NY Times: «Με ποιον είναι σε πόλεμο η Ρωσία με την Ουκρανία ή τις ΗΠΑ; – Ο Μπάιντεν κλιμακώνει επικίνδυνα»

Με εκτενές άρθρο τους, οι NY Times, η ναυαρχίδα των ΜΜΕ των Δημοκρατικών προειδοποιούν ότι η διακυβέρνηση Μπάιντεν επί της ουσίας δεν βοηθούν τους Ουκρανούς στον πόλεμο με την Ρωσία, αλλά αντικατέστησαν την Ουκρανία με τις ΗΠΑ και ο πόλεμος πλέον είναι άμεσος και μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων.

Είναι η πρώτη φορά που οι NY Times ασκούν τέτοια κριτική στην κυβέρνηση Μπάιντεν, προφανώς γιατί έχουν κατανοήσει πως επειδή η Ρωσία δεν έχει άλλη επιλογή καθώς όλα αυτά διαδραματίζονται στην «πόρτα» της θα ακολουθήσει την κλιμάκωση που υποθάλπουν οι Αμερικανοί μέχρι το τέλος.

Και το τέλος ξέρουν όλοι ότι περιλαμβάνει «κουμπιά και πυρηνικά σιλό».

Ο αρθρογράφος Christopher Caldwell λέει χαρακτηριστικά: «Με ποιον είναι σε πόλεμο η Ρωσία με την Ουκρανία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες;»

«Η πρόσφατη υπόσχεση των Ηνωμένων Πολιτειών να στείλουν προηγμένα άρματα μάχης M1 Abrams στην Ουκρανία ήταν μια γρήγορη απάντηση σε ένα σοβαρό πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο.

Όχι, απ’ όσο μπορούμε να πούμε, επειδή οι στρατιώτες της πολεμούν άσχημα ή οι άνθρωποι της έχουν χάσει το θάρρος τους, αλλά επειδή ο πόλεμος έχει καταλήξει σε μια μάχη φθοράς τύπου Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, με προσεκτικά σκαμμένα χαρακώματα και σχετικά σταθερά μέτωπα.

Τέτοιοι πόλεμοι τείνουν να κερδίζονται – όπως και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος – από αυτούς με τους δημογραφικούς και βιομηχανικούς πόρους που διαρκούν περισσότερο.

Η Ρωσία έχει περισσότερο από τριπλάσιο πληθυσμό της Ουκρανίας, μια ανέπαφη οικονομία και ανώτερη στρατιωτική τεχνολογία.

Ταυτόχρονα, η Ρωσία έχει τα δικά της προβλήματα. Μέχρι πρόσφατα, η έλλειψη στρατιωτών και η ευπάθεια των αποθηκών όπλων της σε επιθέσεις πυραύλων έχουν επιβραδύνει την πρόοδό της προς τα δυτικά.

Και οι δύο πλευρές έχουν κίνητρα να έρθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει άλλα σχέδια. Βάζει στοίχημα ότι με την παροχή αρμάτων μάχης μπορεί να βελτιώσει τις πιθανότητες της Ουκρανίας να κερδίσει τον πόλεμο.

Κατά μία έννοια, η ιδέα είναι να προχωρήσουμε γρήγορα την Ιστορία, από τις μάχες θέσης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τις μάχες κίνησης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Είναι μια εύλογη στρατηγική: Πριν από ογδόντα χρόνια, τα άρματα μάχης του Χίτλερ και του Στάλιν έφεραν επανάσταση στον πόλεμο όχι πολύ μακριά από την περιοχή που διεξάγεται σήμερα.

Αλλά η στρατηγική Μπάιντεν έχει ένα κακό όνομα: κλιμάκωση.

Πέρα από ένα ορισμένο σημείο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν «βοηθούν» ούτε «συμβουλεύουν» ή «προμηθεύουν» τους Ουκρανούς, όπως έκαναν, ας πούμε, στους Αφγανούς μουτζαχεντίν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Αντικαθιστά την Ουκρανία ως τον κύριο αντίπαλο της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης. Είναι δύσκολο να πούμε πότε θα επιτευχθεί αυτό το σημείο ή αν έχει ήδη φτάσει. Με ποιον είναι σε πόλεμο η Ρωσία — την Ουκρανία ή τις Ηνωμένες Πολιτείες; Η Ρωσία ξεκίνησε τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ;

Η κυβέρνηση Μπάιντεν προσπαθούσε επί εβδομάδες να πείσει τον καγκελάριο Όλαφ Σολτς της Γερμανίας να παράσχει στην Ουκρανία τα άρματα μάχης Leopard 2 της χώρας του.

