Δημήτριος Καμπέρος: Ο Αεροπόρος που έγινε θρύλος

Ο Δημήτριος Καμπέρος γεννήθηκε στην Ύδρα το 1883 και μεγάλωσε στον Πειραιά, στη Φρεαττύδα, συγκεκριμένα.

Πρωτότοκος γιος του Αναστάση, εργολάβου τεχνικών έργων, φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων όπου απεφοίτησε αριστούχος το 1905.

Κατατάχθηκε ως ανθυπολοχαγός στο Πυροβολικό, ξεκινώντας την στρατιωτική του σταδιοδρομία.

Στις αρχές της δεκαετίας του΄10 η Ελλάδα βρισκόταν στη διαδικασία δημιουργίας Στρατιωτικής Αεροπορικής Υπηρεσίας και αυτό το λόγο και με ένθερμο υποστηρικτή τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο υπογράφηκε συμφωνία με τον γαλλικό Οίκο Maurice Farman για την αγορά διπλάνων Henry Farman έναντι 123.000 γαλλικών φράγκων.

Το αεροπλάνο Henry Farman θεωρείτο ό,τι τελειότερο υπήρχε εκείνη την εποχή, τηρουμένων των αναλόγιών καθώς δεν ήταν εξοπλισμένο με όργανα πλεύσης και ενδείξεις καλής λειτουργίας του κινητήρα.

Αποτέλεσμα της αγοράς των αεροσκαφών ήταν η άμεση ανάγκη πιλότων οι οποίοι θα εκπαιδευόταν για την ειδική αυτή αποστολή.

Για αυτό το λόγο στις 2 Μαΐου 1911 δημοσιεύτηκε η σχετική διαταγή: « Ο κ. Υπουργός των Στρατιωτικών εξέδωκε χθες εγκύκλιον, ήτις εκοινοποιήθη προς άπαντα τα στρατιωτικά Σώματα, ίνα λάβωσιν γνώσιν οι επιθυμούντες εκ των αξιωματικών ν’ασκηθώσιν εις την αεροπλοϊαν. Οι επιθυμούντες να μετάσχωσιν των ασκήσεων οφείλωσιν να άγουν ηλικίαν κάτω των 28 ετών και να είναι ψύχραιμοι και δραστήριοι».

Η εγκύκλιος απευθυνόταν σε νεαρούς αξιωματικούς της Σχολής Ευελπίδων.

Όπως αναφέρει η φιλόλογος Αντιγόνη Καμπέρου στο βιβλίο της, «Τρελοκαμπέρο» εξήντα συνολικά αξιωματικοί υπέβαλαν αίτηση αλλά μόνο τρεις επιλέχθηκαν, το 1911 και άλλοι τρεις την επόμενη χρονιά.

Η επιτροπή πρόκρινε τρεις αξιωματικούς, έναν ανά όπλο. Ήταν οι εξής:

-Καμπέρος Δημήτριος, υπολοχαγός του Πυροβολικού

-Μουτούσης Μιχαήλ υπολοχαγός του Μηχανικού

-Αδαμίδης Χρήστος, ανθυπίλαρχος

και τον επόμενο χρόνο οι:

-Παπαλουκάς Λουκάς υπολοχαγός του Πεζικού

-Δράκος Μάρκος, υπολοχαγός του Πυροβολικού και

-Νοταράς Πανούτσος, ανθυπίλαρχος.

Το 1911, μέσα σε λίγες βδομάδες, ο Δ. Καμπέρος είχε μεταβεί στη Γαλλία μαζί με άλλους δύο, τον Μουτούση και τον Αδαμίδη που επιλέχθηκαν από τους πρώτους.

Ήταν η πρώτη εκπαιδευτική στρατιωτική αποστολή στην αεροπορική σχολή Farman, στο Ετάμπ, 45 χλμ έξω από το Παρίσι.

Από ελληνικής πλευράς, συνολικά εκπαιδεύτηκαν στη Γαλλία έξι Έλληνες αξιωματικοί.

