F-104 Starfighter: Ο Αστρομαχητής στην ΠΑ

Ήταν από τα μαχητικά αεροσκάφη που δεν υπήρχε μέση άποψη γι’ αυτά. Όσοι το πέταξαν είτε το λάτρεψαν είτε το μίσησαν.

Αιτία τα πολύ ιδιαίτερα πτητικά χαρακτηριστικά του και η απόλυτη  αφοσίωση  που έπρεπε να έχει ο χειριστής του όταν το πετούσε, καθώς ήταν από τα μαχητικά που δεν συγχωρούσαν λάθη.

Το κύριο γνώρισμα του αεροσκάφους ένα: Ταχύτητα. Είτε στον αέρα, όπου μπορούσε να πιάσει τα 2 mach, αλλά και να «σκαρφαλώσει» στα 14.000 μέτρα σε ένα λεπτό(!) είτε ακόμη και κατά τη διάρκεια της προσγείωσης καθώς είχε ταχύτητα προσέγγισης 180 κόμβων (σχεδόν 330 χ.α.ω.)!

Σε ελληνική υπηρεσία τα πρώτα F-104G παραλήφθηκαν το 1964 κι εντάχθηκαν στην 335 Μοίρα Δίωξης / Βομβαρδισμού.

Με την αύξηση των υπό παράδοση αεροσκαφών με το F-104 εφοδιάστηκε και η 336 ΜΔΒ. Συνολικά παραλήφθηκαν 37 μαχητικά στην πρώτη περίοδο χρησιμοποίησης του αεροσκάφους.

Το 1972 παραδόθηκαν από τις ΗΠΑ άλλα εννέα, προερχόμενα από την Ισπανική Αεροπορία.

Ακολούθησε μια ακόμη μαζική παραλαβή F-104G και RF-104G (αναγνώρισης)  από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και ως και τα μέσα της δεκαετίας του ’80 αυτή τη φορά από τα αποθέματα της γερμανικής Αεροπορίας αλλά Και της ολλανδικής. Συνολικά παραλήφθηκαν γύρω στα 50 αεροσκάφη.

Το αεροσκάφος παρέμεινε σε υπηρεσία μέχρι το 1993 όταν και αποσύρθηκε. Η παραλλαγή “-G” αφορούσε συνολικά 1.122 αεροσκάφη και το αεροσκάφος κατασκευάστηκε τόσο από την Lockheed Martin όσο και κατόπιν αδείας από εταιρείες όπως η Messerschmitt/MBB, η Dornier, η Fiat, η ολλανδική Fokker, και η βελγική  SABCA.

Στις βελτιώσεις του αεροσκάφους σε σχέση με τις προηγούμενες εκδόσεις (F-104A/F-104C) διέθετε ενισχυμένης αντοχής άτρακτο και πτέρυγες, αυξημένη δυνατότητα μεταφοράς καυσίμου.

Μεγαλύτερο κάθετο σταθερό, ενισχυμένο σύστημα προσγείωσης με μεγαλύτερα λάστιχα, και βελτιωμένα πτερύγια καμπυλότητα (flaps) τα οποία χρειάζονταν για τη βελτίωση της ευελιξίας, όχι από τα «δυνατά» σημεία του αεροσκάφους.

Ταυτόχρονα βελτιώσεις έγιναν και στον ηλεκτρονικό εξοπλισμό του, με την τοποθέτηση του ραντάρ NASARR F15A-41B με δυνατότητες αέρος-αέςρος και περιορισμένη ικανότητα χαρτογράφηση εδάφους, σύστημα αδρανειακής ναυτιλίας LN-3 και σύστημα υπέρυθρης παρατήρησης, το οποίο όμως δεν ήταν τοποθετημένο στα αεροσκάφη που παρέλαβε η ΠΑ.

Ο κινητήρας του αεροσκάφους ήταν βέβαια ένα από τα δυνατά του σημεία και αυτό που του παρείχε τις υψηλές επιδόσεις.

Ήταν ο διάσημος (γνωστότερος έγινε από την τοποθέτησή του στα F-4 Phantom II)  General Electric J-79 GE-11A που απέδιδε με ξηρή ώση 10.000 λίβρες και 15.600 λίβρες με τη χρήση μετάκαυσης ικανός να δώσει μέγιστη ταχύτητα σε ύψος 2,137 χ.α.ω. Η ακτίνα αποστολής του αεροσκάφους ήταν στα 670 χλμ. και μέγιστο επιχειρησιακό ύψος 15.000 μέτρων.

Από άποψη διαστάσεων το F-104 είχε το χαρακτηριστικό του μεγάλου μήκους και του μικρού εκπετάσματος.

Έτσι το μήκος του ήταν 16.69 μ., το εκπέτασμα 6.68 μ. και το ύψος 4.11 μ.

Ο σταθερός οπλισμός του ληταν ένα  εξάκανο περιστροφικό πυροβόλο των 20 χλστ. M61 Vulcan,και σε εξωτερικούς φορείς μπορούσε να μεταφέρει  έως 4 πυραύλους αέρος-αέρος AIM-9 Sidewinder ή όπλα αέρος – εδάφους έως 1815 χλγρ. στα 5 σημεία ανάρτησης φορτίου.

Επιγραμματικά το F-104 αν και ουσιαστικά «φορτώθηκε» στην ΠΑ όπως και στα περισσότερα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ της εποχής εκείνης και ίσως να μην ήταν επιλογή της εάν υπήρχε ευχέρεια για κάτι τέτοιο, εντούτοις έδωσε ώθηση στην ΠΑ από τα μέχρι τότε μαχητικά όπως τα F-84G και F-86E/D.  

Ήταν ταχύτατο μπορούσε να εκτελέσει τόσο αποστολές αέρος-αέρος όσο και αέρος-εδάφους με την ίδια αποτελεσματικότητα.

Υπηρέτησε στην ΠΑ για 29 ολόκληρα χρόνια δικαιώνοντας τη φήμη του: Ένας πύραυλος με ένα πιλότο μέσα.