Κόσμος
Στις 5 Ιανουαρίου του 2007 πέθανε, σε ηλικία 96 ετών, ο Momofuku Ando.
Είναι ο άνθρωπος που εφηύρε τα στιγμιαία noodles, ένα εύκολο γεύμα που πουλά πάνω από 100 δισ. μερίδες τον χρόνο. Η δημιουργία του έφτασε μέχρι το διάστημα και ψηφίστηκε ως η σημαντικότερη ιαπωνική εφεύρεση του 20ου αιώνα, καταφέρνοντας να ξεπεράσει ακόμα και το Walkman της Sony.
Η αλήθεια είναι στα πρώτα 40 χρόνια της ζωής του, ο Ando δυσκολεύτηκε να βρει την επιτυχία, ή έστω την ισορροπία.
Γεννημένος στις 5 Μαρτίου του 1910 στην υπό ιαπωνική κατοχή Ταϊβάν, ο Ando μετακόμισε στην Ιαπωνία σε ηλικία 23 ετών και στη συνέχεια έκανε διάφορα επαγγέλματα.
Είχε πουλήσει ρούχα, εξαρτήματα μηχανών, προκατασκευασμένα σπίτια, αλάτι και κάλτσες.
Είχε υπάρξει επικεφαλής ενός πιστωτικού οργανισμού που χρεοκόπησε και είχε μπει στη φυλακή για φοροδιαφυγή, με τον ίδιο να ισχυρίζεται πως τα μπλεξίματά του με την δικαιοσύνη ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του να στήσει ένα πρόγραμμα υποτροφιών για φτωχούς φοιτητές.
Μια κρύα νύχτα του 1957, άφραγκος έπειτα από ένα αποτυχημένο επιχειρηματικό εγχείρημα, έμελλε να δει μία σκηνή που θα του άλλαζε τη ζωή.
Γυρνώντας με τα πόδια στο σπίτι του μετά την δουλειά, είδε ένα λευκό σύννεφο από ατμό και ένα πλήθος να περιμένει σε μια ουρά που έφτανε τα 30 μέτρα. Όλοι τους περίμεναν υπομονετικά να αγοράσουν νουντλς, τα οποία μαγειρεύονταν μέσα σε βραστό νερό.
Και τότε ο Ando σκέφτηκε: Πώς θα μπορούσε να το κάνει ευκολότερα;
Έτσι, άρχισε να πειραματίζεται σε μία αποθήκη που είχε στην αυλή του σπιτιού του. Το σχέδιό του ήταν να φτιάξει νουντλς τα οποία ο καθένας θα μπορούσε να ετοιμάσει, απλά προσθέτοντας βραστό νερό.
Το εγχείρημά του ήταν δύσκολο και έτσι ο Ando δούλευε μέρα νύχτα στην αποθήκη της αυλής, για έναν ολόκληρο χρόνο. Έφτιαχνε μεγάλες ποσότητες νουντλς και χρησιμοποιώντας ένα ποτιστήρι τα έβρεχε με ζωμό κότας πριν να τα αποξηράνει.
Όμως δυσκολευόταν να απομακρύνει την υγρασία κρατώντας την γεύση. Το μυστικό του ήταν ένα κόλπο που εφάρμοζε η γυναίκα του όταν τηγάνιζε λαχανικά. Τηγανίζοντας στιγμιαία τα νουντλς σε φοινικέλαιο τα έκανε «μαγικά».
Έτσι, το 1958, τα στιγμιαία νουντλς του βγήκαν στην αγορά. Έμοιαζαν με κιτρινωπά σκουλήκια στριμωγμένα μέσα σε σελοφάν και όλα έδειχναν ότι θα ήταν καταδικασμένα να αποτύχουν.
Τα νουντλς αυτά ήταν έξι φορές ακριβότερα από τα φρέσκα, με αποτέλεσμα οι ανταγωνιστές του να γελούν. Όμως μέσα στην πρώτη χρονιά, ο Ando είχε πουλήσει 13 εκατ. σακουλάκια. Η επιχείρησή του, η Nissin Foods, είχε απογειωθεί και οι ανταγωνιστές του έσπευσαν να μπουν σε αυτή τη νέα αγορά.
Το 1971 κυκλοφόρησε τα στιγμιαία νουντλς μέσα σε πλαστικά κύπελλα, ώστε οι πεινασμένοι πελάτες του να μην χρειάζονται καν μπολ για να τα απολαύσουν.
Ακολούθησε η διεθνής επέκταση, με την εταιρεία να ανοίγει εργοστάσια στο Χονγκ Κονγκ, την Ινδονησία, την Ινδία, τη Βραζιλία, το Μεξικό, το Περού, την Σιγκαπούρη, την Κίνα, τις Φιλιππίνες, την Ταϊλάνδη, την Ουγγαρία και τη Γερμανία.
Τον Ιούλιο του 2005, τα νουντλς μπήκαν σε αεροστεγή συσκευασία, από όπου ένας Ιάπωνας αστροναύτης τα έφαγε μέσα στο διαστημικό λεωφορείο Discovery. «Ο άνθρωπος πρέπει να φάει όπου και εάν βρίσκεται. Ακόμα και στο διάστημα», είπε ο Ando.
Την εποχή του θανάτου του, η επιχείρησή του έβγαζε κέρδη 300 εκατ. δολαρίων τον χρόνο, αλλά ο ιδρυτής της συνέχιζε να τρώει στιγμιαία νουντλς τις περισσότερες ημέρες.
Σήμερα, υπολογίζεται ότι σε όλο τον κόσμο καταναλώνονται 100 δισεκατομμύρια συσκευασίες στιγμιαίων νουντλς τον χρόνο.
