Ιστορία
Η θανατική ποινή υπάρχει από τότε που περπάτησε ο άνθρωπος στη Γη. Από τα βασανιστήρια που σε οδηγούν στο θάνατο αργά μέχρι τις σύγχρονες ενέσεις που σε στέλνουν στον άλλο κόσμο, το αποτέλεσμα είναι πάντα ίδιο: ένα πτώμα.
Η θανατική ποινή ισχύει σε κάποιες χώρες και προκαλεί τις σφοδρές αντιδράσεις των οργανισμών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οπότε είναι στιγμή να ερευνήσουμε όλες τις μορφές τιμωρίας μέχρι σήμερα.
Ιστορική εξέλιξη
728-669 π.Χ.
Οι Πέρσες εκτελούσαν τους εχθρούς τους με την εξής μέθοδο: Τους έδεναν πάνω σε έναν κορμό δέντρου και τους τάιζαν με το ζόρι μέλι και γάλα. Η συνεπαγόμενη διάρροια προσέλκυε διάφορα είδη εντόμων, τα οποία εισχωρούσαν στο σώμα και τελικά το θύμα πέθαινε από αφυδάτωση και σηψαιμία.
571-556 π.Χ.
Ο Χάλκινος Ταύρος ήταν μια εφεύρεση του Πέριλλου του Αθηναίου. Επρόκειτο για ένα ομοίωμα ταύρου φτιαγμένο από χαλκό, με μια ξύλινη πορτούλα στη ράχη, από όπου το θύμα έμπαινε μέσα. Στη συνέχεια οι δήμιοι άναβαν από κάτω μια φωτιά και το θύμα ψηνόταν ζωντανό.
267 π.Χ.
Η σταύρωση, συχνή τιμωρία για προδότες, δολοφόνους και λιποτάκτες, ξεκίνησε από την αρχαία Ελλάδα. Το θύμα αρχικά σταυρωνόταν και στη συνέχεια του έσπαγαν τα γόνατα ή τον τρυπούσαν με λόγχη. Όλα αυτά αν δεν είχε πεθάνει ήδη από σηψαιμία.
138 π.Χ.
Οι Ρωμαίοι τιμωρούσαν τους εγκληματίες βάζοντάς τους μέσα σε τσουβάλια με φίδια, σκυλιά, πετεινούς ή πιθήκους και πετώντας τους στη συνέχεια στο ποτάμι, αφού πρώτα τους έσπαζαν στο ξύλο.
1241
Ο Γουίλιαμ Μόρις είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα απαγχονιστεί και στη συνέχεια θα διαμελιστεί από τους δημίους του.
1531
Ο βασιλιάς Ερρίκος ο H΄ νομιμοποιεί το… βραστό θάνατο.
1727
Η Τζάνετ Χορν είναι η τελευταία γυναίκα που θα καεί ως μάγισσα, με την κατηγορία ότι μετέτρεψε τα χέρια και τα πόδια της κόρης της σε οπλές αλόγου για να μπορέσει να την ιππεύσει.
1813
Η Ισπανία παρουσιάζει την γκαρότα, ένα τρομερό όργανο βασανιστηρίου με πνιγμό, το οποίο χρησιμοποιείται στη συνέχεια και ως επίσημη μέθοδος βασανισμού, παρακαλώ!
1890
Ο Γουίλιαμ Κέμλερ στη Νέα Υόρκη είναι ο πρώτος άνθρωπος που πεθαίνει στην ηλεκτρική καρέκλα, εφεύρεση ενός από τους υπαλλήλους του Τόμας Έντισον. Η καρέκλα κάνει οκτώ λεπτά να τον σκοτώσει.
1905
Απαγορεύεται στην Κίνα τo ling chi –ή, αλλιώς, «ο θάνατος των χιλιάδων κοψιμάτων»–, μια μέθοδος θανάτωσης σύμφωνα με την οποία το θύμα δενόταν και τεμαχιζόταν σε μικρά μικρά κομματάκια, μέχρι τέλους.
1924
Η Πολιτεία της Νεβάδα αρχίζει να χρησιμοποιεί το θάλαμο αερίων ως εναλλακτική λύση αντί της ηλεκτρικής καρέκλας.
1980-1990
Το «κολιέ» είναι μια μέθοδος εκτέλεσης στην Αφρική σύμφωνα με την οποία, αφού περάσεις στο λαιμό του θύματος ένα ελαστικό αυτοκινήτου, στη συνέχεια ρίχνεις πετρέλαιο σε όλο το σώμα και στο λάστιχο και του βάζεις φωτιά.
1994
Ο Τζον Γουέιν Γκέισι, μανιακός δολοφόνος, εκτελείται με ένεση, που κάνει δεκαοχτώ λεπτά να τον σκοτώσει.
1998
Οι φυλακές του Χόλογουεϊ αποσύρουν τις κρεμάλες, έπειτα από απαίτηση του κινήματος υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
2004
Ο Ζανγκ Σιχιάνγκ είναι από τους πρώτους ανθρώπους που θα δεθούν σε φορείο και θα πεθάνουν με θανατηφόρα ένεση στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
Τεχνοτροπία
Προτού γίνει αποδεκτή η αντίληψη ότι η εκτέλεση μακριά από τα μάτια του κόσμου είναι περισσότερο καθωσπρέπει, το να κόψεις το κεφάλι κάποιου μπροστά σε μερικές εκατοντάδες ανθρώπους ήταν ένα event αντάξιο πανηγυριού. Δείτε πώς λειτουργούσαν οι τότε επαγγελματίες εκτελεστές.
