Αραβο-ισραηλινή σύγκρουση: O «Πόλεμος της Φθοράς» στον αέρα

Αυτή η νέα παρατεταμένη και ιδιόμορφη αραβο-ισραηλινή σύγκρουση διήρκεσε πάνω από 1.000 ημέρες με αυξομειούμενη ένταση.

Oι μεγάλοι πρωταγωνιστές σε αυτόν τον αγώνα ήταν από τη μια πλευρά η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία και από την άλλη το πυκνό δίκτυο A/A πυραύλων που ανέπτυξαν οι Αιγύπτιοι με τη βοήθεια των Σοβιετικών.

Η έκθεση των συμβάντων στο αεροπορικό θέατρο επιχειρήσεων είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, καθώς σταδιακά οι διαστάσεις που έλαβαν ήταν δραματικές.

Tο αποτέλεσμα του κεραυνοβόλου πολέμου τον Ιούνιο του 1967, ήταν να βρεθεί το Ισραήλ να κατέχει απέραντες εκτάσεις και συγκεκριμένα δυτικά τη Χερσόνησο του Σινά, ανατολικά τη δυτική όχθη του Ιορδάνη ποταμού και τα υψώματα του Γκολάν στο βορρά. Oι κατεστραμμένες ένοπλες δυνάμεις των Αράβων ήταν μια ιδιαίτερα οδυνηρή πραγματικότητα και ο πρόεδρος της Αιγύπτου, Νάσερ, που πρωτοστατούσε στον αγώνα κατά του Ισραήλ, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Όμως όχι για πολύ.

Στο τέλος του Ιουνίου η παραίτηση ανακλήθηκε, ο υπουργός Άμυνας παύθηκε και ένας παράξενος πόλεμος άρχισε. Λιγότερο από ένα μήνα μετά το τέλος του πολέμου, νέες συγκρούσεις που διήρκεσαν δύο εβδομάδες σημειώθηκαν στο βόρειο τομέα της Διώρυγας του Σουέζ, όταν Αιγύπτιοι κομάντος διείσδυσαν στις ισραηλινές γραμμές. Μεμονωμένες συγκρούσεις έλαβαν χώρα και πάλι την 1η, 11η και 15η Ιουλίου.

Την 1η Σεπτεμβρίου συνεδρίασε στο Χαρτούμ ο Αραβικός Σύνδεσμος, που αποφάσισε να υποστηρίξει οικονομικά τον Νάσερ και διακήρυξε «όχι ειρήνη, όχι διαπραγματεύσεις, όχι αναγνώριση», με παράλληλη χρήση κάθε μέσου για τον αφανισμό του Ισραήλ.

Ποια ήταν όμως η κατάσταση της ισραηλινής Aεροπορίας (IAF) την περίοδο αυτή; Κατά τη διάρκεια του πολέμου οι απώλειες είχαν ανέλθει σε 46 μαχητικά αεροσκάφη, δηλαδή πάνω από το 20% των αεροσκαφών πρώτης γραμμής, ενώ άλλα 23 είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές. Από την πλευρά του έμψυχου υλικού, 24 αεροπόροι είχαν σκοτωθεί και 7 ήσαν αιχμάλωτοι (σε ποσοστό 10%), ενώ άλλοι 18 είχαν τραυματιστεί. Σημαντικό επίσης ήταν το γεγονός ότι η Γαλλία και οι ΗΠΑ ανέστειλαν επ’ αόριστον την παράδοση μαχητικών αεροσκαφών που είχαν ήδη παραγγελθεί.

Το 1966, η Γαλλία είχε αρνηθεί την πώληση επιπλέον βομβαρδιστικών Vautour. Παράλληλα όμως, η IAF συνεργαζόταν στενά με την εταιρεία Dassault για την ανάπτυξη ενός μαχητικού ανώτερου από το Mirage III, το οποίο είχε αποδώσει περίφημα στα χέρια των Ισραηλινών. Το προϊόν αυτής της συνεργασίας ήταν το Mirage V και το 1966 δόθηκε μια παραγγελία για 50 αεροσκάφη στην έκδοση -J (οι συνολικές ανάγκες ήταν για 100 μονάδες) με κόστος 1,5 εκατ. δολάρια ανά μονάδα. Για το μέλλον προγραμματιζόταν και η δοκιμή του νεότερου Mirage F-1.

Επίσης, από το 1965 η IAF είχε έρθει σε επαφή με τις ΗΠΑ για την προμήθεια νέων μαχητικών. Αν και τότε τους αρνήθηκαν την πώληση F-4 Phantom και A-6 Intruder, δεν είχαν αντίρρηση για τα λιγότερο εξελιγμένα Α-4 Skyhawk. Oι συνολικές ανάγκες της IAF ανέρχονταν σε 220 τέτοια αεροσκάφη, όμως στα τέλη του 1966 παραγγέλθηκαν μόνο 48 Α-4Η, κόστους 1 εκατ. δολάρια ανά μονάδα, με έναρξη παραδόσεων το Νοέμβριο του 1967. Στη συνέχεια, αμέσως μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, άρχισαν εκ νέου οι προσπάθειες για να πειστεί η αμερικανική κυβέρνηση να αποδεσμεύσει τα Phantom.

Τόσο η άρνηση της Γαλλίας όσο και των ΗΠΑ για παράδοση των νέων μαχητικών, δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στην IAF. Η δύναμη των μαχητικών με το τέλος του Πολέμου των Έξι Ημερών είχε περίπου την εξής σύνθεση: 65 Mirage IIIBJ/CJ/CJ(R), 25 Super Mystere B2, 15 Vautour IIA, 35 Mystere IVA, και 30 Ouragon.

Από αυτά τα 170 αεροσκάφη, τα 80 Vautour, Mystere και Ouragon ήταν υποηχητικά και έχρηζαν άμεσης αντικατάστασης. Βέβαια οι αντίπαλες αραβικές Aεροπορίες, και ιδιαίτερα η αιγυπτιακή (EAF) και η συριακή (SAF), είχαν καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά, αφού είχαν απωλέσει συνολικά 469 αεροσκάφη. Πολύ σύντομα όμως άρχισαν να εξοπλίζονται με μαχητικά που παρέδιδε η ΕΣΣΔ. Υπολογιζόταν ότι μέχρι τον Αύγουστο του 1967 είχαν παραδοθεί στις δύο χώρες 100 νέα αεροσκάφη, κυρίως MiG-21.

Για να ανταποκριθεί στις ανάγκες παροχής αεροπορικής υποστήριξης στον πόλεμο κατά των Παλαιστινίων ανταρτών, η IAF χρησιμοποίησε τα παλαιά Mystere, Super Mystere αλλά και τα Mirage. Όμως, παρόλο που ο αριθμός των αποστολών που ανέλαβαν τα αεροσκάφη αυτά αυξήθηκε, η χρήση τους απέφερε οριακά αποτελέσματα, επειδή οι συγκεκριμένοι τύποι δεν είχαν σχεδιαστεί για μαζικούς βομβαρδισμούς.

Σύντομα οι τρεις Mοίρες των Mirage ανέλαβαν η καθεμία ξεχωριστά την κάλυψη ενός συγκεκριμένου μετώπου. Μία στο βορρά στρεφόταν προς τη Συρία, άλλη μία με μέτωπο προς την Ιορδανία είχε ως κύρια αποστολή τη διεξαγωγή αναγνωριστικών πτήσεων, και τέλος μία στο νότο ανέλαβε το μέτωπο της Διώρυγας του Σουέζ.

Τον Ιούλιο του 1967 αποφασίστηκε η χρησιμοποίηση της πρώην αεροπορικής βάσης της EAF στο Μπιρ Γκάφγκαφα που απείχε μόλις 80 χλμ., από τη Διώρυγα του Σουέζ, ενώ παράλληλα προωθήθηκαν στο μέτωπο συστοιχίες Α/Α πυραύλων MIM-23 HAWK.

Η βάση αυτή θα γινόταν το κέντρο της προσπάθειας για την κυριαρχία στον αέρα έναντι της ΕΑF. Αφού αποκαταστάθηκαν οι ζημιές στο διάδρομο, προωθήθηκε εκεί ένα μικρό κλιμάκιο υποστήριξης και 4 Mirage. Επί 24ώρου βάσεως τα 2 αεροσκάφη βρίσκονταν σε επιφυλακή, οι συνθήκες διαβίωσης για το προσωπικό ήταν άθλιες και επικρατούσε απομόνωση από τον έξω κόσμο.

Η ένταση και η συνεχής επιφυλακή έγιναν γρήγορα ρουτίνα. Όπως περιγράφει ένας πιλότος, «στην αρχή υπήρχαν πολλοί λανθασμένοι συναγερμοί. Απογειωνόσουν και περίμενες και τίποτε δεν συνέβαινε. Αργότερα έβρισκες τον εαυτό σου όλο και βαθύτερα χωμένο σε έναν πραγματικό πόλεμο… Απογειωνόμασταν όλη την ώρα προς τη Διώρυγα, για να μειώσουμε τις απώλειές μας, να κτυπήσουμε τους Αιγυπτίους, οτιδήποτε».

