον απασχολούσαν οι υποθέσεις του κράτους, ο πρόεδρος αναπαυόταν. Ο κόσμος πάλι, είχε να το λέει για το πόσο «καρπερός» ήταν: είχε αφήσει τη Jackie έγκυο δυο φορές τα τελευταία τρία χρόνια, μια στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και μια μόλις μπήκε στο Λευκό Οίκο. Αυτό που δεν ήταν γνωστό, ήταν πως ο Kennedy υπέφερε από χρόνια αφροδίσια νοσήματα και πως είχε κολλήσει και τη γυναίκα του .Όσο για την εικόνα του πιστού συζύγου και πατέρα που με τόσο κόπο συντηρούσε η «μηχανή» των media, αυτή, εξαρχής, έμπαζε νερά…
Η Fiddle και η Faddle δεν ήταν οι μόνες γυναίκες από το επιτελείο του που έκαναν σεξ με τον Πρόεδρο. Η γραμματέας Τύπου της γυναίκας του, -μια μελαχρινή καλλονή που έμοιαζε αρκετά στην Πρώτη Κυρία- ήταν επίσης μια από τις «περιπετειούλες» του. Λέγεται πως ακόμα και στο peak της -παρολίγον- πυρηνικής κρίσης με την Κούβα, το μάτι του JFK έπεσε σε μια νόστιμη γραμματέα, αποσπασμένη στο Λευκό Οίκο από το Υπουργείο Εμπορίου και ζήτησε από τον υπουργό Άμυνας να βρει το όνομα και το τηλέφωνό της. «Όταν ο Kennedy βαριόταν τις «εσωτερικές, -γράφει στο βιβλίο του, ο Klein- έβαζε τον Powers και του κουβαλούσε γυναίκες απέξω. Μια από τις πιο τακτικές επισκέπτριες του Λευκού Οίκου ήταν η Judith Campbell, το κορίτσι του αρχηγού της Μαφίας Sam Giancana, που ήταν μπλεγμένος και στα σχέδια της CIA για τη δολοφονία του Castro. Μια άλλη ήταν η Mary Pinchot Meyer, μια αρτίστα από την Ουάσιγκτον. Στη διάρκεια των ερωτικών τους παιχνιδιών η Mary Meyer μύησε τον πρόεδρο στην κοκαϊνη, τη μαριχουάνα, το χασίς και το LSD. Φυσικά ήταν και η Marylin Monroe, που φορούσε καστανή περούκα και μεγάλα γυαλιά ηλίου για να μην την αναγνωρίζουν όταν ταξίδευε με το προεδρικό αεροπλάνο…».
Κι αυτές ήταν μόνο οι πιο γνωστές «περιπτώσεις». Πολλές, δεκάδες γυναίκες -κορίτσια που οι άντρες του Προέδρου τις αποκαλούσαν «τυχαία μωρά» περνούσαν, σχεδόν καθημερινά το κατώφλι του Λευκού Οίκου: αεροσυνοδοί, showgirls από το Λας Βέγκας, βασίλισσες του μπουρλέσκ, κορίτσια του προεδρικού επιτελείου, κοσμικές κυρίες, σταρλετίτσες και call girls. Οι περισσότερες από τις σχέσεις του Kennedy με αυτές τις γυναίκες, ήταν ρηχές και επιπόλαιες -το επόμενο πρωί δεν θυμόταν καν το όνομά τους, τις φώναζε «γλυκιά μου» ή «μικρή». Οι περιπέτειες, οι συστηματικές απιστίες του ήταν πιο πολύ δείγμα μιας παθολογικής, ναρκισσιστικής διαταραχής του ψυχισμού του -αυτή ευθυνόταν και για την αδυναμία του να συνδεθεί και να αγαπήσει πραγματικά οποιονδήποτε. Γι’αυτόν όλα ήταν sex, γρήγορο, εύκολο, όχι πολλά αγγίγματα. Τα drugs, όσο κι αν ήταν μέρος της «λαϊκής κουλτούρας» στην Αμερική των ‘60’s, οι Αμερικανοί μάλλον θα ξαφνιάζονταν αν γνώριζαν πόσο hype ήταν τότε ο πρόεδρός τους…
«Κάποτε, ο Edward Lawford, (ένα συγγενικό του πρόσωπο) έφερε στο Λευκό Οίκο, λίγο νιτρικό άμυλο. Γνωρίζοντας πως το ναρκωτικό αυτό, που στην αργκό λέγεται “poppers”, αυξάνει την ένταση της σεξουαλικής εμπειρίας, ο Jack θέλησε να το δοκιμάσει. Ο Lawford αρνήθηκε, λέγοντας πως κάτι τέτοιο θα ήταν παρακινδυνευμένο και προειδοποίησε τον πρόεδρο να μην πάρει το ρίσκο. Έτσι ο Jack το έδωσε στη Fiddle και τη Faddle -ύστερα, οι δύο άντρες κάθισαν και παρακολούθησαν με ενδιαφέρον τις κοπέλες να “φτιάχνονται”…»
Ο JFK ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΣΦΑΛΗΣ
Όσο ο πρόεδρος «έκανε τα δικά του», ο κύκλος του, οι βοηθοί και οι επιτελείς του προτιμούσαν να κοιτούν αλλού και να μη σχολιάζουν το «χόμπι του αφεντικού» -άλλωστε, συνήθως κρατούσε λιγότερο από μια παρτίδα τένις. Κι έτσι όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Με μια εξαίρεση: τους άντρες των Μυστικών Υπηρεσιών.
