Κοινωνία
Η ανεξάρτητη δημοσιογράφος και νομικός Γεωργία Μπιτάκου βρέθηκε στον Ασπρόπυργο.
«Είχα να τη δω από το 2008: Οι «Ισοβίτες», ένα από τα αριστουργήματα του αγαπημένου μου σκηνοθέτη και μοναδικού σεναριογράφου που με τις ταινίες του στέκεται πάντοτε απέναντι από το σύστημα, Θοδωρή Μαραγκού.
Προς το τέλος ο εθελοντής ισοβίτης ‘’Λοχαγός’’, που ερμηνεύει συγκλονιστικά ο αείμνηστος Τάκης Σπυριδάκης, ρωτάει το συγκρατούμενό του, «Για ποιο λόγο αξίζει η ελευθερία;»…
Για ποιο λόγο αξίζει η ελευθερία, ένα ερώτημα που ακούγεται τόσο απλό αλλά δεν είναι εύκολο να το απαντήσεις αλλά και ούτε να το βιώσεις.
Στον Ασπρόπυργο εδώ και δύο εβδομάδες απαγορεύεται η κυκλοφορία από τις 18:00 και μετά, τα μαγαζιά είναι κλειστά, υπάρχει στους δρόμους παντού αστυνομία, κλούβες, διμοιρίες των ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, οι έλεγχοι εντατικοί όπως και αμέτρητα τα πρόστιμα, ενώ οι έγκλειστοι κάτοικοι ζούνε καθημερινά με βουητά ελικοπτέρων και drones που πετάνε πάνω από τα σπίτια τους κάνοντας τα παιδιά τους να τρομάζουν και να ζούνε σχεδόν συνθήκες προσομοίωσης πολέμου.
Φόβος διάχυτος στα βλέμματα μικρών και μεγάλων, αναστάτωση, οργή, θυμός, απελπισία για τις συνέπειες που έρχονται να επιβαρύνουν τις ήδη δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στη Δυτική Απτική.
Και όλα αυτά, στο όνομα της «προστασίας» και της «ασφάλειας».
Οι κάτοικοι ισχυρίζονται πως τα κρούσματα δεν δικαιολογούν την φασιστικών προδιαγραφών ανατροπή της καθημερινότητάς τους και νιώθουν τα μέτρα ως απάνθρωπα κατάλληλα σε εγκληματίες ή φυλακισμένους, βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να πλήττεται ανεπανόρθωτα και νιώθουν πως η τοπική αυτοδιοίκηση τους έχει εγκαταλείψει.
Πολλές ήταν και οι καταγγελίες πως στην περιοχή γίνονται έργα για δημιουργία δομών προκειμένου να φιλοξενηθούν χιλιάδες μεταναστών, πληροφορία που ωστόσο αρνείται ο Δήμαρχος κ.Μελετίου…
Η πλειοψηφία των ΜΜΕ ενημέρωσε πως ανήμερα των Χριστουγέννων, σοβαρά επεισόδια εξελίχθηκαν στην Γκορυτσά Ασπροπύργου μεταξύ κάποιων Ρομά και αστυνομικών, είδηση εξολοκλήρου αναληθής.
Στην Γκορυτσά, κάθετα στην κεντρική Λεωφόρο Νάτο, ζούνε οικογένειες προσφύγων του Πόντου, κουρασμένοι να χρειάζεται διαρκώς να αποδεικνύουν την Ελληνικότητά τους, να νιώθουν ξένοι στον τόπο τους και να τους θυμούνται όλοι μόνο όταν χρειάζονται την ψήφο τους.
Οι Πόντιοι της περιοχής, ήταν εκείνοι που άφησαν τα σπίτια τους, μέσα στις γιορτές και βρέθηκαν στο δρόμο, αναζητώντας το οξυγόνο της ελευθερίας, το σεβασμό στα ανθρώπινα και συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους, την επιστροφή στις εργασίες τους, την παύση των ατέρμονων ελέγχων, την αξιοπρεπή διαβίωση, το χαμόγελο που έχει συντρίψει η αβεβαιότητα και η ψυχολογική φθορά.
