Πρώην παίκτρια της Εθνικής Αφγανιστάν: «Κανένα μέλλον για τις γυναίκες στην χώρα μου»

Η πρώην παίκτρια της εθνικής γυναικείας ομάδας ποδοσφαίρου στο Αφγανιστάν, η Φάνος Μπασίρ τόνισε ότι δεν υπάρχει μέλλον υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν.

Έφυγε από τη χώρα και σήμερα βρίσκεται σε ένα κέντρο υποδοχής για πρόσφυγες στη Γαλλία θρηνώντας για τη ζωή που άφησε πίσω.

«Είχαμε πολλά όνειρα για τη χώρα μας, για το μέλλον μας, για το μέλλον των γυναικών του Αφγανιστάν», λέει έξω από το κέντρο υποδοχής, όπου έφτασε έχοντας ταξιδέψει από την Καμπούλ με πτήση που οργάνωσε η Γαλλία.

«Αυτός ήταν ο εφιάλτης μας, ότι οι Ταλιμπάν θα έρχονταν και θα καταλάμβαναν ολόκληρο το Αφγανιστάν. Δεν υπάρχει μέλλον για τις γυναίκες…για την ώρα», λέει η ίδια.

Την τελευταία φορά που οι Ταλιμπάν ήταν στην εξουσία στη χώρα, απαγορευόταν στις γυναίκες να συμμετέχουν σε αθλήματα και να εργάζονται εκτός του σπιτιού τους και όταν εμφανίζονταν δημοσίως έπρεπε να είναι καλυμμένες από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

Το ισλαμιστικό κίνημα απομακρύνθηκε από την εξουσία με την αμερικανική εισβολή το 2001, αλλά 20 χρόνια αργότερα επέστρεψε στην εξουσία, αναγκάζοντας σε εσπευσμένη αποχώρηση τη διεθνή στρατιωτική αποστολή και οδηγώντας σε έξοδο δεκάδες χιλιάδες ευάλωτους Αφγανούς.Οι τελευταίες πτήσεις έφυγαν χθες.

Το 2010 η Μπασίρ εντάχθηκε στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου κορασίδων, η οποία προπονούνταν μέσα σε ένα ρημαγμένο στάδιο και ξεκίνησε να συμμετέχει σε τουρνουά στο εξωτερικό.

Φωτογραφίες από τις ημέρες εκείνες την εμφανίζουν με τη στολή ποδοσφαίρου, το κεφάλι της συχνά ακάλυπτο, χαμογελαστή και αγκαλιά με τις συμπαίκτριές της. Τώρα με την επάνοδο των Ταλιμπάν, η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου καταργήθηκε.

Μια μεγάλη ομάδα από εν ενεργεία ποδοσφαιριστές και προσωπικό απομακρύνθηκαν από το Αφγανιστάν με ένα αυστραλιανό στρατιωτικό αεροσκάφος.

Ο πρώην αρχηγός της ομάδας κάλεσε τους παίκτες που παρέμειναν στο Αφγανιστάν να κάψουν τις αθλητικές στολές τους και να διαγράψουν τους λογαριασμούς τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να αποφύγουν αντίποινα των Ταλιμπάν.

Η Μπασίρ, η οποία είναι σήμερα 25 ετών, σταμάτησε εδώ και αρκετά χρόνια να παίζει με την εθνική ομάδα, και έκτοτε ασχολιόταν με ένα όμιλο γυναικείου ποδοσφαίρου. Επίσης ασκούσε το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού.

Όπως λέει η ίδια, όταν οι Ταλιμπάν έλαβαν τον έλεγχο της πρωτεύουσας Καμπούλ, στις 15 Αυγούστου, δεν έβγαινε από το σπίτι της επί ημέρες και όταν τελικά βγήκε φόρεσε μπούρκα.

Πέραν του γυναικείου ποδοσφαίρου με το οποίο δεν θα μπορεί πλέον να ασχοληθεί, η νεαρή Αφγανή λέει ότι αναγκάστηκε να παραιτηθεί και από τη δουλειά της.

Κάποιοι αξιωματούχοι των Ταλιμπάν έχουν προσπαθήσει να εμφανίσουν το κίνημα διατεθειμένο να επιτρέψει τώρα περισσότερες ελευθερίες στις γυναίκες σε σχέση με πριν. Όμως πολλοί Αφγανοί φοβούνται ότι αυτό είναι προσχηματικό.

Οι Ταλιμπάν έχουν υποχρεώσει σε κάποιες περιοχές τις γυναίκες να βγαίνουν από το σπίτι μόνο με τη συνοδεία ανδρών, κάτι που όπως εξηγεί η ίδια σημαίνει ότι κάθε φορά που θα πήγαινε στη δουλειά της θα έπρεπε να παίρνει μαζί της τον πατέρα ή τον αδελφό της.

Έτσι αποφάσισε να φύγει από τη χώρα μαζί με τους αδύναμους γονείς της. Επί τρεις συναπτές ημέρες προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να περάσουν μέσα από το συγκεντρωμένο πλήθος έξω από το αεροδρόμιο της Καμπούλ.

Η Μπασίρ περιέγραψε ότι είδε μαχητές των Ταλιμπάν να πυροβολούν και να χτυπούν ανθρώπους με ραβδιά. Όταν απευθύνθηκε σε εκπροσώπους των Ταλιμπάν, εκείνοι της απάντησαν πως «είσαι γυναίκα, δεν θέλουμε να μιλήσουμε με εσένα».

Η Μπασίρ και η οικογένειά της είχαν εγκαταλείψει τις ελπίδες να τα καταφέρουν να φύγουν, όταν άκουσαν ότι η γαλλική πρεσβεία είχε οργανώσει επιχείρηση απομάκρυνσης με λεωφορεία που θα παραλάμβαναν όσους είχαν δικαίωμα να φύγουν και θα τους μετέφεραν στο αεροδρόμιο.

Έτσι κατάφερε μαζί με τους γονείς της να φτάσει στο αεροδρόμιο. Τώρα έχουν τεθεί σε καραντίνα στο κέντρο υποδοχής, που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 450 χιλιομέτρων δυτικά του Παρισιού.

Συν τω χρόνω, ελπίζει, θα μπορέσει να εργαστεί ως πολιτικός μηχανικός στη νέα της πατρίδα. Αλλά προς το παρόν, νιώθει ότι βρίσκεται σε αδιέξοδο. «Είναι τόσο δύσκολο για όλους μας το ότι αφήσαμε την χώρα μας, τα όνειρά μας, τα πάντα. Τώρα θα ξεκινήσουμε από το μηδέν», καταλήγει.