Την «διπλωματία των κανονιοφόρων» θέλει να επιβάλλει η ΕΕ: A.Γεωργίου ο νέος «Πατσίφικο»

Eποχές κανονιοφόρων θέλει να επιβάλλει η ΕΕ προσωποποιώντας στον πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Α.Γεωργίου τον νέο «Πατσίφικο» τον γνωστό Εβραίο βρετανικής υπηκοότητας προξένου της Πορτογαλίας εκείνους τους καιρούς, για τον οποίο βομβαρδίστηκε ο Πειραιάς και καταδικάστηκε σε ναυτικό αποκλεισμό ολόκληρη η χώρα!

Έτσι από χθες σύσσωμοι η ΕΕ και ο γερμανικός Τύπος επιχειρούν να υπερασπιστούν τον Α.Γεωργίου κόντρα στις αποφάσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης

Μετά από απόφαση του τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων ο Ανδρέας Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο ετών με τριετή αναστολή…

Το Εφετείο δεν του αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό και του επέβαλε την ανώτατη ποινή με τη σύμφωνη γνώμη του εισαγγελέα της έδρας Λάμπρου Πατσαβέλλα.

Ειδικότερα, το Εφετείο τον καταδίκασε γιατί δεν ενημέρωσε το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΛΣΤΑΤ για την διαβίβαση των στοιχείων για το έλλειμμα του 2009 τον Νοέμβριο 2010.

Αντίθετα τον απάλλαξε από την κατηγορία που αντιμετώπιζε διότι δεν συγκαλούσε το ΔΣ και από εκείνη που αφορούσε το ότι διατηρούσε παράλληλα θέση και στο Δ.Ν.Τ. για λίγους μήνες μαζί με τα καθήκοντα του στην ΕΛΣΤΑΤ.

Η υπόθεση απασχόλησε το Εφετείο, καθώς η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών τον περασμένο Δεκέμβριο άσκησε έφεση κατά της απόφασης του Δ´ Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών με την οποία αθωώθηκε.

Ο Α.Γεωργίου υπάλληλος του ΔΝΤ τοποθετήθηκε στην ΕΛΣΤΑΤ την ίδια εποχή που σε ηλεκτρονικό μήνυμα ο Μπομπ Τράα, αξιωματούχος του ΔΝΤ και πρώτος μνημονιακός αντιπρόσωπος στην Ελλάδα, απευθύνεται προς τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Παπακωνσταντίνου και του λέει ότι θα πρέπει το ζήτημα των στατιστικών στοιχείων που δεν συμφωνούσαν για να εισέλθει η χώρα στο Μνημόνιο “να παρακαμφθεί γρήγορα και σιωπηρά”.

H EE και το Βερολίνο ενοχλήθηκαν με την απόφαση αυτή

Oι Ευρωπαίοι απειλούσαν για την εκταμίευση της δόσης των 7,7 δισ. ευρώ που εγκρίθηκε πριν είκοσι ημέρες, ως προς το ζήτημα του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου καθώς είχε ζητηθεί από τους δανειστές να κλείσει η υπόθεση άμεσα.

Σήμερα με πολύ μεροληψία ο γερμανικός Τύπος στέκεται απέναντι στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης

Σχετικό ρεπορτάζ με τον τίτλο «ποινές φυλάκισης για τον έλληνα επικεφαλής στατιστικολόγο που δεν ήθελε να κάνει ζαβολιές» δημοσιεύει η Frankfurter Allgemeine Zeitung και αναδημοσιεύει η DW

Κάνει αναλυτική παρουσίαση της υπόθεσης και των διαφόρων δικαστικών σταδίων, των δύο αθωωτικών αποφάσεων φθάνοντας μέχρι τη χθεσινή καταδικαστική απόφαση.

Στο σχόλιο για το ίδιο θέμα η εφημερίδα κάνει λόγο για το δεύτερο στατιστικό σκάνδαλο στην Ελλάδα. «Το πρώτο συνίσταται στα παραποιημένα στατιστικά στοιχεία, με τα οποία η Αθήνα κορόιδεψε για να μπει στη Νομισματική Ένωση και να καθησυχάσει τις χρηματαγορές και τους ευρωπαίους εταίρους χωρίς ποτέ να τιμωρηθεί γι’ αυτό», σημειώνει ο σχολιαστής.

