Μια πόλη στην Αλάσκα αποφάσισε να αφαιρέσει το φθόριο από το πόσιμο νερό – Δείτε τι έπαθαν οι πολίτες…

Παρά τα όσα οι οδοντίατροι μας λένε για τις προστατευτικές επιδράσεις του φθορίου στα δόντια των ανθρώπων, διάφοροι “μύθοι” εξακολουθούν να υπάρχουν και να “υποστηρίζουν” ότι αυτό δεν ισχύει.

Αυτού του είδους οι λανθασμένες πεποιθήσεις μπορεί να είναι πέρα για πέρα ψευδείς, αλλά οι συνέπειές τους μπορεί να είναι πραγματικές. Όπως όταν, το 2007, οι κάτοικοι της πόλης Juneau, πρωτεύουσα της Αλάσκας, ψήφισαν να αφαιρεθεί το φθόριο από το πόσιμο νερό στο υδρευτικό δίκτυο της πόλης, επειδή ανησυχούσαν ότι βλάπτει την υγεία τους.

Η απόφαση, που πάρθηκε μετά από χρόνια αντιπαραθέσεων στο Juneau μεταξύ οδοντιάτρων και άλλων ομάδων, οδήγησε σε μια μαζική, άμεση αλλαγή στην πολιτική δημόσιας υγείας για τους κατοίκους της πόλης και του δήμου.

Όμως, αν και η επιστημονική έρευνα για τα οφέλη της φθορίωσης του νερού έχει τεκμηριωθεί εδώ και δεκαετίες -και υποδηλώνει ότι το φθόριο μειώνει την τερηδόνα και την οδοντική ασθένεια- δεν γνωρίζαμε πολλά για τις επιπτώσεις της διακοπής του φθορίου στο πόσιμο νερό των πόλεων.

Με άλλα λόγια, τι συμβαίνει όταν οι κάτοικοι μιας πόλης σταματούν απότομα να παίρνουν φθόριο από το πόσιμο νερό, όπως έγινε στο Juneau;

Χάρη σε μια μελέτη με επικεφαλής την δρ. Jennifer Meyer από το Πανεπιστήμιο της Αλάσκας, έχουμε κάποιες απαντήσεις.

Στην μελέτη, η Meyer αξιολόγησε τα οδοντιατρικά αρχεία για δύο ομάδες παιδιών και εφήβων ηλικίας 18 ετών και κάτω:

• Μία από αυτές τις ομάδες αντιπροσώπευε αυτό που οι ερευνητές ονόμαζαν «βέλτιστη» έκθεση σε φθορίωση πόσιμου νερού: 853 ανήλικοι ασθενείς με ιατρικά αρχεία του 2003, δηλαδή πολλά χρόνια πριν από την παύση του φθορίου στο πόσιμο νερό το 2007.
• Η άλλη ομάδα απαρτιζόταν από 1.052 ανήλικους ασθενείς με αντίστοιχα στοιχεία σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, το 2012, δηλαδή πέντε χρόνια μετά την απόφαση περί παύσης της φθορίωσης του πόσιμου νερού στο Juneau.

Αυτό το χρονικό κενό είχε ως αποτέλεσμα μια στατιστικά σημαντική διαφορά στα επίπεδα εμφάνισης τερηδόνας των παιδιών, λένε οι ερευνητές.

Με την λήψη φθορίου από την παροχή νερού, τα παιδιά είχαν 1,55 ετήσιες επισκέψεις (κατά μέσο όρο) στον οδοντίατρο για αφαίρεση τερηδόνας. Αυτός ο αριθμός εκτοξεύτηκε στις 2,52 ετήσιες οδοντιατρικές επεμβάσεις για αφαίρεση τερηδόνας για τα παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς φθοριούχο πόσιμο νερό.

Η επίδραση ήταν μικρότερη για άτομα άνω των 6 ετών, αλλά σε κάθε ηλικακή ομάδα τα αποτελέσματα έδειξαν αύξηση της τερηδόνας σε όσους μεγάλωσαν χωρίς φθόριο στο πόσιμο νερό.

Έρευνες έδειξαν ότι χωρίς την ύπαρξη βέλτιστων επιπέδων φθορίου στο πόσιμο νερό και επομένως στο στόμα και στο σάλιο, τα δόντια των παιδιών μπορεί να σχηματιστούν με ασθενέστερο σμάλτο και δεν έχουν την ικανότητα να εκμηδενίζουν τα πρώιμα σημάδια αποσύνθεσης.

Φυσικά, η αύξηση της τερηδόνας στους πολίτες, ισοδυναμεί με περισσότερες οδοντιατρικές επεμβάσεις και άρα με περισσότερα έξοδα για τον οικογενειακό προϋπολογισμό.

“Αυτά τα αποτελέσματα υποστηρίζουν την τρέχουσα επιστημονικά τεκμηριωμένη θέση, ότι ακόμα και σε σύγχρονες συνθήκες υγιεινής με ευρέως διαθέσιμες τις οδοντόκρεμα με φθόριο και άλλες οδοντιατρικές εξελίξεις, η φθορίωση του πόσιμου νερού συνδέεται με ξεκάθαρα οφέλη για τον γενικό πληθυσμό, συμπεριλαμβανομένης της αποτελεσματικότητας σε επίπεδα κόστους και πρόληψης της τερηδόνας”, αναγράφουν οι ερευνητές.

Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό BMC Oral Health