Ιστορία
Ο Ρώσος φυσιολόγος Ιβάν Πέτροβιτς Παβλόφ (Ivan Petrovich Pavlov) γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1849 κι έμεινε στην ιστορία της επιστήμης για την περιγραφή του φαινομένου των εξαρτημένων αντανακλαστικών με τα πειράματα που έκανε σε σκύλους.
Σχημάτισε δύο ομάδες από σκύλους, που λάμβαναν το γεύμα τους καθημερινά την ίδια ώρα. Λίγα λεπτά πριν από τη χορήγηση της τροφής, η μία ομάδα άκουγε τον χτύπο ενός κουδουνιού. Μετά από ένα χρονικό διάστημα, ο Παβλόφ άρχισε να χτυπά το κουδούνι σε άσχετες ώρες χωρίς να προσφέρει τροφή και είδε ότι οι σκύλοι ανταποκρίθηκαν: άρχισαν να τους τρέχουν τα σάλια, όπως ακριβώς όταν του παρέθετε τροφή. Αντιθέτως, στην άλλη ομάδα δεν υπήρχε καμία αντίδραση.
Συνεπώς, αφού δεν ήταν έμφυτη, η αντίδραση αυτή αποτελούσε ένα αντανακλαστικό που δημιουργήθηκε τεχνητά, συσχετίζοντας ένα τεχνητό ερέθισμα (το κουδούνισμα) με μία συγκεκριμένη αντίδραση (την τροφή).
Αυτό που ανακάλυψε ο Παβλόφ είναι ένας γενικός νόμος, που ισχύει σε όλο το ζωικό βασίλειο, από το ποντίκι μέχρι τον άνθρωπο. Για την εργασία του αυτή, το 1904 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής.
Σε αντίθεση με άλλους επιστήμονες, ο Παβλόφ παρέμεινε στη χώρα του μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης το 1917, παρότι δεν ήταν κομουνιστής, και συνέχισε τις έρευνές του μέχρι τα βαθιά γεράματα. Το κομουνιστικό καθεστώς, εκτιμώντας το έργο του, του παρείχε κάθε διευκόλυνση στα πειράματά του και τον χρηματοδότησε αφειδώς.
Μετά το θάνατό του, στις 27 Φεβρουαρίου 1936, το εργαστήριό του στη Μόσχα διατηρήθηκε με μεγάλη προσοχή κι έγινε αξιοθέατο.
