Διεθνής Πολιτική
Πραγματοποιείται συνέδριο στη Λωζάνη της Ελβετίας, με τη συμμετοχή πολλών Κούρδων πολιτικών και διανοουμένων, με την ευκαιρία της 100ής επετείου από τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Συνολικά θα πραγματοποιηθούν 4 πάνελ την πρώτη ημέρα του συνεδρίου, που θα διαρκέσει δύο ημέρες, και 2 τη δεύτερη ημέρα.
Μιλώντας στο εναρκτήριο πάνελ, ο δήμαρχος της Λωζάνης Grégoire Junod δήλωσε ότι τα δικαιώματα πολλών λαών στη Μέση Ανατολή καθώς και των Κούρδων αγνοήθηκαν στη Συνθήκη της Λωζάνης.
«Οι Κούρδοι έχουν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση»
Ο Πρόεδρος της Κουρδικής Συνομοσπονδίας της Διασποράς Ισμαήλ Καμίλ έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις στον δημοσιογράφο Zinar Şîno, του Rûdaw:
«Όλοι οι καλεσμένοι σε αυτή τη συνομοσπονδία γνωρίζουν την παραβίαση των δικαιωμάτων των Κούρδων στη Συνθήκη της Λωζάνης.
Βλέπουν ότι έχει γίνει μεγάλη αδικία στους Κούρδους.
Ως έθνος, οι Κούρδοι έχουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Οι Κούρδοι έχουν τη δική τους γλώσσα, γη και έναν πολύ πλούσιο πολιτισμό. Τεράστιες αδικίες και καταπίεση επιβλήθηκαν στους Κούρδους που στερήθηκαν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση.
«Πρέπει να δείξουμε στον κόσμο ότι δεν είμαστε μειονότητα, είμαστε έθνος»
Ως εκ τούτου, είναι μια σημαντική διάσκεψη για εμάς να μεταφέρουμε στον κόσμο ότι τα δικαιώματα του κουρδικού λαού ισχύουν και ότι το δικαίωμα του κουρδικού λαού στην αυτοδιάθεση είναι δικαίωμα και στα τέσσερα μέρη του Κουρδιστάν.
Σε αυτή τη βάση καθορίζουμε τις σχέσεις μας με ξένες χώρες και υπουργεία ξένων χωρών.
Πρέπει να δείξουμε σε όλο τον κόσμο ότι δεν είμαστε μειονότητα, ότι είμαστε έθνος, ότι έχουμε δικαιώματα που πηγάζουν από το να είμαστε έθνος και ότι αυτά τα δικαιώματα μας αφαιρέθηκαν».
Όπως ανέφερε, προσπαθούν να προσεγγίσουν όλους τους Κούρδους εκτός της Κουρδικής Συνομοσπονδίας της Διασποράς, ο İsmail Kamil είπε, «Δεν πρέπει να έχουμε συγκρούσεις σχετικά με τα προβλήματα του κουρδικού λαού. Πρέπει να δουλέψουμε χέρι-χέρι ως ομάδα», είπε.
Συνθήκη της Λωζάνης
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης που υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 24 Ιουλίου 1923, η γεωγραφία του Κουρδιστάν χωρίστηκε επίσημα σε 4 μέρη.
Η Συνθήκη της Λωζάνης υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου 1923 στη Λωζάνη της Ελβετίας από τους εκπροσώπους της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλικής Δημοκρατίας, του Βασιλείου της Ιταλίας, της Τουρκίας, της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας, του Βασιλείου της Ελλάδας, του Βασιλείου της Ρουμανίας και της Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων (Γιουγκοσλαβία) στο Beau-Rivage στις όχθες της λίμνης Leman.
Από τότε που υπογράφηκε και τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη της Λωζάνης, η Συνθήκη των Σεβρών, που προέβλεπε την ίδρυση του κράτους του Κουρδιστάν, έχασε την ισχύ της.
Μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο του 1914-1918, ιδρύθηκαν αρκετά νέα κράτη στην περιοχή. Η Βρετανική Αυτοκρατορία ήρθε στο Νότιο Κουρδιστάν (Περιοχή Κουρδιστάν) χωρίς καμία σύγκρουση και έγινε ευπρόσδεκτη από τον λαό. Οι Βρετανοί υποσχέθηκαν στους Κούρδους να ιδρύσουν ένα κράτος, όπως υποσχέθηκαν άλλα έθνη της περιοχής.
«Αναφέρθηκε η ίδρυση του Κουρδιστάν και τα σύνορά του»
Η ίδρυση του Κουρδιστάν και τα σύνορά του αναφέρθηκαν σαφώς στα άρθρα 62, 63 και 64 που καλύπτουν τις «Πολιτικές διατάξεις» που προετοιμάστηκαν με τον τίτλο «Κουρδιστάν» στο 3ο μέρος της Συνθήκης των Σεβρών που υπογράφηκε το 1920.
