Η σκοτεινή ιστορία του βουνού Ποτοσί που «καταπίνει» ανθρώπινες ζωές

Το Ποτοσί, μια από τις πιο ακραίες και επικίνδυνες περιοχές του πλανήτη, παραμένει εγκλωβισμένο στον ιστορικό του ρόλο ως το μέρος όπου ο θάνατος και ο πλούτος μπλέκονται με τον πιο φρικτό τρόπο.

Εδώ, το όνειρο για εύκολο πλούτο στοιχίζει πολλές φορές με το αίμα των ανθρώπων που δουλεύουν ασταμάτητα σε ένα από τα πιο επικίνδυνα μεταλλεία του κόσμου.

Αντί για την παραδοσιακή ζωή, το Ποτοσί προσφέρει στους κατοίκους του έναν εφιάλτη σε καθημερινή βάση. Εργάτες που κατεβαίνουν στα αχανή τούνελ του Cerro Rico, αναζητώντας τα πολύτιμα μέταλλα που κρύβονται κάτω από τη γη, πληρώνουν το τίμημα αυτής της εξόρυξης με την ίδια τους τη ζωή.

Το βουνό, το οποίο κάποτε χάριζε ασημένιο πλούτο στους αποικιοκράτες, συνεχίζει να καταβροχθίζει ανθρώπους.

Η ιστορία της εξόρυξης στο Ποτοσί ξεκινά το 1545, όταν ένας ιθαγενής ανακάλυψε το ασήμι που αναπόφευκτα θα γινόταν η «πυξίδα» του Ποτοσί.

Σύντομα, οι Ισπανοί αποικιοκράτες εγκαταστάθηκαν και εκμεταλλεύτηκαν αμείλικτα τους ντόπιους, υποχρεώνοντάς τους σε καταναγκαστικά έργα, με τους ανθρώπους να δουλεύουν με συνθήκες που θύμιζαν σκλαβιά. Αργότερα, το Ποτοσί, ενώ παρήγαγε το 60% του ασημιού παγκοσμίως, γνώρισε το απόγειο της δόξας του, καταλήγοντας όμως, με το πέρασμα του χρόνου, να είναι μια σκιώδης πόλη. Η ανεξαρτησία της Βολιβίας το 1825, έφερε και την κατάρρευση του Ποτοσί, καθώς τα πολύτιμα μέταλλα εξαντλήθηκαν, αφήνοντας πίσω μόνο μία πόλη-φάντασμα.

Σήμερα, το Ποτοσί, αν και δεν παράγει πια ασήμι, συνεχίζει να ζει και να πεθαίνει μέσα από την εξόρυξη άλλων, φθηνότερων μετάλλων όπως ο κασσίτερος και ο ψευδάργυρος. Ο Cerro Rico, το βουνό που κάποτε πλήρωσε με πλούτη τους κατακτητές, είναι σήμερα πιο επικίνδυνο από ποτέ.

Η συνεχής διάβρωση και οι ασταθείς στοές το καθιστούν επικίνδυνο για τους εργάτες, οι οποίοι, σύμφωνα με πολλές αναφορές, συχνά χάνουν τη ζωή τους ή παθαίνουν σοβαρές βλάβες στην υγεία τους λόγω των ανθυγιεινών συνθηκών εργασίας.

Ο μέσος όρος ζωής τους κυμαίνεται γύρω από τα 40 χρόνια, λόγω των ατυχημάτων, των ασθενειών όπως η πυριτίαση και των εξαιρετικά σκληρών συνθηκών εργασίας. Παρά τη συνεχιζόμενη εξόρυξη και την επιμονή των κατοίκων να ζήσουν από το βουνό, η πόλη παραμένει σε μία συνεχώς φθίνουσα πορεία.