Ήταν οι υπολοχαγοί Δημήτρης Καμπέρος, Μιχάλης Μουτούσης και οι ανθυπίλαρχοι Χρήστος Αδαμίδης και Πανούτσος Νοταράς.

Ο νέος οργανισμός του Στρατού ψηφίστηκε στις 7 Ιανουαρίου του 1912 ενώ στις 9 Απριλίου έφτασαν ατμοπλοϊκώς από τη Γαλλία στο λιμάνι του Πειραιά, τέσσερα ξύλινα κιβώτια με τα πρώτα ελληνικά Henry Farman.

Λίγες μόνο ημέρες αργότερα στις 13 Μαΐου 1912 ο Δ. Καμπέρος θα πραγματοποιήσει την πρώτη πτήση με στρατιωτικό αεροπλάνο στην Ελλάδα απογειούμενος από το Φάληρο ενώπιον χιλιάδων Αθηναίων που είχαν σπεύσει στο σημείο για να θαυμάσουν τον παράτολμο Έλληνα αεροπόρο.

Στις 25 Ιουνίου του 1912 ο Καμπέρος και αφού μετατρέψει το Henry Farman σε υδρολάνο με την προσθήκη δύο πλωτήρων αποθαλασσώθηκε από τον φαληρικό όρμο  ξεπερνώντας τα 60 χ.α.ω.

Μετά από λίγο, είχε ξεπεράσει τα 85 χλμ φτάνοντας στα 110 χ.α.ω πραγματοποιώντας ένα παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας.

Ο Καμπέρος συνέχισε την πορεία του φτάνοντας μέχρι την Ύδρα όπου εκατοντάδες κάτοικοι τους επεφύλαξαν συγκλονιστική υποδοχή φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του.

Ο θρύλος Καμπέρος είχε γεννηθεί. Στις 5 Οκτωβρίου 1912 ο Έλληνας αεροπόρος εκτέλεσε την πρώτη του αναγνωριστική αλλά και αποστολή βομβαρδισμού (κρατούσε στα χέρια του χειροβομβίδες!)  κατά την έναρξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου.

Ο Υπολοχαγός τότε  Καμπέρος εκτέλεσε αναγνώριση των Οθωμανικών στρατευμάτων στην περιοχή της Ελασσόνας.

Τις επόμενες ημέρες οι αποστολές επαναλήφθηκαν, προσφέροντας πολύτιμες πληροφορίες, ενώ τα αεροσκάφη βομβάρδιζαν τις Οθωμανικές δυνάμεις με αυτοσχέδιες βόμβες, που είχαν μικρή αποτελεσματικότητα αλλά σημαντική ψυχολογική επίδραση.

Στις 11 Νοεμβρίου 1912 ο Καμπέρος σε δεύτερη επιθετική αναγνώριση συγκέντρωσε πληροφορίες πετώντας μέχρι τον Αλιάκμονα και έριξε βόμβες κατά του εχθρού.

Οι δύο αποστολές του Δ. Καμπέρου ήταν οι πρώτες στον ευρωπαϊκό χώρο ενώ οι δεύτερες στον κόσμο σε επίπεδο αναγνώρισης και βομβαρδισμού μετά τις ιταλικές στη Λιβύη με κοινό εχθρό την Τουρκία.

Με το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1918) απασχολήθηκε ως εκπαιδευτής νέων αεροπόρων και για ένα διάστημα διατέλεσε διοικητής της Σχολής Ικάρων. Πέθανε άδοξα το 1942 όπως αναφέρει στο βιβλίο της η Αντιγόνη Καμπέρου από ατύχημα λόγω διαρροής γκαζιού στο σπίτι του.

Λόγω των ριψοκίνδυνων πτήσεών του, του δόθηκε το παρατσούκλι τρελοκαμπέρος, το οποίο αργότερα έγινε λαϊκή έκφραση. Η προσφώνηση πέρασε στη λαϊκή γλώσσα με επανανάλυση της κλητικής τρελοκαμπέρο σε ονομαστική θηλυκού (τρελοκαμπέρω) για σκωπτικό χαρακτηρισμό γυναικών.