Κατά τη διάρκεια του β’ εξαμήνου του 1967, η αεροπορική δραστηριότητα δεν προμήνυε τίποτα από αυτό που θα ακολουθούσε στα επόμενα 3 χρόνια. Στα τέλη Ιουνίου, ένα αιγυπτιακό MiG-21 καταρρίφθηκε σε αερομαχία και στις 4 Ιουλίου ακολούθησε ένα MiG-7 από Α/Α πυρά στο βόρειο τομέα της Διώρυγας. Στις 8 Ιουλίου, πάνω από την ίδια περιοχή, 2 Mirage αναχαίτισαν 4 MiG-21, με αποτέλεσμα την κατάρριψη ενός MiG. Στις 15 Ιουλίου σημειώθηκε νέα έξαρση των συγκρούσεων σε αερομαχίες. Aρχικά, 4 Μirage ενεπλάκησαν με 8 MiG-21, με αποτέλεσμα την κατάρριψη ενός MiG από πύραυλο Shafrir I (την πρώτη επιχειρησιακή) που εκτοξεύτηκε από απόσταση 1.250 μέτρων, ενώ άλλα 2 κτυπήθηκαν από τα πυροβόλα DEFA των Mirage. Αργότερα, την ίδια μέρα καταρρίφθηκαν σε ξεχωριστές αερομαχίες 1 Su-7 και 1 MiG-17, ενώ 1 Mirage καταρρίφθηκε από Α/Α πυρά. Στις 10 Oκτωβρίου, 1 αιγυπτιακό MiG-21 καταρρίφθηκε από τα πυροβόλα ενός Mirage.

To απόγευμα της 21ης Oκτωβρίου, η ναυαρχίδα του ισραηλινού Nαυτικού, το αντιτορπιλικό Eilat δέχθηκε διαδοχικά μέσα σε 2 ώρες, 4 πυραύλους επιφανείας-επιφανείας SS-N-1 Styx και βυθίστηκε. Από τα 199 μέλη του πληρώματος, 47 σκοτώθηκαν και 91 τραυματίστηκαν. Τη νυκτερινή επιχείρηση διάσωσης ανέλαβε η IAF. Μαχητικά Mirage παρείχαν αεροπορική κάλυψη, μεταγωγικά Nord 2501D Noratlas εκτόξευαν φωτοβολίδες για το φωτισμό της περιοχής και έριχναν σωστικές λέμβους, ενώ ελικόπτερα CH-34A Choctaw και SA-341K Super Frelon περισυνέλεξαν τους επιζώντες και όσους νεκρούς μπορούσαν.

Ως αντίποινα, το ισραηλινό πυροβολικό κτύπησε τα διυλιστήρια πετρελαίου στην πόλη του Σουέζ, ενώ η IAF βομβάρδισε ναυτικές εγκαταστάσεις στην Αλεξάνδρεια και το Πορτ Σάιντ. Μετά από αυτές τις εξελίξεις, στο μέτωπο του Σουέζ επικράτησε μια περίεργη ησυχία που διήρκεσε για ένα περίπου έτος.

Στα τέλη του 1967, άλλη μια διάσταση του αγώνα των Αράβων κατά του Ισραήλ ήρθε στο προσκήνιο. Παλαιστίνιοι πρόσφυγες έχοντας εξασφαλίσει την ανοχή της Συρίας και της Ιορδανίας, εκπαιδεύονταν σε στρατόπεδα που δημιουργήθηκαν στις χώρες αυτές. Υπολογιζόταν ότι 3-4.000 αντάρτες είχαν τις βάσεις τους στην ανατολική όχθη του Ιορδάνη και από εκεί διέσχιζαν τον ποταμό στήνοντας ενέδρες σε ισραηλινές περιπόλους ή πραγματοποιώντας επιδρομές στην κατεχόμενη δυτική όχθη. Η απάντηση των Ισραηλινών ήταν η εγκατάσταση ενεδρών, η εκτέλεση περιπολιών, η χρήση πυροβολικού, οι επιδρομές ειδικών δυνάμεων και βέβαια ο αεροπορικός βομβαρδισμός των στρατοπέδων. Έτσι πέρασαν οι τελευταίοι μήνες του 1967 για την ΙΑF, με παροχή εγγύς υποστήριξης στις χερσαίες δυνάμεις και βομβαρδισμούς των παλαιστινιακών βάσεων.

O ερχομός του 1968 συνοδεύτηκε από τρεις θετικές εξελίξεις για την IAF. Στις 7 Ιανουαρίου ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζόνσον έδωσε την έγκρισή του για την προμήθεια των Phantom. Τον ίδιο μήνα, οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ ήλθαν σε επαφή με έναν Ελβετό αεροναυπηγό, ο οποίος συμφώνησε να προμηθεύσει τα σχέδια του κινητήρα των Mirage III. Τα σχέδια αυτά ήταν πολύ σημαντικά στην προσπάθεια που είχε αρχίσει για την παραγωγή ενός αεροσκάφους αντίγραφου του γαλλικού. Επίσης στις αρχές του έτους παραγγέλθηκε μια δεύτερη παρτίδα 42 A-4H Skyhawk.

Κατά τα άλλα, καμία σημαντική αλλαγή δεν σημειώθηκε στο θέατρο των επιχειρήσεων. Το μέτωπο στη Διώρυγα παρέμενε σχετικά ήρεμο, ενώ στα ανατολικά οι Παλαιστίνιοι αντάρτες συνέχιζαν τη δραστηριότητά τους, εξορμώντας από την Ιορδανία. Στις 21 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε μια συνδυασμένη επιχείρηση Στρατού και Aεροπορίας κατά της σημαντικής βάσης των ανταρτών στο Κάραμεχ της Ιορδανίας κοντά στα σύνορα, απ’ όπου εξορμούσαν περίπου 2.000 άνδρες της οργάνωσης Φατάχ.

Στην επιχείρηση «Κόλαση» ο στρατός συμμετείχε με άρματα μάχης, αλλά και αλεξιπτωτιστές, που μεταφέρθηκαν με 4 ελικόπτερα Super Frelon της IAF στα ανατολικά για να αποκόψουν την υποχώρηση του εχθρού, ενώ νωρίτερα μαχητικά είχαν πλήξει την παρακείμενη βάση πυροβολικού του ιορδανικού Στρατού. Η επιχείρηση έλαβε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις, καθώς στο πεδίο της μάχης εμφανίστηκαν ιορδανικά άρματα μάχης, με αποτέλεσμα την κλήση της Aεροπορίας για παροχή εγγύς υποστήριξης, ενώ και οι δύο πλευρές ζήτησαν τη συνδρομή του πυροβολικού. Oι απώλειες και των τριών πλευρών ήταν βαριές.

Στο μεταξύ, τον Αύγουστο άρχισαν οι πρώτες παραδόσεις των 48 Α-4Η που ολοκληρώθηκαν στα τέλη του έτους. Τα Skyhawk ήταν πραγματικά μια σημαντική ενίσχυση για την IAF. Αντικατέστησαν τα Mystere, Vautour και Ouragan, μετέφεραν τετραπλάσιο φορτίο σε σχέση με αυτά και μπορούσαν να παραμείνουν στον αέρα διπλάσιο χρόνο. Εκτός αυτών, μπορούσαν να ανεφοδιαστούν στον αέρα και έτσι ο χειριστής να πετάξει μακριά και χαμηλά, αποφεύγοντας την αποκάλυψή του από τα εχθρικά ραντάρ, χρησιμοποιώντας νέες μεθόδους επίθεσης με τις οποίες μπορούσε γρήγορα να απαγκιστρωθεί από τον στόχο. Δίκαια τα Skyhawk έλαβαν τον χαρακτηρισμό «ιπτάμενο πυροβολικό», καθώς εξετέλεσαν δεκάδες αποστολές βομβαρδισμού. Από τις πιο σημαντικές αποστολές, ήταν η καταστροφή του σταθμού ραντάρ στο όρος Ατζλούν στην Ιορδανία κατά τη διάρκεια νυκτερινής επιχείρησης, όπου χρησιμοποιήθηκαν φωτοβολίδες για το φωτισμό του στόχου. Επίσης επιτέθηκαν στα πυροβόλα μεγάλου βεληνεκούς των ιρακινών δυνάμεων που στάθμευαν στο Ιρμπίντ της Ιορδανίας, τα οποία είχαν δυνατότητα να πλήξουν στόχους σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 30 χλμ.

Η ησυχία που επικρατούσε στη Διώρυγα διακόπηκε απότομα στις 8 Σεπτεμβρίου από ένα σφοδρό μπαράζ του αιγυπτιακού πυροβολικού σε όλο το μήκος των 104 χλμ. του μετώπου. Επί 6 ώρες, πάνω από 1.000 πυροβόλα, όλμοι και άρματα μάχης έβαλλαν 10.000 βλήματα, προκαλώντας απώλειες στους Ισραηλινούς. Ως αντίποινα, το ισραηλινό πυροβολικό έπληξε την πόλη του Σουέζ, την Ισμαηλία και τα διυλιστήρια του Σουέζ. Νέο μπαράζ του αιγυπτιακού πυροβολικού εκδηλώθηκε στις 26 Oκτωβρίου προκαλώντας και πάλι απώλειες και ταυτόχρονα οι πόλεις του Σουέζ, της Ισμαηλίας και άλλες παρακείμενες εκκενώθηκαν από τον πληθυσμό τους.

Αυτήν την περίοδο ωρίμασαν και τα σχέδια του ισραηλινού επιτελείου για τη δημιουργία μιας σειράς οχυρωματικών έργων κατά μήκος της Διώρυγας, που ονομάστηκαν Γραμμή Μπαρ-Λεβ. Για την κατασκευή όμως αυτών των έργων, χρειάζονταν αρκετοί μήνες ησυχίας. Έτσι αποφασίστηκε να καταφερθεί ένα σοβαρό κτύπημα στους Αιγύπτιους, προσβάλλοντας μια σειρά στρατηγικών στόχων στην Κοιλάδα του Νείλου.