«Το δεύτερο σκάνδαλο συνίσταται στο ότι ο τότε επικεφαλής της Στατιστικής Υπηρεσίας Ανδρέας Γεωργίου μετά από απανωτές δίκες τώρα καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης. Σύμφωνα με την άποψη του δικαστή, απειλείται με φυλάκιση όποιος δεν ‘μαγειρεύει’ σε πολιτικό επίπεδο τα στατιστικά στοιχεία σε σχέση με τον κρατικό προϋπολογισμό. Υπό αυτό το πρίσμα εγείρουν ακόμη περισσότερες αμφιβολίες και τα τωρινά στατιστικά στοιχεία υπό τον νέο επικεφαλής που εξελέγη με την κυβερνητική πλειοψηφία».

Και η εφημερίδα καταλήγει: «Εάν οι επικεφαλής της υπηρεσίας δεν επιτρέπεται να είναι ανεξάρτητοι, τότε και οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ θα πρέπει να κρατήσουν συνεπή στάση και να μην πιστεύουν στατιστικά στοιχεία από την Αθήνα. Και ακόμη λιγότερο όταν, όπως τα τελευταία, κάνουν λόγο για εκπλήρωση των στόχων εξυγίανσης και αποτελούν τη βάση για εμβάσματα οικονομικής βοήθειας δισεκατομμυρίων».

Ζητούσαν μάλιστα να πληρωθούν από το ελληνικό κράτος τα δικαστικά και προσωπικά έξοδα του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Αν. Γεωργίου.

H δε ΕΕ αποδοκίμασε με αποικιοκρατικό τρόπο την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Αθηνών που καταδίκασε τον πρώην επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής Ανδρέα Γεωργίου σε ποινή φυλάκισης δύο ετών με τριετή αναστολή για μια πράξη παράβασης καθήκοντος δια της εκπροσώπου της Κομισιόν του Πιερ Μοσκοβισί, Ανίκα Μπράιτχαρτ.

Η ανακοίνωση: «Η ανεξαρτησία των στατιστικών υπηρεσιών στα κράτη -μέλη μας αποτελεί βασικό πυλώνα της εύρυθμης λειτουργίας της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προστατεύεται από το δίκαιο της ΕΕ.

Λαμβάνουμε υπόψη τη σημερινή ειδική απόφαση, η οποία παρατηρούμε ότι δεν είναι σύμφωνη με την απόφαση σε προηγούμενη διαδικασία. Κατανοούμε ότι η σημερινή απόφαση είναι ανοικτή για προσφυγή για νομικούς λόγους ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ελλάδος. Έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία και την ακρίβεια των στοιχείων της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας κατά την περίοδο 2010-2015 και μετά».

Είναι σαφές ότι οι δανειστές έχουν βρει μπροστά τους το νέο «Πατσίφικο» και επιχειρούν ένα νέο είδος «διπλωματίας των κανονιοφόρων»

Η Υπόθεση Πατσίφικο ήταν μια διπλωματική και πολιτική κρίση μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας το 1847-1850 που ανέκυψε με αφορμή την επίθεση το 1847 του αθηναϊκού όχλου κατά της περιουσίας του βρετανικής υπηκοότητας Εβραίου Δον Πατσίφικο, προξένου της Πορτογαλίας.

Η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει τη χρονιά εκείνη για πρώτη φορά το «κάψιμο του Εβραίου» ή του «Ιούδα», έθιμο της Αναστάσεως κατά το οποίο έκαιγαν αχυρένιο ομοίωμα Εβραίου.

Με αφορμή την απαγόρευση αυτήν όχλος επιτέθηκε στον Εβραίο Δον Πατσίφικο, εισέβαλε στο σπίτι του και προξένησε καταστροφές. Ο Πατσίφικο ζήτησε υπέρογκο ποσό ως αποζημίωση από το ελληνικό κράτος αλλά δεν ικανοποιήθηκε και τότε στράφηκε στη βρετανική κυβέρνηση.

