Ο «Δον Ζουάν» της Θεσσαλονίκης: 400 ερωμένες και 170 αρραβώνες σε 5 χρόνια

Το 1937, μετά από έναν απλό έλεγχο στο σπίτι του «Δον Ζουάν» βρέθηκε ένα σημειωματάριο με 170 ονόματα γυναικών με τις οποίες είχε συνάψει αρραβώνα.

Ο ίδιος, πάντως, ανέβαζε τον αριθμό στις 400 (τετρακόσιες!), τονίζοντας ωστόσο πως ήταν ένας απλός αλλά ακαταμάχητος γυναικοκατακτητής που δεν είχε κοροϊδέψει καμιά τους.

Στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο υπάρχει μια πολύ κλασική σκηνή στην οποία ο Ντίνος Ηλιόπουλος παίρνει συμβουλές για το περίφημο «στρίβειν δια του αρραβώνος». Μία μέθοδο εκείνης της εποχής προκειμένου κάποιος να αποφύγει τον γάμο και τις πιέσεις από το οικογενειακό περιβάλλον της… λεγάμενης.

Είναι πολύ πιθανό η έμπνευση πίσω από αυτήν να ήρθε από τον άνθρωπο που το 1937 βρέθηκε στα χέρια του νόμου με την κατηγορία ότι είχε κάνει πράξει την παραπάνω συμβουλή όχι μία ή δύο, αλλά 170 ολόκληρες φορές.

Με την διαφορά, βέβαια, ότι εκείνος το έκανε… επάγγελμα αφού στόχος του ήταν να αρπάξει την… προίκα ή τουλάχιστον ένα μέρος της και στη συνέχεια να εξαφανιστεί.

Το πραγματικό όνομά του δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας, όμως οι υποψήφιες νύφες και τα… πεθερικά τον γνώρισαν ως Δάγκα, Μερλέγκο, Βασακλή, Δασκαλή, Οικονομάκο, Σακλή, Φακή, Φωκά κι ένας θεός ξέρει πώς αλλιώς!

Χρησιμοποιώντας ένα από τα πολλά ψευδώνυμά του, φέρεται να επέλεγε προσεκτικά τα θύματά του. Προσέγγιζε κατά κύριο λόγο γυναίκες που πλησίαζαν… επικίνδυνα την ηλικία που σύμφωνα με τις ιδέες και τις καταστάσεις της εποχής θα έμεναν στο… ράφι.

Εκείνες κολακεύονταν από το ενδιαφέρον, ενώ την ίδια ώρα αυτός προχωρούσε αμέσως στο επόμενο και καθοριστικό βήμα. Αντί να ζητήσει προγαμιαίες σχέσεις και τέτοια «αμαρτωλά» πράγματα, εμφανιζόταν στο σπίτι της και ζητούσε το χέρι της!

Πάντα έχοντας κατά νου τα ήθη εκείνων των χρόνων, γίνεται κατανοητό πως οι γονείς ενθουσιάζονταν με τους τρόπους του και συναινούσαν.

Άλλωστε οι περισσότεροι τον έβλεπαν ως εξαιρετική περίπτωση γαμπρού. Όχι μόνο δεν θα εξέθετε στην γειτονιά τα κορίτσια τους, αλλά ως νέος, όμορφος, σοβαρός, ηθικός, αριστοκρατικός, μορφωμένος, κομψός, τίμιος και ευγενικός, ξεπερνούσε κάθε προσδοκία τους. Συνήθως έλεγε ότι ήταν φοιτητής της Νομικής, υπάλληλος του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς και έφεδρος ανθυπολοχαγός.

Αφού της έπειθε να προχωρήσουν στον αρραβώνα, ζητούσε μια μικρή προκαταβολή από την προίκα, τάχα μου για να χρηματοδοτήσει τις εξετάσεις του προκειμένου να πάρει κάποια άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ως δικηγόρος ή κάτι αντίστοιχα πομπώδες για τα μέτρα της προπολεμικής Ελλάδας και μετά από αυτό… «μην τον είδατε τον Παναή»!