Ένας εξ’ αυτών, ο Larry Newman, που υπηρέτησε στην «ομάδα του προέδρου» το 1961, τη χρονιά που ο Κennedy εξελέγη πρόεδρος θα ομολογούσε αργότερα πως «στ’ αλήθεια δεν ξέραμε αν οι γυναίκες που συναντούσε φορούσαν μικρόφωνα, αν είχαν σύριγγες με δηλητήριο ή φωτογραφικές μηχανες για να πάρουν φωτογραφίες και να εκβιάσουν τον πρόεδρο. Οι περισσότερες γλιστρούσαν λαθραία στα προεδρικά διαμερίσματα, από τις πίσω πόρτες του Λευκού Οίκου, χωρίς να περάσουν καν από σωματικό έλεγχο. Υποτίθεται πως την υψηλή αποστολή φρουράς του προέδρου και τελικά βρισκόσουν σε μια γωνιά να χαζεύεις ένα ασανσέρ ή μια πόρτα, ξέροντας πως μέσα βρισκόταν ο πρόεδρος με δυό πόρνες. Είχαμε αυστηρές οδηγίες να μην επεμβαίνουμε. Δεν ξέραμε καν αν το επόμενο πρωί θα ήταν ζωντανός ή όχι».
«Με τον καιρό», θα πει ένας άλλος πράκτορας, ο Antony Sherman «ανακαλύπταμε πως δουλειά μας είχε γίνει το βαρύ καθήκον να προστατεύουμε τον Κennedy από τη γυναίκα του, σε περίπτωση που εκείνη γυρνούσε σπίτι ξαφνικά ή απροειδοποίητα».
«Θα δεις πολλά σκατά σ’ αυτή τη δουλειά» ήταν η συνηθισμένη συμβουλή των προϊσταμένων στους πράκτορες. «Διάφορα γίνονται με τον πρόεδρο. Απλά ξέχασέ τα. Μην τα πεις σε κανέναν. Ούτε στη γυναίκα σου». Κι έτσι, σιγά σιγά το να βλέπεις, να μη μιλάς, να συνωμοτείς, να καθαρίζεις τα άπλυτα και να συγκαλύπτεις γινόταν ένας φαύλος κύκλος, στον οποίο γλιστρούσαν όλοι, από τον Kennedy ως τον τελευταίο κλητήρα -στο κάτω κάτω, τα βρώμικα μυστικά φέρνουν κοντά τους άντρες.
Σταδιακά, αυτή η ατμόσφαιρα ελευθερίας και ασυδοσίας του Λευκού Οίκου άρχισε να «μολύνει» και τις Μυστικές Υπηρεσίες. «Οι πράκτορες ένιωθαν πως αν ο πρόεδρος μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει και να τη «βγάζει καθαρή», το ίδιο μπορούσαν να κάνουν κι αυτοί. Υπήρχαν πάντα πολλές όμορφες και διαθέσιμες γυναίκες γύρω από τον Kennedy -μερικοί άρχισαν να το γλεντάνε. Το ποτό, το ξενύχτι και το σεξ έγιναν μέρος της ρουτίνας στα προεδρικά ταξίδια».
Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο: οι περισσότεροι από τους άντρες της προεδρικής φρουράς, αισθάνονταν πως το να είναι κοντά του, τους έβαζε -ή έτσι πίστευαν- στο στενό, φιλικό του κύκλο. O JFK ήταν το είδωλό τους, ένας ήρωας πολέμου, ένας άντρας θαρρετός και ρωμαλέος. Και στον ίδιο άρεσαν οι πράκτορες, τους μιλούσε πάντα στον ενικό, θυμόταν το μικρό τους όνομα. Τους έκανε να νιώθουν σπουδαίοι. Για χάρη του, θα έδιναν και τη ζωή τους -το λιγότερό που μπορούσαν να του προσφέρουν ήταν η συνενοχή τους. Τελικά, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πως οι άντρες της φρουράς του Αμερικανού προέδρου, έπεσαν κι αυτοί με τη σειρά τους θύματα της «κατάρας» της οικογένειας: πίστεψαν πως είναι πάνω από τον ανθρώπινο νόμο και πάνω από το Θεό. Παντοδύναμοι.
Ήταν αυτή ψευδαίσθηση παντοδυναμίας των Kennedy, η ανάγκη τους να προκαλούν τη μοίρα τους πιστεύοντας πως θα κερδίσουν που έκαναν τον JFK να αγνοήσει όλες τις προειδοποιήσεις των συμβούλων, των φίλων του, ακόμα και της CIA, να μην επισκεφτεί το Nτάλλας, την «πρωτεύουσα του μίσους» του Νότου. Δεν το έκανε, ανησυχούσε πολύ για την εικόνα του -μήπως δεν θα ήταν πλήγμα για το macho προφίλ του μια ακύρωση της τελευταίας στιγμής;
Όχι, οι Κennedy δεν ήταν έτσι φτιαγμένοι. Οι εντολές ήταν σαφείς: χαλαρά μέτρα ασφαλείας, όχι αστυνομία γύρω από το αυτοκίνητο, η παρουσία των πρακτόρων να είναι αόρατη, διακριτική. Η χαλαρή στάση του JFK απέναντι στον κίνδυνο, παρέσυρε και τους άντρες των Μυστικών Υπηρεσιών. Οι μισοί είχαν περάσει το προηγούμενο βράδυ τους στα bar πίνοντας και γλεντώντας -δε βρέθηκε ούτε ένας να ελέγξει τα κτίρια κατά μήκος της προεδρικής αυτοκινητοπομπής. Κι έτσι, την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου του ’63 όταν η προεδρική λιμουζίνα με κατεβασμένη την οροφή, έμπαινε αργά, στην πλατεία Dealey του Ντάλλας, δεν υπήρχε τίποτα ανάμεσα στην κάννη του Lee Harvey Oswald και στο πίσω μέρος του κεφαλιού του 35ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών…
