Η άγνωστη πλευρά του Β’ ΠΠ: Τέσσερα εκατομμύρια Ινδοί πέθαναν από πείνα το 1943 στην Βεγγάλη

Πριν από 81 χρόνια και συγκεκριμένα το 1943 κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο λιμός της Βεγγάλης ο οποίος ήταν ένας ανθρωπογενής λιμός στην επαρχία της Βεγγάλης της Βρετανικής Ινδίας (σημερινό Μπαγκλαντές, Δυτική Βεγγάλη και ανατολική Ινδία), κόστισε τη ζωή σε περίπου τέσσερα εκατομμύρια Ινδούς.

Οι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από πείνα, ελονοσία και άλλες ασθένειες που επιδεινώθηκαν από τον υποσιτισμό, τον εκτοπισμό πληθυσμού, τις ανθυγιεινές συνθήκες και την έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης.

Εκατομμύρια φτωχοποιήθηκαν καθώς η κρίση κυρίευσε μεγάλα τμήματα της οικονομίας και διέλυσε καταστροφικά τον κοινωνικό ιστό.

Τελικά, οικογένειες διαλύθηκαν, οι άνδρες πούλησαν τις μικρές φάρμες τους και έφυγαν από το σπίτι για να αναζητήσουν δουλειά ή να ενταχθούν στον Βρετανικό Ινδικό Στρατό και γυναίκες και παιδιά έγιναν άστεγοι μετανάστες, συχνά ταξιδεύοντας στην Καλκούτα ή σε άλλες μεγάλες πόλεις αναζητώντας οργανωμένη ανακούφιση.

See more

"Western values"

4 million Indians starved to death in the Bengal Famines by the British in 1943.

All food was diverted to the allies during World War II.

Winston Churchill,who instigated the famine,voiced his contempt for Indian people, calling them "a beastly people with a… pic.twitter.com/GHPNiuHS66

— Richard (@ricwe123) January 11, 2024

Η οικονομία της Βεγγάλης ήταν αγροτική, με τα μισά έως τρία τέταρτα των φτωχών της υπαίθρου να επιβιώνουν σε «κατάσταση μισής πείνας». 

Η στάσιμη αγροτική παραγωγικότητα και η σταθερή βάση γης δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν έναν ταχέως αυξανόμενο πληθυσμό, με αποτέλεσμα τόσο τη μακροπρόθεσμη μείωση της κατά κεφαλήν διαθεσιμότητας ρυζιού όσο και τον αυξανόμενο αριθμό των φτωχών γης και των ακτήμων εργατών. 

Ένα μεγάλο ποσοστό εργάστηκε κάτω από έναν χρόνιο και σπειροειδή κύκλο χρέους που κατέληγε σε δουλεία του χρέους και στην απώλεια των γαιών τους λόγω αρπαγής γης .

Η επαρχιακή κυβέρνηση δεν κήρυξε ποτέ επίσημα κατάσταση λιμού και η ανθρωπιστική της βοήθεια ήταν αναποτελεσματική τους χειρότερους μήνες της κρίσης. 

Προσπάθησε να καθορίσει την τιμή του ρυζιού μέσω ελέγχων τιμών που οδήγησαν σε μια μαύρη αγορά που ενθάρρυνε τους πωλητές να παρακρατήσουν αποθέματα, οδηγώντας σε υπερπληθωρισμό από κερδοσκοπία και συσσώρευση μετά την εγκατάλειψη των ελέγχων.

Η βοήθεια αυξήθηκε σημαντικά όταν ο Βρετανικός Ινδικός Στρατός ανέλαβε τον έλεγχο της χρηματοδότησης τον Οκτώβριο του 1943, αλλά η αποτελεσματική ανακούφιση έφτασε μετά από μια συγκομιδή ρεκόρ ρυζιού τον Δεκέμβριο.

Οι θάνατοι από την πείνα μειώθηκαν, ωστόσο περισσότεροι από τους μισούς θανάτους που σχετίζονται με την πείνα σημειώθηκαν το 1944, ως αποτέλεσμα ασθενειών, μετά την υποχώρηση της κρίσης επισιτιστικής ασφάλειας.