Στο τελευταίο στάδιο του σχεδίου του επιστράτευε ξανά την φαντασία του και χρησιμοποιούσε μια από τις δεκάδες προκάτ αιτιολογίες (ασθένειες, θανάτους, μεταναστεύσεις) προκειμένου να διαλύσει τον αρραβώνα, να εξαφανιστεί και να προχωρήσει στο επόμενο θύμα του…

Στα περίπου πέντε χρόνια που κράτησε η δράση του πρόλαβε να μνηστευτεί 170 φορές ο αθεόφοβος! Αδυναμία του ήταν η Θεσσαλονίκη, με συνολικά 80 αρραβώνες, ενώ μόνο στην περιοχή της Τούμπας το έκανε 39 φορές. Άλλες 66 σε Αθήνα και Πειραιά, ενώ «δούλεψε» και λίγο επαρχία με 8 φορές στην Σπάρτη, άλλες τόσες στη Σάμο, 6 στον Βόλο και 2 στις Σέρρες.

Η καλή του τύχη σταμάτησε το 1937 όταν μια ωραία πρωία ενώ απολάμβανε (χωρίς την συνοδεία κάποιας υποψήφιας νύφης) το καφεδάκι του με θέα τον Θερμαϊκό στον Λευκό Πύργο, είδε τους άνδρες της αστυνομίας να του περνούν… βραχιολάκια και να τον οδηγούν στο κτίριο της τότε Καταδίωξης ή Γενικής Ασφάλειας, όπως είναι γνωστή σήμερα.

Λένε ότι αυτό συνέβη όταν ένα από τα θύματά του αποδείχτηκε ότι ήταν ανιψιά σχετικά υψηλόβαθμου στελέχους της αστυνομίας που τον κατήγγειλε. Και για να βάλουν ακόμη περισσότερη «σάλτσα» στην υπόθεση οι εφημερίδες της εποχής μάλιστα υποστήριξαν ότι την ώρα της σύλληψης φορούσε το κοστούμι που ο ίδιος ο αστυνομικός του είχε δωρίσει στον αρραβώνα!

Ωστόσο ο ίδιος αργότερα παραδέχτηκε μόνο ένα μέρος της ιστορίας. Δεν αρνήθηκε ότι είχε συνάψει σχέσεις με όλες αυτές τις γυναίκες, ανεβάζοντας κιόλας τον αριθμό τους στις 400, αλλά αρνιόταν πεισματικά ότι τις είχε εκμεταλλευτεί.

«Την ξέρω τη γυναικεία καρδιά, γιατί την έχω σπουδάσει. Τις φίλες μου δεν τις πείραζα, όπως κάνουν άλλοι. Οι σχέσεις μας σταματούσαν στην αλληλοεκτίμηση, αλλά φρόντιζα να κάνω το κορίτσι να μ’ ερωτευτεί. Μοναδικό όπλο γι’ αυτό είναι η ζήλια. Άμα δει ένα κορίτσι ότι φλερτάρετε μια φίλη του, αμέσως θα τσιμπήσει και θα προσπαθήσει να σας κρατήσει πάση θυσία.

Έκανα γνωριμίες, είχα σχέσεις, είχα πολλές φιλενάδες, μπορεί να έδωσα μερικές υποσχέσεις μνηστείας, αλλά ότι τις ξεγελούσα συστηματικά με αρραβώνα δεν είναι σωστό».

Επιπλέον εμφανιζόταν σίγουρος ότι καμία δεν θα προχωρούσε σε καταγγελία εναντίον του και ζήτησε να του επιτρέψουν να τους γράψει. Τελικά δεν χρειάστηκε καν να το κάνει. Από τα στοιχεία που είχε καταχωρήσει στο καρνέ του, η αστυνομία κάλεσε τις παθούσες οι οποίες έφτασαν στην ασφάλεια συνοδευόμενες από συγγενείς, αλλά καμιά τους δεν παραδέχθηκε ότι ήταν θύμα του.

Ίσως λόγω ντροπής, ίσως επειδή ο «Καζανόβας» έλεγε την αλήθεια, κανείς δεν ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κατά την έρευνα στο σπίτι του βρέθηκε ένα πλαστό απολυτήριο έφεδρου ανθυπολοχαγού, με αποτέλεσμα να παραπεμφθεί για πλαστογραφία δημοσίου εγγράφου. Με λίγα λόγια, την έβγαλε «καθαρή» με τις ελάχιστες δυνατές συνέπειες. Θρύλος…