Το Kaishakunin ήταν το ξίφος που έδινε το τελειωτικό χτύπημα στον σαμουράι ο οποίος προηγουμένως είχε κάνει σεπούκου (αυτοκτονία στο όνομα της τιμής με το ξίφος του). Το να κόψεις το κεφάλι με αυτό το σπαθί απαιτούσε ιδιαίτερη μαεστρία, καθώς το ξίφος έπρεπε να πέσει ακριβώς πάνω στο σημείο όπου ενώνεται το κεφάλι με τον κορμό. Αν το χτύπημα πετύχαινε σωστά με την πρώτη, το αίμα ανάβλυζε και χύνοταν στο χώμα, η δε τιμή της οικογένειας του εκτελεσμένου αμαυρωνόταν, καθώς το κεφάλι, το οποίο στη συνέχεια το θάβουν, είχε κοπεί με το ξίφος Kaishakunin.
Μέχρι το 1747 το αίμα των ευγενών της Αγγλίας χυνόταν στον Πύργο του Λονδίνου από τον αρχιδήμιο, ο οποίος νωρίτερα τους είχε υποβάλει σε φρικτά βασανιστήρια. Στις περισσότερες περιπτώσεις χρησιμοποιούνταν τσεκούρι, αλλά πολλές φορές τη δουλειά έκανε και το ξίφος.
Οι δήμιοι φορούσαν σιδερένιες μάσκες για να διατηρούν κρυφή την ταυτότητά τους, να μην κατηγορηθούν από την οικογένεια και να μη δολοφονηθούν από τους υποστηρικτές του αδικοχαμένου.
Οι Άγγλοι δεν ήταν τόσο ακριβείς στο… στόχο, αν κρίνουμε από την περίπτωση της κόμησσας του Σαλίσμπουρι, στο κεφάλι της οποίας ο δήμιος χρειάστηκε να κατεβάσει το τσεκούρι έντεκα φορές για να καταφέρει να το κόψει. Γι’ αυτόν το λόγο πολλοί από τους μελλοθάνατους έδιναν λεφτά στο δήμιο (!) προκειμένου να βάλει τα δυνατά του να τους αποτελειώσει με ένα μόνο χτύπημα. Στη συνέχεια παρουσίαζε το κεφάλι στον κόσμο για να δείξει πως η δουλειά είχε τελειώσει.
Ο χειρότερος –με την έννοια του άχρηστου– δήμιος στο Λονδίνο ήταν ο Τζακ Κετς. Ακριβώς όμως το γεγονός ότι το παιδί δεν έβρισκε στόχο τον έκανε τον πιο τρομερό στα μάτια του μελλοθάνατου, που δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να φανταστεί πόσο θα υπέφερε μέχρι να πάει στον άλλο κόσμο. Λέγεται πως ο δούκας του Μονμάουθ του πρόσφερε έξι γκινέες (βρετανικό νόμισμα) για να τον… κόψει καλά. Ο δήμιος, φυσικά, απέτυχε και μετά τις πέντε προσπάθειες αποφάσισε να τελειώσει τη δουλειά με μαχαίρι! Για διακόσια χρόνια μετά το ψευδώνυμο «Κετς» αποδιδόταν σε όλους τους δήμιους.
Η μεγάλη εφεύρεση του δόκτορα Ζοζέφ Ιγκνάβ Γκιλοτίν ήταν αυτή που έστειλε κόσμο και κοσμάκη στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης. Μάλιστα, στην αρχή είχε παρουσιαστεί ως «ανώδυνος θάνατος». Το κεφάλι τοποθετούνταν στην αντίστοιχη κοιλότητα και η λεπίδα κατέβαινε με ορμή, κόβοντάς το κάτω από τις επευφημίες του κόσμου. Η κυρία Γκιλοτίνα έγινε σούπερ διάσημη και ευθύνεται για 40.000 θανάτους. Τραγικό το γεγονός πως ο Ροβεσπιέρος ήταν ο μόνος ο οποίος αντίκρισε τη λεπίδα να πέφτει, καθώς είχε τοποθετηθεί ανάποδα στο όργανο, με το κεφάλι να βλέπει προς τα πάνω.
Πολλές μαρτυρίες λένε πως τα μάτια και τα στόματα κάποιων κεφαλιών κινούνταν μετά την εκτέλεση για οκτώ δευτερόλεπτα. Μερικοί εξηγούν αυτό το φαινόμενο αποδίδοντάς το στο οξυγόνο που έχει μείνει αποθηκευμένο στον εγκέφαλο, αλλά είναι λίγο δύσκολο να αποδειχθεί! Πάντως, ο μύθος λέει για τη Σαρλότ Κορντέ πως το 1793 το κεφάλι της έδειξε εμφανή αγανάκτηση όταν ένας άντρας μετά την εκτέλεσή της σήκωσε το κομμένο κεφάλι και το χαστούκισε!
