Ιστορία
251 ημέρες από τη μοιραία νύχτα της 16ης Ιουλίου του 2022, η αγροτική περιοχή όπου συνετρίβη το ουκρανικό Antonov 12 της Meridian στην Καβάλα, στους πρόποδες του Παγγαίου, δεν θυμίζει σε τίποτα τόπο αεροπορικού δυστυχήματος.
Η φύση έκανε -και θα συνεχίσει άοκνα να κάνει- τη δουλειά της, με τον κύκλο των εποχών, αλλά η μεταμόρφωση του χώρου οφείλεται κυρίως στην απομάκρυνση των συντριμμιών του αεροσκάφους, που αναπαύονταν εκεί επί 8 ολόκληρους μήνες.
Το κουφάρι του μεταφορικού ελικοφόρου Antonov 12 παρέμενε σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, σε καλαμποκοχώραφα και λωρίδες γης με λεύκες, πλήττοντας τους πέντε ιδιοκτήτες τους, ενώ τα συντρίμμια -ανάμεσά τους και προσωπικά αντικείμενα του οκταμελούς πληρώματος-, όλο αυτό το διάστημα, αποτελούσαν βορά για κάθε επιτήδειο, αλλά και χώρο με υψηλή επικινδυνότητα για όσους -πάρα πολλούς- πλησίαζαν.
Η περιοχή της συντριβής βρίσκεται λίγες μόλις δεκάδες μέτρα μακριά από σπίτια. Με την ολοκλήρωση των εργασιών συλλογής και απομάκρυνσης των συντριμμιών την περασμένη εβδομάδα, οι αγρότες επιστρέφουν, πλέον, σε κανονικούς ρυθμούς, οργώνοντας τα περίπου 10 στρέμματα που επηρεάστηκαν και είχαν όλο αυτό το διάστημα δεσμευθεί.
Τις επόμενες ημέρες θα ακολουθήσει η σπορά καλαμποκιού, που κατά κύριο λόγο γίνεται στην περιοχή. Ένας από αυτούς τους αγρότες, ο Πέτρος από τους Αντιφίλιππους λέει για το μοιραίο Antonov πως «γύρισε όλα τα Βαλκάνια, για να πέσει τελικά στο χωράφι μου».
Κατά την πτώση του, το φλεγόμενο αεροσκάφος είχε προσκρούσει σε λεύκες, σύρθηκε για περίπου 150 μέτρα, «πήδηξε» ένα αρδευτικό κανάλι και κατέληξε στο χωράφι του Πέτρου, όπου σημειώθηκε η μεγάλη έκρηξη, αλλά και οι εκατοντάδες μικρότερες, εξαιτίας των βλημάτων που μετέφερε.
«Δεν το είδα να πέφτει, ήμουν στο σπίτι. Είδα, όμως, τη μπάλα φωτιάς. Μου είπαν “έπεσε αεροπλάνο στο χωράφι σου”. Δεν είχα κανέναν λόγο να έρθω εδώ, ειδικά μ’ αυτά που ακούγονταν τις πρώτες ώρες και μέρες για το φορτίο. Τόσους μήνες δεν πάτησα το πόδι μου εδώ», διηγείται ο Πέτρος, που πήγε για πρώτη φορά στο σημείο με την αποχώρηση του Στρατού, περίπου στα μέσα Δεκεμβρίου. Τότε, και για τους επόμενους τρεις μήνες, στο χωράφι του Πέτρου παρέμενε ένα τεράστιος όγκος συντριμμιών. «Αφού έλεγαν ότι είναι επικίνδυνο. Να ‘ρθω να κάνω τι;».
