Οταν ο Γάλλος συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς ντύθηκε «παλικάρι» – Στο Παρίσι, το 1830

Ο Αλέξανδρος Δουμάς, ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους Γάλλους συγγραφείς στον κόσμο, τις Απόκριες του 1830 ντύθηκε «παλικάρι» προκαλώντας τον θαυμασμό των γύρω του.

Τον χειμώνα του 1830, και ενώ η Γαλλία είχε εμπλακεί ενεργά στην ελληνική υπόθεση, με την αποστολή του σώματος του στρατηγού Μαιζόν στην Πελοπόννησο, ο Αλέξανδρος Δουμάς, νεαρός συγγραφέας τότε, βρισκόταν στο Παρίσι. Στη γαλλική πρωτεύουσα, εκείνη την εποχή, οργανώνονταν πολλοί χοροί μεταμφιεσμένων. Ο ίδιος δέχτηκε πρόσκληση να παραβρεθεί στον χορό της κυρίας Lafond, στο σαλόνι της οποίας σύχναζαν πολλοί καλλιτέχνες.

Όπως μας ενημερώνει το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, ο ίδιος έγραφε στα απομνημονεύματά του:

«Η επιλογή του κατάλληλου κοστουμιού ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση για έναν συγγραφέα είκοσι έξι ετών…. Είχα γνωρίσει […] έναν έξυπνο νεαρό, μαθητή του κου Ingres, τον Amaury Duval, που εξελίχθηκε σε περίφημο αρχαιοδίφη. Μόλις είχε επιστρέψει από μια αποστολή στην Ελλάδα.

Είχε εμφανιστεί σε μια από τις χοροεσπερίδες του Firmin με την αμφίεση “Παλικαριού”. Το “Παλικάρι” ήταν πολύ δημοφιλές. Το είχε πρωτοπαρουσιάσει ο Βύρων και τώρα οι ωραίες κυρίες συγκέντρωναν χρήματα για την Ελλάδα… Πήγα λοιπόν και τον βρήκα, γιατί ήταν πολύ σημαντικό σε έναν χορό μεταμφιεσμένων να προβάλλει κανείς τα φυσικά πλεονεκτήματά του.

Δεν ήμουν ποτέ όμορφος, αλλά ήμουν ψηλός και καλοφτιαγμένος, αν και μάλλον αδύνατος, το πρόσωπό μου ήταν λεπτό και είχα μεγάλα καστανά μάτια, με σκούρα επιδερμίδα. Με λίγα λόγια, όμορφο δε με έλεγες είχα όμως μια προσωπική γοητεία.

Ο Amaury μου σχεδίασε ένα κοστούμι. Το τουρμπάνι ήταν το πιο εντυπωσιακό μέρος του και, καθώς τυλιγόταν δύο ή τρεις φορές γύρω από το κεφάλι, περνούσε γύρω από το λαιμό και δενόταν στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. Η στολή έπρεπε να ραφτεί και, καθώς ήταν καλυμμένη με κεντήματα και δαντέλες, χρειάστηκε ένα δεκαπενθήμερο για να ολοκληρωθεί.

Επιτέλους, έφτασε η βραδιά, το κουστούμι ολοκληρώθηκε γύρω στις έντεκα, περίπου τα μεσάνυχτα μπήκα στην οικία της κυρίας Lafont. Η ενδυμασία μου ήταν τότε σχεδόν άγνωστη στη Γαλλία.

Η φέρμελη και τα τουζλούκια ήταν από κόκκινο βελούδο, κεντημένα με χρυσή κλωστή, η φουστανέλα, ήταν λευκή σαν το χιόνι και στο σωστό πλάτος, τα εκθαμβωτικά ασημένια όπλα θαυμάσια σφυρηλατημένα. Πάνω απ’ όλα, ο αυθεντικός κεφαλόδεσμος τράβηξε όλα τα βλέμματα επάνω μου. Κατάλαβα ότι έκανα θριαμβευτική είσοδο, αλλά αυτό που ακολούθησε δεν το φανταζόμουν!».