Α.Μέρκελ: «Δεν μπορούσε να σταματήσω την Ρωσία το 2014 γιατί είχα σπάσει τη μέση μου και υπήρχε και η Ελλάδα»

Η πρώην Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ δηλώνει ότι στο τέλος της θητείας της δεν είχε πλέον την πολιτική δύναμη για συνομιλίες με τη Ρωσία, οι οποίες ενδεχομένως να απέτρεπαν την επέμβαση στην Ουκρανία.

Η Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε ότι είχε στόχο να συγκαλέσει ευρωπαϊκές συνομιλίες με τον Βλαντίμιρ Πούτιν το έτος πριν από την εισβολή του στην Ουκρανία, αλλά συνειδητοποίησε ότι τελικά δεν θα είχε καμία πιθανότητα να επηρεάσει τον Ρώσο πρόεδρο, καθώς βρισκόταν στο τέλος της θητείας της,

«Αλλά δεν είχα πια τη δύναμη να επιβληθώ γιατί, τελικά, όλοι ήξεραν ότι το φθινόπωρο θα αποχωρούσα», είπε η Άνγκελα Μέρκελ.

Μέρκελ: Νομίζουν ότι το 2013 δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από τη συμφωνία του Μινσκ

Η Μέρκελ για ειρηνευτική συμφωνία Ρωσίας-Ουκρανίας για τη σύγκρουση με τους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία) και ρωτούν πώς μπόρεσα να αφήσω την Ουκρανία, η απάντηση για μένα είναι πολύ εύκολη», δηλώνει η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας και εξηγεί:

«Υπήρχαν, επίσης, οι ομοσπονδιακές εκλογές και οι διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία συνασπισμού, υπήρχε πάντα Ελλάδα, έσπασα τη λεκάνη μου. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, όλοι μιλούν για τον πόλεμο της Ρωσίας, αλλά κανείς δεν μιλάει για τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Κάποια στιγμή κάποιος θα ρωτήσει “πώς μπόρεσες να το ξεχάσεις αυτό;”. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε πώς λειτουργεί η παγκόσμια ιστορία. Σύμφωνα με ποιους νόμους. Διαφορετικά κάνουμε πάντα τα ίδια λάθη», τονίζει η Άνγκελα Μάρκελ.

Η κυρία Μέρκελ, απαντώντας στην κριτική που της ασκείται, τονίζει ότι μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, «προσπαθήσαμε τα πάντα για να αποτρέψουμε περαιτέρω ρωσικές επιθέσεις και συντονίσαμε λεπτομερώς τις κυρώσεις μας». Σήμερα, προσθέτει, «βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν κόσμο που είναι και πάλι γεμάτος επιπλοκές. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά φοβάμαι ότι επαναλαμβάνονται τα μοτίβα. Η φρίκη εξαφανίζεται μαζί με τους αυτόπτες μάρτυρες. Αλλά εξαφανίζεται επίσης και το πνεύμα της συμφιλίωσης». Προειδοποιεί μάλιστα να μην καλλιεργούνται υπερβολικές προσδοκίες στην εξωτερική πολιτική: «Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μη βάλουμε τον πήχη μας τόσο ψηλά ώστε στο τέλος να μη μείνει κανείς που να μπορεί ακόμη να ανταποκριθεί στα πρότυπά μας».