Tη νύχτα της 31ης Oκτωβρίου έλαβε χώρα η επιχείρηση «Τίναγμα». Στόχος ήταν η καταστροφή από αλεξιπτωτιστές του υδροηλεκτρικού φράγματος και του υποσταθμού μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας στην πόλη Ναγκ Χαμάντι που τροφοδοτούσε με ενέργεια τα προάστια του Καΐρου. Επίσης στόχος ήταν και η μεγάλη γέφυρα μήκους 700 μέτρων στο Νείλο στην κοντινή Κένα, που θεωρείτο το δεύτερο μεγάλο κατασκευαστικό πρόγραμμα της Αιγύπτου μετά το φράγμα του Ασουάν. Για τη μεταφορά των αλεξιπτωτιστών σε βάθος 350 χλμ. δυτικά της Διώρυγας, χρησιμοποιήθηκαν για άλλη μια φορά τα ελικόπτερα της IAF.

Τα 4 Super Frelon πραγματοποίησαν την αερομεταφορά, ένα έμεινε σε ετοιμότητα για επιχείρηση διάσωσης, ένα χρησιμοποιήθηκε ως εφεδρικό και τέλος άλλο ένα είχε φορτωθεί με μπετόνια καυσίμων για περίπτωση έκτακτου ανεφοδιασμού. Όλη η επιχείρηση στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Στις επόμενες ημέρες, σε παρόμοια αεροκίνητη επιχείρηση, αλεξιπτωτιστές κατέστρεψαν καλώδια υψηλής τάσης κατά μήκος της οδού Ασουάν-Καΐρου και για τους επόμενους 4 μήνες η κατασκευή της Γραμμής Μπαρ-Λεβ συνεχίστηκε ανεμπόδιστα.

Έτσι το ενδιαφέρον των επιχειρήσεων μετατοπίστηκε πάλι στα ανατολικά. Oι Παλαιστίνιοι αντάρτες συνέχιζαν τις επιδρομές και έπλητταν οικισμούς με ρουκέτες Κατιούσα. Για την αποθάρρυνση της ιορδανικής ηγεσίας προς υποστήριξη τέτοιων ενεργειών από το έδαφός της, αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί η επιχείρηση «Σίδερο». Την 1η Δεκεμβρίου, 8 ελικόπτερα UH-1D της IAF μετέφεραν στο ιορδανικό έδαφος μια ομάδα από αλεξιπτωτιστές οι οποίοι κατέστρεψαν την οδική και σιδηροδρομική γέφυρα που συνέδεε το Αμμάν με το λιμάνι της Άκαμπα.

Tην ίδια περίοδο γνώριζαν έξαρση και οι τρομοκρατικές ενέργειες των Αράβων εναντίον του ισραηλινού εθνικού αερομεταφορέα, της EL AL. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν αεροπειρατεία που εκδηλώθηκε στις 23 Ιουλίου και επίθεση με ρουκέτες σε αεροσκάφος της EL AL, καθώς απογειωνόταν από το αεροδρόμιο του Ελληνικού στις 26 Δεκεμβρίου. Oι επιχειρήσεις αυτές είχαν ως αφετηρία τους το Λίβανο και συγκεκριμένα το αεροδρόμιο της Βηρυτού. Η απάντηση των Ισραηλινών ήταν η επιχείρηση «Δώρο».

Τη νύκτα της 28ης Δεκεμβρίου τμήματα αλεξιπτωτιστών και της επίλεκτης Sayeret Mat’kal μεταφέρθηκαν με 3 ελικόπτερα Super Frelon και 2 UH-1D της IAF στο αεροδρόμιο της Βηρυτού, όπου τοποθέτησαν εκρηκτικά σε 14 αεροπλάνα αραβικών εταιρειών αερομεταφορών, από τα οποία καταστράφηκαν τα 13. Oι συνέπειες όμως από αυτήν την επιχείρηση ήταν σημαντικές για την IAF. Επειδή για την πραγματοποίησή της χρησιμοποιήθηκαν τα γαλλικά ελικόπτερα Super Frelon, η Γαλλία αποφάσισε την οριστική ακύρωση των παραδόσεων των 50 Mirage VJ που είχαν παραγγελθεί και μάλιστα πληρωθεί ως προς το μεγαλύτερο μέρος, καθώς και 5 πυραυλακάτων που ήταν έτοιμες να παραδοθούν στο ισραηλινό Nαυτικό.

Κατά τη διάρκεια του 1968, η μόνη εναέρια μάχη που σημειώθηκε ήταν αυτή της 12ης Δεκεμβρίου κοντά στη Διώρυγα του Σουέζ, όπου ζεύγος αιγυπτιακών MiG-17 αναχαιτίστηκε από Μirage, τα οποία κατάφεραν με τα πυροβόλα τους να καταρρίψουν ένα από αυτά. Κατά τα άλλα, σε όλη τη διάρκεια του έτους, η IAF αναλώθηκε σε περιπολίες, μεταφορές μονάδων σε καταδρομικές επιχειρήσεις και αποστολές παροχής εγγύς υποστήριξης ή βομβαρδισμού, τις περισσότερες από τις οποίες ανέλαβαν τα νεοπαραληφθέντα Skyhawk.

Ένα αποφασιστικό βήμα για τον εκσυγχρονισμό της IAF πραγματοποιήθηκε στα τέλη του 1968 όταν άρχισαν οι επίσημες διαπραγματεύσεις για την αγορά 48 F-4E Phantom II. Τελικά υπογράφηκε συμβόλαιο για 50 αεροσκάφη με τιμή 3 εκατ. δολάρια ανά μονάδα.

Όμως κατά τη διάρκεια του 1968 και οι αντίπαλες Aεροπορίες ενισχύθηκαν σημαντικά με σοβιετικά αεροσκάφη. Στα τέλη του 1968 η EAF είχε στη σύνθεσή της 400 αεροσκάφη: 110 MiG-21, 80 MiG-19, 120 MiG-15/17, 40 Su-7, 40 Il-28 και 10 Tu-16. Από την πλευρά της, η SAF διέθετε 150 μαχητικά: 60 MiG-21, 70 MiG-15/17 και 20 Su-7. Η Ιορδανία μόλις είχε παραλάβει 12 Hunter F.73A/B και ήταν έτοιμη να παραλάβει 18 F-104A Starfighter. Oι Σοβιετικοί αναδιοργάνωσαν την EAF και την SAF και νέες τακτικές άρχισαν να διδάσκονται για την αντιμετώπιση των Ισραηλινών.

Ταυτόχρονα, πάντα με τη βοήθεια των Σοβιετικών, oι Αιγύπτιοι είχαν κατασκευάσει 20 νέες αεροπορικές βάσεις, είχαν αναπτύξει ένα πλήρες δίκτυο σταθμών ραντάρ, αντιαεροπορικών πυροβόλων και το σημαντικότερο, συστοιχίες Α/Α πυραύλων SA-2 Guideline, οι οποίες προστάτευαν τις σημαντικότερες βιομηχανικές και στρατιωτικές εγκαταστάσεις.

Oι πρώτοι μήνες του 1969 πέρασαν χωρίς ιδιαίτερη ένταση δυτικά στο μέτωπο της Διώρυγας, ενώ και η κοιλάδα του Ιορδάνη, έπειτα από προσπάθειες 18 μηνών, είχε σφραγιστεί για τους Παλαιστίνιους αντάρτες. Ξαφνικά όμως η ένταση μεταφέρθηκε για λίγο στο βορρά.

Στις 12 Φεβρουαρίου, πάνω από την Κουνέιτρα της Συρίας συνέβη η πρώτη εμπλοκή της SAF μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Το αποτέλεσμα ήταν να καταρριφθεί ένα συριακό MiG -21 από τα πυροβόλα ενός Mirage. Στις 24 Φεβρουαρίου η IAF έπληξε στρατόπεδα Παλαιστινίων στο έδαφος της Συρίας. Συριακά αεροσκάφη απογειώθηκαν για να αντιμετωπίσουν τους επιδρομείς, αλλά τελικά 3 από αυτά καταρρίφθηκαν. Τα δύο ήταν MiG-17 που πιθανόν να χειρίζονταν Παλαιστίνιοι πιλότοι και καταρρίφθηκαν από Μirage που παρείχαν εναέρια κάλυψη. Στις 3 Μαρτίου, ένα αιγυπτιακό MiG-21 καταρρίφθηκε από Mirage πάνω από τη λίμνη Μεγάλη Μπίτερ.

Το απόγευμα της 8ης Μαρτίου ένα σφοδρό μπαράζ πυροβολικού εξαπολύθηκε από τους Αιγύπτιους σε όλο το μήκος της Διώρυγας του Σουέζ. O Αιγύπτιος πρόεδρος Νάσερ κήρυξε επίσημα τον «Πόλεμο της Φθοράς» όπως τον ονόμασε και δήλωσε με έμφαση ότι θα πετύχει τον σκοπό του ακόμη και αν χρειαστεί να πεθάνουν γι’ αυτό ένα εκατομμύριο Αιγύπτιοι. Με συνεχείς βομβαρδισμούς του πυροβολικού, τολμηρές καταδρομικές επιχειρήσεις και αεροπορικές επιδρομές επιχειρείτο η εξάρθρωση της Γραμμής Μπαρ-Λεβ.

