Η Ρόδος και ο «Λαλάκης ο εισαγόμενος»: Πώς ο σερβιτόρος-κολυμβητής έγινε θέμα «εκ του μηδενός»

Όλη η Ελλάδα ασχολείται τις δύο τελευταίες ημέρες με τον κολυμβητή-σερβιτόρο και κατά πόσο καταπατώνται τα δικαιώματα των εργαζομένων στον τουριστικό τομέα, στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Όλη η υπόθεση έγινε αφορμή για αμέτρητα δημοσιεύματα και βαρύγδουπες δηλώσεις υπευθύνων ότι το θέμα θα εξεταστεί «εις βάθος» για «απάνθρωπους συνθήκες δουλειάς» του συγκεκριμένου εργαζόμενου.

Μάλιστα ο υπουργός  Εργασίας Άδωνις Γεωργιάδης, έσπευσε να κάνει παρέμβαση λέγοντας:

«Για το σχετικό περιστατικό έγινε ήδη επικοινωνία μου με τον ΣΕΠΕ και θα υπάρξουν οι αναγκαίοι έλεγχοι».

Για ποιο λόγο θα υπάρξουν έλεγχοι δεν είπε. Αν ο σερβιτόρος δεν ήθελε, δεν θα δούλευε στο συγκεκριμένο bar…

Τελικά τι συμβαίνει με τον σερβιτόρο-κολυμβητή;

Ο εργαζόμενος δουλεύει έτσι κάτω υπό καθεστώς πίεσης και σε συνθήκες μεσαίωνα και γαλέρας από τον εργοδότη ή απλά πρόκειται για ένα για χάπενινγκ του μαγαζιού;

Την απάντηση έδωσαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του συγκεκριμένου καταστήματος:

«Ως εργαζόμενοι της επιχείρησης για τους οποίους υπήρξε καταιγισμός σχολίων, αισθανόμαστε την ανάγκη να πούμε τα παρακάτω:

Δεν εργαζόμαστε με «συνθήκες μεσαίωνα» όπως ειπώθηκε από μέσα μαζικής ενημέρωσης ούτε «εκβιαζόμαστε» ούτε «εξαναγκαζόμαστε» να κάνουμε πράγματα που δεν επιθυμούμε κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μας.

Αντίθετα:

Το beach bar στο οποίο εργαζόμαστε, στελεχώνεται από νέους ανθρώπους στο οποίο οι περισσότεροι εργαζόμαστε ήδη πολλά χρόνια, έχουμε κέφι και διάθεση για δουλειά, μεταξύ μας επικρατεί φιλικό κλίμα και πνεύμα συνεργασίας για κοινό όφελος, παίρνουμε πρωτοβουλίες και μοιραζόμαστε ιδέες τις οποίες όλοι μαζί πραγματοποιούμε.

Λειτουργούμε ως ομάδα, αντιμετωπίζουμε την εργασία μας σαν δική μας δουλειά και όλοι προσπαθούμε για το καλύτερο, ακριβώς επειδή έχουμε πολύ καλές συνθήκες εργασίας και καλές οικονομικές απολαβές.

Η καλή διάθεσή μας βγαίνει προς τα έξω και την εισπράττουν οι επισκέπτες, πράγμα που προφανώς δεν θα συνέβαινε αν εργαζόμασταν σε «άθλιες συνθήκες» και αν ο εργοδότης μας μας «εκμεταλλευόταν» και μας «βασάνιζε», όπως ειπώθηκε.

Θεωρούμε ότι ήταν ακραίο όλο αυτό που συνέβη και αισθανθήκαμε ότι δεν μας αντιπροσωπεύει. Γνωρίζουμε ποιες είναι οι αρμόδιες αρχές για να αποταθούμε αν χρειαστεί. Αυτό που βγήκε προς τα έξω το τελευταίο 24ωρο ως κλίμα που επικρατεί στην εργασία μας, δεν ισχύει σε καμία περίπτωση και δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι οι συνθήκες εργασίας μας, δεν είναι συνθήκες «μεσαίωνα» ούτε υφιστάμεθα «βασανιστήρια», όπως ειπώθηκε.»

