20 Οκτωβρίου 1827: Η ναυμαχία του Ναυαρίνο που «ανάστησε» την Επανάσταση του Έθνους

Η Ναυμαχία που χαρακτηρίστηκε ότι»έσωσε» την Ελληνική επανάσταση αναπτερώνοντας το ηθικό των Ελλήνων είναι αυτή του Ναυαρίνο, στις 20 Οκτωβρίου το 1827.

Η Ναυμαχία που έκρινε τη τύχη του Ελληνικού κράτους μετά από την επανάσταση του 1821 , έγινε σαν σήμερα το 1827. Η ναυμαχία του Ναυαρίνο έκρινε τα πάντα μέσα σε λίγες ώρες και ανέστησε ένα έθνος που είχε επαναστήσει μεν αλλά την ίδια ώρα “αλληλοσπαράσονταν” από μίση,έριδες και πάθη.

Στις 24 Μαίου 1827 η πτώση της Ακρόπολης ,επιβεβαιώνει ότι η Επανάσταση του 1821 κρεμόταν από μια κλωστή. “Σφυγμός” υπήρχε μόνο στην Πελοπόννησο ,αλλά κι εκεί υπήρχε η απειλή του Ιμπραήμ που ετοιμαζόταν για εκστρατεία σε Ναύπλιο και Ύδρα.

Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας ,μόλις έχει αναλάβει ο Γεώργιος Κάνινγκ. Η παρουσία του επηρεάζει συνολικά την ευρωπαϊκή διπλωματία.

Στις 24 Ιουνίου 1827 υπογράφτηκε στο Λονδίνο συνθήκη μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, που καθόριζε τα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας.

Η συνθήκη προέβλεπε τη δημιουργία ελληνικού κράτους υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, με σύνορα τον Αμβρακικό και τον Παγασητικό Κόλπο.

Προέβλεπε όμως και κάτι ακόμη:

Την επέμβαση των τριών μεγάλων δυνάμεων, εάν οι δύο εμπόλεμοι δεν δέχονταν τους όρους της σύμβασης.

Αυτή η πρόβλεψη έφερε τον αγγλικό στόλο υπό τον αντιναύαρχο Κόδριγκτον, το γαλλικό υπό τον υποναύαρχο Δεριγνύ και το ρωσικό υπό τον υποναύαρχο Χέυδεν, στην Πελοπόννησο.

Οι Έλληνες δέχτηκαν τη πρόταση όχι όμως και ο Σουλτάνος.

Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος, υπό τους Ταχίρ Πασά, Μουχαρέμ Μπέη και Μουσταφά Μπέη, αναπτύχθηκε στη λιμνοθάλασσα του Ναυαρίνου.
Οι τρεις ναύαρχοι είχαν ως αντικειμενικό σκοπό να παρεμποδίσουν τη μεταφορά αιγυπτιακών στρατευμάτων σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου.

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1827 ο Κόδριγκτον, διαμήνυσε στον Ιμπραήμ ότι ο στόλος του βρισκόταν εκεί για να επιβάλει ανακωχή την οποία αν αρνείτο θα την επέβαλε.

Ο Ιμπραήμ, που συνέχιζε με αμείωτη ένταση τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του στην Πελοπόννησο, αγνόησε τη προειδοποίηση και δύο μοίρες του τουρκοαιγυπτιακού στόλου απέπλευσαν από το Ναυαρίνο με κατεύθυνση την Ύδρα και την Πάτρα. Εμποδίστηκαν, όμως, από τον συμμαχικό στόλο και επέστραψαν πάλι στο Ναυαρίνο.

12 βρετανικά πλοία με επικεφαλής τη ναυαρχίδα Ασία, 7 γαλλικά με ναυαρχίδα τη φρεγάτα Σειρήνα και 8 ρωσικά με ναυαρχίδα το πλοίο Αζόφ, “έκλεισαν” το στόλο του Ιμπραήμ.

Το μεσημέρι της 8ης Οκτωβρίου τα πλοία του συμμαχικού στόλου άρχισαν να εισπλέουν στον κόλπο του Ναυαρίνου, με επικεφαλής την αγγλική ναυαρχίδα Ασία. Ο Κόδριγκτον προσδοκούσε ότι έστω και την τελευταία στιγμή ο Ιμπραήμ θα δεχόταν την προτεινόμενη ανακωχή. Γι΄ αυτό κι έστειλε μια βάρκα για την τελική συνεννόηση. Η βάρκα δέχτηκε πυρά και σκοτώθηκε ο Έλληνας ναύτης Πέτρος Μικέλης. Αμέσως μετά άρχισαν κανονιοβολισμοί εναντίον των πλοίων των τριών μεγάλων δυνάμεων.

Η απάντηση ήταν άμεση και λίγες ώρες μετά η λιμνοθάλασσα είχε γεμίσει από τα κατεστραμμένα πλοία του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. 12 φρεγάτες, 22 κορβέτες και 25 μικρότερα πλοία είχαν βυθισθεί, ενώ 6.000 άνδρες σκοτώθηκαν ή πνίγηκαν. Οι Σύμμαχοι έχασαν 172 άνδρες, ενώ οι τραυματίες ανήλθαν σε περίπου 500. Δύο πλοία καταστράφηκαν ολοσχερώς και αρκετά υπέστησαν εκτεταμένες ζημίες.

Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου σήμανε την ελευθερία της Ελλάδας, παρά τη συνεχιζόμενη σφοδρή άρνηση του Σουλτάνου. Οι τρεις δυνάμεις επέβαλαν τελικά τη θέλησή τους και μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου 1829 που δόθηκε η τελευταία μάχη του Αγώνα στην Πέτρα της Βοιωτίας, το ελληνικό κράτος είχε σχηματισθεί με βόρεια σύνορα τη γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού.