Το τελευταίο «ταξίδι» της Νίκης Βουτσαδάκη – Μανωλοπούλου

Την τελευταία της πνοή άφησε η Νίκη Βουτσαδάκη – Μανωλοπούλου το βράδυ της Κυριακής 11/9 μετά από πολύμηνη μάχη με την ασθένειά της.

Η εκλιπούσα ήταν η μητέρα της συζύγου του Νίκου Νικολόπουλου, Αναστασίας Μανωλοπούλου.

Η υγεία της είχε κλονιστεί αρχικά μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο και προσπαθούσε για μεγάλο διάστημα να ανακάμψει.

Η Νίκη Μανωλοπούλου ήταν 86 ετών, σύζυγος του προέδρου του υπεραστικού ΚΤΕΛ Αχαΐας Ανδρέα Μανωλόπουλου και μητέρα της πρώην δημοτικής συμβούλου της Πάτρας Τασίας Μανωλοπούλου, και της Νανάς Μανωλοπούλου, συζύγου του Πατρινού οδοντιάτρου Ηλία Κουβέλη.

Η κηδεία της τελέστηκε σε βαρύ κλίμα την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου με πλήθος Πατρινών και όχι μόνο να δίνει το παρών.

Ο Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος, συνχοροστατούντος των αρχιερέων Ζάμπιας κ.κ. Ιωάννου και Κερνίτσης κ.κ. Χρύσανθού τέλεσε την νεκρώσιμη ακολουθία της αείμνηστης συζύγου του προέδρου του ΚΤΕΛ Νίκης Μανωλοπούλού.

Ο Σεβασμιότατος κ.κ. Χρυσόστομος παρομοίασε την ζωή της εκλιπούσης με τον ήλιο που ανατέλλει, μεσουρανεί και φτάνει στο δειλινό που δύει. Ακριβώς αυτή ήταν και η επι γης ζωή της υποδειγματικής συζύγου, μητέρας και γιαγιάς.

Μια πορεία φωτεινή σαν τον ήλιο, που φρόντισε με την ενάρετη χριστιανική και φιλανθρωπική ζωή της να σκορπά αγάπη, χαμόγελο και ελεημοσύνη προς τους αδύνατους. Σε αυτό το τελευταίο δειλινό της πόλης, που αγάπησε δυο φορές περισσότερο από την γενέτειρα της τα Χανιά, σ’ αυτό το ανέσπερο δειλινό που οδηγεί στην Ανατολή της νέας Ατελεύτητη της ζωής, όπως είπε με πίστη και βεβαιότητά ο ποιμενάρχης τον Πατρέων, προσήλθαν να την συνοδέψουν κατά κυριολεξία χιλιάδες οι πατρινοί και όχι μόνον. Τα αμέτρητα στεφάνια στο προαύλιο του πολιούχου Αγίου Ανδρέα μαρτυρούσαν την προσέλευση φίλων, συνεργατών από τα ΚΤΕΛ της Ελλάδος, από τα συνδικάτα των ταξί, τις επαγγελματικές οργανώσεις των αυτοκινητιστών

Κυριολεκτικά από όλη την Ελλάδα οι φίλοι, αφού ως γνωστόν πολλά χρόνια τώρα ο Ανδρέας Μανωλόπουλος είναι εκλεγμένος πρόεδρος της γενικής συνομοσπονδίας αυτοκινητιστών Ελλάδος και του πανελλαδικού ασφαλιστικού τους φορέα, όπου με αυταπάρνηση και μεγάλη επιτυχία υπηρετεί τον κλάδο και χαιρει σεβασμού και εκτίμησης .

Μια ξεχωριστή πινελιά σ’ αυτό το τελευταίο ηλιοβασίλεμα έδωσε με τον επικήδειο – εξομολόγηση ο εγγονός της Νίκης Μανωλοπούλου, Γιάννης Νικολόπουλος ασκούμενος δικηγόρος και γιος του πρώην υφυπουργού Νίκου.

Ο Γιάννης Νικολόπουλος έκανε μία εκ βαθέων εξομολόγηση συνεχίζοντας τον καμβά του Μητροπολίτη είπε. «Έρχεται η ώρα να γνωρίσουμε τα αποχαιρετιστήρια χρώματα των δειλινών…

Και πράγματι μετά από λίγη ώρα που έβγαινε για τελευταία φορά η κεκοιμημενη Νίκη , από τον μεγαλοπρεπή ναό του πολιούχου που τόσο αγάπησε, εκείνη την ώρα έγερνε ο ήλιος στον πατραϊκό κόλπο και με το πανέμορφο και μοναδικό ηλιοβασίλεμα του Πατραϊκού γαλήνευε και παρηγορούσε την δύσκολη ώρα του αποχωρισμού τους οικογενεις και τους φίλους της που την συνόδευαν σΣτην τελευταία της κατοικία.

Οι αμέτρητες ευχές που προφορικά και γραπτά εξέφρασαν το πλήθος των παρευρεθέντων δείχνει το μέγεθος του σεβασμού της ευγνωμοσύνης και της αγάπης που ένιωθαν για την αρχόντισσα και λεβεντιά Κρητικοπούλα νίκη Βουτσαδάκη Μανωλόπουλού

Ασφαλώς όμως και απηχούν την βαθύτατη εκτίμηση της πατρικής κοινωνίας στον αεικίνητο και δημιουργικό και πάντα προοδευτικό πρόεδρο του ΚΤΕΛ κύριο Ανδρέα Μανωλόπουλο αλλά ταυτόχρονα και για τις οικογένειές των γαμπρών του Νίκου Νικολόπουλου και Ηλία Κουβέλη. Τα λόγια του νεαρού εγγονού – ασκούμενου δικηγόρου πλημμύρισαν τις καρδιές των χιλιάδων που κατέκλυσαν μέσα και έξω το νέο ιερό ναό από αισθήματα χαρμολύπης και όποιος μεταξύ άλλων είπε :

«”Ρώτησαν την αμυγδαλιά αν υπάρχει Θεός”, έχει γράψει ο συμπατριώτης της γιαγιάς μου Νίκος Καζαντζάκης, “και τότε η αμυγδαλιά άνθισε”. Μπορώ να διαβεβαιώσω ότι σε κάθε θαύμα του Θεού, σε κάθε θαύμα της φύσης, στη δημιουργία της θαυμαστής οικογένειάς της, ήταν πάντοτε παρούσα και πρωταγωνίστρια.

Από τότε που γεννηθήκαμε μέχρι και σήμερα που την προπέμπουμε στην αιώνια ζωή, ζήσαμε με μια γιαγιά αρχόντισσα, με μια λεβέντισσα κρητικιά. Η γιαγιά μας Νίκη Βουτσαδάκη του Θρασύβουλου και της Αναστασίας, είχε μια πεντακάθαρη ματιά και θα παραμένει για εμάς το υπόδειγμα της ζωής.

Η γιαγιά μας, αγαπούσε το Θεό και καθημερινά τον ΔΟΞΟΛΟΓΟΥΣΕ .

Πριν φύγει από τον κόσμο μετάλαβε ΣΩΜΑ & ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ πανέτοιμη για το μεγάλο ταξίδι !

Ήταν Ηθική, άμωμη, άδολη , τίμια, φιλάνθρωπη, χαρούμενη, άκακη, πονόψυχη, συγχωρητική, καλοσυνάτη, καταδεκτική …

Η γιαγιά μας ήταν επίσης νοικοκυρά, άξια, καλή μαγείρισσα, φιλόξενη, οικοδέσποινα, αξιαγάπητη, κοινωνική και διέθετε λεπτό χιούμορ.

Χαιρόταν πολύ όταν έπαιζε πιάνο, όταν τραγουδούσε ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ, όταν χόρευε όταν μιλούσε για τις συμμαθήτριές της στη ΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΟΓΡΑΙΩΝ στα ΧΑΝΙΑ της Κρήτης …

Ήταν περήφανη όχι μόνον για τη γενέτειρά της και για τους ΚΡΗΤΕΣ προγόνους της αλλά και όταν εξιστορούσε

τα ηρωικά κατορθώματα των ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ προγόνων της από την μητέρα της Τασία. Είχε μεγάλη αδυναμία και αγάπη στον μονάκριβο αδελφό της Μιχάλη και τα αγαπημένα ανίψια της στα Χανιά.

Γιαγιά μου,  αναζήτησα μια μαντινάδα να σου πω, για τούτη τη δύσκολη ώρα, που να ταιριάζει στην ομορφιά της ψυχής σου, αλλά δε βρήκα.

Γρήγορα όμως, συνειδητοποίησα ότι καμιά μαντινάδα δε θα μπορούσε να αποδώσει τον ηρωισμό της καθημερινότητάς σου.

Η Νίκη, η Αφροδίτη, ο Αντρέας κι εγώ νιώθουμε ευλογημένοι και τυχεροί γιατί όπως μόνο εσύ ήξερες, μάς έσφιγγες στην δύο φορές μητρική σου αγκαλιά.

 Μας επιφύλαξες άπειρες τέτοιες γιορτές. Ήσουν γενναιόδωρη.

Μετάγγισες όλη σου την αγάπη στις ψυχές μας. Ζήσαμε τη μοναδικότητα της φροντίδας σου.

Προσπάθησες να μας προικίσεις με τα αγαθά της σοφίας σου.

 Γιαγιά μου, σήμερα δε θα συμμεριστώ την ταπεινοφροσύνη σου και την απλότητά σου. Σήμερα, αυτή την ώρα, της εξομολόγησής μου, θέλω να σε ευχαριστήσω εκ μέρους των αδελφών μου αλλά και των δυο πρώτων μας εξαδέλφων, εγγονών σου, του Χρήστου και του Ανδρέα Κουβέλη για όλα τα χαρίσματά σου, που θα αποτελούν για εμάς τα θεμέλια μιας ευτυχισμένης ζωής.

Μαζί με τον αγαπημένο μας παππού Ανδρέα  δημιουργήσατε μια όμορφη οικογένεια, φροντίζοντας το σπίτι σας να πλημμυρίζει από αγάπη.

Κι εσύ γιαγιά μας το κοσμούσες με την ευγένεια, τη δοτικότητα, τα φιλόξενα αισθήματα και το χαμόγελό σου. Μοσχοβολούσαν και έλαμπαν τα πάντα στο σπίτι σας, μα πιο πολύ μοσχοβολούσε η παρουσία σου.

Και τώρα πια που μπορούμε να αξιολογήσουμε καλύτερα τι είναι το πρώτο και τι είναι το δεύτερο για τη ζωή,  μας συνεπαίρνει η στέρεη αντίληψή σου για αυτήν, καθώς έμεινες μέχρι το τέλος προσηλωμένη στην τήρηση των παραδόσεων και των αδιαπραγμάτευτων αρχών και αξιών σου.

Γιαγιά, ο πόνος μας είναι βαρύς, αλλά και η παρηγοριά μας εξίσου μεγάλη.

Ένας μεγάλος στοχαστής είπε ότι είμαστε όλοι επιζώντες σε αναστολή, κι έρχεται η ώρα να γνωρίσουμε τα αποχαιρετιστήρια χρώματα των δειλινών.

Ναι, πολλαπλασιάζεται η παρηγοριά μας γιατί εκεί που πας θα ανταμώσεις με την πολυαγαπημένη και αξέχαστη αδελφή μας, Νίκη.

Καιρός είναι να χαρεί την παντοτινή αγάπη και παρουσία σου.

Καιρός είναι, και η άλλη, ηρωίδα γιαγιά μας, Αφροδίτη,  να σε προϋπαντήσει στον παράδεισο.

Γιαγιά, εμείς, όλοι που σε αγαπήσαμε, όσο κι εσύ εμάς θα σε ευγνωμονούμε και θα σε μνημονεύουμε για πάντα για το στρατί που μάς έδειξες να ακολουθήσουμε.

Και μην ανησυχείς για τον παππού Αντρέα. Η θεία Νανά, ο θείος Ηλίας, η μαμά, ο μπαμπάς και όλα τα εγγόνια σου θα προσέχουμε τον παππού σαν τα μάτια μας.

Ας έχουμε την ευχή σου».