Κανείς δεν άντεχε: Πέντε βασανιστικοί τρόποι θανάτωσης στην αρχαιότητα

Το ανθρώπινο μυαλό εξελίσσεται συνεχώς και είναι ικανό να εφευρίσκει συνεχώς τεχνολογικά επιτεύγματα. Ο έμφυτος σαδισμός των ανθρώπων, όμως, συμβάλλει στο να εφευρίσκει και τρομερές βαναυσότητες.

Κατά τη διάρκεια των αιώνων, οι σελίδες της ιστορίας έχουν κάνει αναφορές σε φρικιαστικές ιστορίες βασανιστηρίων, ανθρώπινης σκληρότητας και σαδιστικής ευχαρίστησης τόσο μεμονωμένων ατόμων όσο και ομάδων ανθρώπων που νιώθουν ευχαρίστηση βλέποντας τους άλλους να υποφέρουν.

Παρακάτω σημειώνουμε 5 από τους πιο φριχτούς τρόπους θανάτωσης μέσα από βασανιστήρια που συνηθίζονταν στην αρχαιότητα.

Σταύρωση

Η ιστορία ξεκινά από τον αρχαίο κόσμο και φτάνει στον 20ο αιώνα. Εισήχθη για πρώτη φορά από τους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους και ακολούθησαν οι Πέρσες, ο Μέγας Αλέξανδρος και οι Φοίνικες—οι οποίοι το ξεκίνησαν στη Ρώμη τον τρίτο αιώνα π.Χ.

Η σταύρωση περιλάμβανε το δέσιμο ή το κάρφωμα σε ένα ξύλινο δοκάρι — ή σταυρό. Η περιγραφή των σταδίων που οδηγούν στο θάνατο είναι ιδιαίτερα σκληρή και δε χρειάζεται να ειπωθεί.

Το ράφι

Αυτή βάναυση τεχνική θανάτωσης, τοποθετεί το θύμα σε ένα μακρόστενο ξύλινο ράφι σαν κρεβάτι με μοχλούς στους οποίους δένεται το άτομο με αλυσίδες κ λουριά κ οι βασανιστές σταδιακά γυρίζουν τους μοχλούς.

Ο τροχός

Ο τροχός, γνωστός και ως τροχός εκτέλεσης, τροχός θραύσης ή τροχός Catherine. Αυτό το ευρέως χρησιμοποιούμενο αδίστακτο τέχνασμα στον αρχαίο κόσμο προοριζόταν για δημόσιες εκτελέσεις.

Υπάρχουν παραλλαγές στην πρακτική, αλλά γενικά, ο κρατούμενος ήταν δεμένος σε έναν μεγάλο, ξύλινο, ακτινωτό τροχό.

Ο στόχος δεν ήταν να τους σκοτώσουν, αλλά να τους ακρωτηριάσουν σοβαρά, με τον δήμιο να ξεκινάει με το σπάσιμο των οστών των ποδιών και στη συνέχεια να ανεβαίνει.

“Ματωμένος Αετός”: Δίνοντας φτερά στο θύμα

Αυτή η μέθοδος βασανιστηρίων δεν είμαστε σίγουροι αν ήταν πραγματική ή απλώς μια λογοτεχνική εφεύρεση, σε κάθε περίπτωση, ένα μάλλον διαταραγμένο μυαλό την επινόησε.

Στη συγκεκριμένη μέθοδο, αφότου το θύμα δενόταν χειροπόδαρα για να εξασφαλιστεί πως δε θα μπορούσε να διαφύγει με κανένα τρόπο το αποτρόπαιο πεπρωμένο του, ο εκτελεστής το χάρασσε από το ύψος του κόκκυγα ως τον θωρακικό κλωβό.

Έπειτα κάθε πλευρό αποκοπτόταν μεθοδικά από την σπονδυλική στήλη, αφήνοντας έτσι τις άκρες να προεξέχουν προς τα έξω θυμίζοντας πράγματι φτερά αετού.

Λιωμένος χρυσός

Η πρακτική κατάποσης λιωμένου χρυσού εφαρμόστηκε και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού Ωκεανού, από τους Ρωμαίους και την Ισπανική Ιερά Εξέταση.

Η τεχνική είναι αυτονόητη: το θύμα συγκρατούνταν και άνοιγε το στόμα του με το ζόρι καθώς ο θερμαινόμενος χρυσός χυνόταν στο λαιμό του.

Το αποτέλεσμα ήταν σοβαρή βλάβη στα εσωτερικά όργανα και η δημιουργία φυσαλίδων στους πνεύμονες, που τελικά οδηγούσε σε άμεσο θάνατο