Λόγω της έλλειψης επαρκούς πυροβολικού για τους Ισραηλινούς, την παροχή πυρών υποστήριξης ανέλαβε κατά κύριο λόγο η IAF. Όμως η κατάσταση στην οποία βρισκόταν δεν ήταν ιδανική για τέτοιου είδους επιχειρήσεις. Η παραλαβή των Skyhawk συνεχιζόταν με αργό ρυθμό και τα Phantom δεν είχαν αρχίσει ακόμα να έρχονται. Oι ανώτεροι αξιωματικοί της IAF δεν ήθελαν να ριψοκινδυνεύσει η μικρή δύναμη των μαχητικών τους, καθώς αυτή θα μπορούσε να χρειαστεί σε ενδεχόμενη αιγυπτιακή εισβολή στη Χερσόνησο του Σινά. Εκτός αυτού, οι νέες συστοιχίες πυραύλων SA-2, που αυξάνονταν συνεχώς, άρχιζαν να προκαλούν δέος. Πολλοί ήταν αυτοί που υποστήριζαν ότι οι συνεχείς βομβαρδισμοί και επιδρομές δεν σταματούσαν τους Αιγύπτιους, αλλά αντίθετα αποδυνάμωναν την IAF.

Oι αιτήσεις όμως των ισραηλινών χερσαίων δυνάμεων για αεροπορική κάλυψη αυξάνονταν δραματικά, λόγω της εντονότατης δράσης του εχθρού και δεδομένου ότι το σμήνος των Mirage που είχε σταλεί στο Μπιρ Γκάφγκαφα, δεν μπορούσε να βρίσκεται παντού, η απορία για το «πού είναι η Aεροπορία;» άρχισε να εξαπλώνεται γρήγορα. Ακόμη και όταν οι 3 Mοίρες των Mirage άρχισαν να εναλλάσσονται περιοδικά στην αποστολή 4 αεροσκαφών και πληρωμάτων στη βάση του Μπιρ Γκάφγκαφα για περίοδο δύο εβδομάδων, η κούραση των πληρωμάτων αντανακλούσε την εικόνα ολόκληρης της IAF που σιγά σιγά έδειχνε να καταβάλλεται. Σε περίοδο πολέμου, κάθε Mοίρα Mirage έπρεπε να διαθέτει 30 χειριστές, οι περισσότεροι από αυτούς έφεδροι ή αποσπασμένοι επειγόντως από θέσεις όπως η σχολή Αεροπορίας ή το αρχηγείο της IAF.

Όμως τώρα κάθε Μοίρα έπρεπε να αντεπεξέλθει μόνο με το προβλεπόμενο προσωπικό σε περίοδο ειρήνης, δηλαδή έναν διοικητή, με τους 2 βοηθούς του, 2 ή 3 εποχικούς πιλότους και 3 ή 4 νεαρούς πιλότους. Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι μερικοί από τους καλύτερους πιλότους Mirage είχαν αναλάβει από το 1968 τη διοίκηση των νέων μοιρών Skyhawk και ότι άλλοι είχαν σταλεί στις ΗΠΑ στις αρχές του 1969 για την εκπαίδευση στα Phantom, τότε γίνεται φανερό το έντονο έλλειμμα προσωπικού στις Μοίρες αναχαίτισης.

Καμία Mοίρα Mirage δεν διέθετε πάνω από 6 έμπειρους χειριστές και σύμφωνα με τις οδηγίες μόνο έμπειρο προσωπικό έπρεπε να στέλνεται στο Μπιρ Γκάφγκαφα. Όπως περιγράφει χαρακτηριστικά ένας διοικητής μιας τέτοιας Mοίρας: «Oρισμένες φορές το επιτελείο θα με ξυπνούσε στις 02:30 και θα διέταζε να έχω 8 χειριστές έτοιμους σε δύο ώρες γιατί κάτι επρόκειτο να συμβεί. Αλλά δεν είχα 8 χειριστές. Έτσι, στις 03:30 θα άρχιζα να καλώ εφέδρους στο σπίτι τους από μόνος μου για να βρίσκονται στη γραμμή πτήσεων στις 04:30. Αυτοί θα καλούσαν την EL AL ή οτιδήποτε, να πουν ότι είναι άρρωστοι κι έρχονταν να βοηθήσουν κι ίσως να κτυπήσουν και κανένα MiG».

Η κατάσταση όμως παρέμενε κρίσιμη για τις δυνάμεις του στρατού. Στις 29 Μαΐου 1969 ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Μοσέ Νταγιάν σε συνάντηση με τον αρχηγό της IAF Μότι Χοντ ρώτησε: «Αν υποθέσουμε ότι θέλουμε να βγούμε από το αδιέξοδο της Διώρυγας μια για πάντα, η IAF είναι έτοιμη να πάει σε πόλεμο σήμερα;». Η χωρίς ενθουσιασμό απάντηση: «Φυσικά και είμαστε έτοιμοι, αλλά θα είμαστε σε μια πολύ καλύτερη κατάσταση τον Αύγουστο ή ακόμη το Δεκέμβριο», σήμαινε απλούστατα ένα πράγμα: ότι η IAF δεν ήταν έτοιμη.

O αεροπορικός πόλεμος αυτήν την περίοδο ήταν ιδιαίτερα έντονος. Τα αιγυπτιακά αεροσκάφη πετώντας χαμηλά και παίρνοντας ύψος την τελευταία στιγμή, κτυπούσαν όποιον τομέα ήθελαν στο Σινά και έφευγαν ασφαλή, όταν τα Mirage έφθαναν καθυστερημένα πάνω από τη συγκεκριμένη περιοχή.

Λίγες ώρες προτού ο πρόεδρος Νάσερ κηρύξει τον Πόλεμο της Φθοράς στις 8 Μαρτίου, 4 MiG -21 διείσδυσαν σε χαμηλό ύψος στο Σινά κοντά στη λίμνη Μεγάλη Μπίτερ και το ένα καταρρίφθηκε από τα Mirage που απογειώθηκαν για να τα αναχαιτίσουν.

Στις 14 Μαρτίου άλλο ένα αιγυπτιακό αεροσκάφος καταρρίφθηκε, για να ακολουθήσουν άλλα δύο στις 21 Μαρτίου. Στις 14 Απριλίου άλλα 4 MiG-21 εντοπίστηκαν από Mirage. Oι Αιγύπτιοι στράφηκαν πίσω προς τη βάση τους, αλλά οι Ισραηλινοί τούς ακολούθησαν και κατάφεραν να καταρρίψουν ένα MiG, που εξερράγη δευτερόλεπτα αφού ο πιλότος είχε εκτιναχθεί.

Στις 17 Απριλίου, ο Μοσέ Νταγιάν σε συνέντευξη ανακοίνωσε ότι στο διάστημα που διέρρευσε μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών η IAF είχε χάσει 7 μαχητικά τζετ και ένα εκπαιδευτικό L-18 Cub από την αντίπαλη Α/Α άμυνα. Η EAF είχε χάσει 15, ενώ η SAF 3 μαχητικά.

To μήνα αυτό, η IAF πραγματοποίησε σειρά αεροπορικών επιδρομών σε βάσεις ανταρτών στο Λίβανο, τη Συρία και την Ιορδανία. Στις 22 Απριλίου εξαπέλυσε επίθεση σε βάση Παλαιστινίων ανταρτών στην Ιορδανία και έπληξε ένα σταθμό ραντάρ, με απώλεια ένα μαχητικό που καταρρίφθηκε από Α/Α πυρά. Η απάντηση των Αράβων ήταν μπαράζ πυροβολικού και αεροπορικές επιδρομές, οπότε και οι Ισραηλινοί απάντησαν με το ίδιο νόμισμα.

Στις 5 Μαΐου άλλο ένα αιγυπτιακό MiG-21 καταρρίφθηκε από Mirage, ενώ στις 21 Μαΐου 4 MiG-21 αναχαιτίστηκαν από 4 Mirage. Ένα MiG καταρρίφθηκε πάνω από αιγυπτιακό έδαφος και αργότερα άλλο ένα ακολούθησε κτυπημένο από τα πυροβόλα ενός Mirage. Τέλος, άλλο ένα MiG καταρρίφθηκε από Α/Α πύραυλο HAWK.

Στη διάρκεια αυτού του μήνα, σκληρές συμπλοκές σημειώθηκαν στα σύνορα με τη Συρία και στις 29 Μαΐου συριακά αεροσκάφη προσπάθησαν να διεισδύσουν πάνω από τα υψώματα του Γκολάν, χωρίς όμως επιτυχία, οπότε ένα MiG-21 καταρρίφθηκε από πύραυλο Shafrir ενός Mirage.

Κατά τη διάρκεια του Ιουνίου, οι επιδρομές των Αιγυπτίων κομάντος και το μπαράζ πυροβολικού συνεχίστηκαν, όπως και οι ξαφνικές επιθέσεις της EAF. Τα ισραηλινά αντίποινα ήταν εντυπωσιακά στον ψυχολογικό τομέα. Στις 17 Ιουνίου, 4 Μirage πετώντας σε χαμηλό ύψος ώστε να αποφύγουν όσο το δυνατό την αποκάλυψή τους από τα ραντάρ, διείσδυσαν στην περιοχή του Νείλου. Αφού χωρίστηκαν σε δύο ζεύγη και απέρριψαν τις εξωτερικές δεξαμενές, ανέπτυξαν ταχύτητα και κατευθύνθηκαν προς το Κάιρο.

