Οι περίεργες στρεβλώσεις της Ιστορίας: Γεγονότα που αλλάζουν τον τρόπο αντίληψης του κόσμου

Τη στιγμή που η ιστορία γράφεται, πλέον, με ταχύτατους ρυθμούς, κοιτάζοντας το παρελθόν μας, αναρωτιόμαστε πως μπορεί αρκετά πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα να έχουν αλλάξει ραγδαία στο πέρασμα του χρόνου.

Νομίσματα, ολυμπιακά μετάλλια, αλλά και πανίσχυρα σύμβολα έχουν αλλάξει νόημα και χρήση στη διάρκεια της μεγάλης πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού, ωστόσο, έχει πάντα μεγάλο ενδιαφέρον να ανακαλύπτουμε τους αρχικούς τους «προορισμούς».

Ας δούμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Τα νομίσματα εφευρέθηκαν για να «προστατεύσουν» τους ανθρώπους από την απληστία

Οπως γράφει ο Ελληνας ιστορικός Πλούταρχος, στο βιβλίο για την ζωή του Λυκούργου, υπάρχουν πολλές αναφορές σχετικά με τα νομίσματα της εποχής και την σημασία τους στην κοινωνία της αρχαίας Σπάρτης. Οι Λάκωνες χρησιμοποιούσαν μεγάλες σιδερένιες ράβδους, ως νόμισμα, προκειμένου να αποθαρρύνονται, λόγω βάρους και μεγέθους, να επιδιώκουν να «κυνηγούν» τον πλούτο. Το παράξενο αυτό νόμισμα ονομαζόταν «οβολός» και για την μεταφορά περισσότερων από μίας ράβδου χρειαζόταν την βοήθεια των ζώων.

Κάποτε έδιναν Ολυμπιακά Μετάλλια και στους καλλιτέχνες

Από το 1912 μέχρι και το 1948, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν ως σκοπό τον διαγωνισμό των συμμετεχόντων σε επίπεδο καλλιτεχνίας, αφού η βράβευση γινόταν σε δραστηριότητες όπως αρχιτεκτονική, λογοτεχνία, μουσική, ζωγραφική και γλυπτική.

Σύμφωνα με τον Pierre de Frédy, ιδρυτή των μοντέρνων Ολυμπιακών αγώνων ήταν απαραίτητη η προσθήκη «καλλιτεχνικών αγώνων» καθώς οι αρχαίοι Ελληνες συνήθιζαν να έχουν παράλληλα με τα αγωνίσματα και καλλιτεχνικά δρώμενα Παρόλα αυτά στην πορεία των χρόνων διαγωνιζόμενοι στις τέχνες όπως τον χορό, το θέατρο ή την φωτογραφία δεν κέρδιζαν μετάλλιο. Μετά από 151 μετάλλια, συνολικά, που αποδόθηκαν, οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχασαν ολοκληρωτικά την καλλιτεχνική τους υπόσταση.

Για αρκετούς αιώνες τα παιδικά ρούχα ήταν απολύτως… unisex

Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα τα χρώματα και τα σχέδια ρούχων που φορούσαν τα παιδιά δεν ήταν απολύτως συγκεκριμένα. Υπήρχαν αγόρια που τους φόραγαν φουστάνια, ενώ συνήθως τα νεαρά παιδιά φορούσαν ρούχα χρώματος άσπρου, προκειμένου να καθαρίζονται πιο εύκολα. Οταν ο ρουχισμός άρχισε να εμπορευματοποιείται τα καταστήματα αποφάσισαν να ξεχωρίσουν τα χρώματα.

Στις ΗΠΑ οι καταστηματάρχες «εμπνεύστηκαν» από μια δημοσίευση άρθρου, η οποία ανέφερε ως κοινά αποδεκτό τρόπο ενδυμασίας, το ροζ χρώμα για τα «αγορίστικα» ρούχα, ενώ το μπλε φάνηκε να ταιριάζει καλύτερα για τα κορίτσια. Αντίθετα με τα όσα ισχύουν τη σημερινή εποχή, στις αρχές του 20ου αιώνα, το ροζ χρώμα φαινόταν πιο αποφασιστικό και έντονο, ενώ αντιθέτως το μπλε πιο εκλεπτυσμένο και φίνο.

Αγγλικά μιλούσε μόνο ο λαός και οι ευγενείς Γαλλικά

Τα αγγλικά κάποτε αποτελούσαν την γλώσσα του λαού και ήταν για τους «κοινούς», αντιθέτως οι λόγιοι συνήθιζαν να μιλούν γαλλικά. Εξαιτίας της Νορμανδικής εισβολής, το 1066, επικράτησε η γαλλική γλώσσα, ενώ, στην πάροδο των ετών, η διαμάχη μεταξύ των τζέντλεμαν, που είχαν υιοθετήσει τα αγγλο-νορμανδικά γαλλικά, και εκείνων που μιλούσαν μόνο την αγγλική γινόταν όλο και μεγαλύτερη.

Ωστόσο η Βρετανική προφορά δημιουργήθηκε μετά την Αμερικανική Επανάσταση και έκανε τους σύγχρονους Αμερικάνους να «ακούγονται» περισσότερο σαν Βρετανοί στρατιώτες του 18ου αιώνα από ότι οι σύγχρονοι για την εποχή Βρετανοί.

Οταν το… μπεκρούλιασμα θεωρούνταν σημάδι σοφίας

Οταν ο διάσημος Ελληνας ιστορικός Ηρόδοτος, ταξίδεψε μέχρι την Περσία, κοντά στο 450 π.Χ., ήρθε αντιμέτωπος με έναν πολιτισμό ο οποίος υποστήριζε βαθιά την σοφία του, που προερχόταν από την χρήση του αλκοόλ.

Προκειμένου να πάρουν κάποιες σοβαρές αποφάσεις οι αρχαίοι Πέρσες συνήθιζαν να ακολουθούν μία πολύπλοκη διαδικασία, αποτελούμενη από δύο μέρη. Το ένα μέρος αφορούσε στον διαπληκτισμό κατά την διάρκεια της «μέθης» τους και έπειτα ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο, αφού την επόμενη ημέρα ξανασυναντιόντουσαν για να συζητήσουν κάτω από συνθήκες νηφαλιότητας.