Ήταν μια δύσκολη προμήεθεια. Πίσω στη δεκαετία του 1980, όταν ο κ. Scholz, ένας σοσιαλδημοκράτης, έκανε εκστρατεία για τον ευρωπαϊκό αφοπλισμό ως μέλος της πτέρυγας των Νέων Σοσιαλιστών του κόμματός του, μάλλον δεν φανταζόταν τον εαυτό του ως τον πρώτο καγκελάριο μετά τον Χίτλερ που έστειλε γερμανικά άρματα μάχης στο ρωσικό μέτωπο.

Ο κ. Scholz αρνήθηκε να απελευθερώσει τα Leopards εκτός και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες έδιναν τα δικά τους καλύτερα άρματα μάχης.

Η επιθυμία του να προχωρήσει σε δεσμευμένο βήμα με τις Ηνωμένες Πολιτείες σίγουρα έχει κάποια σχέση με το σκοτεινό παρελθόν της Γερμανίας.

Αλλά μπορεί επίσης να στηρίζεται στους φόβους της κλιμάκωσης. Δύο φορές αυτόν τον αιώνα, η Γερμανία αρνήθηκε να συρθεί σε έναν πόλεμο για να προστατεύσει τον κόσμο από έναν κακό δικτάτορα: ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ στην εισβολή του Τζορτζ Μπους στο Ιράκ το 2003 και το 2011, η διάδοχος του κ. Σρέντερ, Άνγκελα Μέρκελ, διαφωνούσε με την αγγλο-γαλλοαμερικανική άποψη ότι θα απαιτούνταν εισβολή στη Λιβύη για να σταματήσει ο συνταγματάρχης Muammar el-Qaddafi να διαπράξει μια γενοκτονία.

Η γερμανική άποψη αποδείχθηκε σοφότερη και στις δύο περιπτώσεις.

Ίσως αυτή η σταυροφορία να είναι διαφορετική. Ισως όχι. Ο κ. Scholz, τελικά, συναίνεσε στο αίτημα για άρματα μάχης. Αλλά επιμένοντας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα δεσμευτούν να στείλουν επίσης τα δικά τους άρματα μάχης, πρόταξε τουλάχιστον μία συμβολική αντίσταση.

Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά. Το μεγαλύτερο μέρος της καταστροφικής δύναμης των νέων όπλων προέρχεται από τη σύνδεσή τους σε ένα αμερικανικό δίκτυο πληροφοριών, ένα πακέτο υπηρεσιών που συνεχίζει να λειτουργεί ανεξάρτητα από τον πολεμιστή και δεν θα μοιραστεί πλήρως με τον πολεμιστή. Έτσι οι Ηνωμένες Πολιτείες συμμετέχουν σε αυτές τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τη στιγμή που συμβαίνουν. Πολεμάει.

 Την περασμένη άνοιξη, η Ουκρανία συγκλόνισε το ρωσικό ναυτικό χρησιμοποιώντας αμερικανικές πληροφορίες στόχευσης για να βυθίσει το Moskva, ένα καταδρομικό πυραύλων της Μαύρης Θάλασσας.

Μόνο μήνες μετά τον πόλεμο οι Ρώσοι αντιμετώπισαν το γεγονός ότι οι αξιωματικοί που χρησιμοποιούσαν τα προσωπικά τους κινητά τηλέφωνα ανατινάζονταν τακτικά.

Την περασμένη παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ένας κοιτώνας γεμάτος με Ρώσους νεοσύλλεκτους στην πόλη Makiivka χτυπήθηκε από πυραύλους τα μεσάνυχτα, πιθανότατα ακριβώς τη στιγμή που οι νέοι καλούσαν τους φίλους και τους αγαπημένους τους για να τους ευχηθούν τις χαρές του επερχόμενου έτος.