Η υπέρμετρη αντίδραση της Βρετανίας, που κορυφώθηκε με τον ναυτικό αποκλεισμό της χώρας από το Βρετανικό Ναυτικό το 1850 και την κατάσχεση ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο, ώστε να αναγκαστεί η Ελλάδα να καταβάλει αποζημίωση, αποτελεί πρωτοφανή στην ιστορία των διεθνών σχέσεων αναίτια επίδειξη ισχύος και αμφισβήτηση της κυριαρχίας κυρίαρχου κράτους και έχει παραμείνει κλασικό παράδειγμα στρατηγικής καταναγκασμού μέσω της “διπλωματίας της κανονιοφόρου”.

Η κρίση έληξε ύστερα από παρέμβαση των άλλων δύο προστάτιδων δυνάμεων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, της Γαλλίας και της Ρωσίας και αφού η Ελλάδα δέχτηκε ισχυρό οικονομικό πλήγμα. Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός έμεινε στην ιστορία ως Παρκερικά, από το όνομα του Βρετανού ναυάρχου.

Παρκερικά ή Πατσιφικά ή Υπόθεση Πατσίφικο (όρος που δόθηκε από την γαλλική διπλωματία, κατά το υπόθεση Ντρέιφους), ονομάσθηκαν, από τους Έλληνες, τα υπέρογκα ενάντια της Ελλάδας πιεστικά εκ μέρους της Αγγλίας μέτρα, (ναυτικός αποκλεισμός, απαγόρευση καταπόπλων πλοίων, με κίνδυνο κατάσχεσης αυτών κ.λπ.) που λήφθηκαν τον Ιανουάριο του 1850, εξ αφορμής επεισοδίου που σημειώθηκε στην Αθήνα σε βάρος του Ισπανοεβραίου και Άγγλου υπηκόου Δαυίδ Πατσίφικο, πρώην Προξένου της Πορτογαλίας και στη συνέχεια τοκογλύφου.

Η ονομασία προήλθε από το όνομα του Άγγλου ναυάρχου Ουΐλιαμ Πάρκερ που και εφάρμοσε τα μέτρα αυτά, κατά διαταγή του τότε υπουργού των εξωτερικών της Αγγλίας Πάλμερστον, ώστε να αναγκαστεί η Ελλάδα να καταβάλει την εξαιρετικά υπέρογκη αποζημίωση.

Γεγονός όμως υπήρξε ότι έναντι των μέτρων εκείνων πάντες οι Έλληνες από του Βασιλέως μέχρι και του τελευταίου εργάτη επέδειξαν γενναία ψυχραιμία και οι δε πληγέντες από τα μέτρα αυτά κυρίως έμποροι και ναυτιλλόμενοι στον Πειραιά τάχθηκαν όλοι στο πλευρό της ελληνικής Κυβέρνησης επιδοκιμάζοντας την στάση της.
Τελικά μετά από διπλωματικά επεισόδια μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας και της παρέμβασης της Ρωσίας ο ναυτικός αποκλεισμός ήρθη στις 15 Απριλίου του 1850 όπου και το ζήτημα της αποζημίωσης του Πατσίφικο παραπέμφθηκε σε διεθνή διαιτησία.

Ο Δαυίδ ή Νταβίντ Πατσίφικο ήταν Ισπανοεβραίος ή Πορτογαλοεβραίος (Γιβραλτάρ 1784-1854 Λονδίνο), τυχοδιώκτης που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1836 ως Πρόξενος της Πορτογαλίας στην Αθήνα από το 1836 ως το 1842 οπότε και παύθηκε συνεπεία καταχρήσεων.

Στη συνέχεια προσκολλήθηκε στον κύκλο της Δούκισσας της Πλακεντίας που έζησε για κάποιο διάστημα με βοηθήματά της.Στη συνέχεια επιδόθηκε στην τοκογλυφία με άγνωστους πόρους.

Διαμένοντας τότε επί της οδού Καραϊσκάκη, της συνοικίας Ψυρή (Αθήνα), έγινε παραίτιος οχλοκρατικού επεισοδίου σε βάρος του, λόγω ασέβειας που επέδειξε κατά την εκφορά του επιταφίου του Ιερού Ναού Αγίου Φιλίππου και του επακόλουθου εθίμου της καύσης ομοιώματος του Ιούδα.

