Κοινωνία
Εφιαλτικές εμπειρίες που σημάδεψαν τα γηρατειά του, βίαιες συμπεριφορές και καταστάσεις που δεν τις χωρά ανθρώπινος νους περιγράφει ένας 76χρονος, πρώην φιλοξενούμενος του γηροκομείου στα Χανιά.
Ο Χρήστος Δερμιτζάκης και η σύζυγός του Ελένη μίλησαν για υποσιτισμό, βασανιστήρια, άθλιες συνθήκες υγιεινής, για φέρετρα στο υπόγειο, γέροντες και γερόντισσες που καλούσαν απεγνωσμένα σε βοήθεια. Οι περιγραφές τους είναι γροθιά στο στομάχι. «Νεκροταφείο» αποκαλούσαν οι ίδιοι το γηροκομείο στο οποίο είχαν την ατυχία να μπουν, ως φιλοξενούμενος ο πρώτος και ως επισκέπτρια η δεύτερη.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στον Βατόλακκο, ένα χωριό του Δήμου Πλατανιά, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα Χανιά, ο κ. Χρήστος Δερμιτζάκης κάνει σήμερα τον σταυρό του που κατάφερε να επιβιώσει από το κολαστήριο, όπως ο ίδιος λέει. Χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του, δοξάζει τον Θεό που κάποιοι παραπέμφθηκαν στη Δικαιοσύνη.
Μας υποδέχτηκαν στο σπίτι τους με ευγένεια και ευγνωμοσύνη. Ήθελαν, όπως είπαν, να βγάλουν από μέσα τους αυτό το βάρος. Να μιλήσουν. Εν έτει 2022, όσα αποκάλυψαν, αν μη τι άλλο προκαλούν ανατριχίλα.
«Ξύλο, έτρωγα πολύ ξύλο. Στον πισινό. Πονούσα και φώναζα. Μου έκαναν ενέσεις χωρίς λόγο. Με χτυπούσαν αλύπητα», είπε ο κ. Χρήστος Δερμιτζάκης.
Είχε την ατυχία να μπει προσωρινά ευτυχώς στη δομή, λόγω της απαραίτητης υποβολής της συζύγου του σε εγχείρηση σε νοσοκομείο του Ηρακλείου. Τα παιδιά του, εργαζόμενα, με βαρύ πρόγραμμα, ήταν δύσκολο να τον κρατήσουν κοντά τους για φροντίδα κι έτσι αποφάσισαν από κοινού να φιλοξενηθεί στην εν λόγω μονάδα. Κατέβαλαν όλη τη σύνταξη του 76χρονου, συνολικά 800 ευρώ, ενώ πλήρωναν από την τσέπη τους και τα φάρμακά του, το κόστος των οποίων ανερχόταν στα περίπου 200 ευρώ.
Το σκηνικό του τρόμου δεν άργησε να αποκαλυφθεί
Ο κ. Χρήστος κάθε τόσο τηλεφωνούσε στη σύζυγό του: «Ελένη, έλα να με πάρεις, γιατί θα πεθάνω εδώ μέσα. Ελένη, πάρε τους τηλέφωνο. Λερώθηκα και δεν έρχονται να με αλλάξουν. Υποσέντονα δεν είχαν. Κοιμόμουν πάνω σε χοντρό νάιλον, σαν αυτό που σκεπάζουμε τα ξύλα της σόμπας».
Στις εκκλήσεις του συζύγου της, η κ. Ελένη Δερμιτζάκη όσο διάστημα προετοιμαζόταν για την επέμβαση δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα. Τηλεφωνούσε όμως στη διεύθυνση της μονάδας και επέμενε να φροντίσουν τον άνθρωπό της.
«Σε κάμποση ώρα με έπαιρνε πάλι. Ελένη, με δέσανε. Ρωτούσα: ”Γιατί δέσατε τον άντρα μου;”. Μου απαντούσαν πως τον έδεναν για να μη γλιστρήσει από την καρέκλα».
