Η περίεργη ιστορία της βιβλιοδεσίας με ανθρώπινο δέρμα και πώς γινόταν (φώτο)

Η καλή βιβλιοδεσία είναι μια απαιτητική διαδικασία κατά την οποία το βιβλίο περνάει μέσα από 40 η και περισσότερα στάδια. Αυτό είναι χρονοβόρο και αναλόγως με την δυσκολία της περίπτωσης μπορεί να διαρκέσει και μήνες κάτι που δικαιολογημένα οδηγεί σε ένα υψηλό κόστος.

Loading ...

Το 2015, η Megan Rosenbloom ταξίδεψε μέχρι το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ για να ερευνήσει στην βιβλιοθήκη του Houghton ένα βιβλίο με τίτλο «Des destinées de l’âme» (Προορισμοί της Ψυχής) του Γάλλου συγγραφέα Arsène Houssaye.

Αυτό το αντίγραφο του βιβλίου του Houssaye είχε ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό: την εποχή εκείνη, ήταν το μόνο βιβλίο στον πλανήτη που αποδεδειγμένα ήταν «ντυμένο» με ανθρώπινο δέρμα.

Για την Rosenbloom, βιβλιοθηκάριος η ίδια στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες, ήταν η αρχή του ταξιδιού της σε ένα πεδίο γνώσης που ερευνούσε για χρόνια: «ανθρωποδερμική βιβλιοδεσία», η πρακτική δηλαδή του να «ντύνει» κανείς βιβλία με ανθρώπινο δέρμα.

Είναι εύκολο να υποθέσει κανείς ότι το βασικό θέμα είναι πολύ περιορισμένο ή πολύ φρικτό, αλλά το «Σκοτεινά Αρχεία: Η έρευνα ενός βιβλιοθηκάριου στην Επιστήμη και την Ιστορία των Βιβλίων που είναι δεμένα με ανθρώπινο δέρμα», αποδεικνύει ότι οι εικασίες και μόνο είναι λάθος.

Καθώς η Rosenbloom ερευνά για να επιβεβαιώσει την φημολογούμενη προέλευση των βιβλίων με δέρμα, το ταξίδι της προσφέρει μία ασυνήθιστη οπτική στο τι ορίζεται ως συναίνεση, τι διαχωρίζει τον σεβασμό από την εκμετάλλευση και πώς οι ανισότητες της εξουσίας μπορούν να γεννήσουν περιστασιακή απανθρωπιά.

Τα βιβλία που είναι δεμένα με ανθρώπινο δέρμα έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού αρκετούς αιώνες πριν: οι κλασικές μικρές ιστορίες του H.P. Lovecraft παρουσιάζουν «ένα κλειδωμένο αρχείο, δεμένο με ηλιοκαμένο ανθρώπινο δέρμα» και ένας τόμος δεμένος με δερμα είναι αυτός που καθοδηγεί την πλοκή στη νουβέλα «Lulluby» του 2002 του Chuck Palahniuk.

Παρόλα αυτά, φαίνεται πως τα βιβλία με ανθρώπινο δέρμα από απατεώνες είναι πολλά περισσότερα από όσα όντως υπάρχουν στην πραγματικότητα.

Το project Ανθρωποδερμικό Βιβλίο, του οποίου η Rosenbloom είναι μέλος, έχει ταυτοποιήσει μόλις 18 βιβλία μέχρι σήμερα που όντως είναι με ανθρώπινο δέρμα.

Διευκρινίζει δε, ότι με τον ισχυρισμό και μόνο ότι ένας τόμος βίβλιου είναι δεμένος με ανθρώπινο δέρμα, οι έμποροι βιβλίων παλαιότερα μπορούσαν να αυξήσουν τα περιθώρια του κέρδους τους, δημιουργώντας άφθονο χώρο για ψέματα.

Τα αυθεντικά δείγματα, αν και σπάνια, αποκτούν τεράστια σημασία επειδή προδίδουν την ανθρώπινη προθυμία να εξαλείψει τη συναίνεση, ακόμη και την προσωπικότητα, για αισθητικούς ή υπέρτατους σκοπούς.

Οι «πολύ συνηθισμένες εμφανίσεις των βιβλίων», γράφει η Rosenbloom, «καλύπτουν τη φρίκη που είναι εγγενής στη δημιουργία των βιβλίων αυτών».

Μέρος του στόχου της στην τεκμηρίωση της προέλευσης των ανθρωποδερμικών βιβλίων είναι να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια, όσων τα λείψανα είναι όντως ραμμένα σε βιβλιοδεσίες.

Η Megan Rosenbloom αναζητά τις ιστορικές και αυθεντικές αλήθειες πίσω από την ανθρωποδερμική βιβλιοθεσία.

Όπως παρατηρεί η ίδια, η λεπίδα από το χειρουργικό νυστέρι, ήταν συχνά το βασικό εργαλείο αυτής της βεβήλωσης.

Στα τέλη του 1800, ένας φυσίατρος, ο John Stockton Hough, έβγαλε δέρμα από τους μηρούς της Mary Lynch, μίας γυναίκας που πέθανε άπορη από έναν συνδυασμό σκωληκοειδίτιδας και τριχίνωσης. Μιας ασθένειας, που οφείλεται στην κατανάλωση ωμού ή μισοψημένου χοιρινού ή άγριου θηράματος που έχει προσβληθεί από προνύμφες.

Δεκαετίες αργότερα, ο Hough, δεινός συλλέκτης βιβλίων, χρησιμοποίησε το δέρμα που είχε διατηρήσει για το εξώφυλλο πολλών από τα αγαπημένα του βιβλία πάνω στην ανατομία της γυναίκας.

Άλλοι βιβλιόφιλοι γιατροί αφαίρεσαν επίσης δέρμα από τους νεκρούς ασθενείς, στέλνοντας τα δείγματα σε επαγγελματίες βυρσοδέψες για συντήρηση. Πρόκειται για μία πρακτική που αποκαλύπτει την έλλειψη σεβασμού για τους ασθενείς τους ως ανθρώπινα όντα.

Το αποτροπιαστικό θέαμα, όπως γράφει η Rosenbloom, ενσαρκώνει «Το χειρότερο από ό,τι μπορεί να προκύψει από τη σύγκρουση της επίκτητης και της κλινικής αποστασιοποίησης».