H ποινικοποίηση της αναπηρίας και της ασχήμιας: Όταν ήταν λόγος για να πάρεις πρόστιμο

Στην Αμερική του 19ου αιώνα, δεν ήταν μυστικό ότι η ευταξία, η κοινωνική θέση και η εμφάνιση πήγαιναν χέρι-χέρι. Οι «Νόμοι περί Ασχήμιας»(Ungly Laws) ήταν όσο βάρβαροι υπήρξαν οι ρατσιστικοί νόμοι του Νότου

Στη δεκαετία του 1880, θα μπορούσαν να σας επιβάλουν πρόστιμο επειδή είστε δύσμορφοι, ποινικοποιώντας την αναπηρία και την δυσμορφία για οποιοδήποτε λόγο.

Διατάγματα σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν επέτρεπαν σε οποιονδήποτε ήταν “άρρωστο, ακρωτηριασμένο, ακρωτηριασμένο ή με οποιονδήποτε τρόπο παραμορφωμένο ώστε να είναι ένα αντιαισθητικό ή αηδιαστικό” να εμφανίζεται σε δημόσιους χώρους.

“Σε κανένα πρόσωπο που είναι άρρωστο, ανάπηρο, ακρωτηριασμένο ή με οποιονδήποτε τρόπο τόσο παραμορφωμένο, ώστε να δείχνει απεχθές ή ανάρμοστο, δεν επιτρέπεται να κυκλοφορεί στους δρόμους ή σε δημόσιους χώρους της πόλης, εκθέτοντας τον εαυτό του σε κοινή θέα”

Αυτοί οι νόμοι άρχισαν να ισχύουν ακριβώς τη στιγμή που ο πόλεμος χτύπησε το κατώφλι της χώρας. Οι νόμοι δεν αφορούσαν φυσικά χαρακτηριστικά όπως ακμή ή μια μεγάλη μύτη. Ήρθαν με αυστηρούς ορισμούς της “ασχήμιας” που άπτονται των κοινωνικών τάξεων και των οικονομικών καταστάσεων.

Κάποια στιγμή το 1867, ένα από τα πρώτα καταστατικά του νόμου ψηφίστηκε στο Σαν Φρανσίσκο “Να απαγορεύεται η επαιτεία στους δρόμους και να αποφεύγονται ορισμένα άτομα από δρόμους και δημόσιους χώρους”.

Οι δρόμοι εκκαθαρίστηκαν μέσω αυτού του νόμου, ώστε “μια κυρία με ευαίσθητη υγεία” να μπορεί να περιφέρεται χωρίς φόβο από… “παραμορφωμένα τερατουργήματα” – κοινώς ανθρώπους που είχαν κάποια παραμόρφωση λόγω ασθένειας, κάποια πάθηση ή ακόμη και αναπηρία – π.χ. από εργατικό ατύχημα.

Ένα άρθρο στην Chicago Tribune χαρακτήρισε την απομάκρυνση των “αντιαισθητικών ζητιάνων από τους δρόμους” ως δημόσιο όφελος. Αλλά από την άλλη, ήταν και η εποχή που οι άνθρωποι συνέρρεαν στο τσίρκο για να δουν π.χ. τη γυναίκα με τα μούσια ή το κορίτσι με τα τρία πόδια.

Στο μυαλό πολλών Αμερικανών κυριαρχούσε η ιδέα ότι η όψη ενός ανάπηρου ανθρώπου μπορούσε να κάνει ακόμα και υγιείς ανθρώπους να αρρωστήσουν.

Το 1881, ο James Peevey ψήφισε ένα διάταγμα μέσω του Δημοτικού Συμβουλίου του Σικάγο ως νόμο εναντίον εκείνων που έθεταν τις “αδυναμίες” τους για να ενθαρρύνουν τις δωρεές ελεημοσύνης. Ένα πρόστιμο από $1 έως $50 επιβαλλόταν σε κάθε φτωχό άτομο που πληρούσε αυτά τα κριτήρια και αυτός ή αυτή αποστέλλονταν στο Cook County Poorhouse.

Αλλά όρισε επίσης εξαίρεση για τους ακρωτηριασμένους στρατιώτες από σεβασμό στους βετεράνους πολέμου. Με την πάροδο του χρόνου, αναθεωρήθηκε για να συμπεριλάβει σχολαστικούς ορισμούς της “ασχήμιας” και της απαγόρευσης, οι οποίοι στη συνέχεια εφαρμόστηκαν ως ένας από τους πιο απάνθρωπους άσχημους νόμους.

Αυτό περιλάμβανε απαγορεύσεις θέσεων εργασίας καθώς και κοινωνικές διακρίσεις.

Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, αποδεκτών και μη, άρχισε έτσι να βαθαίνει. Το δημοτικό συμβούλιο αρνήθηκε να δεχτεί την ειδοποιό διαφορά μεταξύ αυτών που ζητιανεύουν επειδή ήταν πολύ τεμπέληδες να εργαστούν και εκείνων που ζητιανεύουν επειδή δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά.

Η γενική αντίληψη ήταν ότι εννέα στους δέκα τέτοιους ζητιάνους ήταν κλέφτες και ψεύτες που χρησιμοποιούσαν τα προβλήματα υγείας τους για να κερδίσουν χρήματα.

Τους απαγορεύτηκε να ασκούν ορισμένες θέσεις εργασίας και τους απέφυγε να εισέλθουν σε ορισμένα μέρη. Η πεποίθηση ήταν ότι αν μπορούσες να κρατήσεις μια δουλειά, ήσουν άξιος. Αν όχι, ήσουν… άσχημος.

Οι βιομηχανικοί εργάτες εξαιρούνταν επίσης από το νόμο, εφόσον μπορούσαν να βρουν δουλειά και να συντηρηθούν Μόνο στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου προκλήθηκαν ευαισθησίες. Καθώς οι στρατιώτες επέστρεφαν πίσω με πολλά προβλήματα υγείας ή κάποιου είδους αναπηρίας, η κοινωνία εδέησε να ευαισθητοποιηθεί.