Κοινωνία
Ο Ανέστης βρέθηκε στη λίστα των διασωθέντων του τροχαίου δυστυχήματος το 2003 στα Τέμπη όπου 21 μαθητές σκοτώθηκαν. Μετά από αλλεπάλληλα χειρουργεία, το σώμα του επανήλθε, όμως τα τραύματα στην ψυχή του δεν επουλώθηκαν ποτέ.
Η καθημερινότητά του
Ο Γολγοθάς του Ανέστη ήταν γνωστός τόσο στον ίδιο όσο και στα υπόλοιπα παιδιά που είχαν επιζήσει. Ο Ανέστης πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις. Τελείωσε το σχολείο, έπιασε δουλειά ως φύλακας αρχαιοτήτων αλλά οι βασανιστικές σκέψεις τον στοίχειωναν καθημερινά.
«Τέτοια τραγικά γεγονότα δεν σβήνουν από τη μνήμη, δυστυχώς. Ο χρόνος αδυνατεί να επουλώσει αυτές τις βαριές πληγές και σε κάθε στιγμή επανέρχονται εκείνες οι στιγμές και τις ξαναζείς» σημείωσε ο τότε λυκειάρχης και συνοδός των παιδιών στην εκδρομή που βάφτηκε με αίμα, Δημήτρης Γκέκας, μιλώντας στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων.
«Πολλά παιδιά βρήκαν το δρόμο τους, όμως δεν σημαίνει ότι σβήστηκαν οι πληγές τους, αλλά βρήκαν το δρόμο να προσπαθήσουν και να κερδίσουν τη ζωή» τόνισε ο κ. Γκέκας, συμπληρώνοντας ότι υπάρχουν και οι γονείς που δεν μπορούν να ξεχάσουν ποτέ τα τραγικά εκείνα γεγονότα.
Μιλώντας για την προσωπική του εμπειρία και τα ζητήματα που αντιμετώπισε, ο κ. Γκέκας ανέφερε ότι είχε εφιάλτες, αλλά και στην καθημερινότητά του ξυπνούσαν μνήμες από τα γεγονότα των Τεμπών.
«Ηταν τρομερό αυτό που αντίκρισα»
Η διασώστρια του Ερυθρού Σταυρού που πριν από 19 χρόνια συγκλόνισε με τη βοήθεια και την ενθάρρυνση που έδινε στους μαθητές του λεωφορείου μίλησε για τα όσα έζησε.
«Ήμουν πίσω από την νταλίκα όλα έγιναν σε ένα λεπτό, μπροστά στα μάτια μου. Βρήκα την ψυχραιμία να βοηθήσω, γιατί είμαι σαμαρείτισσα, προσπαθούσα να βοηθήσω όπως γινόταν. Ήταν τρομερό αυτό που αντίκρισα, ανέβηκα για σβήσω την μηχανή του λεωφορείου», είπε.
Για να μπορέσουν να συνεχίσουν την ζωή τους οι επιζήσαντες, η διασώστρια των Τεμπών τόνισε την αξία των θετικών σκέψεων.
«Σου έρχεται μία αρνητική σκέψη πρέπει αμέσως να την αντικαταστήσεις με μία θετική», υπογράμμισε. Στο γιατί χτυπούσε παλαμάκια εξήγησε η γυναίκα ότι χανόταν η φωνή της για αυτό χτυπούσε παλαμάκια, δεν μπορούσε να μιλήσει άλλο. «Ήταν ο μόνος τρόπος να δίνω κουράγιο στα παιδιά» εξομολογήθηκε η διασώστρια.