Το ένα ζεύγος πέταξε πάνω από το κέντρο της αιγυπτιακής πρωτεύουσας, ενώ το άλλο πάνω από τις βόρειες περιοχές. Λόγω του σχετικά χαμηλού ύψους, η υπερηχητική πτήση προκάλεσε σοβαρές υλικές ζημιές. Τα Mirage στη συνέχεια πραγματοποίησαν το δεύτερο σκέλος της αποστολής τους: φωτοαναγνώριση πάνω από καθορισμένο στόχο. Μόνο τότε τα MiG άρχισαν να απογειώνονται για να τα αναχαιτίσουν, αλλά ήταν πλέον αργά. Την ίδια ημέρα, ο πρόεδρος Νάσερ έπαυσε τον αρχηγό της EAF και τον διοικητή των δυνάμεων αεράμυνας. Παράλληλα, διατάχθηκε η εντατικοποίηση των επιδρομών των Αιγυπτίων κομάντος, της δράσης του πυροβολικού και της EAF.

Η απάντηση των Ισραηλινών ήταν η επιχείρηση «Μανία 5», με την καταστροφή σταθμού ραντάρ αεράμυνας στην περιοχή του Ρας αλ Αντάμπια τη νύκτα της 21ης Ιουλίου, από βατραχανθρώπους. Από την πλευρά της η IAF απάντησε με την επιχείρηση «Βομβίδα», ή όπως την ονόμασαν οι Ισραηλινοί χειριστές, «Τέξας», λόγω της περιοχής όπου διεξάγονταν οι αερομαχίες. Στόχος η καταστροφή αιγυπτιακών μαχητικών στον αέρα.

Τα Mirage πετούσαν συστηματικά και προκλητικά σε περιοχή νότια της πόλης του Σουέζ. Η περιοχή αυτή είχε επιλεγεί προσεκτικά ώστε να βρίσκεται εκτός της εμβέλειας των SA-2. Στις 24 Ιουνίου, 2 Mirage άρχισαν να πετούν προκλητικά πάνω από τη Διώρυγα ώστε να είναι ορατά από τα αιγυπτιακά ραντάρ. Όταν εμφανίστηκαν 2 MiG -21, τα Mirage κατέρριψαν το ένα με πυρά πυροβόλων και επέστρεψαν στη βάση τους. Στις πρώτες πρωινές ώρες της 26ης Ιουνίου, 2 Mirage περιπολούσαν πάνω από αιγυπτιακό έδαφος ψάχνοντας για MiG.

Πράγματι, μετά από μία ώρα 2 MiG-21 εμφανίστηκαν, αλλά κρατήθηκαν σε απόσταση δίχως να επιδιώξουν εμπλοκή. Τα ισραηλινά μαχητικά με τα λίγα καύσιμα που τους απέμεναν πήραν το δρόμο της επιστροφής, όπως έκαναν και τα αιγυπτιακά. Ξαφνικά όμως το ένα Mirage ανέστρεψε και άρχισε να κυνηγά τα MiG, καταφέρνοντας να καταρρίψει το ένα κοντά στην περιοχή του Καΐρου. Με όσα καύσιμα τού απέμεναν, αναρριχήθηκε στα 30.000 πόδια και κατευθύνθηκε ανατολικά, με σκοπό να πραγματοποιήσει μια αναγκαστική προσγείωση στο Σινά. Σε λίγο όμως εμφανίστηκαν από τον βορρά 4 MiG-21 που άρχισαν να το κυνηγούν.

Το άλλο Mirage είχε ήδη διασχίσει τη Διώρυγα και στη γύρω περιοχή δεν υπήρχαν άλλα ισραηλινά μαχητικά. Το μοναχικό Mirage με τα λιγοστά καύσιμα κατέβηκε χαμηλά κατευθυνόμενο νότια. Μόνο τότε οι Ισραηλινοί ελεγκτές αεράμυνας συνειδητοποιώντας την εξέλιξη των γεγονότων έστειλαν ένα ζεύγος Mirage για βοήθεια. Γρήγορα τα MiG σταμάτησαν την προσπάθειά τους και τότε το Mirage κατευθύνθηκε ανατολικά, κέρδισε ύψος και προσπάθησε πλέον να διασχίσει τον κόλπο του Σουέζ πάνω από τον οποίο πετούσε. Λίγα δευτερόλεπτα αφότου βρέθηκε πάνω από το Σινά, ο κινητήρας κράτησε, καθώς και η τελευταία σταγόνα καυσίμων είχε καταναλωθεί.

Η τύχη όμως δεν εγκατέλειψε τον Ισραηλινό πιλότο καθώς μπροστά του φάνηκε ένας μικρός αεροδιάδρομος όπου αιωροπορώντας κατάφερε να προσγειωθεί με ασφάλεια. Την ημέρα εκείνη, καταρρίφθηκαν συνολικά 4 αιγυπτιακά αεροσκάφη σε 3 αερομαχίες, τα 2 από πυροβόλα και τα άλλα 2 από πυραύλους. Στις 2 Ιουλίου, 6 Mirage ενεπλάκησαν σε αερομαχία με 12 MiG -21 νοτιοδυτικά του Σουέζ και κατέρριψαν τα 4 με τα πυροβόλα τους.

Μέσα σε λίγες ημέρες, τα Mirage στα πλαίσια της επιχείρησης «Τέξας» είχαν καταρριψεί συνολικά 9 MiG -21 δίχως καμία απώλεια. Μέχρι τότε, μόλις εντοπίζονταν ισραηλινά ίχνη, οι Αιγύπτιοι ανύποπτοι απογείωναν αμέσως διπλάσιο αριθμό αεροσκαφών, σύντομα όμως σταμάτησαν να επιζητούν την εμπλοκή. Η IAF ανέπτυξε τότε νέες τακτικές. Μια από αυτές ήταν να στέλνουν ένα μοναχικό Mirage δήθεν σε αποστολή φωτοαναγνώρισης και όταν κατέφθαναν MiG για να το αναχαιτίσουν, άλλα Mirage που πετούσαν αθέατα από τα ραντάρ σε χαμηλό ύψος πίσω από λόφους, αιφνιδίαζαν τον αντίπαλο.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της 7ης Ιουλίου. Δύο Μirage στάλθηκαν σε μια φαινομενικά συνήθη αποστολή περιπολίας πάνω από μια περιοχή όπου συνήθως αιγυπτιακά MiG περνούσαν και έπλητταν τις ισραηλινές θέσεις στο έδαφος, όταν δεν βρίσκονταν γύρω Mirage. Κατά τη διάρκεια της περιπολίας τίποτα δεν συνέβη και όταν τα Mirage φάνηκε να αποσύρονται, τα αιγυπτιακά MiG -17 βρίσκονταν ήδη στον αέρα για να πραγματοποιήσουν μια νέα επιδρομή. Όμως τα 2 ισραηλινά αεροσκάφη δεν είχαν αποσυρθεί, απλώς κατέβηκαν σε ύψος όπου τα ραντάρ δεν μπορούσαν να τα εντοπίσουν και αντέστρεψαν την πορεία τους. Φθάνοντας έγκαιρα πάνω από την περιοχή, κατέρριψαν 2 MiG, καθώς αυτά ετοιμάζονταν να επιτεθούν στις ισραηλινές θέσεις.

Στο μεταξύ, η Συρία είχε μετακινήσει νέες δυνάμεις στο μέτωπο των υψωμάτων του Γκολάν κι οι βολές παρενόχλησης πυροβολικού συνεχίζονταν. Στις 8 Ιουλίου, σε 2 ξεχωριστές εμπλοκές, τα Mirage κατέρριψαν 7 συριακά MiG-21. Ένα ζεύγος Mirage δίχως κανένα οπλισμό εκτελούσε μια αναγνωριστική πτήση σε ύψος 35.000 ποδών, πάνω από στρατιωτικές θέσεις των Σύρων κατά μήκος των υψωμάτων του Γκολάν. Τέσσερα MiG -21 απογειώθηκαν για αναχαίτιση, δίχως όμως να προσέξουν 4 Mirage που περιπολούσαν στην περιοχή της Άνω Γαλιλαίας, έτοιμα να καλύψουν τα αναγνωριστικά.

Τα Mirage πέταξαν σε χαμηλό ύψος αθέατα από τα συριακά ραντάρ, ως τη στιγμή που τα MiG επιτέθηκαν στα αναγνωριστικά αεροσκάφη. Στην αερομαχία που ακολούθησε τρία MiG καταρρίφθηκαν, ενώ το τέταρτο χαμήλωσε τους τροχούς του, σημάδι ότι ήθελε να παραδοθεί. O Ισραηλινός πιλότος που το είχε στο σκοπευτικό του δίστασε για μια στιγμή, καθώς ο Σύρος πιλότος φαινόταν ότι ήθελε να προσγειωθεί στο Ισραήλ. Αυτός όμως εκμεταλλευόμενος τη στιγμιαία αδράνεια και σύγχυση που δημιούργησε η ενέργειά του, σήκωσε το σύστημα προσγείωσης και χάθηκε στον ορίζοντα.

Μετά την αερομαχία, τα αναγνωριστικά Mirage συνέχισαν την αποστολή τους πάνω από τη Συρία. Κοντά στη Δαμασκό, άλλα 4 MiG -21 εμφανίστηκαν. Στο μεταξύ όμως άλλα 4 Mirage είχαν απογειωθεί για να καλύψουν τη δεύτερη προσπάθεια των αναγνωριστικών Mirage. Μέσα σε δευτερόλεπτα και τα 4 MiG-21 είχαν καταρριφθεί, οπότε το ζεύγος των αναγνωριστικών συνέχισε και πάλι την αποστολή του, φτάνοντας αυτή τη φορά πάνω από τη Δαμασκό κι ακόμη ανατολικότερα.