Μετά και από αυτό το σχόλιο περιττεύει και οποιοδήποτε άλλο  σχόλιο για τα «βασανιστήρια εργαζομένων» και άλλα τέτοια.

Με τη χώρα να αντιμετωπίζει κρίσιμα  προβλήματα και τον περίγυρο (Γαλλία, Ουκρανία) κυριολεκτικά να φλέγεται, κάποιοι (άραγε ποιοι;) επέλεξαν να σηκώσουν το συγκεκριμένο θέμα για τους δικούς τους λόγους.
Οι λόγοι όμως αυτοί δεν αφορούν και δεν μπορεί να αφορούν την ελληνική κοινωνία.  

Μακάρι κόμματα, υπουργοί, ΜΜΕ  να ασχολούνταν  με την ίδια ζέση  με τα εθνικά θέματα, ή την ένδεια που μαστίζει τους εργαζομένους.

Τα πράγματα είναι απλά και δεν θα μπορούσαν να είναι απλούστερα.

Εάν ο συγκεκριμένος εργαζόμενος δεν ήθελε να κάνει αυτή τη δουλειά απλά θα έφευγε. Το μόνο πράγμα που ζητείται αυτή περίοδο σε όλο το Αιγαίο, από τη Σαμοθράκη μέχρι ακόμη και τη Γαύδο είναι εργαζόμενοι στην εστίαση.

Αλλά ο ψευτοδικαιωματισμός έχει κτυπήσει κόκκινο σε αυτή τη χώρα, -ο οποίος όπως και ο Λαλάκης είναι εισαγόμενοι, καθώς είναι δέκτης της ξένης σκέψης αδυνατώντας  να παράγει τη δική της.

Μάλιστα έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο όπου κάποιοι είχαν κάνει θέμα ταβέρνα στην Κάρπαθο όπου -άκουσον άκουσον- έριχνε ζωντανά τα ψάρια στο τηγάνι.

Θεωρούσαν ότι τα ψάρια θα έπρεπε πρώτα να πεθάνουν από ασφυξία και μετά να τηγανιστούν και ότι με το να τηγανίζονταν πρώτα υπήρχε καταπάτηση των δικαιωμάτων τους!  

Δηλαδή αν πεθάνουν από ασφυξία και μετά τηγανιστούν έτσι προστατεύονται τα δικαιώματα τους.

Η βλακεία των «δικαιωματικών» σε όλο της το μεγαλείο και μάλιστα έφτασε στο σημείο να απολογείται και ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας.

Και οι αστακοί βράζονται ζωντανοί. Γιατί κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε για τους αστακούς. Έχουν περισσότερα δικαιώματα τα ψάρια από τους αστακούς;

Αυτό που εξάγεται ως συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει σαφώς πρόβλημα με τον ψευτσδικαιωματισμό  μιας κοινωνίας που ενώ είναι παγερά αδιάφορη εάν πέφτει ένας πύραυλος και σκοτώνει παιδιά στην Ουκρανία ή όταν υπάρχει σκλαβοπάζαρο στη κεντρική Αφρική, εξανίσταται όταν ένας σερβιτόρος κάνει χάπενινγκ και σερβίρει μέσα στη θάλασσα ή τα ψάρια μπαίνουν στο τηγάνι κατευθείαν αντί να τα αφήσουμε να πεθάνουν από ασφυξία πρώτα.

Και μιας μιλάμε για «μεσαίωνα» του σερβιτόρου στην Ρόδο είχε προηγηθεί ο περίφημος κωμικός Νίκος Παπαναστασίου στην ταινία «Λαλάκης ο εισαγόμενος».

Δείτε την… επίμαχη σκηνή του κολυμβητή «Λαλάκη» στο 20:35 του βίντεο.

Επι ΠΑΣΟΚ δεν γινόταν κουβέντα για τις συνθήκες εργασίας … pic.twitter.com/gKcfBYMMEa

— the son of flu (@son_flu) July 2, 2023