Η επίθεση σκότωσε 89, σύμφωνα με τις ρωσικές αρχές — περισσότερους από 300, σύμφωνα με το βρετανικό υπουργείο Άμυνας, το οποίο κατηγόρησε τις ρωσικές αρχές για « εσκεμμένα ψέματα » σχετικά με την επίθεση για να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειές τους.

Μετά από τέτοια επεισόδια, οι ηγέτες της Ρωσίας είναι απίθανο να αισθάνονται ότι η αντίσταση που συναντούν προέρχεται από την Ουκρανία.

Ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι πολύ πιο ενεργός από το να ανταποκρίνεται απλώς στα ουκρανικά «αιτήματα» για αυτό ή εκείνο.

Έχοντας σχεδιάσει οι ίδιες τα όπλα στις περισσότερες περιπτώσεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να έχουν καλύτερη αίσθηση του ποιες τεχνολογικές λύσεις είναι κατάλληλες για τις τοπικές προκλήσεις στο πεδίο της μάχης.

Τα άρματα μάχης Abrams απαιτούν έμπειρους τεχνικούς για εκπαίδευση και επισκευή. Θα μεταφερθούν αυτοί οι τεχνικοί στο πεδίο της μάχης από τις Ηνωμένες Πολιτείες;

Τότε θα έχουμε μια κατάσταση ανάλογη με την εισαγωγή «συμβούλων» στο Βιετνάμ στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

«Δεν πρόκειται για επιθετική απειλή για τη Ρωσία», είπε ο Πρόεδρος Μπάιντεν για τις αποστολές αρμάτων μάχης Abrams τον περασμένο μήνα. Έχει δικαίωμα στη γνώμη του, αλλά μάλλον δεν την συμμερίζεται η ρωσική ηγεσία.

Οι σύμβουλοι του ίδιου του Προέδρου Μπάιντεν διχάζονται ως προς το πόσο επιθετικά πρέπει να συνεχίσουν τον πόλεμο.

Κάποιοι μάλιστα προτείνουν να διώξουν τη Ρωσία από την Κριμαία. Αυτό θα υπόσχεται ένα νέο είδος αποστολής για το ΝΑΤΟ: την κατάκτηση, την προσάρτηση και τη φρουρά ενός πληθυσμού που δεν το θέλει.

Οι Ρώσοι λένε ότι ο πόλεμος έχει να κάνει με την αποτροπή της εγκατάστασης ενός εχθρικού στρατιωτικού οχυρού στη Μαύρη Θάλασσα, αρκετά ισχυρού ώστε να κλείσει αυτό που για αιώνες ήταν η κύρια πρόσβαση της Ρωσίας στον έξω κόσμο.

Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία μπορεί να μετατραπεί σε κράτος υποτελές. Το ότι το ΝΑΤΟ σκοπεύει να επιφέρει την υποταγή, τη διάλυση ή ακόμα και την εξαφάνιση της Ρωσίας μπορεί να είναι αλήθεια ή ψευδές — αλλά δεν θα ακούγεται απίθανο για έναν Ρώσο.

Πολλοί Αμερικανοί δεν μπορούν να αντισταθούν στο να περιγράψουν τον κ. Πούτιν ως «βάρβαρο» και την εισβολή του στην Ουκρανία ως «επιθετικό πόλεμο». Από την πλευρά τους, οι Ρώσοι λένε ότι πρόκειται για έναν πόλεμο στον οποίο η Ρωσία παλεύει για την επιβίωσή της και εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια άδικη παγκόσμια τάξη στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες απολαμβάνουν άδικα προνόμια.

 Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όποιες αξίες και αν φέρει η κάθε πλευρά, αυτός ο πόλεμος δεν είναι στην ουσία μια σύγκρουση αξιών.

Είναι ένας κλασικός διακρατικός πόλεμος για την επικράτεια και την εξουσία, που συμβαίνει σε ένα σύνορο μεταξύ αυτοκρατοριών.

Σε αυτήν την αντιπαράθεση, ο κ. Πούτιν και η Ρωσία του έχουν λιγότερες καλές επιλογές για να υποχωρήσουν από ό,τι φαίνεται να αντιλαμβάνονται οι Αμερικανοί διαμορφωτές πολιτικής, και περισσότερα κίνητρα για να ακολουθήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τη σκάλα της κλιμάκωσης»