Εμμανουήλ Μάντακας: Ο υποστράτηγος που τιμήθηκε με όλα τα ελληνικά παράσημα και μετάλλια

Ο Εμμανουήλ Μάντακας (Λάκκοι Κυδωνιών Χανίων 1891 – Αθήνα, 8 Μαρτίου 1968) ήταν υποστράτηγος και βουλευτής. Γεννήθηκε στους Λάκκους Κυδωνίας Χανίων Κρήτης το 1891. Γόνος παλαιάς οικογένειας Κρητικών αγωνιστών 1866-1879-1886-1889-1897. Φοιτητής Νομικής κατατάχθηκε εθελοντής εις τον Ελληνικό Στρατό 1910.

Πολέμησε στον Ελληνοτουρκικό και Ελληνοβουλγαρικό πόλεμο 1912-1913. Τραυματίστηκε στη μάχη του Σαρανταπόρου 1912. Ως αξιωματικός Πεζικού πήρε μέρος στο Κίνημα της Εθνικής Αμύνης στη Θεσσαλονίκη (1916).

Υπολοχαγός ακόμα διατέλεσε Διοικητής του Ουλαμού Εφέδρων Αξιωματικών στη Θεσσαλονίκη και εκπαίδευσε 700 εφέδρους αξιωματικούς και άλλους τόσους εφέδρους υπαξιωματικούς που στελέχωσαν το Στρατό της Εθνικής Αμύνης (1916-1917).

Κατόπιν στάλθηκε στο Μακεδονικό Μέτωπο σαν Διοικητής Λόχου στο Α’ Σύνταγμα της Μεραρχίας Σερρών. Έλαβε μέρος στις μάχες χαρακωμάτων και σε συνέχεια στη μάχη του Σκρα, όπου τραυματίστηκε και προάχθηκε επ’ ανδραγαθία σε Ταγματάρχη 1918.

Μικρασιατική εκστρατεία

Το 1919 έλαβε μέρος σε διαγωνισμό για την Ανώτερη Σχολή Πολέμου στο Παρίσι. Πέτυχε και στάλθηκε στη Γαλλία, όπου σπούδασε και πήρε δίπλωμα επιτελούς αξιωματικού (1919-1921).

Μετά το τέλος των σπουδών του γύρισε στην Ελλάδα και στάλθηκε απ’ ευθείας στο Μικρασιατικό Μέτωπο. Πολέμησε μέχρι τέλους της καταστροφής και κάλυψε με το τάγμα του την υποχώρηση του Ελληνικού στρατού.

Έζησε από κοντά την Μικρασιατική Καταστροφή και για αυτό πήρε ενεργό μέρος στην Επανάσταση Πλαστήρα – Γονατά το 1922. Κατόπιν τοποθετήθηκε στο Γενικό Στρατηγείο Έβρου ως Αντισυνταγματάρχης υπό τον Στρατηγό Πάγκαλο.

Μετά υπηρέτησε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού σαν Επιτελάρχης εις το Β’ και Δ’ Σώματα Στρατού και σαν Διοικητής του 14ου Συντάγματος Χανίων.

Παλινόρθωση – Δικτατορία Μεταξά

Μετά την κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος (Οκτώβρης 1935) από τους Α. Παπάγο και Γ. Ρέππα παραιτήθηκε από το στρατό και από τότε αγωνίζονταν για την επαναφορά των συνταγματικών ελευθεριών του Ελληνικού Λαού.

Τον Ιούνιο του 1936 διορίστηκε Νομάρχης Έβρου. Κατά το Αντιδικτατορικό Κίνημα των Χανίων το 1938 πήρε ενεργό μέρος πιστεύοντας στην ανάγκη της καταπολέμησης της δικτατορίας Μεταξά. Καταδικάστηκε σε ισόβια και εξέπεσε του βαθμού του.

Κατοχή – Αντίσταση – Δεκεμβριανά

Στη Κατοχή προσχώρησε στο ΕΑΜ και εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ (3 Ιουνίου 1944). Είχε επηρεαστεί και από τον κουνιάδο του Βαγγέλη Κτιστάκη, Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ στην Κρητη, του οποίου είχε παντρευτεί την αδελφή.

Μετείχε στη συγκρότηση της ΠΕΕΑ (Πανελλήνιας Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης) στις 10 Μαρτίου 1944 και ορκίστηκε μέλος της και γραμματέας Στρατιωτικών και προσωρινά Συγκοινωνίας. Μετείχε στο «Εθνικό Συμβούλιο» στους Κορυσχάδες ως εθνοσύμβουλος Πειραιά (14-27 Μαΐου 1944). Αντιπρόεδρος της ΠΕΕΑ έγινε στις 28 Αυγούστου 1944. Ήταν μέλος της ανασυσταθείσας (είχε διαλυθεί στις 13 Μαρτίου 1944) Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ μαζί με τους Γ. Σιάντο και Μ. Χατζημιχάλη (2 Δεκεμβρίου 1944 – 15 Φεβρουαρίου 1945).

Μετά τον εμφύλιο

Διώχτηκε για τις δημοκρατικές ιδέες του, εξέπεσε του βαθμού του και εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1947-1949). Εκλέχθηκε βουλευτής Πειραιά και Νήσων (Κόμμα Αριστερών Φιλελευθέρων – Δημοκρατική Παράταξη) 1950-1951, (ΕΔΑ) 1951-1952.

Σταμάτησε να πολιτεύεται λόγω πάθησης της καρδιάς 1953 και των ματιών του.

Είχε τιμηθεί με όλα τα Ελληνικά παράσημα και μετάλλια. Ακόμα με τη γαλλική Λεγεώνα της Τιμής (Αξιωματικός) και το Γαλλικό Πολεμικό Σταυρό.

Πέθανε αιφνίδια, από καρδιακή προσβολή, τον Μάρτιο του 1968 και κηδεύτηκε στις 8 Μαρτίου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.