Αν όμως η επιχείρηση «Τέξας» επιβεβαίωσε την πλήρη αεροπορική υπεροχή των Ισραηλινών, ο Πόλεμος της Φθοράς συνεχίστηκε καθώς οι χερσαίες δυνάμεις των Αιγυπτίων, και ιδίως το πυροβολικό, προκαλούσαν βαριές απώλειες. «Η αίσθηση ήταν ότι η IAF δεν έκανε το χρέος της όπως οι υπόλοιπες ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις. Το να καταρρίπτεις αεροπλάνα δεν βοηθούσε.

Δεν απέτρεπε το αιγυπτιακό πυροβολικό», σύμφωνα με ανώτατο αξιωματικό της IAF. Oι πιλότοι στο Μπιρ Γκάφγκαφα ένιωθαν ένοχοι και αδύναμοι, παρακολουθώντας συνέχεια τους σάκους με τα πτώματα που μεταφέρονταν στα μετόπισθεν.

Στις 10 Ιουλίου, Αιγύπτιοι κομάντος διείσδυσαν στις ισραηλινές θέσεις προκαλώντας απώλειες. Η απάντηση των Ισραηλινών ήταν αντίστοιχη σειρά καταδρομικών ενεργειών, καθώς κι αεροπορικών επιθέσεων σε στόχους εδάφους, στο πλαίσιο της επιχείρησης «Πυγμάχος». Τη νύχτα της 19ης Ιουλίου Ισραηλινοί βατραχάνθρωποι και άνδρες της Sayeret Mat’kal πραγματοποίησαν την επιχείρηση «Mανία 6». Στόχος ήταν το λεγόμενο «Πράσινο νησί», μια οχυρωμένη τοποθεσία νότια της Διώρυγας όπου είχε εγκατασταθεί σταθμός ραντάρ.

Για την επομένη, όταν η παγκόσμια κοινή γνώμη θα ήταν στραμμένη στην προσπάθεια των Αμερικανών για την προσελήνωση του Apollo 11, η IAF εξαπέλυσε μια σειρά βομβαρδισμών στον άξονα Καντάρας και Πορτ Σάιντ. Oι επιθέσεις άρχισαν στις 14:00 και έλαβαν μέρος ακόμη και τα παλαιά Mystere, Super Mystere και Vautour, ενώ τα Mirage παρείχαν κάλυψη. Σε διάστημα 3 ωρών πραγματοποιήθηκαν 171 έξοδοι με τα αεροπλάνα να πετούν χαμηλά και με σιγή ασυρμάτου.

Το μόνο εμπόδιο που συνάντησαν, ήταν ελαφρά Α/Α πυρά που είχαν ως αποτέλεσμα να κτυπηθεί ένα αεροσκάφος, που όμως κατάφερε να επιστρέψει πάνω από το Σινά και να εγκαταλειφθεί από τον πιλότο του κατόπιν διαταγής. Μέχρι τον ερχομό της νύκτας, είχαν ριφθεί 159 τόνοι βομβών και 72 κάνιστρα βομβών ναπάλμ σε θέσεις πυροβολικού, Α/Α συστοιχίες, καθώς και σε σχηματισμούς τεθωρακισμένων. Κτυπήθηκε επίσης και ο αγωγός που τροφοδοτούσε τις δυνάμεις του αιγυπτιακού Στρατού με πόσιμο νερό, δημιουργώντας έτσι σοβαρό πρόβλημα.

Η αιγυπτιακή αντίδραση άρχισε να εκδηλώνεται στις 17:00 με την απογείωση MiG. Στις αερομαχίες που ακολούθησαν 2 MiG-21, 2 MiG-17 και ένα Su-7 καταρρίφθηκαν από Mirage, ενώ η IAF έχασε 2 αεροσκάφη από τα οποία το ένα Mirage πάνω από το Σινά, κτυπημένο από πύραυλο ΑΑ-2 Atoll που εκτόξευσε MiG -21. Αυτή υπήρξε και η πρώτη ισραηλινή παραδοχή για απώλεια αεροσκάφους σε αερομαχία μετά τον Πόλεμο του 1967.

Τις επόμενες μέρες, τα Skyhawk συνέχισαν να κτυπούν χερσαίους στόχους. Στις 24 Ιουλίου καταρρίφθηκαν ένα MiG-21, 2 MiG-17 και 4 Su-7 από ισραηλινά μαχητικά, Α/Α πυροβόλα και πυραύλους HAWK. Το MiG-21 καταρρίφθηκε από πύραυλο Shafrir 2 που εκτόξευσε Mirage. Το βλήμα αυτό θα απεδεικνύετο στη συνέχεια το πιο αποτελεσματικό σε χρήση στην IAF. Τις επόμενες ημέρες, άλλα 3 αιγυπτιακά αεροσκάφη καταρρίφθηκαν. Μέχρι τις 28 Ιουλίου είχαν πραγματοποιηθεί 500 έξοδοι από τα ισραηλινά βομβαρδιστικά, ενώ τα αναχαιτιστικά πέταξαν ακόμη περισσότερες. Είχαν καταστραφεί 6 συστοιχίες SA-2, 5 σταθμοί ραντάρ, και ο αγωγός μεταφοράς πόσιμου νερού για τον αιγυπτιακό Στρατό επλήγη 2 φορές.

Όπως η επιχείρηση «Τέξας», έτσι και η επιχείρηση «Πυγμάχος» είχε ανάλογα αποτελέσματα. Ενώ η πρώτη εξουδετέρωσε την EAF, η δεύτερη ματαίωσε τα σχέδια του Νάσερ για διάβαση της Διώρυγας του Σουέζ. Από την άλλη όμως, δεν κατάφερε να αποθαρρύνει τους Αιγυπτίους, που συνέχισαν να επισκευάζουν τις ζημιές, να αντικαθιστούν το κατεστραμμένο υλικό και να επιμένουν με το συνεχές σφυροκόπημα του πυροβολικού τους. Σύμφωνα με έναν Ισραηλινό χειριστή, «έπρεπε να επιτιθέμεθα ξανά και ξανά και βαθμιαία είχαμε εξουθενωθεί.

Καθώς κάθε φορά που τους κτυπάγαμε τα πράγματα ηρεμούσαν για λίγο, οι χερσαίες δυνάμεις άρχιζαν να ζητούν αεροπορική υποστήριξη ξανά και ξανά κι εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε. Μπορούσαμε να συνεχίσουμε έτσι για πάντα, ήταν μάταιο. Βομβαρδίζαμε, βομβαρδίζαμε και ελέγχαμε την περιοχή έως ότου δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο που να μπορούμε να κάνουμε, όμως δεν ερχόμαστε πιο κοντά σε μια κατάπαυση του πυρός». Αντί να κτυπηθεί ο αντίπαλος αστραπιαία με ένα καίριο πλήγμα, η επιχείρηση «Πυγμάχος» κράτησε εβδομάδες.

Στη διάρκεια του Αυγούστου, συνεχίστηκαν οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί από τα Skyhawk και στις 19 Αυγούστου ένα Skyhawk καταρρίφθηκε από Α/Α πυρά. Καθημερινά δεκάδες έξοδοι γίνονταν για την προσβολή κάθε είδους στόχου διαταράσσοντας και την καθημερινή ζωή των πολιτών της Αιγύπτου. Oι πόλεις κατά μήκος της βιομηχανικής περιοχής του Νείλου εκκενώθηκαν και πρόσφυγες κατέκλυζαν το Κάιρο. Oι απώλειες των Αιγυπτίων άρχισαν να αυξάνονται θεαματικά και αδιάψευστο μάρτυρα αποτελούσαν πλέον οι αεροφωτογραφίες των νεκροταφείων.

O ερχομός του φθινόπωρου του 1969 αποτέλεσε καμπή για τον Πόλεμο της Φθοράς, καθώς η σύγκρουση στο μέτωπο του Σουέζ έφθασε στο αποκορύφωμά της. Η ΙΑF άρχισε να έχει περισσότερη εμπιστοσύνη χάρη στις παραδόσεις νέων αεροσκαφών και ειδικότερα των Phantom, που κατάφεραν συντριπτικά κτυπήματα στους Αιγυπτίους υποχρεώνοντας τον πρόεδρο Νάσερ να ζητήσει την ενεργή βοήθεια των Σοβιετικών. Γρήγορα οι Ισραηλινοί υπό την απειλή των σοβιετικών μονάδων, αναθεώρησαν την τακτική τους. Το τέλος όμως του πολέμου θα έφθανε σύντομα, καθώς οι συνέπειες από τη σοβιετική παρουσία δεν είχαν γίνει φανερές.

Ήδη από τον Αύγουστο είχαν επιστρέψει στο Ισραήλ τα πρώτα πληρώματα των Phantom που εκπαιδεύτηκαν στις ΗΠΑ και αμέσως άρχισαν να μεταφέρουν τις γνώσεις τους στο υπόλοιπο προσωπικό. Τα 4 πρώτα έφθασαν στις 5 Σεπτεμβρίου συνοδευόμενα πάνω από τη Μεσόγειο για λόγους ασφαλείας από Mirage. Το Phantom θεωρείτο την εποχή εκείνη το απόλυτο μαχητικό. Μπορούσε να εκτελέσει με την ίδια ευκολία τόσο αποστολές εναέριας υπεροχής, όσο και αποστολές προσβολής και σε συνδυασμό με τα επιχειρησιακά χαρακτηριστικά του, αποτελούσε το ιδανικό όπλο για το επιθετικό δόγμα της IAF.