Στο άρθρο 62 της Συνθήκης των Σεβρών, μια επιτροπή αποτελούμενη από Βρετανούς, Γάλλους και Ιταλούς αντιπροσώπους θα δημιουργούσε μια τοπική αυτοδιοίκηση στις κουρδικές επαρχίες ανατολικά του Ευφράτη και ένα χρόνο αργότερα οι Κούρδοι θα μπορούσαν να υποβάλουν αίτηση στην Κοινωνία των Εθνών για ανεξαρτησία εάν όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν.
Στο άρθρο 63 της Συνθήκης των Σεβρών αναφέρεται ότι η οθωμανική κυβέρνηση συμφώνησε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του άρθρου 62, που σημαίνει και την ίδρυση κράτους του Κουρδιστάν.
Τα άρθρα 63 και 64 περιέχουν τις ακόλουθες δηλώσεις:
Άρθρο 63:
«Η Οθωμανική Κυβέρνηση αναλαμβάνει εκ των προτέρων να αποδεχθεί και να θέσει σε ισχύ τις αποφάσεις της μιας ή της άλλης από τις επιτροπές που προβλέπονται στο άρθρο 62, εντός τριών μηνών από την ημερομηνία κοινοποίησής τους».
Άρθρο 64:
«Εάν, ένα χρόνο μετά την έναρξη ισχύος της παρούσας Συνθήκης, οι Κούρδοι στις περιοχές που αναφέρονται στο άρθρο 62 υποβάλουν αίτηση στο Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών, αποδεικνύοντας ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού σε αυτές τις περιοχές επιθυμεί την ανεξαρτησία από την Τουρκία, και το Συμβούλιο θεωρεί ότι αυτός ο πληθυσμός είναι ικανός να ανεξαρτητοποιηθεί και εάν συμβουλεύσει την Τουρκία να του χορηγήσει αυτή την ανεξαρτησία, τότε η Τουρκία αναλαμβάνει εκ των προτέρων να συμμορφωθεί με αυτή τη συμβουλή και να παραιτηθεί από όλα τα δικαιώματα και τους τίτλους της σε αυτές τις περιοχές. Οι λεπτομέρειες μιας τέτοιας παραίτησης θα αποτελέσουν αντικείμενο ειδικής συμφωνίας μεταξύ των Μεγάλων Συμμαχικών Δυνάμεων και της Τουρκίας.
Εάν και όταν γίνει αυτή η παραίτηση, δεν θα υπάρξουν αντιρρήσεις από τις Μεγάλες Συμμαχικές Δυνάμεις για την εθελοντική συμμετοχή των Κούρδων που κατοικούν στο τμήμα του Κουρδιστάν που παρέμενε μέχρι τώρα στην επαρχία της Μοσούλης [Βιλαέτι 41], σε αυτό το ανεξάρτητο Κουρδικό Κράτος».
Το Νότιο Κουρδιστάν, που ονομάζεται επαρχία της Μοσούλης, δεν ήταν μέρος του νεοσύστατου ιρακινού κράτους το 1921. Το ιρακινό κράτος της περιόδου αποτελούνταν από τις επαρχίες της Βαγδάτης και της Βασόρας.
Τον Μάρτιο του 1921, το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισε να υποστηρίξει τον Φαϊζάλ Α’ ως βασιλιά της βρετανικής εντολής στο Ιράκ. Το Ηνωμένο Βασίλειο θα συνάψει συνθήκη με αυτήν την κυβέρνηση που προβλέπει την ανεξαρτησία σε μεταγενέστερη ημερομηνία. Ο Φεϊζάλ αποδέχτηκε αυτό το σχέδιο και ανέβηκε στο θρόνο τον Αύγουστο του 1921 ως βασιλιάς της ιρακινής εντολής.
Αργότερα, σε δημοψήφισμα που έγινε εκείνη την εποχή, το Κουρδιστάν αποκλείστηκε από το Ιράκ.
Στο status quo μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βρετανοί υποσχέθηκαν ότι θα παραχωρούσαν ανεξαρτησία στους Κούρδους και θα ιδρύσουν ένα κουρδικό κράτος (το οποίο δεν θα περιλαμβάνει τα τέσσερα μέρη), αλλά αυτή η απόφαση ανατράπηκε εντελώς με τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Έτσι, η Συνθήκη των Σεβρών πέθανε πριν γεννηθεί. Από την άλλη, λόγω των συμφερόντων των Βρετανών, το κουρδικό ζήτημα εξελίχθηκε σε ζήτημα του Βιλαετίου της Μοσούλης. Στη συνέχεια μετατράπηκε σε ζήτημα Ιράκ-Τουρκίας.