Πολλές γυναίκες με αυτή την Ποντιακή αλώβητη αρχοντιά, κρατώντας τα μικρά τους, παιδικά πρόσωπα κρυμμένα πίσω από φίμωτρα, νέοι με γενναίο αλλά χαμένο στο πουθενά βλέμμα, σκαμμένα πρόσωπα ηλικιωμένων που αντιμετώπισαν σθεναρά τόσα χτυπήματα της ζωής αλλά τώρα νιώθουν ανήμποροι να προστατέψουν όσα με αυτοθυσία δημιούργησαν.
«Θέλουμε Ελευθερία», ελευθερία…τι ειρωνεία και το σύστημα την ίδια λέξη χρησιμοποιεί στο δικό του πλάνο που περιλαμβάνει τη γονιδιακή θεραπεία ως προϋπόθεση για την επιστροφή στη δική τους κανονικότητα όπως είναι γραμμένη στη Βίβλο της Επανεκκίνησης(The Great Reseat), που είδαμε προσεχτικά ακουμπισμένη και στο γραφείο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Στο κινητό μου καταγράφω φωνές που δεν θέλουν να υποταχθούν στον παραλογισμό και λίγο πριν τα μεσάνυχτα η νεολαία της περιοχής υψώνοντας το Δικέφαλο του Βυζαντίου, κατηφορίζει με διάθεση αδιαπραγμάτευτα ειρηνική και αυτά τα βλέμματα που θα ζήλευαν οι αετοί του λαβάρου τους….
«Δεν θα αποχωρίσουμε εάν πρώτα δεν απομακρυνθούν οι διμοιρίες από την περιοχή, δεν είμαστε παιδιά ενός κατώτερου Θεού, είμαστε Έλληνες αξιώνουμε σεβασμό, φτάνει με το ψέμα και την υποκρισία τους, θέλουμε τις ζωές μας πίσω και πρέπει όλοι οι Έλληνες να ξεσηκωθούν, έχουμε γίνει το απόλυτο πείραμα», βροντοφωνάζει ένα νέο παλικάρι και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως πάντοτε νέα παιδιά έπεφταν στη φωτιά του ξεσηκωμού, κρατώντας τα λάβαρα της λευτεριάς.
Καλούνε «θεατές» από ταράτσες να ενωθούν μαζί τους και φτιάχνουν αυτοσχέδια αναχώματα, για την περίπτωση που θα χρειαστεί να αμυνθούν, αφού μια μέρα πριν δέχτηκαν ανελέητη επίθεση χημικών, με τα χνάρια τους ακόμα ευδιάκριτα σε τοίχους και προσόψεις κτιρίων.
Εκπρόσωποι της Δημοτικής Αρχής ακόμα και του κλήρου, προσπαθούν να τους μεταπείσουν και ξεκινάνε οι «διαβουλεύσεις» με τον Ταξίαρχο και οι υποσχέσεις πως δεν θα κόβονται πλέον πρόστιμα και κλήσεις.
Για κάποιους μεσήλικες, το «αντάλλαγμα» αυτό είναι αρκετό για την εκεχειρία, οι νέοι ωστόσο αντιδρούν και έντιμα φωνάζουν «το πρόβλημά μας δεν είναι τα πρόστιμα, να φύγουν αλλιώς δεν αποχωρούμε από εδώ!».
Ελευθερία…που αποκλειστικά τα νιάτα με τα αετίσια βλέμματα μπορούν να σε θωρούν…
Η «εξέγερση» ανεστάλη μέχρι την Τετάρτη που υποτίθεται θα γίνει άρση των μέτρων….
Μένω εκεί στο υγρό σκοτεινό πια οδόστρωμα… μια χαρμολύπη διάχυτη μέσα στην ψυχή μου….Λύπη για όσους με την ψήφο, τις επιλογές, την αδράνεια, την παθητικότητα, την αδιαφορία, γιγάντωσαν δεκαετίες τώρα ένα τυραννικό πολιτικό σύστημα και χαρά…χαρά για τα αετίσια βλέμματα, που όταν θα έρθει η ώρα δεν θα μπορεί κανείς να τα συντρίψει…
«Γιατί αξίζει η Ελευθερία»; Μα για να είσαι στο δρόμο και να αγωνίζεσαι για την αλήθεια και το φως «Λοχαγέ»!
Σας ευχαριστώ νιάτα του Πόντου…
Γεωργία Μπιτάκου
Ανεξάρτητη Δημοσιογράφος/Νομικός”