Ένα Phantom μπορούσε να μεταφέρει το φορτίο βομβών που μετέφεραν 8 Μirage ή Mystere με μεγαλύτερη όμως ακρίβεια. Το Phantom, όπως θα αποδεικνυόταν, έδωσε στην IAF μια υπεροχή, που μέχρι τότε κανένα άλλο μαχητικό δεν της είχε προσφέρει αναλογικά.

Άλλη μια σημαντική εξέλιξη τον Αύγουστο του 1968, για το μέλλον της IAF, ήταν η πρώτη πτήση του πρωτοτύπου Nesher, ενός ισραηλινού μαχητικού, αντίγραφου ουσιαστικά του Mirage V.

Oι επιχειρήσεις όμως συνεχίζονταν εντατικά. Στις 7 Σεπτεμβρίου βατραχάνθρωποι ανατίναξαν 2 αιγυπτιακές τορπιλακάτους στο αγκυροβόλιό τους στο Ρας αλ Σαντάτ, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μια αποβατική ενέργεια. Στα πλαίσια της επιχείρησης «Ψιχάλα» στις 9 Σεπτεμβρίου, αποβατικά σκάφη μετέφεραν στο αιγυπτιακό έδαφος μια δύναμη αρμάτων T-55 και τεθωρακισμένων PT-76, όλα λάφυρα πολέμου. Για 10 ώρες, η δύναμη αυτή έσπειρε τον πανικό και την καταστροφή σε μια σειρά από αιγυπτιακές στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Η IAF υποστήριξε την επιχείρηση αυτή, βομβαρδίζοντας δύο συστοιχίες SA-2, έναν σταθμό ραντάρ και άλλες εχθρικές θέσεις. Oι απώλειες ήταν ένα Skyhawk που καταρρίφθηκε από Α/Α πυρά. Μέσα σε έξι εβδομάδες από τότε που εντατικοποιήθηκαν οι αεροπορικές επιθέσεις κατά μήκος της Διώρυγας, η IAF είχε εκτελέσει πάνω από 1.000 εξόδους και είχαν καταρριφθεί τόσο σε αερομαχίες όσο και από Α/Α πυρά, 21 αιγυπτιακά αεροσκάφη έναντι 3 ισραηλινών.

Στις 11 Σεπτεμβρίου η EAF προσπάθησε να αντιδράσει. Πραγματοποιήθηκαν 60-70 έξοδοι σε τρεις ξεχωριστές επιδρομές από MiG-17 και Su-7, ενώ MiG-21 παρείχαν κάλυψη. Ένα MiG-21 καταρρίφθηκε από Mirage στην περιοχή της Καντάρα, ενώ αργότερα ένα MiG-17 και ένα Su-7 καταρρίφθηκαν. Η IAF ανταπέδωσε το απόγευμα με νέες επιθέσεις και καταδίωξε τα αιγυπτιακά αεροσκάφη οπότε τα Mirage κατέρριψαν 3 MiG-21. Όμως και η EAF σημείωσε μια κατάρριψη, όταν πύραυλος AA-2 Atoll κτύπησε ένα Μirage.

O πιλότος, ένας άσσος της IAF που στη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών είχε σημειώσει 5 νίκες, συνελήφθη. O απολογισμός εκείνης της ημέρας ήταν συνολικά 8 καταρρίψεις MiG σε αερομαχίες και 3 καταρρίψεις Su-7 από Α/Α πυρά και πυραύλους HAWK. Σύμφωνα όμως με άλλες πηγές, τα Α/Α πυροβόλα είχαν καταρρίψει 3 μαχητικά, ενώ οι πύραυλοι HAWK ευθύνονταν για άλλες 2.

Την ίδια στιγμή, η ένταξη των Phantom και η έναρξη της άφιξης των Skyhawk της β’ παραγγελίας, αύξαναν την αυτοπεποίθηση της ισραηλινής ηγεσίας. Δύο εβδομάδες μετά την παραλαβή τους, τα Phantom βομβάρδισαν τον επίγειο σταθμό ραντάρ στην Ατζλούν της Ιορδανίας, οπότε ένα Phantom κτυπήθηκε από Α/Α πυρά. Ήταν η πρώτη κατάρριψη τέτοιου αεροσκάφους από την πλευρά των Αράβων. Oι δύο πιλότοι κατάφεραν να στρέψουν το αεροσκάφος προς τη δυτική όχθη του Ιορδάνη, όπου και το εγκατέλειψαν επιτυχώς.

Στις 6 Oκτωβρίου, άλλα 3 αιγυπτιακά MiG-21 καταρρίφθηκαν, τα 2 κτυπημένα από τα πυροβόλα των Mirage. Και στις δύο περιπτώσεις οι πιλότοι εκτινάχθηκαν πάνω από αιγυπτιακό έδαφος. Την ίδια ημέρα, ένα MiG-17 καταρρίφθηκε από πύραυλο HAWK. Στις 22 Oκτωβρίου, τα Phantom πραγματοποίησαν νέα αποστολή οπότε ένα ζεύγος βομβάρδισε με 22 βόμβες συστοιχία πυραύλων SA-2.

Στις 4 Νοεμβρίου τα Phantom εκτέλεσαν την επιχείρηση «Ηχώ». Διεισδύοντας βαθιά στην εχθρική περιοχή και πετώντας χαμηλά στα 200 μέτρα σε κλειστό σχηματισμό, έσπασαν το φράγμα του ήχου πάνω από το Κάιρο. Oι υλικές ζημιές ήταν ασφαλώς μεγάλες, όμως μεγαλύτερες ήταν οι επιπτώσεις στο ηθικό των Αιγυπτίων. Μέσα σε εντελώς αντίθετο κλίμα, λόγω της υπεροχής που προσέδιδαν τα Phantom στην IAF, η ισραηλινή ηγεσία οργάνωνε μεγαλεπήβολα σχέδια για επιθέσεις βαθιά στην καρδιά της Αιγύπτου. Στις 11 Νοεμβρίου, ένα Phantom κατέρριψε με πύραυλο ένα MiG-21 κοντά στην πόλη του Σουέζ. Αυτή ήταν η πρώτη κατάρριψη από Phantom, κυβερνήτης του οποίου ήταν ο ίδιος που πρώτος είχε καταρριφθεί σε αποστολή στην Ιορδανία το Σεπτέμβριο. Την ίδια ώρα, άλλα 2 MiG-21 καταρρίφθηκαν από Mirage.

Την περίοδο αυτή, ένα Skyhawk καταρρίφθηκε από πύραυλο SA-2. H απάντηση της ΙΑF υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή. Περίπου 100 αεροσκάφη επιτέθηκαν σε 8 συστοιχίες πυραύλων που είχαν εμφανιστεί στην περιοχή μεταξύ Ισμαηλίας και Καΐρου. Σε διάστημα 8 ωρών, 240 τόνοι βομβών κατέστρεψαν τις συστοιχίες, ελευθερώνοντας την περιοχή της Διώρυγας.

Oι Αιγύπτιοι προσπάθησαν να απαντήσουν σε αυτές τις επιδρομές εκτοξεύοντας 24 πυραύλους, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να κτυπηθεί ένα Skyhawk από τα θραύσματα πυραύλου που εξερράγη σε κοντινή απόσταση. Τελικά, ο πιλότος κατάφερε να επιστρέψει στη βάση του με ασφάλεια.

Στις 17 Νοεμβρίου, η IAF πραγματοποίησε δεκάδες εξόδους κατά αιγυπτιακών σταθμών ραντάρ που είχαν εγκατασταθεί στο έδαφος της Ιορδανίας, καθώς και θέσεων πυροβολικού. Σε μία αποστολή εναντίον θέσεως ραντάρ κοντά στο Μαζάρ, η ιορδανική Α/Α άμυνα κατέρριψε ένα ισραηλινό μαχητικό (το 7ο που χανόταν πάνω από την Ιορδανία μετά τον Πόλεμο του 1967). Στις 27 Νοεμβρίου, Mirage καταδίωξαν αιγυπτιακά MiG-21 κοντά στην Ισμαηλία. Τελικά ένα MiG καταρρίφθηκε 40 χλμ. δυτικά της Διώρυγας και ο πιλότος του εγκατέλειψε επιτυχώς το αεροσκάφος.

Στο βορρά, την ίδια περίοδο, ισραηλινά Mirage κατέρριψαν δύο συριακά MiG-21 και ένα MiG-17 κοντά στη Δαμασκό. Υπολογίζεται ότι μεταξύ Μαΐου και Νοεμβρίου 1969 είχαν καταρριφθεί 51 αιγυπτιακά αεροσκάφη, από τα οποία 34 σε αερομαχίες, 9 από Α/Α πυρά και 8 από πυραύλους HAWK.

Στη διάρκεια του Νοεμβρίου, σχεδόν όλες οι θέσεις των Α/Α πυραύλων κατά μήκος της Διώρυγας είχαν καταστραφεί και η IAF είχε πλήρη αεροπορική υπεροχή. Σε συνέντευξη Tύπου, ο διοικητής των ισραηλινών Eνόπλων Δυνάμεων Στρατηγός Μπαρ Λεβ, σχολιάζοντας τις αιγυπτιακές αεροπορικές επιδρομές δήλωσε: «Τα αεροπλάνα τους επιτίθενται, αλλά δεν κτυπούν τίποτα. Δεν έχουν ώρα για να πάρουν την κατάλληλη γωνία προσβολής. Αφήνουν όλες τις βόμβες τους με μιας, το ταχύτερο δυνατό.