Συγκεκριμένα το έτος εκείνο (1847) πρωτοαπαγορεύθηκε το έθιμο αυτό μετά την εκφορά του Επιταφίου, τουλάχιστον στην Αθήνα λόγω της έκτακτης τότε επίσημης επίσκεψης του Γάλλου τραπεζίτη Ρότσιλντ.

Έτσι ο αθηναϊκός λαός ανέβαλε τη τέλεση του εθίμου για την Δευτέρα του Πάσχα, στη πλατεία Ηρώων (στου Ψυρή). Όταν όμως επενέβη η αστυνομία και ακολούθησαν ταραχές, διερχόμενο το πλήθος προ της οικίας του Πατσίφικο είτε προκαλούμενο απ’ τον ίδιο είτε θεωρώντας αυτόν ως υπαίτιο της απαγόρευσης επιτέθηκε στη οικία του προκαλώντας καταστροφές, ο ίδιος δε μόλις που διασώθηκε από τη μανία του πλήθους και κατέφυγε στη αγγλική πρεσβεία, έχοντας πρόσφατα αποκτήσει την αγγλική υπηκοότητα.

Ιδιαίτερα άξιο προσοχής είναι ότι αμέσως το πρωί της επομένης του συμβάντος ο τότε Άγγλος πρεσβευτής Σερ Έντμοντ Λάιονς προέβη σε διάβημα προς το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών για την καταβολή αποζημίωσης στον θιγέντα με το αστρονομικό για τα τότε δεδομένα ποσό των 886.736 δραχμών και 57 λεπτών. Τότε η ελληνική κυβέρνηση βεβαίως αρνήθηκε θεωρώντας ότι το θέμα ανήκει στη Δικαιοσύνη.

Η άρνηση αυτή έδωσε την ευκαιρία στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Αγγλίας Πάλμερστον να ζητήσει από την Ελληνική Κυβέρνηση την άμεση καταβολή της αποζημίωσης για τις καταστροφές που υπέστη ο Πατσίφικο, χωρίς να είχε γίνει ούτε στοιχειώδης καταγραφή.

Το ποσό αυτό είχε κριθεί πολλαπλάσιο ακόμη και της αξίας των τότε ανακτόρων (της Πλατείας Κλαυθμώνος). Επειδή και τότε η ελληνική κυβέρνηση δεν συναίνεσε σε αυτό, άνευ δηλαδή της δικαστικής οδού, ο Πάλμερστον έφθασε στο πρωτόγνωρο για τα τότε διεθνή δρώμενα να διατάξει τον αγγλικό στόλο να προβεί σε ναυτικό αποκλεισμό του Ελληνικού Βασιλείου και ακόμη την κατάσχεση πολεμικών και εμπορικών πλοίων, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως Παρκερικά κατά το ωμότερο και βιαιότερο τρόπο προκειμένου να πετύχει τους στόχους του, δηλαδή την επιβολή φιλοβρετανικής πολιτικής στην Ελλάδα και την μεταβολή της ακολουθούμενης τότε φιλορωσικής πολιτικής.

Ο Αγγλικός ναυτικός αποκλεισμός δεν αφορούσε μόνο την υπόθεση Πατσίφικο. Είχε ακόμη και εδαφικές διεκδικήσεις στο όνομα του Κράτους των Ιονίων νησιών που κηδεμόνευε παράνομα η Αγγλία, συγκεκριμένα, διεκδικούσε από την Ελλάδα τα νησιά Σαπιέντζα και Ελαφόνησο,και επίσης, απαιτούσε:

Αποζημίωση για έξι πλοιάρια που ληστεύθηκαν.

Ικανοποίηση για καθύβριση της Αγγλικής σημαίας και ασέβεια προς τον Άγγλο πρόξενο Μπόυντ.
Αποζημίωση για δυο κακοποιημένους Επτανήσιους στον Πύργο.

Αποζημίωση για τον αγρό του Φίνλεϊ που περιλήφθηκε χωρίς αποζημίωση στον Βασιλικό Κήπο.

Με την αιτηθείσα επέμβαση όμως των Μεγάλων Δυνάμεων της Ρωσίας και της Γαλλίας και ιδιαίτερα με την αποχώρηση του Γάλλου πρέσβη από το Λονδίνο η υπόθεση πλησίασε στο τέλος της.