Κάνουν τα πάντα για να μείνουν πάνω από τις περιοχές μας όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο. Σήμερα, για παράδειγμα, βομβαρδίζαμε στην πλευρά τους. Κι έχουμε πληγώσει τον Νάσερ, ώστε για πρώτη φορά σε δύο μήνες οι Αιγύπτιοι έστειλαν τα MiG τους (8 συνολικά). Καταρρίψαμε 2 με πυροβόλα και ένα με πύραυλο αέρος-αέρος. Προτιμούμε να χρησιμοποιούμε πυροβόλο γιατί με έναν πύραυλο πρέπει να έχεις κάποιες προϋποθέσεις. Πρέπει να βρίσκεσαι σε κατάλληλη απόσταση. Κι αν ο άλλος πιλότος δει τον πύραυλο, μπορεί να τον αποφύγει.

Με το πυροβόλο, πηγαίνεις όπως πάει κι αυτός και τον ακολουθείς. Χρησιμοποιούμε πυραύλους όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες γι’ αυτούς. Όμως κυρίως χρησιμοποιούμε πυροβόλο». Πάντως σύμφωνα με κάποιες πηγές, στις 9 Δεκεμβρίου σημειώθηκε η πρώτη κατάρριψη σε αερομαχία ενός ισραηλινού Phantom, από αιγυπτιακό MiG-21, αν και η IAF δεν επιβεβαίωσε επίσημα την απώλεια.

Επίσης στη διάρκεια του φθινοπώρου του 1969, η IAF εκτέλεσε εκατοντάδες εξόδους για προσβολές των Παλαιστινίων ανταρτών κατά μήκος των συνόρων με το Λίβανο, τη Συρία και την Ιορδανία. Σε αυτές τις αποστολές, στις 11 Δεκεμβρίου, 3 συριακά αεροσκάφη καταρρίφθηκαν από Mirage.

Στα μέσα Δεκεμβρίου, το ηθικό των Αιγυπτίων βρισκόταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Στις διάφορες συγκρούσεις μέχρι εκείνη την στιγμή, η EAF είχε χάσει περισσότερα από 60 αεροσκάφη, δεκάδες πιλότους, ενώ και το σύστημα αεράμυνας κοντά στη Διώρυγα είχε εξαρθρωθεί από την IAF. Κάθε αιγυπτιακό κτύπημα είχε ως επακόλουθο ένα μεγαλύτερο από την πλευρά του Ισραήλ. Επίσης η καθημερινή ζωή των Αιγυπτίων πολιτών είχε διαταραχθεί σε μεγάλο βαθμό και οι συνέπειες της σύγκρουσης δεν μπορούσαν να αποκρυβούν από την κοινή γνώμη. Σε ένα ταξίδι αστραπή, ο πρωθυπουργός Σαντάτ και ο υπουργός Άμυνας Στρατηγός Φαουζί επισκέφθηκαν τη Μόσχα για να ζητήσουν βοήθεια.

Στις επόμενες ημέρες δεκάδες σοβιετικά μεταγωγικά αεροσκάφη προσγειώθηκαν σε αιγυπτιακά αεροδρόμια μεταφέροντας νέα όπλα. Σύντομα η βοήθεια αυτή έφερε αποτελέσματα και η αιγυπτιακή αεράμυνα κοντά στη Διώρυγα είχε εφοδιαστεί με νέες συστοιχίες πυραύλων, πυροβόλων και σταθμών ραντάρ. Ισραηλινά αεροσκάφη σε αποστολές αναγνώρισης, κατέγραψαν λεπτομερώς τις νέες θέσεις. Στις 25 Δεκεμβρίου σε μια αεροπορική επιχείρηση διάρκειας 8 1/2 ωρών, η IAF προσέβαλε κάθε κύρια θέση αεράμυνας από την πόλη του Σουέζ ως την Καντάρα και την επομένη, μια νέα σειρά επιδρομών ολοκλήρωσε το έργο.

Την ημέρα αυτή έλαβε χώρα και μια ιδαίτερα εντυπωσιακή επιχείρηση των ισραηλινών ειδικών δυνάμεων. Η αιγυπτιακή αεράμυνα βασιζόταν σε ένα εκτεταμένο δίκτυο σοβιετικών ραντάρ, αποτελούμενο από 47 σταθμούς κατά μήκος της Διώρυγας. Oι Ισραηλινοί είχαν καταλάβει κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών σοβιετικά ραντάρ Ρ-10, που μελετήθηκαν από ειδικούς, οι οποίοι με τη σειρά τους ανέπτυξαν συσκευές ηλεκτρονικού πολέμου ώστε να παρεμβάλουν στη λειτουργία τους.

Στα τέλη όμως του 1969, οι Ισραηλινοί πιλότοι άρχισαν να αναφέρουν ότι τα νέα ραντάρ που παρέλαβαν οι Αιγύπτιοι δεν επηρεάζονταν πλέον από τις ειδικές συσκευές. Για να αντιμετωπίσει η IAF τα νέα αυτά ραντάρ, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να εκτελεί πτήσεις σε χαμηλό ύψος.

Oι αναλυτές πληροφοριών της ΙΑF υπέθεταν ότι επρόκειτο για ένα μοναχικό σταθμό ραντάρ, ο οποίος μπορούσε να μετακινηθεί και φυσικά ήταν άριστα παρηλλαγμένος. Μετά από μία αποστολή φωτοαναγνώρισης, οι Ισραηλινοί ειδικοί στην ερμηνεία φωτογραφιών, ανακάλυψαν ένα περίεργο αντικείμενο στην παραλία του Ρας Αράμπ.

Μετά από μακρά ανάλυση φωτογραφιών, το συμπέρασμα που εξήχθη ήταν ότι επρόκειτο για ένα σοβιετικό σταθμό ραντάρ Ρ-12 Spoonrest. Αμέσως αποφασίστηκε ο εναέριος βομβαρδισμός του. Όμως έπειτα από εισήγηση ενός υπολοχαγού και ενός λοχία του Τομέα Πληροφοριών Επιχειρήσεων, αποφασίστηκε η «απαγωγή» και μεταφορά του σταθμού ραντάρ στο Ισραήλ, προς μελέτη από τους ειδικούς.

Στις 24 Δεκεμβρίου σχεδιάστηκε η επιχείρηση «Αλέκτωρ 53» και εκτελέστηκε τη νύχτα της 26ης Δεκεμβρίου. Για λόγους αντιπερισπασμού, αλλά και για να καλύψουν το θόρυβο των ελικοπτέρων που θα μετέφεραν τους επιδρομείς, αεροσκάφη Skyhawk πραγματοποίησαν βομβαρδισμό των παρακείμενων αιγυπτιακών θέσεων. Μετά από ολιγόλεπτη πτήση, 3 ελικόπτερα Super Frelon μετέφεραν σε απόσταση 6 χλμ. από το στόχο μια δύναμη αλεξιπτωτιστών. Η μικρή αιγυπτιακή φρουρά εξουδετερώθηκε εύκολα και άρχισε το έργο της αποσυναρμολόγησης του σταθμού ραντάρ.

Αυτός χωρίστηκε σε δύο μέρη: την κεραία και το σταθμό. Στη συνέχεια κλήθηκαν 2 ελικόπτερα CH-53D Sea Stallion και αφού αναρτήθηκαν σε αυτά τα μέρη του ραντάρ, χάθηκαν προς τη Χερσόνησο του Σινά. To ένα ελικόπτερο, ενώ πετούσε πάνω από τον Κόλπο του Σουέζ παρουσίασε απώλεια υδραυλικών. Κάτω από κανονικές συνθήκες ο πιλότος θα έπρεπε να απελευθερώσει το φορτίο και να προσπαθήσει να πραγματοποιήσει αναγκαστική προσγείωση.

Όμως ο κυβερνήτης συναισθανόμενος την κρισιμότητα της αποστολής αυτής, συνέχισε την πτήση και αφού απέθεσε απαλά το ευαίσθητο φορτίο, πραγματοποίησε στη συνέχεια την προσγείωση.
Η ευφορία των Ισραηλινών επιτελών ήταν τέτοια, ώστε προς στιγμήν λησμονήθηκε η αποστολή ελικοπτέρων για τη μεταφορά των αλεξιπτωτιστών που είχαν μείνει σε αιγυπτιακό έδαφος.

Η είδηση της επιχείρησης διέρρευσε στο εξωτερικό και στη Γερμανία εμφανίστηκαν γελοιογραφίες όπου ένα ισραηλινό ελικόπτερο σήκωνε το Προεδρικό Μέγαρο στο Κάιρο, ενώ στους «Sunday Times» του Λονδίνου παρουσιαζόταν ισραηλινό ελικόπτερο να σηκώνει μια πυραμίδα! Oι συνέπειες της επιχείρησης «Αλέκτωρ 53» ήταν ιδιαίτερα οδυνηρές για την Αίγυπτο. Oι Σοβιετικοί αρνήθηκαν να εφοδιάσουν τους Άραβες με περισσότερο σύγχρονο στρατιωτικό υλικό.

Για παραδειγματισμό, οι Αιγύπτιοι στρατιώτες που φύλαγαν το ραντάρ αντιμετώπισαν το εκτελεστικό απόσπασμα. Από την πλευρά τους οι Ισραηλινοί εξέτασαν με κάθε λεπτομέρεια κάθε μέρος από το ραντάρ και προσπάθησαν να ανακαλύψουν τις δυνατότητες αποκάλυψης ιχνών, ιδιαίτερα για στόχους που πετούσαν σε χαμηλό ύψος.

Τα συμπεράσματα που εξήχθησαν τέθηκαν αμέσως στη διάθεση της IAF, εκμηδενίζοντας το πλεονέκτημα που μέχρι τότε είχαν οι Αιγύπτιοι.