Αξίζει να αναφερθεί η μνεία του Μακρυγιάννη στα γεγονότα αυτά, που αποδίδει το λαϊκό αίσθημα και τον σοβαρό τους αντίκτυπό: “…και ένας μεγάλος στόλος των σκύλων μας έχουν μπλόκον οπούναι περίπου από τρεις μήνες και μας πήραν όλα τα καράβια και μας κατακερμάτισαν όλο το εμπόριο και τζαλαπάτησαν την σημαίαν μας και πεθαίνουν της πείνας οι ανθρώποι των νησιών και εκείνοι οπούχουν τα καράβια τους γκιζερούν εις τους δρόμους και κλαίνε με μαύρα δάκρυα…”

και αλλού γράφει:

“….ήρθε ο Πάκερ [Πάρκερ] (sic) με όλο το στόλο του, ο ναύαρχος της Αγγλίας, και μας μπλοκάρισαν κάμποσον καιρόν. Τότε με διόρισαν αρχηγό κι ενώθηκα με όλους τους Αθηναίους. και πήγα και μίλησα του αξιοσέβαστου Γκενεράλ Τζούρτζη και τον παρακάλεσα με δάκρυα να πάη να μιλήσει του Πάκερ. Τότε ο Γκενεράλης πήγε και μίλησε. Ο Βασιλέας και η Κυβέρνηση μου έστειλαν τον Γαρδικιώτη και μου είπαν να βαρέσω ντουφέκι. Τους είπα, ντουφέκι δεν βαρώ, ότι όσα κανόνια έχει ο Πάκερ, δεν έχομε ντουφέκια εμείς…”

Ο οικονομικός λόγος της Αγγλικής επέμβασης ήταν πως η Αγγλία άρχισε να νοιώθει τον ισχυρό ανταγωνισμό του Ελληνικού Εμπορικού Ναυτικού, που ήδη είχε γίνει πρώτη σημαία στην Δουνάβια ναυσιπλοΐα, που τότε ήταν σημαντική εμπορική οδός.

Ορίστηκε επιτροπή διαιτησίας η οποία και εξακρίβωσε πως η ζημία που τελικά είχε υποστεί ο Πατσίφικο ήταν μόλις 3.750 δραχμές, με αρκετές αμφιβολίες, αφού και ο ίδιος δεν μπόρεσε να αποδείξει το τρόπο απόκτησης των καταλογιζομένων ειδών.

Έτσι αφενός η ελληνική κυβέρνηση κατέβαλε στον Πατσίφικο το ποσόν των 3.750 δραχμών και αφετέρου επεστράφη σε αυτήν το υπόλοιπο ποσό εκ 330.000 δραχμών που είχε εν τω μεταξύ καταθέσει στην Αγγλία, ως εγγύηση, για την άρση τουλάχιστον του αποκλεισμού.

Στην Αγγλία το θέμα συζητήθηκε στην Βουλή των Λόρδων όπου καταδικάστηκε η ενέργεια του πρωθυπουργού, ενώ η Βουλή των Κοινοτήτων αναίρεσε την απόφαση. Ο Πάλμερστον υπερασπίστηκε τις ενέργειές του όχι μόνο για την συγκεκριμένη υπόθεση αλλά για την γενικότερη εξωτερική πολιτική του, που υιοθετούσε την υπεράσπιση οποιουδήποτε Βρετανού πολίτη με όλα τα μέσα, με μια ομιλία πέντε ωρών γνωστή ως Civis Romanus sum (Είμαι Ρωμαίος πολίτης).

Η Βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας απέστειλε σχετικό έγγραφο στον Πρωθυπουργό θεωρώντας τον εν λόγω υπουργό ως κύριο υπαίτιο της εις βάρος της Αγγλίας αποδιδόμενη διεθνή δυσφορία αλλά και κοινοποιώντας την απαγόρευση πλέον οποιασδήποτε ενέργειας επί εξωτερικών σχέσεων χωρίς την προηγούμενη έγκρισή της.

Μετά το τέλος της υπόθεσης ο Πατσίφικο εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο.